Wiśniewski-Snerg A - Jednolita teoria czasoprzestrzeni.pdf - Fizyka(1) - lord_ksopgiel

JEDNOLITA TEORIA CZASOPRZESTRZENI

Ilustracja na okładce: Janusz Elis Kowalski

Opracowanie graficzne: Maciej Kałkus

Skład komputerowy i naświetlenie: Simplex sp. z o.o. ISBN 83-85041-10-9

Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca w Krakowie Zam. 207/90 A-79 Nakład: 10 000

Spis rozdziałów

1. Ogłaszam koniec epoki archaicznej

2. Zarys nowej teorii

3. Model czasoprzestrzeni zamkniętej i przestrzeni fizycznej

4. Czasoprzestrzeń

5. Tworzywo czasoprzestrzenne

6. Fala czasoprzestrzenna

7. Przestrzeń geometryczna

8. Przestrzeń fizyczna oraz próżnia i materia

9. Układy odniesienia

10. Przestrzenie chwilowe i losy punktów przestrzeni fizycznej

11. Miejsca wymiarowe

12. Model czasoprzestrzeni otwartej

13. Formy materii

14. Tajemnica protonu

15. Fale przestrzenne

16. Stok transportowy

17. Pole grawitacyjne

18. Zjawiska elektryczne i magnetyczne

19. Istota ruchu

20. Kreacja materii

21. Dzieje naszej przestrzeni

22. Teoria cudów

23. O magii symbolu

24. Podsumowanie

25. Uwagi historyczne i filozoficzne

26. Posłowie

Rysunki

OGŁASZAM KONIEC EPOKI ARCHAICZNEJ

Zrozumieć świat to znaczy sprowadzić wszystkie jego zagadki do jednej: najpierwotniejszej

i najogólniejszej - do podstawowej przyczyny. Może się wydawać, że redukcja tak wielkiej liczby

niewiadomych do pierwszej i jedynej tajemnicy świata nie jest w ogóle realna, więc nie dojdzie

do niej nigdy - chyba tylko w jakiejś fantastycznej wizji.

A jednak została dokonana.

Teoria moja przedstawia spójny model czasoprzestrzeni - czyli jednolity obraz naszej

rzeczywistości fizycznej. Opierając się na oryginalnej koncepcji, po raz pierwszy w dziejach nauki

wykazuje, że wszystko, co we wszechświecie istnieje i co się w nim dzieje - zarówno w skali

makro, jak i mikrokosmicznej - można wytłumaczyć w sposób jednolity.

Aby umożliwić zrozumienie tej prawdy, jednolita teoria czasoprzestrzeni proponuje zasadnicze

zmiany w podstawowych wyobrażeniach o naturze rzeczywistości fizycznej: między innymi

rewiduje fałszywe przekonania o istocie miejsca, czasu i przestrzeni, próżni i materii, siły oraz

ruchu. Teoria ta stanowi odkrycie, ponieważ prowadzi do stwierdzenia, że w zakresie całego

wszechświata prawda jest inna, niż wierzy ogół. Zmierza ona, zatem do jeszcze jednego, tym razem

radykalnego przewrotu w nauce, nie po to jednak, aby doprowadzić do kolejnego rozrostu

i komplikacji wiedzy przez wskazywanie innej przyczyny dla każdego niemal zjawiska, więc do

dalszego mnożenia zagadek, z jakim mamy do czynienia w całej historii nauk przyrodniczych

- ale przeciwnie: w celu uzyskania racjonalnej, poszukiwanej od wieków i ostatecznej ich unifikacji.

Wiedza jest zbiorem niespójnych wiadomości. Rozumienie jest zespoleniem wiedzy. Teoria czegoś

- to zespolenie wiedzy we wskazanej dziedzinie. Teorii nie należy mylić z hipotezą, która jest

przypuszczeniem wysuniętym dla wyjaśnienia jednego zjawiska. Jednolita teoria czasoprzestrzeni

przedstawia zespolenie wiedzy w zakresie całego wszechświata.

Przy ocenie tej teorii warto zauważyć, że skoro jest już jednolita - aby opisywała rzeczywisty

wszechświat, a nie urojony - powinna jeszcze potwierdzać wyniki wszystkich przeprowadzonych

obserwacji i eksperymentów oraz przewidywać rezultaty nowych badań, ale przecież nie musi być

zgodna z uznanymi aktualnie teoriami. Moja teoria przeczy im wielokrotnie, czego na ogół nie

komentuję, bo choć w trakcie wykładu trudno mi niekiedy powstrzymać się od polemicznych uwag,

nie mam obowiązku wyrażać wciąż swego stosunku do głoszonych przez nie fałszywych tez,

zwłaszcza, że ich krytyka zajęłaby tomy. Celem moim jest lakoniczne ukazanie prawdy o naszej

rzeczywistości fizycznej, więc odkrycie, jaki jest wszechświat faktycznie - a nie wyliczenie, jaki nie

jest, gdyż cały wiek nie wystarczy do rozproszenia współczesnych złudzeń na jego temat.

W odróżnieniu od teorii względności jednolita teoria czasoprzestrzeni mogłaby nosić nazwę teorii

bezwzględności albo teorii wszechświata. Warunkiem pełnego przyswojenia jej treści nie jest

opanowanie wiedzy zgromadzonej w tomach astronomii, fizyki i matematyki - lecz dokładne

wyobrażenie ogólnego zarysu i wszystkich szczegółów przedstawionego przeze mnie sferycznego

modelu czasoprzestrzeni. Warunek ten łatwo jest spełnić komuś, kto ma świadomość

niedoskonałości każdego języka i konieczności samodzielnego myślenia, kto wie, że bez aktywnego

udziału swej wyobraźni, wspieranej tylko kolejnymi zdaniami mego wykładu, nie stworzy w niej

nigdy ostrego obrazu wszechświata. Nie ma bowiem takich słów, które do prawdy zbliżyłyby kogoś,

kto sam jej nie poszukuje.

Językiem współczesnej nauki nie można opisać rzeczywistości fizycznej i dlatego musiałem

stworzyć nowy - celowo złożony ze starych słów, używanych jednak czasem w innym znaczeniu.

Przy jego opracowaniu kierowałem się przekonaniem, że dopiero cały wykład doprowadzić może

do przekazania mojej wizji świata. Wiara w istnienie bodaj jednego słowa ostatecznie

jednoznacznego w jakiejkolwiek terminologii nie ma żadnych podstaw.

Budowa czasoprzestrzeni zdumiewać może swym ogromem, rozczaruje jednak kogoś, kto by

czegoś niezwykłego szukał w jej szczegółach. Czy człowiek pierwotny - przeniesiony do naszej

epoki i zaintrygowany bogactwem głosów emitowanych przez gramofon - nie doznałby zawodu

wpatrując się w linie na powierzchni plastykowej płyty? Jak długo zechciałby słuchać wykładu

o ich roli przy kształtowaniu rzeczywistości fonicznej? W końcu prawda przestaje być ciekawa,

zwłaszcza gdy ujawnia brak zagadek we wszystkich szczegółach. A taka właśnie musi być prawda

o czasoprzestrzeni. Mimo to jej obraz może zaszokować - przynajmniej w pierwszej chwili.

Zestawienie faktów z fantazjami nauki współczesnej powinno wywołać wrażenie absurdu.

ZARYS NOWEJ TEORII

Czasoprzestrzeń jest czterowymiarowym miejscem, które nazywam też wszechświatem, ponieważ

zakładam, że znajduje się w nim wszystko, co istnieje. A miejsce to zajmuje tylko jeden przedmiot!

Teoria moja opiera się na przekonaniu, że cała czasoprzestrzeń jest wypełniona jednolitym

tworzywem i że tylko ono ma postać substancji, natomiast reszta form bytu sprowadza się do

zjawiska falowego ruchu w tym ogromnym ośrodku czterowymiarowym. Zatem tworzywo

czasoprzestrzenne wypełnia cały wszechświat, nasza przestrzeń zaś jest maksymalnym skupieniem

tego tworzywa w podłużnej fali, która od miliardów lat z prędkością światła rozchodzi się w nim

z jednego punktu - podobnie jak fala mechaniczna wywołana pośrodku jakiejś masywnej

i sprężystej bryły. Maksymalne skupienie tworzywa czasoprzestrzennego w fali czasoprzestrzennej

- czyli nasza przestrzeń - ma trzy wymiary.

Odwieczna tajemnica przestrzeni - odkryta tu wreszcie - zawsze wysuwała się na czoło zagadek,

z czego nauka nigdy nie zdawała sobie sprawy. Tak więc droga do prawdy została otwarta,

po wskazaniu bowiem, czym jest nasza przestrzeń, zagadka materii też przestaje istnieć:

wszystko, co postrzegamy dookoła siebie, jest wypaczeniem przestrzeni w czasoprzestrzeni.

Od zarania dziejów w powszechnym przekonaniu ludzi próżnia jest wolnym miejscem, materia zaś

- substancją, która to miejsce zajmuje tu i ówdzie. Według mnie, oba te przekonania są fałszywe.

Próżnia nie jest wolnym miejscem, lecz maksymalnym skupieniem tworzywa czasoprzestrzennego

w podłużnej fali, która rozchodzi się w tym tworzywie. Podczas ruchu w czasoprzestrzeni kształt

przestrzeni ulega lokalnym deformacjom. Przestrzeń nie jest wypaczona w określonym czasie, jeżeli

w każdej ustalonej chwili tego czasu jej krzywizna jest jednakowa we wszystkich punktach

przestrzeni. Próżnia - czyli przestrzeń pusta - jest to cała przestrzeń lub jej część nie wypaczona

w czasoprzestrzeni. Krzywizna próżni zmienia się w czasie, lecz w każdej ustalonej chwili

we wszystkich jej punktach jest jednakowa. Materia jest lokalnym wypaczeniem przestrzeni

w czasoprzestrzeni - nie istnieje więc w postaci żadnej substancji. Zjawiskiem nazywam przebieg

zmiany czegokolwiek. Wszelkie zjawiska są skutkami zmian stanu tworzywa czasoprzestrzennego.

Tylko to tworzywo ma postać substancji.

W podsumowaniu podkreślam, że teoria moja postuluje istnienie tworzywa czasoprzestrzennego

i fal czasoprzestrzennych.

PRZESTRZEŃ jest maksymalnym skupieniem tworzywa czasoprzestrzennego w podłużnej fali,

która rozchodzi się w tym tworzywie.

PRÓŻNIA jest to cała przestrzeń lub jej część nie wypaczona w czasoprzestrzeni.

MATERIA jest lokalnym wypaczeniem przestrzeni w czasoprzestrzeni.

Na końcu książki znajdują się wykonane przeze mnie rysunki , do których należy zaglądać, ilekroć

mówię o wypaczeniach przestrzeni w czasoprzestrzeni.

A oto obszerniejszy zarys mojej koncepcji wszechświata: Po ustaleniu, czym jest każdy

z wymienionych bytów, kiedy nazywam go miejscem, mam na myśli przypisany mu zbiór punktów.

Każda przestrzeń stanowi miejsce trójwymiarowe, ale w odróżnieniu od przestrzeni geometrycznej,

to znaczy euklidesowej, którą wyobrażamy sobie w postaci miejsca otwartego i prostego, nasza

przestrzeń jest miejscem zamkniętym i w teorii mojej nosi nazwę przestrzeni fizycznej.

Dwuwymiarowy model pustej przestrzeni fizycznej tworzy sfera o zmiennej długości promienia.

Przed opisaniem naszej sytuacji fizycznej warto jednak ustalić, co nazywam wymiarami

jakiegokolwiek miejsca.

Przy definicji wymiarów istotne znaczenie ma kształt linii kierunkowej wytyczonej w danym

miejscu. Linia ta nie różni się niczym od linii geodezyjnej i w mojej terminologii jest identyczna

z kierunkiem. W przypadku miejsca jednowymiarowego linia kierunkowa poprowadzona w tym

miejscu jest z nim tożsama niezależnie od jego kształtu. Jeżeli miejsce ma co najmniej dwa

wymiary, to między dwoma jego punktami można w nim poprowadzić nieskończenie wiele łuków

o różnych długościach, przy czym na ogół tylko jeden z nich jest najkrótszy, chociaż niekiedy

(jak w przypadku antypodów sfery) bywa inaczej.

Linia kierunkowa wytyczona w danym miejscu jest to linia, która zawiera najkrótszy ze wszystkich

łuków, jakie w danym miejscu można poprowadzić między dwoma punktami tej linii, co dotyczy

każdej pary jej punktów. Linia prosta jest linią kierunkową w przestrzeni geometrycznej albo

w innym prostym miejscu. Linia kierunkowa na sferze przybiera postać okręgu o promieniu

równym promieniowi tej sfery. Jeżeli miejsce ma co najmniej dwa wymiary, to przez każdy jego

punkt przechodzi nieskończenie wiele linii kierunkowych.

Wymiarami danego miejsca nazywam dowolne linie kierunkowe poprowadzone w nim prostopadle

do siebie przez dowolny punkt. Linie jednego z takich układów można wyróżnić i nazwać osiami

wymiarowymi danego miejsca. Liczba osi wymiarowych każdego miejsca równa jest liczbie jego

wymiarów. Tyle o wymiarach.

Co się zaś tyczy mechanizmu wszelkich zjawisk, to wystarczy tu powiedzieć, że wynika on z istoty

ruchu falowego. Przestrzeń fizyczna zanurzona jest w czasoprzestrzeni, gdzie bez przerwy zmienia

swoje położenie, przy czym każdy punkt przestrzeni stale spoczywa w przestrzeni i porusza się

w czasoprzestrzeni po linii zwanej jego losem nieustannie prostopadłej do przestrzeni, czyli do

każdej z trzech prostopadłych do siebie linii kierunkowych poprowadzonych w niej przez ten punkt.

Trudno to zrozumieć bez właściwego modelu czasoprzestrzeni, który przedstawiam dalej po

odpowiedzi na pytanie, co w ogóle nazywam miejscem i jego modelem.

Jak się okaże, osi czasu nie trzeba zaraz wyobrażać sobie razem ze wszystkimi trzema pozostałymi

osiami wymiarowymi: istota jednowymiarowa miałaby kłopot już z drugim wymiarem, jak

dwuwymiarowa z trzecim - dla nas zaś nie ma tu problemu. Wystarczy wiedzieć, że linia

prostopadła do przestrzeni nie zawiera się w przestrzeni, przecina ją tylko w jednym punkcie

i dlatego kierunku tej linii nie ma sensu szukać dookoła siebie. Przypominam znane od dawna

analogie: obserwator dwuwymiarowy - obracając się wokół siebie w powierzchni, do której

prostopadły byłby jego wymiar czasu - nie umiałby go sobie wyobrazić, chyba że pomyślałby

o sytuacji obserwatora jednowymiarowego, bo wtedy mógłby już zrozumieć mechanizm swego

świata.

Czasoprzestrzeń ma więc cztery wymiary, prostopadłe wzajemnie do siebie: jeden w czasie i trzy

w przestrzeni - zatem jest czterowymiarowa. Faktyczny kształt tworzywa czasoprzestrzennego

opisuje czasoprzestrzeń zamknięta. W czasoprzestrzeni zamkniętej wszystkie osie wymiarowe są

krzywe. Teoria moja nie rozpatruje wszystkich miejsc wymiarowych, jakie w ogóle można sobie

wyobrazić - tylko miejsca potrzebne do zrozumienia rzeczywistości fizycznej i nazywa je miejscami

pomocniczymi.

Do opisu tworzywa czasoprzestrzennego wprowadzam kolejno różne miejsca pomocnicze, które

są zbiorami punktów. Każdy z tych zbiorów istnieje w postaci określonej linii, powierzchni,

przestrzeni lub czasoprzestrzeni albo w postaci określonego fragmentu jednego z wymienionych

zbiorów.

Punkt jest miejscem zerowymiarowym, linia - jednowymiarowym, powierzchnia -

dwuwymiarowym, przestrzeń - trójwymiarowym, czasoprzestrzeń - czterowymiarowym.

Nawa każdego z wymienionych miejsc (niezależnie od kształtu lego miejsca) określa zawsze liczbę

jego wymiarów, to znaczy, ze na przykład każda przestrzeń jest trójwymiarowa. Miejsce o danej

liczbie wymiarów może być proste lub krzywe. Powierzchnia prosta nosi nazwę płaszczyzny, a

przestrzeń prosta - to przestrzeń geometryczna. Teoria moja rozpatruje też miejsce

pięciowymiarowe.

Miejsce o mniejszej liczbie wymiarów może być modelem miejsca wielowymiarowego.

Na przykład linia prosta jest jednowymiarowym modelem płaszczyzny i zarazem przestrzeni

geometrycznej, płaszczyzna zaś - dwuwymiarowym modelem tej przestrzeni. Określone miejsce

może też mieć swój model w postaci miejsca o mniejszej liczbie wymiarów.

Na przykład sfera ma jednowymiarowy model w postaci okręgu. Przy analizie wybranych

problemów miejsca pomocniczego eliminacja niektórych jego wymiarów nie prowadzi do zmiany

wyniku rozumowania. Fakt ten dotyczy również czasoprzestrzeni: redukcja jej wymiarów

do mniejszej liczby (odpowiedniej dla zakresu rozpatrywanych zjawisk) pozwala mówić

o dokładnym modelu wszechświata.

Podstawowym modelem naszej przestrzeni w modelu czasoprzestrzeni zamkniętej jest okrąg, który

rośnie na sferze o stałym promieniu wokół jej bieguna w kierunku równika. Okrąg ten ma więc

postać równoleżnika rozszerzającego się w drodze z bieguna do równika na powierzchni kuli

o stałej wielkości. Z geometrycznego punktu widzenia (bo pomijam tu na razie fizyczny aspekt

wskazanej wizji wszechświata) omawiany okrąg jest jednowymiarowym modelem pustej

przestrzeni fizycznej, sfera zaś (to znaczy powierzchnia kuli) - dwuwymiarowym modelem

czasoprzestrzeni zamkniętej. Takiego modelu nie można zilustrować na papierze, ale łatwo go sobie

wyobrazić, ilekroć mówię o przestrzeni w czasoprzestrzeni.

Sferyczny model czasoprzestrzeni opisałem w przestrzeni geometrycznej. Rozszerzający się okrąg

jest modelem przestrzeni fizycznej nigdzie nie wypaczonej. Lecz kiedy przestrzeń przenosi jakieś

lokalne deformacje, kształt jej modelu w odpowiednich miejscach odbiega nieco od wskazanej linii

- wyznaczającej poziom próżni.

Wiśniewski-Snerg A - Jednolita teoria czasoprzestrzeni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: