Dżinn.pdf

G RAHAM M ASTERTON

D ŻINN

P RZEŁOŻYŁ : M IROSŁAW K OŚCIUK

T YTUŁ ORYGINAŁU : T HE D JINN

SCAN- DAL

Dżinny (arabskie jinniy — demon, duch):

jeden z rodzajów dobroczynnych lub złowrogich

duchów islamu, zamieszkujących Ziemię.

Dżinny potrafią przybierać różne postacie

i są obdarzone niezwykłą potęgą.

P ROLOG

„Za panowania króla Hamy jego nadworni czarnoksiężnicy, pośród przedmiotów swej

tajemnej sztuki, posiadali specjalne dzbany. Naczynia te, znane jako Dzbany Dżinnów,

zawierały przypuszczalnie emanacje nie znane zwykłym śmiertelnikom. Zgodnie z legendą

najpotężniejszy, najbardziej przerażający dżinn należał do Ali Baby. Przetrzymywano go we

wspaniałym dzbanie, ozdobionym wizerunkiem rumaków Niepojętego Nazwaha i błękitnych

kwiatów opium”.

„W tym roku zmarł w swoim domu na Cape Cod kolekcjoner zabytków Środkowego

Wschodu. Była to dziwna i nagła śmierć. Żona zmarłego opowiadała o dręczącej go obsesji,

związanej z jakimś starożytnym wyrobem garncarskim, dzbanem, który przechowywał pod

zamknięciem w specjalnym pokoju. Prowadzące doń drzwi były zabezpieczone woskowymi

pieczęciami pełnymi dziwacznych symboli. Według jej słów, był to interesujący stary okaz

przyozdobiony dziko wyglądającymi końmi i dziwnymi, drobnymi, błękitnymi kwiatami”.

„Czasami mówi się, jakoby podróżujących drogą do Bagdadu mamiły w nocy

niezwykłe głosy. Głosy te miały brzmieć na różnorakie sposoby — już to jak wiatr, już to jak

kusząca mowa kobiet, niekiedy zaś jak zwierzęta, jakich ludzkie oczy nigdy nie oglądały.

Mądrzy ludzie tłumaczyli, iż głosy owe należą do dżinnów oraz że słysząc je, podróżny

powinien przyśpieszyć kroku, jeśli pragnie pozostać przy zdrowych zmysłach i ocalić życie”.

„Księga Czarów”

Abdul Hazw’halla

„Wielu twierdziło, iż gdy dni N’zwaa dobiegały kresu, zgromadzili się oni w

świątyniach, gdzie dokonując rytualnych obrzędów i śpiewając, złożyli w zwojach,

sarkofagach oraz dzbanach wszystkie swe przerażające tajemnice, które pozwalały im

sprawować władzę przez tak wiele stuleci. Mówiono także, że ten, kto odkryje sekret

Niepojętego Nazwaha, może stać się najpotężniejszym człowiekiem w całym znanym

świecie, a także poza jego granicami. Musi być jednak przygotowany na zapłacenie godziwej

ceny. Gdyż tak jak kurtyzana żąda zapłaty za swe cielesne usługi, tak i magiczne widmo

Niepojętego Nazwaha zażąda nagrody, która dla wielu będzie zbyt wysoka”.

„Legendy Perskich Czarnoksiężników”

Tom IV, Rozdział III

Archeolodzy prowadzący wykopaliska w obrębie świątyni Naswa w Iranie, doszli do

przekonania, że starannie dobrana kolekcja bezcennych zabytków już wcześniej padała łupem

złodziei.

Przypuszcza się, że świątynia była ośrodkiem barbarzyńskiego kultu czcicieli

dżinnów, którzy, zgodnie z legendą, panowali niepodzielnie w tym rejonie przez niemal

trzysta lat. Ich obrządek obejmował między innymi przyzywanie demonów i ofiary z ludzi.

Jak zauważył ostatnio profesor W.F. Collins z Brytyjskiego Towarzystwa Archeologicznego

„było to, ogólnie rzecz biorąc, raczej nieprzyjemne towarzystwo”.

Co jednak najbardziej martwi piętnastoosobowy zespół badaczy, to fakt, że wiele

spośród najcenniejszych dzbanów i zwoi zostało skradzionych — możliwe, iż nawet jeszcze

w latach trzydziestych. Owe kradzieże w znacznym stopniu wpłynęły na spadek

zainteresowania wykopaliskami. Profesor Collins obawia się, że niektóre przedmioty mogły

ulec zniszczeniu lub zostały wywiezione do innych krajów.

„Wiadomo, iż rzeczywiście znajdowało się tam wiele zabytkowych przedmiotów” —

powiedział wczoraj w Isfahanie nasz uczony. „Świątynia została niemal kompletnie

pogrzebana pod zwałami błota w wyniku osunięcia się ziemi, które miało miejsce w jakieś

czterdzieści lub pięćdziesiąt lat po opuszczaniu jej przez N’zwaa, czcicieli dżinnów. Do

dzisiaj zachowały się utrwalone w zeschłym mule odciski licznych artefaktów. Na ich

podstawie szacujemy, że brakuje nam kompletu zwojów, zestawu rytualnych noży i mieczy

oraz dwóch naczyń: małej kadzielnicy i wielkiego dzbana o ozdobnych ścianach.

Szczególnie zastanawia archeologów fakt, iż złodzieje pozostawili nietkniętych wiele

bardzo cennych znalezisk. Należy tutaj wymienić przede wszystkim zmumifikowane przez

wysychające błoto zwłoki kobiety. Były one zakonserwowane tak doskonale, że do naszych

czasów zachowały się nawet włosy i skóra. Jak dotąd profesor Collins wykazuje dużą

powściągliwość wobec tego znaleziska. Powstrzymuje się od wszelkich komentarzy do czasu

uzyskania wyników datowania węglem C–14 oraz badań fizjologicznych.

„Sunday Times”, Londyn

12 października 1968

Kensington Londyn

maj 1969

Drogi Inspektorze Kashan!

Obiecałem panu przesłać rezultaty badań zwłok odkrytych w Naswa najszybciej, jak

tylko to będzie możliwe. Oto więc i one. Zapewne z ulgą powita pan fakt, że nie mamy tutaj

do czynienia ze współczesną zbrodnią, choć niektóre aspekty śmierci tej kobiety wymagały

niezwykłego i raczej przerażającego dochodzenia.

Wiek ciała odpowiada momentowi opuszczenia świątyni i szacowany jest na dwa i pół

tysiąca lat. Są to zmumifikowane zwłoki młodej kobiety, liczącej sobie dziewiętnaście lub

dwadzieścia lat. Nie była ona zbyt ładna, jeśli cokolwiek można wnioskować z zachowanej

skóry, natomiast włosy i biżuteria wskazują na jej przynależność do wysokiego rodu.

Najbardziej zdumiewający jest sposób, w jaki pozbawiono ją życia. Opisu podobnej

śmierci nie udało nam się znaleźć w żadnym źródle historycznym. Otóż dziewczyna ta zmarła

na skutek wprowadzenia w intymne części jej ciała przedmiotu o ogromnych rozmiarach,

który wtłoczył organy wewnętrzne do klatki piersiowej i prawdopodobnie doprowadził do

natychmiastowego zgonu. Trudno nam nawet przypuszczać, cóż to mógł być za obiekt.

Wprowadzono go z siłą wystarczającą do rozdzielenia pasa miednicowego na dwie połowy i

sprasowania zawartości jamy brzusznej do jednej czwartej normalnej objętości.

Być może, przeglądając własne źródła historyczne, zdoła pan odnaleźć opis

podobnego przypadku. Co do mnie i moich kolegów, to w tym momencie poddajemy się,

pozostawiając śmierć tej nieszczęsnej kobiety jako nie rozwiązaną zagadkę.

Łączę wyrazy szacunku

L. Pope

„Słusznie powiedziane jest, iż prawdę często znajduje się w butelkach; lecz jeszcze

słuszniejsze jest powiedzenie, że ze starych butelek pochodzą stare prawdy”.

„Dialekty Perskie” str. 833

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: