Lerum May Grethe - Puchar Boga Słońca 02 - Jak Feniks z popiołów.pdf - Lerum May Grethe - ssaaggaa

Jak Feniks z Popiołów

Samos, w kwietniu roku 104 od narodzenia Chrystusa Granatowa wiosenna

noc była tak łagodna, że Mira mogła siedzieć na werandzie przed swym niskim

białym domkiem bez szala. Postarzała się. Dało się to wyczuć w opuchniętych

stawach i w oczach, które często bolały od długiego wpatrywania się w morze.

Mimo to jednak wciąż tu siedziała. Wieczór za wieczorem popijała w tym miejscu

gorące mleko z miodem, które podawała jej córka, Selina. Dziewczyna przynosiła

też matce okrycie, piękne kilimy albo egipskie tkaniny z wełny. Były już teraz

zniszczone, sporo z nich połatano w wielu miejscach. Najpiękniejsze zaś zostały

sprzedane żonie kupca korzennego. Ale Mira nie marzła. Ciągle jeszcze czuła

iskierki przytulnego ciepła, grzejące od środka: nie zagasający żar miłości,

tkwiący głęboko pod zapadniętą piersią i żebrami, które co rano dokuczały jej

bólem. Wciąż miała na kogo czekać, za kim tęsknić. Gdzieś daleko za mglistym

horyzontem jej dwaj synowie, Caspiccio i Galepios, pływali na wielkich, ciężkich

statkach do przewozu pszenicy, które żeglowały między Egiptem a Rzymem.

Rzadko pojawiali się w domu, na pięknej wyspie, położonej w takim oddaleniu od

szlaku zbożowego. Przypływali zaledwie na chwilę, na kilka dni, wiosną. Ale teraz

przecież była wiosna! Mira czekała zatem, dziękując bogini Artemidzie za własną

siłę i za siłę córki, Seliny. Dadzą sobie radę, przeżyły wszak kolejną zimę. Selina

wyjęła starą zniszczoną kitarę i, delikatnie szarpiąc struny, zaczęła usypiająco

grać sędziwej matce. Słońce powoli tonęło w połyskliwej szaroniebieskiej wodzie

na zachodnich krańcach horyzontu. Już niedługo, bardzo niedługo dojrzeją jabłka

i śliwki, już wkrótce będą mogły jeść parującą potrawę z selera z dodatkiem

orzeszków piniowych i świeżą rybą. Już niebawem synowie wrócą do domu,

przywiozą żywność i może kilka groszy, tak by starej wdowie i jej córce lżej

przeszła kolejna zima. Mira przymknęła obolałe oczy i zgodziła się wreszcie

narzucić na ramiona przyniesiony przez córkę pled. Dzisiejszego wieczoru Selina

nalała jej wina. Być może godzinami zaplatała włosy córkom zamożnego kupca w

Gallos i tam kupiła słodkie wino, zamiast schować pieniądze na czarną godzinę,

kiedy głód znów zapędzi je na targ. Mira z uśmiechem westchnęła nad

niefrasobliwością córki. Jej ojcu na pewno spodobałby się taki wybór. Zawsze

wyżej cenił sobie zmysłowe przyjemności ponad rozum, w każdym razie gdy

trzeba było wybierać pomiędzy słodkim winem i tym tańszym, kwaśnym.

"Wprawdzie za jego życia nie musieli się zastanawiać, czy kupić wino, czy może

raczej jedzenie... Wówczas „tęsknota" i „głód" były dla Miry jedynie pustymi

słowami. Teraz ciało i serce poznały już różne odcienie życia, lecz za sprawą bólu

i żałoby także radości stały się większe. Tak jak dzisiaj, gdy wieczór zmieniał się

w noc, radowało ją już samo to, że siedzi na własnej werandzie, spoglądając na

mroczne morze, i rozkoszuje się smakiem figowego wina, który zdawał się na

wargach błogosławieństwem. Dziś wieczorem córka uśmiechnęła się swymi

głębo- kimi piwnymi oczyma i niespodziewanie mocno ją uściskała. - Mamo,

kochana, nie możesz przecież tutaj spać! Pomogę ci wejść do środka... Mira ujęła

ją za rękę i z czułością przyciągnęła do siebie na wyłożoną poduszkami kamienną

ławę. - Nie, nie będę teraz spać. Chodź, posiedź przy mnie, taki mam dziwny

nastrój. Wiesz... tak jak morze... Selina pocałowała matkę. Rozumiała. Z czułością

szepnęła w nocny mrok: - Opowiadaj, mamo. Opowiadaj o Ennio i jego żydowskiej

ukochanej... Staruszka uśmiechnęła się, a tysiąc drobniutkich zmarszczek

utworzyło wokół jej ust delikatną pajęczynę. - Ojciec mej drogiej matki... Ennio,

którego nigdy nie poznałam, i jego Rebeka, ta, która posiadała puchar... Owszem,

była Żydówką, to prawda, lecz była także Egipcjanką, dumną jak sama Kleopatra!

Otrzymała puchar w podarku za pomoc. Tyle krążyło o nich historii, Selino, nawet

w Aleksandrii niosła się wieść o córce Anafiny i tym niezwykłym naczyniu. Selina

westchnęła. - Żałuję, że nie możemy mieszkać w Aleksandrii, mamo. Mira

odwróciła się wolno i popatrzyła na łagodną, piękną twarz córki. Usta dziewczyny

przypominały na wpół dojrzały owoc, wargi były jędrne, a zarazem soczyste. - A

to dlaczego? Sądziłam, że sam Zeus miałby trudności z oderwaniem cię od tego

miejsca. Przecież to wyspa twojego dzieciństwa... Ziemia rodu twego ojca...

Selina na widok lekko uniesionych brwi matki nie mogła powstrzymać się od

uśmiechu. - Tak, tak, mamo, ale... niewiele nam już tu zostało. Mira z rezygnacją

cmoknęła wargami. Wypiła jeszcze łyk ciepławego, słodkiego wina z fig. -

Rzeczywiście, jesteś już dorosła, Selino. Wkrótce skończysz dwadzieścia lat.

Chyba prawdą jest, iż w istocie zmarnowałaś najlepsze szanse na dobre

zamążpójście. Lecz nawet gdyby nie chodziło o wiek... Mało który młody

mężczyzna chciałby mieć żonę, bardziej zainteresowaną czytaniem tekstów i

dyskutowaniem o dialogach Platona, aniżeli rodzeniem dzieci i zajmowaniem się

domem! Selina wygodniej oparła się na poduszkach. W popękanych kawałkach

marmuru podpierających ławy, na których siedziały, wciąż dawało się wyczuć

słoneczne ciepło. Za plecami miała budynek, który zawsze nazywała domem.

Kiedyś był piękny, wprawdzie niezbyt wielki, lecz z dostateczną liczbą pokoi, by

pomieścić o wiele większą rodzinę aniżeli ona i matka. Teraz większość

pomieszczeń stała pusta, dach przeciekał, a wilgoć, zielona i lepka, pełzła po

ścianach. Ale w andronie, części domu przeznaczonej dla mężczyzn, książki ojca,

stołki obciągnięte jedwabiem, srebrzone karafki i kielichy wciąż stały nietknięte.

Ten pokój co tydzień sprzątała osobiście Mira. Tu ojciec zwykł przyjmować swoich

przyjaciół, mężczyzn wywodzących się z różnych klas, tu odbywały się głośne

sympozjony, na których smacznie jedzono i raczono się winem. Ojciec był

szanowanym człowiekiem, najbogatsi kupcy, a nawet najwyżej postawieni

rzymscy oficerowie przychodzili do niego po radę i pomoc, gdy chcieli

zainwestować pieniądze w budowę statków. A teraz już go nie było. Umarł. Zginął

w ogniu, obracając się w nicość. Selina poczuła ból przeszywający ciało. Usłyszała

bolesne westchnienie matki, przyszło jej do głowy, że chyba myślą o tym samym.

