Olivia Cunning - Sinners on tour 01 - Backstage Pass.pdf - Z - rewia

Olivia Cunning – Sinners on tour 01 – Backstage Pass

łumaczyła: Eiden // http://chomikuj.pl/Eiden

Książka dedykowana

"Dimebagowi" Darrellowi Abbottowi

mistrzowi riffów gitary metalowej

i kowbojowi z piekła,

który spalił swój gryf

swoimi magicznymi palcami.

Był utalentowanym muzykiem,

który odszedł od nas zbyt szybko,

ale żyje w swojej muzyce

i w strunach gitarzystów których wciąż

inspiruje.

Wciąż Cię słyszę, Dimebag.

Rock on. 1

\m/

Wyraz używany wśród rockmanów, który służy do pozdrawiania się, żegnania albo gdy zdarzy się coś świetnego.

Zazwyczaj podkreślane gestem ręki: \ m /

Rozdział 1

Stos materiałów informacyjnych spadł z pokrowca na laptop Myrny na kwiatowo

wzorzysty dywan. Cholernie niewiarygodne. Zapomniała zapiąć przegródkę gdy w

pośpiechu uciekła z sali konferencyjnej. Z głośnym westchnieniem, pochyliła się by

pozbierać rozproszone kartki. Ten dzień mógłby być jeszcze bardziej spieprzony, proszę?

Chór „uch, uch, uch, uch” podążył za entuzjastycznymi okrzykami, które dobiegły z

holu koło windy. Cóż, ktoś dziś wieczorem będzie miał dobrą zabawę. Z pewnością nie była

to ona.

Wepchnęła dokumenty do wnętrza torebki i szarpnęła za suwak przed ruszeniem w

kierunku hotelowego holu, aby dostać się do swego pokoju na szóstym piętrze. Długa,

gorąca kąpiel brzmiała jak niebo. Dlaczego pozwoliła swemu pre dziekanowi się

wmanewrować w prezentację na tej głupiej konferencji? Co za strata czasu. Pozostali

profesorowie w jej dziedzinie nie widzieliby w tym innowacyjnego pomysłu, gdyby stali na

przodzie i śpiewali hymn Stanów Zjednoczonych. I dlaczego obchodziło ją co pomyślą jej

koledzy o jej metodach? Studenci kochali jej zajęcia. Klasy zawsze były pełne. Miała listy

oczekujących na...

Rozległo się za nią echo kroków. Włosy na jej karku stanęły dęba. Zatrzymała się -

jej serce waliło, dłonie zwilgotniały.

Ktokolwiek szedł, zatrzymał się kilka kroków za nią. Słyszała jego oddech.

Jeremy?

Nie, nie mógł to być jej były mąż. Nie wiedział jak ją znaleźć. Prawda? Powiedzcie

to zimnej, wąskiej strużce potu, która spływała między jej piersiami.

Chwyciła za uchwyt pokrowca na laptop, przygotowując się do uderzenia

kogokolwiek, kto był na tyle głupi, aby się za nią skradać.

- Dałaś świetne seminarium, doktor Evans - obcy głos powiedział do jej pleców.

To nie Jeremy. Dzięki Bogu. Wzięła głęboki, chwiejny oddech i spojrzała przez swe

ramię.

Chudy mężczyzna który podchodził pod czterdziestkę, wyciągnął w jej kierunku

rękę.

- Kto by kiedykolwiek pomyślał, żeby użyć gitarowych riffów w dyskusji na temat

ludzkiej psychologii? Nie ja. Jestem przekonany do tej metody. Tylko nie jestem pewien,

czy mógłbym sięgnąć do twojego poziomu, uch... - odchrząknął.- ... entuzjazmu -

uśmiechnął się, jego wzrok spadł na dekolt który otaczał specjalnie dopasowany garnitur

w szarym kolorze.

Z wciąż kującym sercem w piersi, Myrna stłumiła chęć uduszenia go i wyciągnęła

swą wolną rękę aby przyjąć jego uścisk dłoni.

- Dziękuję, panie uch...

Kiedy jego palce owinęły się wokół jej, jego uśmiech rozszerzył się od ucha do

ucha.

- Doktorze. Doktor Frank Elroy z Stanford. W rzeczywistości kierownik działu

psychologi anormalnej.

Ach Doktor Dupek. Doktor Napuszony Dupek. Spotkałam cię już wiele razy. Tysiące razy.

Skinęła głową i przykleiła do swej twarzy znużony uśmiech.

- Miło mi pana poznać, Doktorze Elroy.

- Powiedz, chciałabyś ze mną wypić drinka?- skinął głową w kierunku baru po jej

lewej, jego gładził wierzch jej dłoni.

Myrna skuliła się w swoim środku jednocześnie zachowując swój uśmiech. Ten facet

był przeciwieństwem jej typu. Był nudny. Nie, dziękuję. Jej awersja do nudnych istnień

była instynktowna.

- Przykro mi, ale muszę odmówić. Właśnie zmierzałam do swojego pokoju by

odpocząć. Może innym razem.

Pękł ją przebity balon.

- Jasne. Rozumiem. Musisz być wyczerpana po tak żywej... - uśmiechnął się

ponownie.- ... dyskusji.

Dyskusji? Był tam? „Krwawa kąpiel” wydawała się bardzo odpowiednim opisem, gdy

czuła się tak szczególnie anemiczna w tej chwili.

- Tak - mruknęła, zwężając oczy. Wyszarpnęła rękę z jego, odwróciła się na pięcie i

ruszyła w kierunku windy, okrążając hotelowy bar i kilka krzaczastych roślin doniczkowych.

Głośna salwa śmiechu dochodząca z baru przykuła jej uwagę. Czterech mężczyzn

siedziało na pół okrągłej kanapie, śmiejąc się z piątego mężczyzny który leżał na swych

plecach na środku ich stołu. Stół był pokryty szklankami, które zawierały różne ilości

bursztynowej cieczy, niebezpiecznie przechylone pod ciężarem mężczyzny, który przewrócił

się na bok. Jego towarzysze rzucili się do uratowania swego piwa przez niechybnym

zgonem.

- Powiedzcie pokojowi, żeby się zatrzymał - krzyknął wylegujący się facet i kopnął

lampę Tiffany'ego ze stołu.

- Nie ma dla ciebie więcej piwa, Brian - powiedział jeden z jego przyjaciół.

Brian podniósł palec.

- Jeszcze jedno - podniósł drugi palec.- Albo twa - kolejny palec.- Mmmmmoże

cztery.

Myrna uśmiechnęła się. Ta piątka nie była „mieszanką” uczestników konferencji,

głownie profesorów, którzy byli rozsiani po holu i barze. Niekonwencjonalna załoga przy

stoliku przyciągała więcej niechęci i spojrzeń. Czy to tatuaże? Różnorodny piercing i

kolczasta biżuteria? Pofarbowane włosy, dziwne fryzury i czarne ciuchy? Nieważne. Byli po

prostu facetami którzy byli chłopakami. I mogła się założyć, że nie byli tacy nudni jak

tamten.

Myrna zrobiła niepewny krok w kierunku windy. Chciałaby spędzić z nimi trochę

czasu. Mogłaby wykorzystać trochę zabawy - coś innego niż stymulowane rozmowy z

intelektami. Miała już dość tej pracy.

Brian, wciąż wylegując się na środku stołu, wymawiał riff, podczas gdy grał palcami

po mistrzowsku na powietrznej gitarze. Myrna od razu je rozpoznała. Używała je w swojej

klasie dyskutując o męskiej zmysłowości, gdyż nikt na ziemi nie grał bardziej zmysłowo na

gitarze niż Mistrz Sinclair. Chwileczkę! Czy to mógł być...? Nie, co zespół rockowy Sinners 2

robiłby na konferencji uczelni? Byli pewnie tylko fanami zespołu, choć imię Brian

skierowane do gitarzysty, sprawiło że przeszły przez nią ciarki. Czyż główny gitarzysta

Grzeszników nie nazywał się Brian Sinclair?

Jeden z mężczyzn siedzących w loży, odwrócił głowę i podrapał podbródkiem o swe

ramię. Mimo swych lustrzanych okularów przeciwsłonecznych, od razu rozpoznała

wokalistę Sedrica Lionheart. Jej tętno się rozpędziło. To byli Sinnersi.

- Jestem cholernie pijany!- krzyknął Brian. Stoczył się ze stołu przewracając kilka

pustych butelek po piwie i wylądował na kolanach dwóch swoich towarzyszy.

Bezceremonialnie zrzucili go na podłogę.

Myrna prychnęła a następnie rozejrzała się by się upewnić, że nikt nie był

świadkiem produkcji tak niekobiecego dźwięku. Musiała z nimi porozmawiać. Mogła

udawać, że chciała ich spotkać z powodu swego seminarium. Prawdę mówiąc, kochała ich

muzykę. Nie byli zbyt twardzi w jej oczach. Byli definitywnie w jej typie. Dzicy. Tak, proszę.

Gwarantowali wszystko czego potrzebowała po takim dniu.

Porzucając swój plan aby ukryć się w swoim pokoju, Myrna ominęła niski murek,

który udzielał bar od korytarza. Zatrzymała się przed Brianem, który starał się czołgać na

czworakach. Postawiła swój nierówny pokrowiec z laptopem na podłodze i pochyliła się, by

mu pomóc wstać na nogi. W chwili gdy dotknęła jego ręki, jej serce pominęło rytm i

zaczęło pędzić.

Zwierzęcy magnetyzm. Miał go. Witam, Panie Witam Dobrą Zabawę.

Jego wzrok popłynął w górę jej nóg i ciała, jego twarz powoli odchyliła się w pole

widzenia. Miał ryscy, które rzeźbiarz by pokochał: silna szczęka, ostry podbródek, wysokie

kości policzkowe. Byłaby to arogancja z jej strony, gdyby zbadała kontury jego twarzy

swymi palcami? Swymi ustami? Skupiła swą uwagę na swojej dłoni, która chwyciła dobrze

umięśnione ramię.

- Bądź ostrożny z tą ręką - powiedziała.- Tylko niewielu gitarzystów posiada twoje

umiejętności.

Użył jej wsparcia do wstania na nogi. Kiedy się na niej oparł, złapała jego oddech i

zaciągnęła się głęboko, jej oczy zamknęły się. Prymitywne pragnienie zbombardowało jej

zmysły. Czyżby warknęła na głos?

Jego silne ręce chwyciły ją za ramiona, gdy się ustabilizował. Każdy nerw jej ciała

przygotowało się do najwyższej gotowości. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnim

razem tak natychmiastowo przyciągnęło ją do mężczyzny.

Brian uwolnił ją i oparł się o kabinę dla wsparcia. Zamrugał ciężko, starając się

skupić na jej twarzy swoje intensywne, brązowe oczy.

- Wiesz, kim jestem?- zapytał, jego głos był niewyraźny.

Uśmiechnęła się i skwapliwie skinęła głową.

- Kto nie wie?

Machnął ręką teatralnie wokół miejsca, co wyrwało go z równowagi.

- Każdy palant pod krawatem w tym przeklętym miejscu, oto kto.

Warknął na siwą kobietę w ciężkim swetrze, która otwarcie się na niego gapiła.

Kobieta zadyszała i odwróciła się, skupiając swoją uwagę na koktajlu koloru oceanu,

siorbiąc napój przez niewielką, czerwoną słomkę tak nonszalancko, jak tylko było to

możliwe.

- Brian, nie dramatyzuj - powiedział Sed, główny wokalista zespołu. Kwaśne

spojrzenie, które posłał Brian Sedowi, mogło zeskrobać farbę ze ściany.

- Co? Ja niczego nie zaczynam. To ci popieprzeni ludzie mają problem z gapieniem

się!

Grzesznicy – mam słabość do angielskich nazw

Olivia Cunning - Sinners on tour 01 - Backstage Pass.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: