Lennox Marion - Święta pełne słońca.pdf - Świąteczne romanse - Katheleen

Marion Lennox

Święta pełne słońca

Rozdział 1

– Pani doktor, telefon do pani. Dzwoni jakiś doktor Webb Halford.

Webb Halford... Ruchem pełnym zniechęcenia Bonnie Gaize przeczesała ręką

krótkie, kręcone włosy.

– A któż to jest doktor Halford? Nie znam go.

– To pewnie nowy konsultant. – Pielęgniarka dyżurna skrzywiła się wymownie.

– Przemawia takim tonem, jakby był kimś strasznie ważnym.

Tylko tego jej brakowało. Spotkanie z konsultantem. Czekał na nią ostatni

pacjent, a potem zaczynała urlop.

– Czy zechciałaby pani powiedzieć doktorowi Halfordowi, że skończyłam już

pracę? Proszę go połączyć z doktorem Mitchimem.

Gdy Bonnie zasuwała zasłony wokół łóżka swego ulubionego pacjenta, na

całym oddziale słychać było bożonarodzeniowe melodie.

– Już od sześciu miesięcy chodzi mi po głowie ta piosenka o Bożym

Narodzeniu pełnym śniegu – powiedziała. – Za dziesięć dni święta, a ja zamiast

topić się z gorąca w Melbourne, będę lepiła śnieżki.

– Cały ten śnieg jest przereklamowany. – Na wymizerowanej twarzy

Irlandczyka trudno było się dopatrzeć choćby śladu entuzjazmu. – Pomyśl tylko, po

cóż bym emigrował taki kawał, aż do Australii.

– Bo chciałeś zwiedzić świat, tak jak ja. – Nie przerywając rozmowy, ujęła go

za przegub i uniosła rękę do góry. Spojrzała z niepokojem na wychudłe ramiona. –

Paddy, widzę, że dalej nic nie jesz. – Zerknęła na nietknięty talerz, który stał obok.

– Nie jem, zupełnie mi się nie chce. Po co mam ładować w siebie coś, na co nie

mam ochoty?

Bonnie pokiwała głową. Rozumiała go w gruncie rzeczy. Rozedma płuc i

kłopoty finansowe zmusiły Paddy'ego do opuszczenia swej farmy, a w wypadku

samochodowym doznał kontuzji nogi. Po dwóch miesiącach na wyciągu rozedma

zaostrzyła się do tego stopnia, że nie było mowy o wypuszczeniu go do domu. Nie

miało to jednak większego znaczenia, bo Paddy nie miał domu.

Teraz z obrzydzeniem patrzył na jedzenie.

– Pachnie środkami dezynfekującymi, jak wszystko zresztą w tym szpitalu. Co

ja bym dał, żeby poczuć znowu kiedyś zapach prawdziwego, krowiego nawozu. A

teraz... teraz nawet ty mnie opuszczasz.

Bonnie usiadła na brzegu łóżka. Nie miała już dzisiaj więcej pacjentów.

Zaczynała pierwsze w swoim życiu wakacje, o których marzyła od dawna. Boże

Narodzenie pełne śniegu.

– I tylko o tym myślisz – mówił Paddy.

Bonnie poklepała go po ramieniu.

– Pojęcia nie mam, jak mogłam się przywiązać do takiego upartego starego

chłopa jak ty. A ciągle nam przecież mówili na studiach, że nie wolno się

przywiązywać do pacjentów. Nie chcę cię zostawiać, ale...

– Ale nigdy jeszcze nie miałaś prawdziwych wakacji, właśnie skończyłaś staż i

pierwszy raz w życiu masz czas. – Paddy wziął Bonnie za rękę. – Doskonale cię

rozumiem. Nie ma tu w okolicy żadnego lekarza, który by pracował tak ciężko jak

ty. A moi ludzie donieśli mi, że skończyłaś studia, zarabiając sama na siebie. Rano

nauka, a wieczorem kelnerowanie. Zasłużyłaś sobie na wakacje. Chciałbym...

chciałbym tylko dożyć chwili, gdy wrócisz, żebyś mi mogła o wszystkim

opowiedzieć. Zapadła cisza. Obydwoje wiedzieli, że nie można było robić żadnych

planów, zważywszy na stale pogarszający się stan Paddy'ego. Na myśl o tym

Bonnie ścisnęło się serce. Gdyby go odwiedzali jacyś ludzie! Gdyby go ktokolwiek

odwiedzał...

– Czas już na ciebie – burknął, zgadując jej myśli. – Nie należę przecież do

twojej rodziny, a przed tobą wymarzone wakacje. Przyślij mi kartkę z podróży i nie

myślmy już o tym.

– Dziękuję ci, Paddy – szepnęła i nachyliła się, by ucałować jego zapadłe

policzki.

– Gdybym miał te trzydzieści lat mniej... – mruknął pod nosem.

Bonnie uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Nie sądziła, by mogła się podobać

mężczyznom.

Bonnie to takie niepozorne stworzenie...

Mimo że minęło już tyle lat, słyszała jeszcze głos ciotki, która nigdy nie

omieszkała powiedzieć gościom, że wysmukła dziewczynka o wielkich błękitnych

oczach i naburmuszonej buzi to jej ukochana Jacinta, a Bonnie, maleńka Bonnie o

kasztanowych włosach, zielonych oczach i z perkatym, a w dodatku piegowatym

noskiem, została zaadoptowana przez ciotkę i wuja, gdy jej rodzice zginęli.

– Bonnie jest taka jak trzeba – odpowiadał zawsze wuj Henry, ale ciotka i

kuzynka spoglądały na Bonnie z politowaniem i niczego nie można im było

wyperswadować.

Raz tylko wydawało się Bonnie, że jest ładna. Raz tylko, gdy miała dwadzieścia

jeden lat i wyraziła zgodę na jedyną, jak dotąd, propozycję małżeństwa...

Dawno już porozdawała wieczorowe sukienki i modne stroje, które kupowała

za namową Craiga. Ubierała się teraz i będzie się zawsze ubierać praktycznie.

Craig mówił jej, że jest piękna, ale Craig kłamał...

Siostra dyżurna rozchyliła w tej chwili zasłony i wsunęła głowę.

– Pani doktor, w recepcji czeka na panią doktor Webb Halford. Mówi, że musi

rozmawiać właśnie z panią. Bardzo się spieszy i twierdzi, że to pilna sprawa.

Nie było wyjścia, Bonnie musiała iść. Nachyliła się i ucałowała Paddy'ego po

raz ostatni.

– Do widzenia, Paddy – szepnęła. – Trzymaj się. Niech Bóg cię ma w swojej

opiece.

Nie zobaczy go już więcej. Odwróciła się i wyszła szybko z pokoju, żeby ani

Paddy, ani siostra nie zauważyli łez, które napłynęły jej do oczu.

Któż to jest ten doktor Halford? Nic jej nie przychodziło do głowy. Szła szybko

korytarzem, spoglądając niecierpliwie na zegarek. Nic jeszcze nie jadła i nie

zaczęła się nawet pakować. A tyle ma do zrobienia...

W recepcji zobaczyła nieznajomego człowieka, który stał, przeglądając jakiś

tygodnik. Recepcjonistka wskazała na niego ręką. Nieznajomy miał na sobie

spodnie i kurtkę. Szpitalni konsultanci nosili zwykle garnitury. Wyglądał przy tym

dużo młodziej od nich, przekroczył chyba dopiero trzydziestkę.

Bonnie podeszła do niego.

– Przepraszam, nazywam się Bonnie Gaize. Pan chciał podobno ze mną

rozmawiać.

Mężczyzna odwrócił się do niej. Wydawał jej się wielki, miał pewnie ponad

metr osiemdziesiąt wzrostu i był mocno zbudowany.

Jego mocna sylwetka, umięśnione silnie ciało i przenikliwe oczy spozierające z

opalonej twarzy sprawiały, iż promieniowała z niego męskość, z jaką Bonnie nigdy

się jeszcze nie spotkała. Kruczoczarne włosy potęgowały wrażenie siły. A ręka,

którą wyciągnął na powitanie, potwierdziła jej pierwsze odczucia.

Lekko zmieszana uniosła głowę.

Czuła się jak uczennica. Jak uczennica, która coś zbroiła.

– Nazywam się Webb Halford. – Mężczyzna mówił dźwięcznym, donośnym

głosem, z którego bił chłód, a nawet coś w rodzaju wrogości.

– Nie przypominam sobie, żebyśmy się...

– Z pewnością mnie sobie pani nie przypomina. Jestem lekarzem rodzinnym w

Kurrarze, a pani ojciec jest moim pacjentem.

– Mój ojciec... – Bonnie odczuła gwałtowny ból i przymknęła oczy. – O czym

pan mówi? Mój ojciec zmarł, gdy miałam dziesięć lat.

Zapadła cisza. Mężczyzna patrzył na nią takim wzrokiem, jakby nie był pewien,

czy ma przed sobą gada lub płaza, czy też może... może pomylił się.

– Mówię przecież z panią doktor Bonnie Gaize?

– Tak.

Kiwnął głową.

– No właśnie. Henry Gaize jest pani ojcem, a Jacinta Gaize pani siostrą.

– Nie.

Zirytował się.

– Słyszałem, że jednak tak jest.

– Henry Gaize jest moim wujem – wyjaśniła. – Jacinta jest moją kuzynką. Nie

widziałam ich od czterech lat.

– Ale Henry Gaize i pani ciotka zaadoptowali panią po śmierci rodziców –

odparł wolno. – I wychowywali panią jak własną córkę.

Bonnie nie odpowiedziała. Jak własną córkę... Dobry dowcip!

– Przecież zaadoptowali panią?

– Tak.

– Czy wie pani, że ciotka zmarła?

– Tak – odpowiedziała z trudem. – Tak. Dzwoniłam do wuja... Dowiedziałam

się o tym, kiedy do niego dzwoniłam. Ale... ale to było dwa lata temu.

– I wtedy po raz ostatni pani z nim rozmawiała.

– Tak.

– I na tym, jak rozumiem, skończyły się pani obowiązki rodzinne?

Oczy Bonnie zaczęły miotać błyskawice.

– Co pana obchodzą moje sprawy rodzinne? To nie pański interes. Jeżeli ma mi

pan coś konkretnego do powiedzenia, to proszę mówić. Bardzo się spieszę i nie

mam czasu.

– Domyślam się – powiedział sucho. – Wuj mówi, że jest pani zbyt zajęta, żeby

go odwiedzić.

– On nie chce, żebym go odwiedzała. Pan wybaczy, ale...

– Jeśli go pani nie odwiedzi, z pewnością umrze.

Słowa te odniosły zamierzony skutek. Bonnie zbladła, cofnęła się gwałtownie i

spojrzała na człowieka, który ją oskarżał.

– Co... Co się z wujem dzieje?

– Wszystko jest w rękach rodziny.

– To znaczy? – Zaczynała być naprawdę zdenerwowana.

Lennox Marion - Święta pełne słońca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: