Mead Richelle - Melancholia sukuba 05 - Cienie sukuba.pdf - Melancholia sukuba - patimis22

RICHELLE MEAD

CIENIE SUKUBA

Przekład Joanna Lipińska

Rozdział 1

Byłam pijana.

Nie wiedziałam, kiedy się upiłam, ale najprawdopodobniej wtedy, kiedy mój

przyjaciel Doug założył się ze mną, że nie dam rady wypić trzech drinków z wódką szybciej

od niego. Obiecał, że jeśli przegra, weźmie moją zmianę w weekend, natomiast gdyby

wygrał, ja miałam przez tydzień pilnować dostaw do księgarni.

Kiedy skończyliśmy, nic nie wskazywało na to, żebym w ten weekend pracowała.

- Jak udało ci się z nim wygrać? - zdziwił się mój przyjaciel Hugh. - Jest dwa razy

większy od ciebie. Poprzez tłum wypełniający moje mieszkanie spojrzałam w stronę

zamkniętych drzwi do łazienki.

- Miał w tym tygodniu grypę żołądkową. Zdaje się, że grypa i wódka to niezbyt dobre

połączenie. Hugh uniósł brew.

- Kto przy zdrowych zmysłach założyłby się o coś takiego po tym, jak miał grypę

żołądkową? Wzruszyłam ramionami.

- Doug.

Licząc na to, że Dougowi nic się nie stanie, przyjrzałam się innym uczestnikom

przyjęcia, tak jak królowa z zadowoleniem ogląda swoje włości. Przeprowadziłam się tu w

lipcu i od dawna zbierałam się do zorganizowania parapetówki. Kiedy w końcu nadeszło

Halloween, uznałam, że połączenie go z parapetówką będzie doskonałym rozwiązaniem. W

związku z tym moi goście byli przebrani w najróżniejsze kostiumy, poczynając od

wypracowanych strojów z epoki renesansu, po leniów ograniczających się do włożenia

spiczastego kapelusza.

A ja byłam przebrana za Sierotkę Marysię - a w każdym razie byłabym, gdyby

Sierotka była striptizerką i/albo bezwstydną ladacznicą. Moja falbaniasta niebieska

spódniczka kończyła się tuż powyżej połowy uda, a biała bluzka z bulkami miała tak głęboki

dekolt, że musiałam uważać, gdy się schylałam. Ukoronowaniem stroju, i to w dosłownym

znaczeniu tego słowa, była burza lnianoblond włosów uczesanych w dwa kucyki związane

błękitną wstążką. Wyglądały doskonale, zupełnie jak prawdziwe, bo... no cóż, były

prawdziwe.

Umiejętność zmiany postaci zawsze się przydawała w pracy sukuba, a na Halloween

była po prostu na wagę złota. Zawsze miałam najlepsze kostiumy, bo po prostu mogłam

przybrać postać, jaką chciałam. Oczywiście musiałam się trochę ograniczać. Zbyt wiele

zmian mogłoby wzbudzić podejrzenia u ludzi, wśród których się obracałam. Ale inny kolor

włosów i inna fryzura nikogo nie dziwi. O tak, umiejętność zmiany wyglądu była bardzo

praktyczna.

Ktoś dotknął mojego łokcia. Odwróciłam się i na widok Romana, mojego

socjopatycznego współlokatora, moje zadowolenie z siebie trochę osłabło.

- Zdaje się, że ktoś się pochorował w łazience - stwierdził. Roman był nefilimem, pół

człowiekiem, pół aniołem, o miękkich czarnych włosach i zielonych jak morze oczach.

Gdyby nie to, że czasami popadał w szał mordowania nieśmiertelnych, a ja znajdowałam się

na jego liście „do odstrzału”, byłby niezłą partią.

- Tak - odpowiedziałam. - To Doug. Przegrał zakład o picie wódki. Roman się

skrzywił. Miał diabelskie rogi i czerwoną pelerynę. Załapałam ironię.

- Mam nadzieję, że nie chybi. Nie chciałbym tego czyścić.

- Co? To sprzątanie też cię nie obowiązuje? - zapytał Hugh. Dowiedział się ostatnio,

że Roman nie płaci czynszu, bo „szuka pracy”. - Nie powinieneś tu trochę pomagać?

Roman rzucił Hugh ostrzegawcze spojrzenie.

- Nie mieszaj się w to, Roosevelcie.

- Jestem Calvinem Coolidge'em, trzydziestym prezydentem Stanów Zjednoczonych! -

wykrzyknął obrażony Hugh. - Podczas inauguracji miał na sobie taki sam surdut.

Westchnęłam.

- Hugh, nikt już tego nie pamięta. - To była jedna z wad nieśmiertelności. Wraz z

upływem czasu nasze wspomnienia stawały się przestarzałe. Hugh, diablik, który skupował

dusze dla piekła, był znacznie młodszy niż ja czy Roman, ale i tak był o wiele starszy niż

którykolwiek z obecnych na przyjęciu ludzi.

Zignorowałam dysputę panów i poszłam porozmawiać z gośćmi. Kilkoro kolegów z

księgarni, w której pracowałam z Dougiem, stało przy wazie z ponczem, więc zatrzymałam

się przy nich na chwilę. Natychmiast zasypali mnie komplementami.

- Masz niesamowite włosy!

- Ufarbowałaś je?

- W ogóle nie wyglądają na perukę! Zapewniłam ich, że to bardzo dobra peruka i

odwzajemniłam się komplementami. Ale jedną osobę skwitowałam tylko smutnym

kiwnięciem głową. Masz więcej inwencji twórczej niż wszyscy tutaj razem wzięci i tylko na

tyle cię stać? - zapytałam.

Seth Mortensen, autor bestsellerów, odwrócił się do mnie z jednym z tych swoich

charakterystycznych, lekko skrzywionych uśmiechów. Mimo że od wódki kręciło mi się w

głowie, to ten uśmiech sprawił, że moje serce zaczęło bić szybciej jak zawsze.

Chodziliśmy kiedyś ze sobą, a Seth odkrył przede mną głębię miłości, jakiej nigdy

sobie nawet nie wyobrażałam.

Bycie sukubem oznaczało między innymi to, że przez wieczność miałam uwodzić

mężczyzn i kraść ich energię życiową, więc prawdziwy związek wydawał mi się niemożliwy.

I tak też ostatecznie było. Seth i ja zerwaliśmy ze sobą, dwa razy, i mimo że zazwyczaj

godziłam się z tym, iż on sobie z tym jakoś poradził i żył dalej, wiedziałam, że będę go

kochać zawsze. Jak dla mnie „na zawsze” oznaczało naprawdę coś poważnego.

- Nie mogę jej marnować na przebieranki - odpowiedział. Jego bursztynowobrązowe

oczy spojrzały na mnie czule. Nie wiedziałam, czy nadal mnie kocha. Wiedziałam tylko, że

zależy mu na mnie jak na przyjaciółce. I starałam się sprawiać takie samo wrażenie. -

Inwencję twórczą muszę oszczędzać na następną książkę.

- Marne wytłumaczenie - parsknęłam. Seth włożył koszulkę z Freddym Kruegerem, co

można by uznać za znośne przebranie, gdyby nie to, że podejrzewałam, iż miał ją na długo

przed tym Halloween.

Seth pokręcił głową.

- I tak nikogo nie obchodzi, w co przebiorą się na Halloween faceci. Liczą się tylko

kobiety. Rozejrzyj się. Tak zrobiłam i uświadomiłam sobie, że ma rację. To kobiety miały

wymyślne, seksowne stroje. Poza kilkoma wyjątkami mężczyźni zdecydowanie ustępowali im

pola.

- Peter się przebrał - zauważyłam. Seth podążył za moim wzrokiem i spojrzał na

jednego z moich nieśmiertelnych przyjaciół. Peter był wampirem, szalenie drobiazgowym i

obsesyjno-kompulsywnym. Był ubrany w strój z przedrewolucyjnej Francji, włącznie z

frakiem w wytłaczane wzory i upudrowaną peruką kryjącą jego cienkie brązowe włoski.

- Peter się nie liczy - stwierdził Seth. Przypomniawszy sobie, jak w zeszłym tygodniu

Peter pracowicie odrysowywał łabądki na listwach przypodłogowych w łazience, nie mogłam

się nie zgodzić.

- No racja.

- A za kogo przebrał się Hugh? Jimmy'ego Cartera?

- Calvina Coolidge'a.

- Skąd wiesz? Nie musiałam odpowiadać, ponieważ pojawiła się narzeczona Setha i

jedna z moich najbliższych przyjaciółek, Madzie Sato.

Była przebrana za wróżkę. Miała nawet skrzydełka i zwiewną suknię, której daleko

było do zdzirowatości mojego stroju. W czarne, upięte w kok włosy wplotła sztuczne kwiaty.

Do tego, że jest z Sethem, też się już mniej więcej przyzwyczaiłam, ale byłam pewna, że

zawsze będzie mnie to trochę drażniło. Maddie nie wiedziała, że kiedyś się spotykaliśmy i nie

miała pojęcia, jakie odczucia budził we mnie ich związek.

Spodziewałam się, że weźmie Setha pod ramię, ale to mnie złapała i odciągnęła na

bok. Zachwiałam się odrobinę. Zazwyczaj dziesięciocentymetrowe szpilki nie stanowiły dla

mnie problemu, ale wódka trochę komplikowała sprawę.

- Georgino! - wykrzyknęła, gdy odsunęłyśmy się wystarczająco od Setha. - Potrzebuję

twojej pomocy. Wyciągnęła z torebki dwie kartki wyrwane z kolorowych pism.

- W czy... och. - Żołądek podszedł mi do gardła i mało brakowało, a dołączyłabym do

Douga w łazience. To były zdjęcia sukien ślubnych.

- Prawie się zdecydowałam - wyjaśniła. - Co myślisz o tych? Przyznanie, nawet z

trudem, że mężczyzna, którego kocham, żeni się z jedną z moich najlepszych przyjaciółek, to

jedno, ale pomoc przy organizowaniu ich ślubu to już zupełnie co innego. Z trudem

przełknęłam ślinę.

- Och, Maddie. To nie moja para kaloszy. Spojrzała na mnie rozszerzonymi ze

zdziwienia oczami.

- Żartujesz? To ty mnie nauczyłaś, jak należy się ubierać! Najwyraźniej nie wzięła

sobie do serca moich rad. Te suknie co prawda doskonale prezentowały się na

anorektycznych modelkach, ale na Maddie wyglądałyby fatalnie.

- No nie wiem... - Nie zabrzmiało to przekonująco i odwróciłam wzrok. Te suknie

nasuwały na myśl obraz Maddie i Setha idących do ołtarza.

- Oj przestań - nalegała. - Wiem, że masz wyrobione zdanie na ten temat.

Miałam. I to złe. I szczerze mówiąc, gdybym była dobrym sługą piekieł,

powiedziałabym, że w obu wyglądałaby doskonale. Albo wskazałabym najgorszą. To nie

moja sprawa, co zamierzała włożyć. I może gdyby pojawiła się na ślubie w czymś

koszmarnym, to Seth uświadomiłby sobie, co stracił, kiedy się rozstaliśmy. Ale mimo to...

Nie mogłam. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, nie mogłam Maddie na to pozwolić. Była

dobrą przyjaciółką, nigdy nie podejrzewała, że coś zaszło między mną a Sethem ani przed ich

związkiem, ani w trakcie. I mimo że małostkowa, egoistyczna część mnie tego chciała, nie

mogłam jej pozwolić iść na ślub w nieodpowiedniej sukni.

- Żadna z nich nie jest dobra - wydusiłam w końcu. - W tej bezie będziesz wyglądała

na niską. A kwiaty na dekolcie tamtej będą cię pogrubiały.

- Serio? - zapytała zaskoczona. - Nigdy... - Przyjrzała się zdjęciom i uśmiech zniknął

jej z twarzy. - Cholera. A już myślałam, że wreszcie mam to opanowane.

Mead Richelle - Melancholia sukuba 05 - Cienie sukuba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: