Medycyna Zgorzel
widok stronyznajdź podobnepokaż powiązane
Zgorzel, martwica, rozkład martwych tkanek w żywym organizmie wywołany przez bakterie gnilne, które wtargnęły przez uszkodzoną błonę śluzową lub skórę.
Zgorzel wilgotna, czyli zakażona, przebiega z objawami ostrego zatrucia i gorączki, grozi posocznicą i śmiercią. Wymaga szybkiego, operacyjnego usunięcia martwych tkanek lub części narządu (np. odjęcia kończyny, wycięcia jelita).
Zgorzel sucha przebiega bez klinicznych objawów zakażenia. Tkanki ulegają wysychaniu, czyli tzw. mumifikacji, przypominającej zwęglenie.
Zgorzel gazowa (szelestnica, gangrena) jest najcięższym i najniebezpieczniejszym zakażenie przyrannym wywołanym przez zarazki beztlenowe z rodzaju Clostridium, których siedliskiem jest ziemia. Jeden z gatunków Clostridium perfringens (Welchii) wytwarza w zakażonych tkankach metabolity gazowe, co dało początek nazwie schorzenia. Prowadzi do martwicy i gnicia głównie mięśni, czemu towarzyszy silny ból, znaczny obrzęk, gromadzenie się dużej ilości posokowatego płynu i gazu w tkance podskórnej. Silna ektotoksyna, tworzona przez zarazki, jest przyczyną ciężkiego ogólnego zatrucia. Leczenie: antybiotyki z równoczesnym szerokim nacięciem zmienionych tkanek, niekiedy odjęcie kończyny.
Zgorzel policzka (rak wodny, noma) to ostre zapalenie i martwica tkanek policzka występujące głównie u dzieci ciężko chorych i wyniszczonych. Spotyka się je prawie wyłącznie wśród mieszkańców Afryki i Azji.
Zgorzel występuje również np. w czasie zgorzelinowego zapalenia wyrostka robaczkowego, przy zatorach w naczyniach krwionośnych kończyn (zwłaszcza w cukrzycy), w rozległych ranach miażdżycowych, w płucach przy ich niedokrwieniu.
Powiązania
Zapalenie, Miażdżyca, Zaciek moczowy, Toksemia, Bakteroidy, Zakrzepica, Zapalenie jamy ustnej zgorzelinowe, Opłucna, Martwica, Laseczki, Załupek, Surowice odpornościowe, Kwasy i zasady żrące - zatrucia ostre, Zapalenie naczyń krwionośnych zakrzepowo-zarostowe, więcej »
Medycyna Miażdżyca
Miażdżyca - powstawanie blaszki miażdżycowej
Miażdżyca, choroba zwyrodnieniowa naczyń krwionośnych. Na wewnętrznej powierzchni ścian tętnic powstają blaszki miażdżycowe zbudowane z cholesterolu i odkładającego się w nim wapnia.
Cholesterol - wzór strukturalny
Zmiana powierzchni naczynia powoduje uaktywnienie osoczowych czynników krzepnięcia, powstawanie przyściennych zakrzepów, zwężenie światła naczynia, upośledzenie przepływu krwi i w rezultacie niedokrwienie narządów zaopatrywanych przez to naczynie.
Etiologia miażdżycy nie jest do końca poznana, natomiast wiadomo już, jakie czynniki odgrywają decydującą rolę w jej powstawaniu. Do najważniejszych należą:
1) dieta – bogata w nasycone kwasy tłuszczowe, z dużą zawartością lipoprotein typu LDL,
2) palenie tytoniu,
3) nadciśnienie tętnicze, ze względu na uszkadzające działanie na tętnice i niekorzystny wpływ na stan ogólny organizmu. Równocześnie procesy miażdżycowe powodują nadciśnienie tętnicze (choroba nadciśnieniowa),
4) siedzący tryb życia – aktywne uprawianie sportu powoduje dobre ukrwienie organizmu i przywraca odpowiednie proporcje wszystkich frakcji lipoprotein we krwi,
5) choroby uwarunkowane genetycznie, tj. hiperlipidemie,
6) inne choroby, np. cukrzyca.
Miażdżyca rozwija się we wszystkich tętnicach organizmu, lecz niektóre jej lokalizacje są szczególnie niebezpieczne dla stanu zdrowia organizmu. Należą do nich:
1) naczynia wieńcowe – ze względu na groźbę zawału mięśnia sercowego i chorobę niedokrwienną serca,
2) tętnice kręgowe i szyjne zaopatrujące mózg – przyczyna udarów mózgowych i otępienia,
3) naczynia kończyn dolnych – zajęte szczególnie często w cukrzycy, przyczyna tzw. stopy cukrzycowej, czyli jej zgorzeli.
Ogólnie rzecz biorąc miażdżyca jest obecnie główną przyczyną śmierci w krajach wysoko rozwiniętych.
Jogurt - dietetyka, Tętniak, Chromanie przestankowe, Lipa szerokolistna, Angioplastyka, Niedokrwienie miejscowe, Zakrzepica, Prostaglandyny, Choroba Takayashu, Dieta z ograniczeniem tłuszczów, cukrów prostych i cholesterolu, Czosnek pospolity, Chwiejność uczuciowa, Dieta, więcej
Medycyna Cukrzyca
· Informacje ogólne
· Leczenie dietetyczne
· Leczenie farmakologiczne
· Rodzaje cukrzycy
o Cukrzyca ciężarnych
o Cukrzyca nerkowa
o Cukrzyca pierwotna
o Cukrzyca regulacyjna
o Cukrzyca steroidowa
o Cukrzyca utajona
o Cukrzyca wtórna
Cukrzyca, przewlekła choroba przemiany materii (moczówka cukrowa) dotycząca pierwotnie metabolizmu węglowodanów, a wtórnie tłuszczów i białek, przy obniżonej tolerancji na wprowadzone do ustroju węglowodanowe składniki pokarmowe i niezdolności do prawidłowego śródkomórkowego przetwarzania glukozy.
Przyczyną cukrzycy jest niedobór lub brak aktywności insuliny, hormonu wysp trzustkowych (Langerhansa) wytwarzanego w trzustce.
Objawy: duże pragnienie (do 10 litrów na dobę), zwiększone łaknienie, wielomocz, zmniejszenie masy ciała, świąd skóry. U chorych młodocianych, nie leczonych lub leczonych niewłaściwie, łatwo dochodzi do rozwoju ustrojowej kwasicy metabolicznej i śpiączki cukrzycowej.
U chorych na cukrzycę jest bardzo obniżona odporność, stąd często występują długotrwałe zakażenia ropne skóry (czyraczność, czyrak) a także większa zapadalność na różne choroby (w tym np. na gruźlicę).
Powikłania cukrzycy są najczęściej związane z uszkodzeniem naczyń (angiopatia cukrzycowa) np. choroby nerek, uszkodzenie siatkówki oka (jej odklejenie się), stopa cukrzycowa, choroba wieńcowa, szybszy rozwój miażdżycy.
Odkrycie w 1922 roku insuliny spowodowało, że cukrzyca przestała być chorobą śmiertelną.
Dieta powinna być ułożona stosownie do masy ciała i rodzaju aktywności fizycznej i oparta na odpowiednich tablicach przeliczeniowych. Posiłki muszą być kaloryczne, wystarczające, stosunkowo ubogie w składniki węglowodanowe i tłuszczowe, natomiast obfite w białka. Wyłączone powinny być szybko przyswajalne węglowodany (cukry proste), takie jak cukier, miód, słodycze, marmolada, słodkie owoce i napoje, natomiast dominować w diecie powinny cukry złożone..
Stosowane, jeśli sama dieta i dozowany wysiłek fizyczny nie doprowadzają do normalizacji metabolizmu ustrojowego. Polega na wstrzykiwaniu insuliny, a w innych wypadkach, u nadających się do tego rodzaju leczenia chorych, na doustnym podawaniu preparatów, np. Diabetol, Euclamin, Chlorpropamid lub Phenformin.
Insulinę stosuje się z reguły u osób młodocianych, czyli w cukrzycy pierwotnej, w stanach przebiegających z kwasicą i ketozą, w przypadkach cukrzycy powikłanej z zakażeniem, w zaburzeniach metabolicznych dużego stopnia i z wysokim stężeniem glukozy we krwi i w moczu.
Właściwe przestrzeganie diety oraz regularne dawkowanie insuliny (z korektą zależnie od poziomu cukru we krwi) ma decydujące znaczenie dla opóźnienia rozwoju różnych powikłań cukrzycy.
Cukrzyca ciężarnych wiąż...
szrek76