Christine Adams

Bardzo osobiste pytanie

Rozdział 1

Widziała ten ślub na własne oczy, a mimo to z trudem mogła uwierzyć, że Jane Shelby i Matthew Carvalho naprawdę się w końcu pobrali. Sally nie płakała na ślubach, ale na widok radosnej twarzy Jane, promieniejącej pod mgiełką koronki w kolorze kości słoniowej, ledwie powstrzymywała łzy. Nie miała jednak pewności, czy dławiło ją w gardle dlatego, że wzruszyła się szczęściem nowej pani Carvalho, czy może dlatego, że rozczuliła się nad swoim własnym losem, który był nie do pozazdroszczenia.

Rozejrzała się po sali. Jaka szkoda, pomyślała, że nie ma przy niej Toma. Co prawda niezbyt chętnie uczestniczył w tradycyjnych uroczystościach i chyba nie przyjąłby zaproszenia, nawet gdyby był na miejscu, a nie w słonecznym Teksasie, o pięć tysięcy kilometrów stąd. Sally była do tego stopnia pewna, że zaproponuje jej wspólny wyjazd do Stanów, iż już zawczasu zrezygnowała z etatu pielęgniarki w miejscowym szpitalu.

Wciąż ją bolało wspomnienie upokarzającej sceny rozstania, gdy ku swemu zaskoczeniu usłyszała od niego zdawkowe „żegnaj!"

– Oczywiście, napiszę do ciebie – zapewnił, lecz ona dobrze wiedziała, że tymi słowami chciał jedynie uspokoić własne sumienie. A może po prostu chciał uniknąć łzawych scen? Postanowiła jak najszybciej przestać o tym myśleć i skoncentrować się na obserwowaniu weselnych gości.

Nie było ich zbyt wielu, ale serdeczność i życzliwość dla młodej pary widać było na każdym kroku. W miarę upływu czasu przyjęcie coraz bardziej się ożywiało, wino lało się coraz większym strumieniem, a śmiechy i rozmowy stawały się głośniejsze.

Ten tam wcale mi nie wygląda na szczególnie uszczęśliwionego, pomyślała Sally, obserwując mężczyznę siedzącego przy samym końcu stołu. Mimo dzielącej ich odległości dostrzegła, że ma chłodne, szare oczy, gęste rzęsy, i ciemne włosy, odsłaniające opalone czoło. Marszczył je ciągle, przez co sprawiał wrażenie niezadowolonego.

Czując na sobie czyjś wzrok, mężczyzna spojrzał w jej stronę, a wtedy Sally, której nagle przyszedł do głowy nieco śmiały pomysł, podniosła wysoko swój kieliszek z winem i tym gestem pozdrowiła nieznajomego. Na szerokich, zmysłowych ustach mężczyzny pojawił się blady uśmiech, co Sally niezmiernie ucieszyło, choć właściwie nie wiedziała dlaczego.

Kto to jest, u licha? – zastanawiała się, niezbyt z siebie zadowolona, choć ciekawość szybko poprawiła jej nastrój. Nie miała jednak czasu dłużej nad tym rozmyślać, ponieważ zaczęły się weselne przemówienia i jej uwaga znowu skupiła się na szczęśliwych nowożeńcach.

– Podejdź na chwilkę, Sally! – zawołała Jane. Jej głos przebił się przez zgiełk głośnych rozmów, jaki podniósł się natychmiast, gdy tylko skończyły się toasty.

Sally przecisnęła się przez gęstą ciżbę i dotarła do niecierpliwie przywołującej ją panny młodej.

– Tak się cieszę, że przyszłaś! – powiedziała przyjaciółka i usadziła ją na krześle obok siebie. W trakcie rozmowy twarz świeżo upieczonej pani Carvalho zasępiła się, a blask bijący z jej oczu przygasł, jakby słońce na chwilę zakryła chmura. – Czy ty się dobrze czujesz? – spytała, uważnie przypatrując się Sally, i nie czekając na odpowiedź, syknęła: – Moim zdaniem, Toma powinno się... – Nie dokończyła, ale było oczywiste, że jest na niego wściekła.

Sally gładziła swoją turkusową spódnicę, ściągając ją odruchowo w dół, by nieco przykryć długie nogi. Z przyjemnością wdychała zapach stojącego na stole bukietu frezji i egzotycznych kwiatów stefanotisu. Na zatroskane spojrzenie przyjaciółki odpowiedziała z uśmiechem:

– Nie wygłupiaj się, Jane, i przestań zajmować się moimi miłosnymi sprawami. Dziś jest twój dzień i wszystko powinno być radosne i przyjemne.

– I tak właśnie jest – szepnęła Jane. Jej oczy złagodniały, gdy spojrzała w stronę ciemnowłosego pana młodego, który wstał i swoją potężną figurą zasłonił Sally widok na resztę biesiadników. – Jak na to, co ostatnio przeszłaś, i tak bardzo ładnie wyglądasz – ciągnęła Jane. – Czy masz jeszcze kłopoty z kręgosłupem?

Sally pogładziła ją po dłoni.

– Czuję się już całkiem dobrze, ale nie mówmy o mnie. Powtarzam: to jest twój dzień i powinnaś cieszyć się każdą chwilą, a nie martwić moimi głupimi problemami.

– Dobrze, dobrze. Masz rację – śmiała się Jane.

– Jedno mi tylko powiedz, a zostawię cię w spokoju! – Sally pochyliła się i tajemniczym szeptem spytała: – Czy możesz mi zdradzić, kim jest ten pan z ponurą miną, w ciemnoszarym garniturze?

Ma takie chłodne szare oczy, a siedzi... czekaj! – Obróciła się na krześle. – Siedział chyba tam! – I gestem ręki wskazała koniec stołu.

– Wcale nie wyglądał na szczęśliwego...

– Zaraz ci go przedstawię – odparła Jane z łobuzerskim uśmiechem i wskazała na wysokiego mężczyznę, stojącego tuż obok jej świeżo poślubionego małżonka.

– Ach... – zmieszała się Sally, sądząc, że nieznajomy mógł słyszeć jej uwagi.

– Neil! Podejdź i poznaj moją najlepszą przyjaciółkę! Sally, to jest Neil Lawrence, stary przyjaciel mojego męża. Jest chirurgiem. Neil, to jest Sally Chalmers i proszę cię, bądź dla niej dobry, bo przeżywa ostatnio trudne chwile.

– Miło mi panią poznać! – powiedział dziwnie szybko mężczyzna i uścisnąwszy rękę Sally, natychmiast odwrócił się i przeszedł przez całą długość sali na swoje dawne miejsce.

– Hm, a jego co ugryzło? – zastanawiała się Jane z niezadowoloną miną.

– Pewnie się przestraszył, że masz zamiar opowiedzieć mu o wszystkich moich kłopotach – mruknęła Sally, przykro dotknięta nowym niepowodzeniem. Nie miała ostatnio szczęścia do mężczyzn: najpierw historia z Tomem, a teraz ten afront ze strony przyjaciela Matthew. – Nie mógł biedaczek wiedzieć, że nigdy się nie pcham tam, gdzie nie jestem mile widziana – dodała, próbując go usprawiedliwić. – To ja już sobie pójdę – szepnęła i uśmiechnęła się do przyjaciółki. – A na ciebie też chyba czas...

Jane skinęła głową, nie ukrywając, że nie może doczekać się przyjemności czekających ją jeszcze tego dnia. Sally powoli wróciła na swoje miejsce i niepewnie przysiadła na brzegu krzesła.

Zupełnie jak na szpitalnym zebraniu, chociaż to przecież wesele, pomyślała. Przyjęcie zmierzało już ku końcowi, ale przechodząc przez salę, miała jeszcze możność włączenia się w zasłyszane po drodze rozmowy:

– Mówię ci, bałam się, że już po nim. Nigdy nie widziałam tak gwałtownej reakcji po halotanie...

– Słyszeliście już o wynikach prób z nowymi środkami przeciwbólowymi? Podobno pacjenci sami je sobie dawkują. Moim zdaniem jednak lepiej pozostać przy morfinie...

– Czy mogłabyś mnie zastąpić we wtorek na nocnym dyżurze?

Zasmucona, że żadna z tych uwag jej już nie dotyczy, Sally postanowiła porozmawiać z matką panny młodej.

– Prawda, że Jane ślicznie dziś wygląda?

Oczy starszej pani dziwnie zwilgotniały.

– O tak, pięknie... Wciąż nie mogę uwierzyć, że oni się pobrali – mówiła, uśmiechając się przez łzy. – Jak to nigdy nic nie wiadomo...

Jane i Matthew ponownie zjawili się na sali, już przebrani i gotowi do wyjazdu. Jane miała na sobie dobrze skrojone spodnie i bluzkę w kremowym kolorze.

Zmęczona chórem pożegnalnych okrzyków, kocią muzyką i pstrykaniem aparatów fotograficznych, Sally wolała trzymać się z daleka. Czuła się osamotniona i, co było dla niej nietypowe, niezbyt pewna siebie. Gdy samochód nowożeńców w końcu ruszył z miejsca, goście długo jeszcze stali i machali w ich stronę rękami.

Po weselu wszystko wydaje się takie smętne, pomyślała, spacerując bez celu po stopniowo pustoszejącej sali. Nie mogła się zdecydować, co robić dalej. Jednego tylko była pewna: nie chciała spędzić tego wieczoru sama w pustym mieszkaniu, gdzie większość rzeczy była popakowana w oczekiwaniu na wyjazd z Tomem do Ameryki. Nie! – buntowała się w duchu. Wszystko, tylko nie to!

Przysiadła na jednym ze złoconych krzeseł, by przez chwilę odpocząć. Nie zwracała uwagi na pracowników firmy dostawczej, która obsługiwała weselne przyjęcie, uprzątających ze stołów zastawę.

Nie usłyszała zbliżających się w jej stronę kroków, gdyż tłumił je gruby dywan. Znienacka wypowiedziane tuż za nią słowa sprawiły, że drgnęła i krzyknęła ze strachu.

– Jeszcze tu pani jest?

Natychmiast poznała jego głos. Neil Lawrence stał po drugiej stronie stołu i patrzył na nią z zaciekawieniem.

– Przepraszam! Nie chciałem pani przestraszyć. Czy pani na kogoś czeka? Myślałem, że wszyscy już wyszli. Wróciłem, bo zgubiłem spinkę do mankietów... – Błysnął jej przed oczami brzegiem śnieżnobiałych mankietów koszuli.

Sally spojrzała na jego długie, silne palce. Typowe ręce chirurga, pomyślała. Niespodziewanie zapragnęła ich dotknąć. Instynktownie czuła, że ten dotyk sprawiłby jej przyjemność i przyniósł pocieszenie.

– Te spinki mają dla mnie wartość sentymentalną – wyjaśnił, szukając ich wzrokiem po podłodze. – Byłoby mi bardzo przykro, gdyby się okazało, że jedną zgubiłem. Postanowiłem wrócić tu i poszukać, gdy wszyscy wyjdą. Okazuje się jednak, że nie wszyscy wyszli...

Przerwał, czekając, żeby coś powiedziała, ale Sally nic mądrego nie przychodziło do głowy. Nagle uświadomiła sobie, że wsłuchana w piękny tembr jego głosu nie zrozumiała, co do niej mówił. Miał pełen niezwykłego uroku głos, z którego emanowało ciepło.

– Proszę wybaczyć! – zaśmiała się przepraszająco. – A gdzie mógł pan tę spinkę zgubić? – Być może źle go oceniła, ale nie wydawało jej się, by sentymenty były dla niego ważne. – Czy to był prezent? – spytała.

– Tak, prezent od kogoś bardzo mi drogiego.

Pewnie dostał te spinki od jakiejś czarującej i niesłychanie wytwornej damy, pomyślała i z nagłą irytacją odrzuciła spadające jej na twarz włosy.

– Może pańską zgubę znalazł ktoś z obsługi? Chciałby pan, żebym się dowiedziała?

– Już nie trzeba! – zawołał z radością i wyprostowawszy się, podniósł do góry rękę, w której trzymał mały lśniący przedmiot.

– Do diabła! Nie mogę jej włożyć... Może mi pani pomóc?

– Energicznym krokiem obszedł stoły, które, odkąd zdjęto z nich piękną dekorację, raziły golizną drewnianych blatów, i położył jej spinkę na dłoni.

Ostrożnie wsunęła ją w małe otwory w mankiecie, dziwiąc się, dlaczego drżą jej przy tym ręce. Stojąc blisko Neila, upajała się zapachem jego dobrej i na pewno drogiej wody kolońskiej.

Czuła na sobie jego oddech, gdy uważnie śledził jej zmagania ze spinką.

– Dziękuję! – powiedział zadowolony. – Teraz już pójdę, ale mam nadzieję, że się wkrótce znowu zobaczymy...

Szybko wyszedł przez podwójne drzwi prowadzące na ulicę.

Rusz się, Sally! – ponaglała samą siebie. To dziwne, myślała, jak bardzo samotnie czuje się ten, kto przywykł żyć we dwoje, a nagle został sam. Tęskniła nawet za nie zawsze przyjemnym towarzystwem Toma. Gdy wyszła na dwór, poczuła przenikliwy chłód. Słońce schowało się za chmurami, a wiosenny wiatr, kołysząc gałęźmi pobliskiego dębu, na wskroś przewiewał cienki materiał jej sukienki.

Przed domem stał tylko samochód dostawczy, do którego pracownicy obsługujący wesele, śmiejąc się i żartując, wnosili ostatnie tace i pudła z zastawą. Zatrzymała się, pozwalając im przejść.

– Podwieźć panią, czy może pani na kogoś czeka?

Zaskoczona, przez chwilę nie wierzyła, że to właśnie Neil ją zaprasza. Ale gdy z małego czerwonego auta wysunęła się ręka gwałtownie machająca w jej stronę, a silnik głośno pracując wyrzucał spaliny, podeszła bliżej i zajrzała do środka.

– Jeśli nie sprawi to panu kłopotu, będę bardzo wdzięczna – powiedziała. – Ale czy nie nadłoży pan przez to drogi?

– Tego nie mogę wiedzieć, dopóki mi pani nie powie, dokąd mam jechać. – Był bez marynarki, a śnieżnobiała koszula podkreślała szerokość jego ramion.

– No cóż... wracam do domu... do mojej samotni... – To miał być dowcip, ale z przykrością zauważyła, że wypadł niezręcznie. – Przepraszam, ale chciałam, żeby to zabrzmiało patetycznie. Mieszkam koło szpitala Świętego Adhelma; zależało mi na tym, żeby mieć blisko do pracy. – Usiadła na miejscu dla pasażera i zapięła pas. – Czy pan jest pewny, że nie sprawiam zbyt wiele kłopotu?

– A więc pracuje pani w szpitalu? – Włączył bieg i samochód miękko ruszył naprzód.

– Pracowałam, ale w ubiegłym miesiącu złożyłam wymówienie.

– I co teraz?

– Jeszcze nie wiem. Miałam pewne plany, ale spełzły na niczym. A na dodatek mam od niedawna uraz kręgosłupa szyjnego, co jeszcze bardziej komplikuje życie. Nie wolno mi podnosić nic ciężkiego, nie może więc być mowy o pracy pielęgniarki w szpitalu, przynajmniej na razie. A pan gdzie pracuje?

Celowo skierowała rozmowę na inny tor, gdyż nie miała ochoty dalej mówić o sobie i swoich problemach. Poza tym była naprawdę ciekawa bliższych szczegółów dotyczących mężczyzny, który siedział obok niej. Odkąd przed czterema laty zdobyła dyplom pielęgniarki, pracowała na różnych oddziałach tutejszego szpitala, ale nigdy nie natrafiła na chirurga o nazwisku Lawrence ani nawet o takim nie słyszała.

– Jane wspomniała mi, że jest pan chirurgiem. Czy mogę dowiedzieć się, jakiej specjalności? – indagowała nieśmiało.

– Mam własną klinikę. Mieści się w jednej z tych dużych wiktoriańskich kamienic na drugim końcu dzielnicy handlowej, niedaleko esplanady. Niedawno przeniosłem się tutaj z Londynu.

Mam nadzieję, że świeże powietrze w Gloucester będzie służyło moim pacjentom. – Spojrzał w tylne lusterko, wjechał na środek wąskiej szosy i wyminął cysternę, która jechała z pełnym ładunkiem w tym samym kierunku. Sally odniosła wrażenie, że samochód Neila za chwilę się o nią otrze.

– Ojej! Niewiele brakowało... – zawołała nerwowo.

– Chyba nie należy pani do tych, co lubią kierować z tylnego siedzenia? Przecież wszystko dobrze widziałem. – Wprawdzie ją ofuknął, ale wkrótce potem się uśmiechnął.

– Przed wypadkiem niczym takim bym się nie przejęła, ale odkąd samochód obok mnie wpadł w poślizg i uderzył w mój, boję się takich sytuacji...

– Przepraszam, nie wiedziałem, że stąd ten uraz kręgosłupa.

Przyrzekam, że będę się starał uważniej prowadzić. Ale teraz musi mi pani powiedzieć, jak mam jechać dalej, bo właśnie zbliżamy się do głównego wejścia szpitala.

Spojrzała w okno i zdziwiła się, że tak szybko tu dotarli.

– Jeśli mnie pan zostawi przed wejściem, to stąd już mogę się przejść piechotą...

– Nic podobnego! – odparł. – Zawiozę panią do samego domu.

– Dziękuję. To miło z pana strony. Kto wie, czy zaraz nie zacznie padać, a nie jestem przygotowana na deszcz. – Z niechęcią spojrzała na szarzejące niebo, a potem na swoją jedwabną suknię. – Czy pan wie, gdzie jest Barton Road? To ta ulica, która biegnie z tyłu za katedrą.

– Wiem! – potaknął. – Wychowałem się niedaleko stąd.

– Mieszkam na samym końcu ulicy, w jednej z tych dwupiętrowych kamienic.

– Dobrze! Zaraz tam będziemy. – Włączył się do ulicznego ruchu i po chwili zatrzymał pod wskazanym adresem.

– Może napije się pan kawy? Zapraszam! – Nie chciała, żeby odjechał. Bała się momentu, gdy znowu zostanie sama.

Rzucił okiem na płaski, złoty zegarek.

– Niestety, teraz nie mogę. Ale jeśli znajdzie pani dla mnie godzinkę lub dwie wieczorem, to może poszlibyśmy razem gdzieś na kolację? Jako bezrobotna, dysponuje pani chyba wolnym czasem, mnie zaś bardzo zależy na towarzystwie. Po przyjęciu weselnym zawsze odczuwam pustkę...

– Nie musi się pan nade mną litować tylko dlatego, że moja niemądra przyjaciółka...

– Pst! – Delikatnie przytknął palec do jej ust. – Nie spędzam z nikim czasu dlatego, że się nad tym kimś lituję. Jestem dziś naprawdę sam i czuję się opuszczony, może bardziej niż pani.

Będę więc pani naprawdę wdzięczny za dotrzymanie mi towarzystwa.

– W takim razie przyjmuję zaproszenie i dziękuję – wybąkała. Z wrażenia brakło jej tchu. Wcisnęła się w oparcie siedzenia, gdy Neil sięgnął ręką do klamki i otworzył drzwi samochodu.

– Nie wiem, w co mam się ubrać – powiedziała, nie ruszając się z miejsca.

– Myślę, że po tej ślubnej etykiecie dobrze nam zrobi jakiś zwykły, codzienny strój. Czy lubi pani włoską kuchnię?

– Tak, ale nie radzę sobie ze spaghetti. Nie umiem utrzymać go na widelcu – zaśmiała się. Perspektywa spędzenia miłego wieczoru z Neilem natychmiast poprawiła jej humor.

– To nic! – pocieszył ją. – Zamówimy pani jakąś łatwiejszą w obsłudze potrawę. A więc widzimy się około ósmej?

– Tak! Cieszę się na to spotkanie – powiedziała, wysiadając.

Pomachała mu ręką i poczekała na krawędzi chodnika, aż jego małe autko ruszy z miejsca. Przez chwilę stała ze zmarszczonym czołem, zdziwiona, że pan doktor jeździ takim skromnym samochodem. Podejrzewała go o znacznie kosztowniejszy pojazd niż mocno sfatygowany samochodzik ze ściętym tyłem, który teraz szybko znikał jej z oczu. Czuła, że musi zmienić swoją opinię o Neilu. Źle go oceniła w czasie pierwszego spotkania na weselu. Sądziła, że jest mrukliwy i niegrzeczny, tymczasem podczas jazdy przekonała się, że jej nowy znajomy potrafi być uosobieniem uprzejmości i uroku.

Wyjęła klucz z torebki, otworzyła drzwi i szybko weszła do środka. Mieszkała na drugim piętrze, rozpoczęła więc mozolne podchodzenie schodami do góry.

Nikogo nie należy osądzać zaraz na początku znajomości!

– pouczała samą siebie po drodze. Gdy tylko znalazła się w mieszkaniu, natychmiast zrzuciła z nóg eleganckie pantofle i odetchnęła z ulgą.

– Boże, jaki bałagan! – szepnęła, rozglądając się ze zgorszeniem po pokoju. Jak to dobrze, pomyślała, że Neil nie przyjął zaproszenia na kawę. Na śmierć zapomniała, w jakim stanie zostawiła mieszkanie. Sterty książek walały się na stoliku w rogu. Dywetynowe pokrowce, które zdjęła z mebli, wystawały z dużej plastikowej torby, stojącej na środku pokoju. Wszędzie leżały niedbale porozrzucane listy; zamierzała je uporządkować, ale jeszcze tego nie zrobiła. Najwięcej było ich na kanapie.

Niech cię diabli, Tom! – zaklęła w duchu. Mam nadzieję, że od teksaskich upałów uschnie ci głowa...

Zachichotała na widok swego nachmurzonego odbicia w lustrze, zgarnęła pełne naręcze książek i papierów i zaniosła je do sypialni. Jej sypialnia była ogromna: ciągnęła się wzdłuż całej tylnej ściany domu, jak to się często zdarza w secesyjnych kamienicach. Nawet podwójne łóżko i wielka, staromodna szafa, otrzymane od matki, wydawały się w tym pokoju malutkie. Ginęły przy wysokich oknach i niebosiężnym suficie.

W pośpiechu wcisnęła paczki z książkami i stosy papierów do dolnej szuflady komody z cennego amerykańskiego tulipanowca. Potem pobiegła z powrotem do saloniku, upchała resztę papierów pod poduszkami, z pozostałych książek ułożyła równą stertę, a torbę z pokrowcami wrzuciła do kredensu. Nie była pewna, czy Neil zechce wpaść do niej na kawę, ale jeśli przyjdzie mu to do głowy, nie chciałaby się zaprezentować jako kompletny flejtuch.

No, teraz już lepiej!

Rozejrzała się po pokoju, oceniając wyniki swego dzieła.

Potem weszła do małej kuchenki, niewiele większej od budki telefonicznej, napełniła wodą elektryczny czajnik, z wiszącej szafki wyjęła dzbanek i po chwili zaparzyła kawę. Z dawno napoczętej paczki czekoladowych herbatników wyłowiła kilka niedobitków i zaniosła je razem z dzbankiem do pokoju. Usadowiła się na brzegu kanapy, nogi wyciągnęła przed siebie i pijąc kawę, oddała się rozmyślaniom.

Po kiego czorta na wiadomość o planowanym wyjeździe Toma tak pochopnie spaliła za sobą mosty? Nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego tak postąpiła. Bardzo dobrze natomiast pamiętała przerażenie na twarzy Toma, gdy mu powiedziała, że złożyła wymówienie w szpitalu. To wciąż bolało...

Najgorsze miała już za sobą. Obecnie przyszła pora na zastanowienie się nad przyszłością. Jednego była pewna: nigdy więcej nie weźmie słów żadnego mężczyzny za dobrą monetę. Raz się sparzyła, teraz będzie dmuchać na zimne.

Daj spokój wspomnieniom, Sally! Wyrzuć te przykre chwile raz na zawsze z pamięci! – nakazała sobie stanowczo. Za chwilę czeka cię randka! Zostałaś zaproszona na kolację. Bądź wdzięczna losowi i zapomnij o Tomie!

W tym momencie poczuła niespokojne drżenie serca, a może po prostu ssało ją z głodu...

Cieszyła ją perspektywa romantycznego wieczoru z Neilem, ale nie mogła zrozumieć, dlaczego taki atrakcyjny mężczyzna nie jest z nikim związany. Na weselu pojawił się sam, bez żadnej kobiety u boku, i szukał okazji, by zaprosić kogoś na kolację.

Miała nadzieję, że nie zaprosił jej z litości. Gdyby tak było, nie wybaczyłaby Jane jej paplaniny...

– Nie załamuj się! – powiedziała swemu odbiciu w lustrze.

– Bez względu na to, jak wobec ciebie postąpił Tom, jesteś atrakcyjną kobietą i zasługujesz na to, żeby cię zapraszano. – Dumnie wydęła wargi i zmrużyła oczy. – Wyglądam, jakbym miała zaraz pojechać do Rygi – zachichotała, wciąż patrząc w lustro. – Muszę uważać, żeby nie zrobić takiej miny przy Neilu, bo gotów wezwać pogotowie i zaaplikować mi płukanie żołądka.

Zastanawiała się, co Neil miał na myśli, mówiąc „o zwykłym stroju". Może dżinsy? Wyjęła je z szafy i zaraz włożyła z powrotem na miejsce. Oczami wyobraźni ujrzała kobiety, jakimi się przypuszczalnie otaczał: opanowane, obyte w świecie, wypielęgnowane i wytwornie ubrane. Uznała, że dżinsy stanowczo sienie nadają i po dłuższym namyśle wybrała czarne, aksamitne spodnie i białą, jedwabną bluzkę o prostym kroju. Wytworność materiałów stanowiła jedyną ozdobę tego stroju.

Potem lekko umalowała twarz, gładko uczesała włosy i spięła je z tyłu klamrą. Ta poważna fryzura sprawiła, że jej nieco wystające kości policzkowe bardziej się uwydatniły.

Włączyła telewizor, przejrzała ilustrowany magazyn, po czym usiadła spokojnie na kanapie i czekała. Gdy na dźwięk dzwonka u drzwi serce zaczęło jej szybciej bić, trochę się przestraszyła swojej reakcji.

– Wspaniale pani wygląda. – Neil uśmiechnął się z aprobatą i wszedł do mieszkania. Patrzyła na niego bez słowa, wciągając w nozdrza miły zapach wody po goleniu. – Zamówiłem stolik, więc nie musimy się spieszyć. Może najpierw wstąpimy gdzieś na drinka? Ale jeśli jest pani głodna, to pojedziemy od razu do restauracji...

– Wolałabym pojechać od razu na kolację – odparła. Poczuła się onieśmielona, gdy ujął ją za łokieć i w staromodny sposób poprowadził do samochodu. Gdy otarła się o miękki materiał jego swetra, przeszył ją dreszcz.

Zauważył, że drży.

– Zimno pani? – spytał. – Chwilę potrwa, zanim zadziała ogrzewanie, ale potem powinno być pani ciepło.

Gdy wsiadła, cicho zatrzasnął drzwi i przeszedł na drugą stronę auta. Śledziła jego oszczędne ruchy i oceniła, że nie brak mu męskiego wdzięku.

To naprawdę zagadka, myślała, dlaczego on nie ma żadnej dziewczyny. Rozsiadła się wygodnie, a Neil uruchomił silnik i samochód ruszył z miejsca.

– Czym się pan właściwie zajmuje w swojej klinice? – spytała, zgarniając z talerzyka ostatnią łyżeczkę lodów. Była w dobrym humorze. Spaghetti carbonara było wspaniałe i poradziła sobie z makaronem bez kompromitacji. Rozkoszowała się także dobrym wytrawnym winem. Największą jednak przyjemność sprawiała jej rozmowa z Nettem.

Był troskliwy i wesoły, inteligentny i dowcipny. Gdy odkryli, że mają wśród miejscowych lekarzy wspólnych znajomych, Neil niektórych z nich zabawnie naśladował. W jego szarych oczach pojawiły się przy tym złośliwe błyski. Gdy zmieniał głos i przybierał inny ton, Sally czuła, że ciarki chodzą jej po plecach. Czasem rozśmieszał ją do tego stopnia, że śmiała się w głos i zwracała na siebie uwagę gości biesiadujących przy innych stolikach.

Czas mijał im szybko, szybciej niż Sally sobie tego życzyła.

Wieczór dobiegał końca, a ona wciąż jeszcze niewiele wiedziała o towarzyszącym jej lekarzu. Tymczasem wszystko, co dotyczyło Neila, bardzo ją ciekawiło i chciała zdobyć o nim jak najwięcej informacji.

– A więc czym się pan zajmuje? – powtórzyła pytanie.

– Jestem chirurgiem specjalizującym się w operacjach plastycznych.

– Ach tak?! Liftingi? Korekta piersi? Usuwanie obwisłych podbródków? – pytała z niedowierzaniem, podnosząc głos. – Wie pan, że gdybym nawet sto lat myślała, to bym na to nie wpadła. Nie mogę sobie pana wyobrazić w takiej roli...

– Dlaczego? Co w tym złego, że się pomaga ludziom, którzy chcą poprawić swój wygląd? – odpowiedział pytaniem na pytanie, przyjmując obronną postawę.

– Nie wiem... – wybąkała, uśmiechając się sceptycznie. – Chyba się nigdy nad tym nie zastanawiałam, ale...

– Ale gdyby się pani zastanowiła – przerwał jej – to uznałaby to pani za coś trywialnego, niegodnego miana medycyny. Czy tak?

Zmusił się do uśmiechu, ale czaiła się w nim ostrożność.

– A tymczasem ja tę właśnie dziedzinę chirurgii obrałem sobie za zawód i wykonywanie go przynosi mi dużo radości.