Raymond Chandler - Siostrzyczka.pdf - Chandler Raymond - doll_house

Tytuł oryginału

THE LITTLE SISTER

Projekt okładki

Jerzy Wojciech Wołodźko

Na matowym szkle w drzwiach czarną, łuszczącą się farbą namalowano napis: „Philip Marlowe...

detektyw". Są to umiarkowanie obskurne drzwi na końcu obskurnego korytarza w budynku, który

był zapewne nowy, ale w czasach, gdy łazienka z kafelkami stanowiła ostatnie słowo cywilizacji.

Drzwi są zamknięte, ale obok, na drugich, widnieje ten sam napis, i te już są oiwarte. W środku

nie ma nikogo, tylko ja i wielka końska mucha. Możesz wejść — chyba że jesteś z Manhattan w

stanie Kansas.

Był to jeden z tych jasnych, promiennych, letnich poranków, jakie zdarzają się nam w Kalifornii

wczesną wiosną, zanim nastaną mgły. Deszcze się skończyły. Wzgórza wciąż jeszcze się zielenią, a

z doliny po drugiej stronie wzniesień Hollywood widać śnieg na górskich szczytach. Sklepy

futrzarskie ogłaszają doroczną wyprzedaż. Przedsiębiorstwa wyspecjalizowane w szesnastoletnich

dziewicach robią kokosy. A w Beverly Hills drzewa jacarandy zaczynają kwitnąć.

Od pięciu minut polowałem na wielką muchę, czekając, aż wreszcie siądzie. Nie chciała siąść.

Wolała kręcić korkociągi i śpiewać prolog do „Pajaców". Trzymałem packę nieruchomo w

powietrzu, gotów do ciosu. Na rogu biurka leżało jasne, słoneczne pasmo i wiedziałem, że właśnie

tam prędzej czy później wyładuje. Kiedy to już zrobiła — w pierwszej chwili nawet jej nie

zauważyłem. Po prostu przestała bzykać. W tym samym momencie zadzwonił telefon.

Powoli, cierpliwie, cal po calu wyciągnąłem lewą rękę po słuchawkę. Podniosłem ją wolno i

powiedziałem cicho

– Proszę chwileczkę poczekać.

Łagodnie położyłem słuchawkę na brązowym bibularzu. Siedziała tam jeszcze, lśniąca,

błękitnoziclona, naczynie grzechu pełne. Wziąłem głęboki oddech i walnąłem. To, co z niej zostało,

przeleciało przez pół pokoju i wylądowało na dywanie. Wstałem, podniosłem muchę za nie

uszkodzone skrzydło i wrzuciłem do kosza na śmieci.

– Dziękuję za cierpliwość - powiedziałem do telefonu.

– Czy to pan Marlowe, detektyw? — głos był raczej słaby,dziecinny, niecierpliwy.

Powiedziałem, że owszem, pan Marlowe, detektyw. — Ile pan sobie liczy za usługi, panie Mar-

lowe?

– A o co pani chodzi?

Głos zabrzmiał nieco ostrzej:

– Nie mogę przecież mówić tego przez telefon. To... to bardzo poufne. Nie chcę tracić czasu i

przychodzić do pana, zanim nie zorientuję się mniej więcej...

– Czterdzieści dolarów dziennie, plus wydatki. Chyba że to coś, co można załatwić od ręki, za

małe honorarium.

– Stanowczo za dużo — powiedział głosik. — A nuż w sumie będzie kilkaset dolarów, a ja

zarabiam niewiele, więc..,

– Gdzie pani jest teraz?

– W drugstorze, w sąsiednim domu...

– Mogła pani zaoszczędzić na telefonie, winda jest za darmo.

– ...Przepraszam, nie zrozumiałam.

Powtórzyłem wszystko jeszcze raz.

– Proszę wejść na górę, niech sobie panią obejrzę — dodałem. — Jeżeli pani problem mnie

zainteresuje, będę w stanie dość dokładnie wyliczyć...

– Muszę coś o panu wiedzieć — powiedział głosik stanowczo. — To bardzo delikatna sprawa,

bardzo osobista. Nie mogę powierzyć jej byle komu.

– Jeżeli to aż tak delikatne — odpaliłem — może lepiej zwrócić się do kobiety.

– Boże, nie wiedziałam, że w tym zawodzie są kobiety! — Cisza. — Ale wątpię, czy kobieta by

się tu nadała. Trzeba panu wiedzieć, panie Marlowe, że Orrin mieszkał w bardzo ponurej dzielnicy.

To znaczy, moim zdaniem ona jest ponura. Kierownik hotelu jest w najwyższym stopniu

odpychający. Czuć od niego wódką. Czy pan pije, panie Marlowe?

– No, skoro już pani o tym wspomniała...

– Nie sądzę, żebym mogła zatrudnić detektywa używającego alkoholu pod jakąkolwiek postacią.

Nie pochwalam nawet palenia papierosów.

– A mogę sobie obrać pomarańczkę?

Usłyszałem gwałtowny świst oddechu.

– Mógłby pan przynajmniej rozmawiać jak dżentelmen! - powiedziała.

– Niech pani lepiej zadzwoni do University Club — odrzekłem. — Słyszałem, że tam jeszcze paru

takich zostało, ale nic jestem pewien, czy pani pozwolą wziąć ich do ręki. — Odłożyłem

słuchawkę.

To był krok we właściwym kierunku, szkoda tylko, że na tym poprzestałem. Trzeba było

zaryglować drzwi i schować się pod biurko.

Pięc minut później, u zewnętrznych drzwi przedpokoju, który służy mi za poczekalnię, zadzwonił

brzęczyk. Usłyszałem, jak i drzwi się zamykają. Potem przez chwilę nie słyszałem nic. Drzwi

między biurem a poczekalnią były uchylone. Nasłuchiwałem jakiśs czas, aż wreszcie doszedłem do

wniosku, że ktoś po prostu pomylił drzwi i poszedł sobie. Ale po chwili rozległo się ciche pukanie.

Później słaby kaszel, którego używa się w tym samym celu. Zdjąłem nogi z biurka, wstałem i

wyjrzałem. Przyszła. Nie musiała nawet otworzyć ust, od razu wiedziałem,że to ona. Nikt nigdy nie

wyglądał mniej na Lady Macbeth. Drobna, schludna, raczej skromna, gładko przylizane ciemne

włosy i okulary bez oprawek. Miała na sobie brązowy kostiumik, a z paska na ramieniu zwisała

jedna z tych niezgrabnych toreb, które zaraz przywodzą na myśl siostrę miłosierdzia, co spieszy

rannemu z pierwszą pomocą. Na jej gładkich, ciemnych włosach tkwił niedorozwinięty kapelusik.

Nie miała makijażu, ani śladu szminki, żadnych ozdób. Przez swoje okulary bez oprawek

wyglądała trochę jak bibliotekarka.

– Tak się nie rozmawia z ludźmi przez telefon! — powiedziała ostro. — Powinien się pan

wstydzić!

– Pewnie, tylko duma nie pozwala mi tego okazać — odpowiedziałem. — Niech pani wejdzie. —

Przytrzymałem drzwi.

Potem jeszcze podsunąłem jej krzesło. Siadła na samym brzeżku.

– Gdybym odezwała się w ten sposób do któregoś z pacjentów doktora Zugsmitha — powiedziała

— straciłabym posadę. Doktor przywiązuje wielką wagę do tego, jak się odnoszę do pacjentów,

nawet do tych trudnych.

– Jak tam leci staruszkowi? Nie widziałem go od czasu, kiedy spadłem z dachu garażu.

Wydała się zaskoczona i powiedziała poważnie:

– Jestem pewna, że nie zna pan doktora Zugsmitha. — Między jej wargami pojawił się teraz

koniuszek cieniutkiego języka i jakby ukradkiem czegoś szukał.

– Znam doktora Zugsmitha, George'a Zugsmitha — odrzekłem — z Santa Rosa.

– Ach, nie. To doktor Alfred Zugsmith, z Manhattan, to znaczy Manhattan w stanie Kansas, nie

Manhattan w Nowym Jorku.

– To pewnie jakiś inny doktor Zugsmith — stwierdziłem. — A pani jak się nazywa?

– Nie jestem pewna, czy powinnam to panu powiedzieć.

– Aha, po prostu przyszła pani sobie mnie obejrzeć?

– W pewnym sensie. Jeśli mam powierzyć swoje sprawy rodzinne obcemu człowiekowi, wolno mi

chyba sprawdzić, czy to ktoś godzien zaufania.

– Czy ktoś już kiedyś pani powiedział, że rozkoszny z pani numerek?

Za okularami bez oprawek błysnęły oczy.

– Na szczęście nie.

Sięgnąłem po fajkę i zacząłem nabijać ją tytoniem.

– Szczęście to niewłaściwe słowo — powiedziałem. — Niech pani wyrzuci ten kapelusz i kupi

sobie parę takich szałowych okularów w kolorowych oprawkach. No, wie pani, takich

ekscentrycznych w orientalnym stylu.

– Doktor Zugsmith nigdy by mi na to nie pozwolił — rzuciła szybko. A potem dodała, czerwieniąc

się lekko: — Naprawdę pan tak myśli?

Przyłożyłem zapałkę do fajki i dmuchnąłem dymem przez biurko. Odchyliła się gwałtownie.

– Jeżeli mnie pani zaangażuje — powiedziałem — to zaangażuje pani tylko mnie. Nikogo innego,

po prostu mnie. I jeżeli się pani wydaje, że znajdzie pani w tym fachu braci biczowników, to ma

pani źle w głowie. Rzuciłem słuchawkę, a jednak pani przyszła. To znaczy, że potrzebuje pani

pomocy. Jak się pani nazywa i o co chodzi?

Po prostu gapiła się na mnie.

– Niech no pani posłucha — ciągnąłem. — Jest pani z Manhattan, Kansas. Kiedy ostatni raz

przerabiałem Atlas Świata, była to maleńka mieścina niedaleko Topeki. Ludność — około dwunastu

tysięcy. Pracuje pani u doktora Alfreda Zugsmitha i szuka pani kogoś imieniem Orrin. Manhattan to

małe miasto, musi być małe, w Kansas jest tylko pół tuzina większych miast. Mam już dość

informacji, żeby odtworzyć całą pani historię rodzinną.

– Co by panu z tego przyszło? — spytała zmieszana.

– Mnie? — odpowiedziałem. — Absolutnie nic. Mam po uszy ludzi opowiadających o sobie.

Siedzę tu po prostu dlatego, że nie mam gdzie pójść. Nie chce mi się pracować. Nic mi się nie chce.

– Pan za dużo mówi.

– Tak, za dużo — przyznałem. — Samotni mężczyźni zawsze za dużo mówią. Chyba że w ogóle

milczą. Może wrócimy do tematu? Nie wygląda pani na kogoś, kto często odwiedza prywatnych

detektywów, szczególnie nieznajomych.

– Wiem — rzekła spokojnie. — I Orrin na pewno by się wściekł. A mama jaka byłaby zła! Po

prostu znalazłam pana nazwisko w książce telefonicznej i ...

– Według jakiego klucza? — spytałem. — Z zamkniętymi oczami czy z otwartymi?

Gapiła się we mnie przez chwilę, jakbym miał dwie głowy czy coś w tym rodzaju.

– Siedem i trzynaście — powiedziała spokojnie.

– Jak proszę?

– Marlowe ma siedem liter — odpowiedziała — a Philip Marlowe ma trzynaście. Siedem i

trzynaście...

– Jak się pani nazywa? — warknąłem.

– Orfamay Quest — zatrzepotała powiekami, jakby się miała rozpłakać. Jednym tchem

przeliterowała imię. — Mieszkam z mamą — ciągnęła, mówiąc coraz szybciej, jakby mój czas już

ją kosztował. — Ojciec umarł cztery lata temu. Był lekarzem. Mój brat Orrin też miał być

chirurgiem, ale po dwóch latach medycyny przeniósł się na inżynierię. Potem, rok temu, wyjechał,

bo dostał pracę w Cal-Western Aircraft Company w Bay City. Wcale nie musiał tam pracować. Miał

dobrą posadę w Wichita. Myślę, że po prostu chciał wyjechać do Kalifornii. Prawie wszyscy się na

to napalają.

– Pragną tego — powiedziałem. — Jeżeli już pani nosi te szkła bez oprawek, to niech się pani

przynajmniej stara wyrażać, jak ktoś na poziomie.

Zachichotała i spuściwszy oczy narysowała palcem linię na moim biurku.

– Myśli pan o takich skośnych szkłach, co się w nich wygląda tak... jak z Dalekiego Wschodu?

– Mhm. Wróćmy do Orrina. Na razie dowieźliśmy go do Kalifornii do Bay City. Co poczniemy z

nim teraz?

Myślała chwilę marszcząc brwi. Potem jakby studiowała moją twarz. Wreszcie wyrzuciła z siebie

gwałtowny potok słów:

– Orrin pisywał zawsze bardzo regularnie. Tymczasem przez ostatnie pół roku napisał tylko dwa

razy do mamy i trzy razy do mnie. A ostatni list przyszedł kilka miesięcy temu. Bardzo się

martwiłyśmy z mamą. Więc kiedy dostałam urlop, przyjechałam tutaj, żeby się z nim zobaczyć.

Nigdy przedtem nie wyjeżdżał z Kansas. — Przerwała. — Czy nie będzie pan notował? — spytała.

Mruknąłem, że nie.

– Myślałam, że detektywi zawsze zapisują wszystko w małych notesikach.

– Ja tu jestem od wygłupów — powiedziałem •— a pani opowiada. Przyjechała tu pani w czasie

wakacji. Co dalej?

– Napisałam do Orrina, że przyjeżdżam, ale nie dostałam odpowiedzi. Potem wysłałam do niego

telegram z Salt Lake City, ale na to też nie odpowiedział. No, więc mogłam już tylko przyjechać.

Strasznie tu daleko. Jechałam autobusem. To jest w Bay City. Idaho Street numer 449.

Znów przerwała, powtórzyła adres, a ja mimo to znów go nie zapisałem. Po prostu siedziałem,

patrzyłem na jej okulary, nl;idki6 włosy, idiotyczny mały kapelusik, bezbarwne paznokcie, usta bez

szminki i koniuszek języka, który poruszał się tam i z powrotem między bladymi wargami.

– Może pan nie zna Bay City, panie Marlowe.

– Ha, ha — powiedziałem. — Ja nie znam Bay City! Po każdcj wizycie w tamtych stronach muszę

sobie kupować nową głowę. Mam skończyć tę historię za panią?

– Coooo? — otworzyła oczy tak szeroko, że przez szkła okularów wyglądały jak oceaniczne ryby

w akwarium.

– Wyprowadził się — powiedziałem. — A pani nie wie dokąd. I martwi się pani, że mieszka teraz

w mansardzie na samym szczycie Regency Towers, wiodąc występny żywot z czymś, co bardzo

interesująco pachnie i nosi futro z nurków.

– Na miłość boską!

– Czy może wyraziłem się zbyt mocno? — spytałem.

– Ależ proszę pana — powiedziała wreszcie — nawet na myśl mi to nie przyszło! I gdyby Orrin to

usłyszał, miałabym się z pyszna! On potrafi być okropny. Coś się jednak musiało stać To jest

zwykły, tani hotel, a kierownik bardzo mi się nie podobał. Wstrętny człowiek. Powiedział, że Orrin

wyprowadził się kilka tygodni temu, że on nie wie gdzie, że nic go to nie obchodzi, bo i tak ma

ochotę tylko golnąć se dżinu. Nie rozumiem, jak Orrin mógł tam mieszkać.

– Powiedziała pani: golnąć se dżinu? — spytałem - Zarumieniła się.

– To ten człowiek tak powiedział. Ja tylko powtarzam.

– W porządku — odrzekłem. — Dalej.

– No więc zadzwoniłam tam, gdzie pracował. Wie pan, Cal-Western Company. A oni powiedzieli,

że go zwolnili, jak wielu innych, i że nic więcej nie wiedzą. No więc poszłam na pocztę i spytałam,

czy Orrin nie zgłosił im zmiany adresu. A oni odpowiedzieli, że nie wolno im udzielać takich

informacji. To jest wbrew przepisom. Więc powiedziałam, o co chodzi, a ten pan odpowiedział, że

skoro jestem jego siostrą, to on pójdzie sprawdzić. Więc poszedł, sprawdził, wrócił i powiedział, że

nie, Orrin nie podał nowego adresu. Wtedy zaczęłam się jednak trochę denerwować. Mógł mieć

wypadek albo coś w tym rodzaju.

– Czy nie przyszło pani do głowy iść na policję?

– Nie odważyłabym się pytać policji. Orrin nigdy by mi nie wybaczył. I tak czasami okropnie

trudno z nim wytrzymać. Nasza rodzina... — zawahała się i w jej oczach błysnęło coś, co bardzo

starała się ukryć. Ciągnęła więc prawie bez tchu: — Nasza rodzina nie jest taka, żeby...

– Chwileczkę — powiedziałem ze znużeniem. — Nie mówię przecież, że chłopak dmuchnął

komuś portfel. Ale samochód mógł go potrącić, mógł stracić pamięć albo zostać ranny, tak że nie

może mówić.

Rzuciła mi spojrzenie, w którym nie było zbytniego zachwytu.

Raymond Chandler - Siostrzyczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: