Sigaloff Jane - Imię i nazwisko zastrzeżone.pdf - harlequin - marzenka2100

JANE SIGALOFF

IMIĘ I NAZWISKO ZASTRZEŻONE

(Name & address withheld)

Dlaczego zawsze jest tak, że najbardziej nam zależy na tym, czego nie mamy?

Nieważne, co nas kręci: torebka Prądy, obuwie treningowe z najnowszej kolekcji Nike,

fryzura Jennifer Aniston albo jej mąż, George Clooney albo szkolna sympatia z klasy

maturalnej; są w życiu takie chwile, gdy sądzimy... nie, jesteśmy pewni, że będziemy żyć

pełnią życia dopiero wówczas, gdy zdobędziemy tę upragnioną osobę lub rzecz. Kolejna

typowa ludzka słabość: nie przywiązujemy wagi do tego, co mamy, póki nie zostanie nam

odebrane, jedno i drugie przytrafiło mi się tyle razy, że aż trudno spamiętać jako piętnasto - i

szesnastolatka chciałam tylko Marka. Na marginesach szkolnych zeszytów bazgrałam jego

imię, w czasie podwójnych lekcji angielskiego stęskniona rysowałam serca ozdobione

naszymi inicjałami, wyliczyłam pracowicie, że współczynnik naszego wzajemnego

dopasowania wynosi osiemdziesiąt cztery procent. Niestety, pomyliłam się w rachunkach.

Powinnam bardziej przykładać się do matmy. Gdy tydzień po moich siedemnastych

urodzinach zaprosił mnie na randkę (pewnie dlatego, że byłam ostatnią dziewczynę, z którą

się jeszcze nie umówił), myślałam, że oszaleję z radości. Przecież byliśmy sobie przeznaczeni,

a moje cudowne marzenia stanowiły najlepszy dowód.

Pięć tygodni trzymaliśmy się za rączki i trwała sielanka. Moje prowadzone

miesiącami supertajne badania teraz procentowały, bo znałam właściwą odpowiedź na każde

jego pytanie i kolekcjonowałam odpowiednie kasety. Byłam zakochana! Wkrótce straciłam

cnotę z obiektem mego niefortunnego uwielbienia, a ten popapraniec rzucił mnie przed

końcem semestru. Cudowne życie skończyło się równie nagle, jak się rozpoczęło. Płakałam i

nie mogłam nic przełknąć, ryczałam i chudłam. Potem odzyskałam apetyt i zaczęłam się

obżerać, jak nigdy przedtem. Gdyby nie ten drań, miałabym szczęśliwsze młodość, ale przed

laty wyśmiałabym każdego, kto próbowałby mi to uświadomić. Taki był mój pierwszy krok w

dorosłe życie. Bolesna lekcja...

- Jesteśmy na miejscu, moja śliczna. Miłej zabawy.

Lizzie podniosła wzrok znad kolorowego czasopisma. Tak ją pochłonęła lektura

własnej cotygodniowej rubryki, że miała wrażenie, jakby znów była nastolatką. Żołądek

ścisnął jej się ze zdenerwowania, gdy pojęła, że dotarła na miejsce.

Czterysta osób miało się razem bawić z okazji zbliżających się świąt Bożego

Narodzenia, obchodząc zarazem pierwsze urodziny radia City FM, które szybko zyskało

sympatię słuchaczy. Richard Drakę, szef stacji, był łaskaw oznajmić Lizzie, że jako ich

najnowszy nabytek, rzecz jasna, ma swój udział w tym sukcesie. Teraz chętnie znów

usłyszałaby te słowa, bo nagle straciła pewność siebie i poczuła silną pokusę, żeby wmieszać

się w tłum idący ulicami Soho i zniknąć.

Lepiej byłoby nie traktować imprezy integracyjnej dla radiowców oraz ich

współpracowników jako przykrego obowiązku, Lizzie nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu,

że śmiało mogłaby sobie darować tego rodzaju powinności. Chętnie udałaby, że dopadł ją

wirus, więc powinna dobę poleżeć w łóżku, żeby jak najszybciej dojść do siebie. Z drugiej

strony jednak wiedziała z doświadczenia, że warto pomęczyć się parę godzin na służbowej

imprezie i wypić kilka piw, ponieważ to opłacalna inwestycja na cały rok.

Ledwie taksówkarz odjechał, zostawiając na chodniku wyperfumowaną pasażerkę, ta

usłyszała znajomy dzwonek. Uratowana przez telefonię komórkową? Lizzie miała nadzieję,

że sprawa jest pilna i wymaga natychmiastowej interwencji. Nikomu źle nie życzyła, ale

potrzebowała wymówki, żeby wykręcić się od imprezowania. Nerwowo szukała telefonu,

który dzwonił raz po raz, uparcie wymykając się mimo skromnych rozmiarów torebki.

- Halo?

- Na miłość boską, jest za kwadrans dziesiąta. O tej porze powinnaś już być porządnie

wstawiona.

Na twarzy Lizzie pojawił się uśmiech. Dzwoniła Clare, jej najlepsza przyjaciółka,

współlokatorka i najważniejsza doradczyni w sprawach mody.

- Przed chwilą wysiadłam z taksówki.

- W takim razie ruszaj prosto do baru. Niewielkie spóźnienie jest w porządku, ale

dłuższa zwłoka oznacza, że wszyscy będą pijani w trzy dupy i w ogóle nie zapamiętają, że

jednak się pojawiłaś. Pamiętaj, że jesteś wspaniała, dowcipna, inteligentna, śliczna i trzeźwa...

no, względnie. Atut nie do przecenienia na tym etapie imprezy. Powalisz wszystkich na

kolana, bo w przeciwieństwie do nich, zamiast odpowiadać monosylabami, będziesz mogła

wypowiedzieć całe zdanie. Wyluzuj, zapomnij o nerwach i kup sobie drinka.

- Dzięki. Tak zrobię. - Wystarczyło parę krzepiących słów i nastawienie Lizzie

zmieniło się, jakby wykonała zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. - Dzięki za rady dotyczące

stroju. Jakie to szczęście, że Najwyższy zesłał mi ciebie i twoją szafę.

W latach poprzedzających znajomość z Clare zdarzało jej się popełniać kardynalne

błędy. Teraz wyglądała całkiem znośnie, chociaż jej wejście raczej nie budziło sensacji.

- Zawsze do usług. Nie mogę pozwolić, żebyś paradowała w pasiastych, opiętych

dżinsach z prostymi nogawkami!

- Słuchaj! Tamta fotka została zrobiona w osiemdziesiątym czwartym roku. Wtedy

każdy miał takie portki. Pewnie nawet Madonna je nosiła.

Clare pominęła milczeniem te protesty. Zrobiła, co do niej należało, a poza tym jako

właścicielka restauracji musiała pilnować interesu.

- Całuski, kochanie. Rano pogadamy. Zdasz mi relację. Lizzie schowała ładną, małą

komórkę. Z promiennym uśmiechem wyprostowała się, efektownie wypinając biust. Mimo że

miała na nogach nowe buty, posuwistym krokiem pokonała dwadzieścia metrów dzielących ją

od wejścia. Nabierając pewności siebie, energicznie pracowała łokciami.

- Lizzie Ford.

Bramkarz z ponurą miną sprawdził, czy jej nazwisko jest na liście zaproszonych gości,

i leniwym ruchem zdjął z haczyka sznur zagradzający wejście do sali, gdzie trwała zabawa.

Jakby czerwona plecionka, służąca zwykle do podtrzymywania zasłon, umieszczona na

wysokości kolan, mogła kogokolwiek zatrzymać... może z wyjątkiem zabłąkanej owcy.

Zdeterminowany osobnik i tak wlezie, jeśli zechce. I to ma być zamknięte przyjęcie.

Uśmiechnęła się przyjaźnie do paru gości, których twarze wydały się znajome.

Pomknęła, a właściwie poczłapała do sali. Impreza już się rozkręciła. Lizzie wolałaby znaleźć

się wśród ludzi, którzy nic o niej nie wiedzą, których nigdy więcej nie zobaczy i którzy nie

mają pojęcia, gdzie jej szukać. Miała teraz w radio własny sygnał i stały program, straciła

jednak prawo do anonimowości.

Matt z wielu powodów nie znosił imprez dla pracowników. Trzeba dobrze wyglądać.

Trzeba brylować i sypać dowcipami, nawet jeśli człowiek, z którym rozmawiasz, jest

kompletnym nudziarzem. Trzeba nawiązywać kontakty... Nic dziwnego, że goście piją na

umór, jakby zmówili się, aby zaprzepaścić własne kariery. Kopią sobie grób, odrzucając

poczucie taktu oraz zasady dyplomacji, i bratają się z ludźmi, których na co dzień - zresztą

słusznie - bardzo się boją.

Matt spostrzegł Lizzie, gdy tylko podeszła do oblężonego baru. Wiedział, kim jest.

Badania słuchalności wykazały, że przebojem wdarła się do grona najpopularniejszych

prezenterów. Dowiodła, że osoba wszystkowiedząca, która prowadzi dział porad, może być

urocza i atrakcyjna. Jej program zatytułowany „Udręka i ekstaza” cieszył się powodzeniem

większym niż inne tego rodzaju audycje, bo wniosła do niego wyjątkową empatię i przyjazne

zrozumienie połączone z łagodną stanowczością okazywaną słuchaczom. Chodziły słuchy, że

zapowiada się na wielką gwiazdę. Gdy myślał o jej dotychczasowych sukcesach, nie wątpił,

że te prognozy się sprawdzą.

Doskonale wiedział, czego mu teraz potrzeba: odpoczynku w domowym zaciszu,

puszki ulubionego piwka, porządnej kolacji i fajnego filmu na wideo, a tymczasem wlewał w

siebie kolejną butelkę drogiego piwska i żuł kanapki, zapychając byle czym swój przewód

pokarmowy, odporny na wszelkie paskudztwa. Co gorsza, facet siedzący naprzeciwko od

dziesięciu minut okropnie przynudzał.

Oto niedawny absolwent z wielkimi nadziejami, którego parę lat przepracowanych w

branży reklamowej jeszcze nie pozbawiło złudzeń. Matt Baker wiedział, że jawne uwielbienie

młodszego kolegi powinno mu pochlebiać. Ten gość chciał tylko lepiej poznać tak zwanego

czarodzieja reklamy. Całkiem nowe określenie. Może pora odżałować trochę kasy na

spiczasty kapelusz albo przynajmniej przykleić kilka gwiazdek na koszuli. Matt uśmiechnął

się, co przez jego rozmówcę zostało uznane za zachętę do dalszych wynurzeń. Słuchał z

roztargnieniem, patrząc na niego niewidzącym wzrokiem.

W pracy miał dobry rok. W domu coraz łatwiej było mu zapomnieć, że nie jest do

wzięcia. Po pięciu latach małżeństwa dzielił z żoną kredyt na zakup domu, łazienkę i

właściwie nic więcej. Zawsze miał świadomość, że jest spragniona sukcesu. Między innymi

dzięki ogromnej ambicji tak bardzo mu się spodobała. Od początku cechowała ją szalona

determinacja i świadomość własnej wartości, co zdaniem Matta onieśmielało zapewne

wszystkich, którzy mieli z nią do czynienia: urzędnika bankowego, szefa, nawet męża. Teraz

jednak odnosił wrażenie, że całkiem zobojętniał. Przesądziły o tym ostatnie święta. Wypił łyk

piwa w nadziei, że gdy jeszcze trochę zatankuje, lekki szmerek przejdzie w bezmyślne

zadowolenie. Pijacka introspekcja nie pasowała do świątecznego nastroju.

Lizzie poczuła się jak ryba w wodzie, a wszelkie zahamowania utopiła w pełnym

kieliszku. Krążyła po sali, rozdając markowane całusy, ściskając dłonie i radośnie kiwając

głową. Natknęła się na Richarda Drake’a, zamieniła parę słów z resztą szefostwa, udając

zainteresowanie, wysłuchała, co mają do powiedzenia najważniejsze szychy z radiowego

działu reklamy. Skupiła się na tym, żeby mówić, co trzeba, komu i kiedy trzeba. Gdy miała to

z głowy, poszukała wzrokiem swego producenta Bena i przyłączyła się do kolegów

realizujących jej audycję, którzy najwyraźniej postanowili przetańczyć całą noc.

Po pewnym czasie opadła z sił, czemu trudno się dziwić, ponieważ obiadu właściwie

nie zjadła, a taniec w butach na wysokich obcasach jest bardzo męczący. Odetchnęła z ulgą,

gdy dostrzegła, że w pobliżu jest wolna skórzana kanapa. Opadła na poduszki wygrzane przez

gości, którzy rozpierali się na nich przed chwilą, zsunęła buty i poruszała bolącą stopą.

Przy barze kłębił się tłum ludzi w różnych fazach alkoholowego i narkotycznego

zamroczenia. Tu i ówdzie widziało się wylewne demonstracje uczuć, które miały miejsce w

Sigaloff Jane - Imię i nazwisko zastrzeżone.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: