Teksty Świętego Maksymiliana Marii Kolbego nt.
Cudownego Medalika
„Teraz w epoce Niepokalanego Poczęcia Najświętsza Panna dała ludzkości „Cudowny Medalik", który niezliczonymi cudami uzdrowień i szczególnie nawróceń potwierdził niebieskie swe pochodzenie. Sama Niepokalana, objawiając go obiecała wszystkim, co go nosić będą, bardzo wiele łask”
„Kogo diabeł chce uwieść, temu, pod
jakimkolwiek pozorem, stara się odebrać
Cudowny Medalik, to okazuje doświadczenie” -
pisał św. Maksymilian Kolbe. „Nie dajmy się
oszukać szatanowi"
Poniżej znajdują się różne teksty Świętego Maksymiliana Kolbego dotyczące
Cudownego Medalika. Jest tu także artykuł zamieszczony w jednym z wydań
niepokalanowskiego miesięcznika "Rycerz Niepokalanej". Artykuł ten opublikowano
jeszcze za życia Ojca Kolbego.
„(Maryja) dała Cudowny Medalik, więc to nasza kulka, by trafić w serca"
„Medalik Niepokalanej niech będzie bronią, a raczej kulką, którą każdy rycerz
Niepokalanej się posługuje. Choćby kto był najgorszy, jeśli tylko zgodził się
nosić na sobie Cudowny Medalik - dać mu go i modlić się za niego, a przy
sposobności, dobrym słowem i przykładem, starać się powoli przywieść go do
ukochania Niepokalanej całym sercem i uciekania się do Niej we wszystkich
trudnościach i pokusach. Kto się szczerze do Niepokalanej zacznie modlić, ten
niebawem, a zwłaszcza w Jej święto, da się namówić do spowiedzi. Dużo jest
zła na świecie, ale pamiętajmy, że Niepokalana potężniejsza".
"Jej medalik rozdawać, gdzie tylko się da, i dzieciom, by zawsze go na szyi
nosiły, i starszym, i młodzieży zwłaszcza, by pod Jej opieką miały dosyć sił do
odparcia tylu pokus i zasadzek czyhających na nią w naszych czasach. A już
tym, co do kościoła nie zaglądają, do spowiedzi boją się przyjść, z praktyk
religijnych szydzą, z prawd wiary się śmieją, ugrzęźli w błocie moralnym albo
poza Kościołem w herezji przebywają - o tym, to już koniecznie medalik
Niepokalanej ofiarować i prosić, by zechcieli go nosić, a tymczasem
Niepokalaną błagać o ich nawrócenie. Wielu nawet wtedy radę znajduje, gdy
kto nie chce w żaden sposób przyjąć medalika. Ot po prostu wszywają go po
kryjomu do ubrania i modlą się, a Niepokalana prędzej czy później okazuje, co
potrafi."
„Poznajemy, że celem objawień Maryi było okazać Jej niepokalane Poczęcie i
przedziwną u Boga potęgę: "Najświętsza dziewica zwróciła na mnie swój
wzrok i jednocześnie usłyszałam głos: "Ta kula ziemska przedstawia
wszystkich ludzi i każdą poszczególna osobę". I nadto: "Oto symbol łask, jakie
zlewam na wszystkich , którzy mnie wzywają "
„To samo wyraża Cudowny Medalik, a mianowicie, że motywem naszego
działania jest miłość do Najświętszego Serca Jezusowego, tzn. miłość Boga.
Na tym polega doskonałość i uświęcenie, do których chcemy pociągnąć
wszystkich teraz i w przyszłości za pośrednictwem Niepokalanej i Jej
kochającego Serca (jak na medaliku), ponieważ imię Maryi ściśle złączone jest
z krzyżem Jezusa."
„Wśród środków poleca się specjalnie rozdawanie Cudownego Medalika, co
my praktykujemy i praktykowaliśmy od początku [...]. Jest to zgodne z
życzeniem Niepokalanej, wyrażonym w czasie objawienia medalika, gdy
przyrzekła wiele łask dla tych wszystkich, którzy nosić będą ten medalik i
którzy modlić się będą z ufnością. [...] Ludzie w ten sposób obdarowani
kochają swą Dobrodziejkę i zaraz ich serca płoną miłością do Jezusa, Boga,
uświęcają się. Widząc zaś innych niewolników grzechu nie mogą uczynić nic
innego, jak zaciągnąć się w szeregi Rycerzy Niepokalanej, aby jako narzędzia
w Jej ręku zapewnić prawdziwe szczęście również współbraciom."
„Teraz w epoce Niepokalanego Poczęcia Najświętsza Panna dała ludzkości
„Cudowny Medalik", który niezliczonymi cudami uzdrowień i szczególnie
nawróceń potwierdził niebieskie swe pochodzenie. Sama Niepokalana
objawiając go obiecała wszystkim, co go nosić będą, bardzo wiele łask;
ponieważ zaś nawrócenie i uświęcenie jest Bożą łaską, Medalik Cudowny
będzie najlepszym środkiem do osiągnięcia naszego celu. Dlatego też stanowi
on pierwszorzędną broń "Rycerstwa". Jest to kulka, którą godzi wierny Rycerz
nieprzyjaciela, tj. zło, ratując tym sposobem złych."
„Wielu ludzi uciska zło moralne, którego symbolem jest wąż. Na Medaliku wąż
jest pod stopami Niepokalanej, zgodnie z zapowiedzią Bożą, że Ona zetrze
jego głowę. Obraz ten budzi u grzeszników ufność do najświętszej Panny, stąd
modlą się: "O Maryjo bez grzechu poczęta..." a Ona rozsiewa promienie łask,
które oświecają umysły i rozpalają serca. Tą drogą następuje nawrócenie i
uświęcenie. Druga strona Medalika przedstawia dwa serca: Jezusa i Maryi,
przypominając oddanym Niepokalanej, że głównym motywem ich działalności
jest miłość Serca Jezusowego, która chcą też wszystkich zapalić przez
Niepokalaną, przez kochające Ją serca"
Artykuł ojca Kolbego
W tych dniach przyszła do mnie pewna pani i prosi, bym się udał do chorego,
który... nie chce się spowiadać. Był już u niego ksiądz H. I ten właśnie przysłał
ją do mnie, bo zabiegi jego chybiły. - Czy odmawia on do Matki Najświętszej
choćby jedno "Zdrowaś Maryjo" na dzień - spytałem - Proponowałam mu to,
ale odpowiedział, że w Matkę Bożą nie wierzy. - To proszę mu zanieść ten
medalik. - rzekłem podając Cudowny Medalik. - Czy dla pani przyjmie on go i
pozwoli sobie zawiesić na szyi? - Dla mnie to zrobi - Więc dobrze, niech mu go
pani zaniesie i modli się za niego; ja zaś postaram się tam zaglądnąć. I
poszła... Tymczasem spotkałem się z księdzem H. "Byłemu chorego jako u
mego znajomego - opowiadał mi on - ale nic się zrobić nie dało. Proszę tam
zajść. Przy tym muszę zaznaczyć, że chory to człowiek inteligentny; dopiero
co ukończył leśnictwo na uniwersytecie. Niedługo potem przyszła ponownie
owa pani zawiadamiając, że z chorym gorzej, a obecni przy nim rodzice nie
kwapią się wcale, aby sprowadzić księdza, gdyż obawiają się, żeby nie zrobić
na nim wrażenia. - Chory sobie nie życzy księdza i rodzice jego również: więc
po cóż tam pójdę? - myślałem sobie, ale mimo wszystko poszedłem, chociaż
w głębi duszy nurtowało zwątpienie, czy wycieczka się uda. Jedyna nadzieja
to medalik, który przecież chory ma już na sobie. W drodze odmawiałem
różaniec. Po uciążliwym chodzeniu zadzwoniłem do bramy szpitalnej. Wkrótce
zaprowadzono mnie do sali dla zakaźnych gdzie właśnie leżał chory. Usiadłem
przy jego łożu i nawiązałem rozmowę. Wypytywałem o stanie zdrowia, a
wkrótce potem rozmowa przeszła na sprawy religijne. Chory wyłuszczał swoje
wątpliwości, a ja starałem się mu je wyjaśnić. Przy rozmowie zauważyłem na
jego szyi niebieski sznureczek, właśnie ten, na którym nawleczony był
medalik. Ma medalik, pomyślałem, więc sprawa wygrana. Nagle chory zwraca
się do mnie i mówi: - Księże może by przystąpić do rzeczy? - Więc pan się
chce wyspowiadać? -zapytałem. W odpowiedzi rzewny płacz wstrząsnął jego
wychudłą piersią... to trwało dobrą chwilę... Gdy chory się uspokoił, zaczęła się
spowiedź. Po otrzymaniu Wiatyku i ... Namaszczenia chory dla okazania
wdzięczności ujął mnie w usta i pocałował. Mimo zaraźliwości choroby chętnie
dałem mu ten pocałunek pokoju. Cześć Niepokalanej za to zwycięstwo!!! Obok
leżał drugi chory. Powiedziano mi w szpitalu, że i po niego śmierć już rękę
wyciąga; on jednak o spowiedzi nie myśli. Poleciłem więc i jego Niepokalanej
za przyczyną niedawno beatyfikowanej bł. Teresy od Dzieciątka Jezus. Na
drugi dzień przyszedłem niby dla odwiedzenia poprzedniego chorego, a
właściwie po drugiego. Siadłem przy pierwszym, a tymczasem poleciłem
sanitariuszce, by spytała go, czy nie zechciałby skorzystać z mej obecności.
Chory mnie nie zauważył. Toteż odpowiedział niecierpliwie: Lekarz twierdzi, że
za tydzień wyzdrowieję, a tu mnie nudzą księdzem. Nie zrażając się takim
usposobieniem chorego rozpocząłem z nim rozmowę i przysiadłem obok
niego. Widząc, że chory uporczywie odkłada spowiedź, wyjąłem naszą „kulkę"
Rycerstwa tj. Cudowny Medalik. Chory zapytał: Co to jest? Wyjaśniłem mu
pokrótce. Pocałował go, pozwolił sobie włożyć na szyję i ... rozpoczęła się
spowiedź. Niech Niepokalanej będą wieczne dzięki za tak łaskawe i miłościwe
zwycięstwa.Św. Maksymilian - Rycerz Maryi
pinakolada741