O tamtej strasznej nocy. O tamtej nocy, kiedy bogowie z Olimpu zapałali

gniewem, a iskry ich wściekłości uleciały nad światem, s wywołując katastrofy.

Nawet tutaj, na zielonej spokojnej wyspie Samos. O nocy, gdy spłonęła stocznia.

A mistrz ciesielski, konstruktor i budowniczy statków, Tricus, padł pastwą

płomieni. Dobrze to pamiętała. Od tamtej pory upłynęło zaledwie osiem lat, a

mimo to za każdym razem, gdy wracała myślą do wydarzeń owej strasznej nocy,

wydawały jej się one dalekim złym snem. Za każdym razem czuła w nozdrzach

potworny zapach zwęglonego ludzkiego ciała... Selina wciągnęła w płuca czyste,

słone morskie powietrze. W dole, w porcie, widziała niewolników, zapalających

pochodnie na statkach, przy brzegu płonęły także ogniska, jak zwykle. Ich dom

stał dość wysoko na zboczu wzgórza, bezpiecznie wybudowany na skale, lecz

otoczony na tyle żyzną ziemią, że zdołały go całkiem skryć bujne pnącza i krzewy

różane. Nawet teraz, siedząc na kamiennej werandzie, musiały odsuwać na bok

dziko rosnące pędy winorośli, by móc spoglądać swobodnie na port i na morze.

Kiedy indziej pozwalały im swobodnie zwisać i wtedy siedziały wśród ścian żywej

zieleni, zasłonięte przed wszystkimi ciekawskimi oczami. Jednakże pokrzykiwanie

ludzi, ujadanie psów i hałasy dochodzące ze stoczni przedzierały się nawet przez

gęsty wieczorny mrok i przez osłonę pnączy. Podmuchy wiatru przynosiły też

zapachy z ogrodu, miodowy aromat świeżo rozkwitłych magnolii mieszał się z

odorem gnijących rybich odpadków i wodorostów, dolatującym z portu. Wszystko

było tak, jak być powinno. </ w:t >

</ w:r >

- < w:r >

< w:lastRenderedPageBreak />

< w:t xml:space =" preserve "> Selina przymknęła oczy i mocno ścisnęła rękę matki, ale

płomienie ognisk w dole zaczęły rosnąć pod jej zamkniętymi powiekami i było już

za późno, by odwrócić się od koszmaru. Leżała wtedy w swoim miękkim łóżku na

materacu wypchanym suchą trawą i gęsim puchem. Z pokoju codziennego

dochodził odgłos kroków matki, słyszała też leciutkie pobrzękiwanie złotych

bransoletek, których Mira nigdy nie zdejmowała. W całym domu unosił się zapach

pieczonych ptaszków, bo na zewnątrz, pod słomianym dachem, dwie służebne

wolno obracały długie rożna. Do wieczornego posiłku przykładano w domu wielką

wagę, zarówno matka, jak i ojciec zbyt często spożywali te właściwie zanadto

ociekające tłuszczem jak na gust dziewczyny gołębie tusze. Popijali je winem,

potem więcej się śmiali, zachowywali tak dziwnie. Ale Selina miała prawie

dwanaście lat i nie czuła już wstydu, gdy skryta za zasłoną z liści szpiegowała

swoich rodziców podczas czułego spotkania. Sporo już wiedziała o miłości, w

każdym razie tak jej się wtedy wydawało... Gdzie może teraz być młody Janos,

czeladnik wytwórcy żagli, chłopak, który zniszczył sobie palce? Siedząc tutaj z

ową tragiczną nocą w pamięci i trzymając suchą dłoń matki, Selina poczuła coś na

kształt żalu. Była wtedy taka młoda, taka głupia, a ponieważ ojciec tak mocno ją

kochał i był taki ustępliwy, dopięła swego. Powiedziała mu, że chce Janosa,

żadnego innego, tylko Janosa. Odmówiła innym zalotnikom, żaden z nich jednak

nie był tak ważny, jak wielki Maximilian Hexius Scorpos, potężny partner w

interesach jej ojca, najbogatszy człowiek w podbitym królestwie wysp. Jego ród

pochodził z Pireusu, lecz Maximilian otrzymał prawa obywatelskie od wielkiego

cesarstwa rzymskiego. Być może dlatego z taką łatwością potrafił zapomnieć, jak

rzymski dyktator Sulla zniszczył jego rodzinę podczas najazdów... Maximilian

zdołał mieć już dwie żony, i to zanim skończył dwadzieścia lat. Obie zmarły w

połogu. Trzy wielkie statki towarowe, których był właścicielem, przywoziły mu

wiele złota i rzymskich denarów. Już wówczas, przed ośmiu laty, wielu

mieszkańców Samos odrobinę się go bało. Był bardzo postawny jak na Greka,

prawdopodobnie dlatego, że w żyłach jego przodków płynęła kropla

barbarzyńskiej krwi, tak przynajmniej poszeptywano złośliwie w winiarniach. Ale

cerę miał złocistą, włosy czarne i błyszczące niczym skóra węża. Jego ciało było

atletyczne, piękne i chętnie je pokazywał, zrzucając tunikę przed wspięciem się

na maszt lub skokiem wprost w morze z dziobu statku albo sznurowej drabinki.

To ten człowiek zabił jej ojca. Żadne prawo ani sprawiedliwość całego świata nie

zdołają nigdy zaprzeczyć tej prawdzie, pomyślała Selina. Odrzuciła jego

propozycję małżeństwa. Jej ojciec okrył wówczas się wielką niesławą. Do ich

domu przybywali mężczyźni z całej wyspy, a kobiety słyszały, jak usiłują nakłonić

Tricusa do zmiany decyzji i do przywołania do porządku upartej córki. Kusili go

bogactwem, z jakim wiązałoby się takie małżeństwo. Udzielali długich lekcji na

temat ojcowskiej władzy i spoczywających na nim obowiązków. Przestrzegali

przed przykrymi następstwami, jakie taka ojcowska słabość mogła sprowadzić na

jego młodą, niewinną córkę. Krótko mówiąc, nie do zaakceptowania było

odwrócenie się plecami do przyjaciela, partnera w interesach i zwierzchnika, gdy

ten z pełnym szacunkiem pragnął pojąć za prawowitą małżonkę córkę nędznego

budowniczego statków! Lecz Tricus nigdy nie przyznał im racji. Tricus przyszedł

do swej córki nocą, z małym tylko oliwnym kagankiem. Pamiętała dotyk jego

szorstkich dłoni na czole. I ciepło jego głosu, czułość w piosenkach, które jej

śpiewał. Mówił do niej, opowiadał. Jego wargi okazywały się o wiele bardziej

miękkie, aniżeli można by się spodziewać, gdy przyciskał je do policzka Seliny, i

przywołując słowa starej legendy, nazywał ją swoją ptaszyną. Selina mogła

wyciągnąć ręce, wtulić policzek w jego pierś i poczuć, jak muskularne ciało staje

się nieskończenie delikatne i bezpieczne, a zarazem twarde jak marmur. Mogła

ciągnąć za półdługie kręcone włosy, czuć smak słonego potu i dymu palonych

sandałowych drzazg. Taki był smak ojca. Smak poczucia bezpieczeństwa, radości

i bezwarunkowej miłości. Wystarczyło jedno jedyne klapnięcie szczęk

stróżujących demonów bogini losu i wszystko to zostało jej odebrane. W chłodną

listopadową noc nad portem Samos poniósł się krzyk: - Pożar! Pali </ w:t >

</ w:r >

- < w:r >

< w:lastRenderedPageBreak />

< w:t xml:space =" preserve "> się! Stocznie płoną! Krzyki słychać było wyraźnie nawet

w położonych w oddali, wysoko na zboczach domach. Selina pobiegła w dół na

bosaka. Jeszcze nim zarzuciła na ramiona wierzchnią szatę, ciężki himation,

wiedziała, że stało się coś strasznego, czemu nie można już zapobiec. Gromada

ludzi zdążyła się szybko zorganizować i wylewała teraz wiadra wody na

płomienie. Ale stare drogie drewno, ułożone w stosach przed barakiem, płonęło z

niezmordowanym zaciętym szumem. Stuletnie dęby na kile statków, smukłe pnie

cyprysów na koła sterowe, najlepsze drzewo sandałowe do budowy kajut,

kosztowne sosny z północy. Wszystko to trawiły płomienie. Tak samo zresztą jak

szkielet statku, serce i majątek jej ojca. On sam także płonął. Stocznia zmieniła

się w ogromny stos pogrzebowy, okrutny, hańbiący i wstrętny, na podobieństwo

tych, które, jak wieść niosła, płonęły tam, gdzie ludzie wierzyli w moc kamieni,

zwierząt i dziwacznych duchów, w dalekich krainach, w których nie znano kultury

i którymi nie rządził zawiły porządek ustanowiony przez bogów. Dlaczego oni,

najpotężniejsi, się nie włączyli? Dlaczego sam Posejdon nie poruszył fal, by w

porę ugasiły pożar? Dlaczego Atena, która potrafi ujarzmić najdziksze konie, nie

wysłała ich, by wyciągnęły Tricusa z objęć bogów śmierci? Jakiś obcy człowiek o

ciemnych błyszczących oczach złapał Selinę, gdy z krzykiem chciała rzucić się w

żar. - Spokojnie, moje dziecko. Pamiętaj, że jego miłość nigdy nie obróci się w

popiół. Nie zrozumiała tych słów, lecz mimo to wyryły się w jej sercu niczym na

kamiennych tablicach. Ale już nigdy więcej nie zobaczyła tego mężczyzny. Nie

ujrzała też nigdy ojca. Znaleziono jedynie zwęglony szkielet. Mira zadbała jednak

o to, by szczątki obmyto i oporządzono, a potem Tricus, budowniczy statków,

ojciec Seliny, spoczął pod grubymi kamiennymi płytami. Twarze dwóch braci

dziewczyny zmieniły się w maski. Cztery miesiące spędzili na pogorzelisku, kłócąc

się ze sobą i ze współpracownikami. Nie było jednak pieniędzy, by rozpocząć

wszystko od nowa. Największą, a właściwie jedyną wartością stoczni były

umiejętności Tricusa. Człowiek, który budował najpotężniejsze na świecie statki

do przewozu pszenicy, zginął w popiele wraz ze wszystkimi swoimi rysunkami i

obliczeniami. Zrekonstruowanie ich potrwałoby lata, a jego partner Maximilian

postawił jasne warunki przed wyłożeniem kolejnych sum pieniędzy: Selina musi

natychmiast ustąpić i zgodzić się na małżeństwo. W przypływie gniewu posunął

się jeszcze dalej: groził jej matce i braciom, oświadczył, że jeśli do tej pory nie

zrozumieli powagi jego planów, to równie zły los może spotkać także pozostałych

członków rodziny. Czy właśnie on był odpowiedzialny za pożar, tego Selina nie

wiedziała. Ale tego dzikiego, rubasznego śmiechu, który rozległ się w ów wieczór,

gdy Mira z płaczem kazała mu opuścić ich dom, Selina postanowiła nigdy mu nie

wybaczyć. Mira płakała przez cały następny rok. Ale nawet na moment nie

pozwoliła, by córka w jakikolwiek sposób odczuła surowe naciski braci. W końcu

to oni ustąpili i zaciągnęli się na służbę w rzymskiej flocie. Mira i Selina od wielu

już lat mieszkały same. Ostatnio do pomocy miały jedynie starą sługę. W kufrze z

pieniędzmi z wolna zaczynało przeświecać dno, z każdym miesiącem coraz bliższe

stawało się widmo głodu. Ale wciąż jakoś dawały sobie radę, ciągle jeszcze

znajdowały coś, co można było sprzedać. Jednakże swąd spalonych zwłok ojca

stał się jakby nieodłączną częścią powszedniego dnia. W ciągu tych lat nie minął

nawet dzień, by Selina nie zaobserwowała bólu matki w postaci drobnych cieni,

przemykających po jej twarzy, na której straszne wspomnienie wyryło swój ślad.

Matka bardzo wychudła, postarzała się, była zmęczoną kobietą. Wspomnienia

jednak najwidoczniej nie przestaną jej szarpać, dopóki wysuszona tak, że zostaną

z niej tylko skóra i kości, nie spocznie w grobie jak ojciec. I bardzo dziwne, lecz

Mira zdawała się znajdować coś na kształt chorej radości w ciągłym

przywoływaniu obrazów tamtej potwornej nocy. - Pamiętasz ich twarze, Selino? -

potrafiła pytać. - Pamiętasz krzyk, jaki wydobył się z gardła Livinii, gdy zawalił się

dach, a na nas posypał się deszcz iskier? Selina, słysząc podobne słowa, czuła, że

ogarnia ją niemal gniew. Na cóż się zda takie rozpamiętywanie? Po co siedzieć

tak i pozwalać, by wszystkie okrutne krople wspomnień tamtej nocy zlewały się

w jedno, tak </ w:t >

</ w:r >

- < w:r >

< w:lastRenderedPageBreak />

< w:t xml:space =" preserve "> jak oliwa gromadzi się na powierzchni wody... To

wszystko wina matki. Jej nieustanne mówienie o tragedii musi być tchórzliwym,

pozbawionym godności sposobem dręczenia samej siebie i innych! Jakże takie

zachowanie nie przystaje do ideałów, głoszonych na placach i w świątyniach

przez nauczycieli, którym Selina niekiedy się przysłuchiwała. Lecz oczywiście

wszystkie te tezy o godności, o działaniu skierowanym na przyszłość, o sile i

odwadze, dotyczą tylko mężczyzn. Kobiety mogą się żalić, wciąż drążyć bolesne

wspomnienia i załamywać ręce tak jak Pandora, gdy jej mąż Epimeteusz wypuścił

z puszki wszystkie troski i nieszczęścia, jakie odtąd trapią ludzkość. Mira mocno

uścisnęła córkę za rękę. - Tak żałuję... tak żałuję, że nie byłam przy nim. Gdybym

przy nim była... - Nic nie mogłabyś zrobić, mamo. Wiesz przecież, że wielu

silnych, odważnych mężczyzn osmaliło sobie włosy i brody, próbując go ratować.

Ale to było niemożliwe, dobrze o tym wiesz. Mamo, nie... Mira uśmiechnęła się

delikatnie. - Wcale nie o to mi chodziło, miałam na myśli jedynie to, że... że on

umarł w takiej samotności. I nikt, ab- solutnie nikt, nie miał mocy pomścić tej

niegodziwości. Czyżby w jej słowach kryło się nie wypowiedziane nigdy dotąd

oskarżenie wobec synów? Selina nie wiedziała. Prawie nie znała swych dwóch

starszych od niej braci. Dzieliła ich duża różnica wieku i w czasach, gdy ona

biegała jako ukochana córeczka ojca, jego ptaszyna, a myśli jej nie mąciło żadne

zmartwienie, niemalże nigdy nie było ich w domu. Nie było ich także tego roku,

gdy stała się kobietą. Brakło ich zawsze, gdy ojciec świętował swoje triumfy,

przebywali u nauczycieli w Atenach albo wiosłowali dumnymi trierami,

wojennymi statkami morskiego państwa. Gdy bracia z rzadka zjawiali się w

domu, chętnie obserwowała ich podczas posiłków. Wiele mieli wspólnych cech,

brązowe włosy, rzadkie u obydwu brody, kształt uszu, podobny trochę do uszu

ojca. Wysokie czoła, dumnie wyprostowane szczupłe sylwetki. Obaj mieli słabość

do pięknych ubrań, z pewnością zarazili się nią od próżnych Rzymian. Selina ich

nie znała. To jednak nie zmieniało faktu, że byli jej braćmi. I właśnie ich Mira

wyglądała każdego wieczoru. Może dzisiejszej nocy wiatr przyprowadzi ten

właściwy statek na wyspę? Może już jutro o świcie usłyszą stukanie podbitych

żelazem butów o wyłożoną kamieniem alejkę? Może zbudzi je wesołe

pogwizdywanie Caspiccia? Albo ochrypła piosenka Galepiosa... Selina opróżniła

kielich z winem i popatrzyła na matkę. Jej drobne ciało mieściło się całe na dwóch

poduszkach. Pewnie mimo wszystko Mira zapadła w sen. Może czeka \;\

spokojna noc, skoro tak zasnęła na werandzie, trzymając Solinę za rękę? Ale

przecież ta zmęczona kobieta nie powinna leżeć na dworze. Selina doskonale

wiedziała, że gdyby do tego dopuściła, matce przez wiele następnych dni

dokuczałyby bóle w kolanach i biodrach. Należało ją zanieść albo przynajmniej

pomóc jej dojść do pokoju, gdzie czekał materac obłożony króliczymi skórkami,

chroniący kruche ciało przed chłodną morską bryzą. Niedługo, już niedługo zbudzi

Mirę i pomoże jej wejść do domu. Ale tak cudownie siedzieć tu na dworze, chociaż

noc powoli robi się chłodna. Jakże uspokajająco działają przyciszone dźwięki

uśpionego miasta i nie mający końca szum morza, który towarzyszy wyspiarzom

od urodzenia i który na zawsze pozostaje w ich głowach. Dlatego nie potrafią

odróżnić go od wszystkich innych dźwięków, lecz on tkwi w nich niczym

odwieczna pieśń. W całym życiu Seliny nie minął nawet jeden dzień, by go nie

słyszała. Z ogrodu dobiegało cierkanie cykad. I krzyki ptaków walczących o

źdźbło sitowia na dachu szopy, gdzie budowały gniazdo. Już wkrótce lato

przebudzi się na dobre i cała wyspa bujnie rozkwitnie kolorami. Tak będzie,

dopóki gorące słońce znów nie wypali wszystkiego kiedyś w sierpniu. Ile takich

letnich pór roku może upłynąć, zastanawiała się Selina, zanim dusza Miry wypali

się, tak jak się wypaliło ciało ojca? I co wtedy zrobi ona? Po raz setny złożyła w

duchu przysięgę na imię zmarłego ojca. Żadne nieszczęście na ziemi nie zmusi jej

do odesłania tabliczki z listem, którą Maximilian wręczył jej, nim zamknięto grób

Tricusa. - Przyślij mi ją, kiedy będziesz gotowa. Ona dotrze do mnie wszędzie,

widnieje na niej moja najpotężniejsza pieczęć. Daj ją jakiemukolwiek

marynarzowi, nie- ważne, Rzymianinowi czy Grekowi, a oni przekażą mi twoją

wiadomość bez </ w:t >

</ w:r >

Lerum May Grethe - Puchar Boga Słońca 02 - Jak Feniks z popiołów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: