SCENARIUSZ EKO- APELU
ŚRODKI: płyta zespołu Pink Floyd- Collektion 1968-1977
I. Podkład muzyczny w tle- Cirrus Minor, ewentualnie odgłosy natury.
II. Uczeń pierwszy: nadciągnęła chmura ciężka i zła
więc natychmiast uderzył w nią wiatr
i potąd szarpał aż
z wielkim wstydem odeszła
i z dala
z samego krańca nieba
groziła że wróci
deszczem
ziemię zaleje i gradem wymłóci
ale słońce już
pełnym blaskiem
srebrzyło rzekę
szło polem
przedzierało się
lasem
schylało się nad
źdźbłem każdym
i kwiatem
NARRATOR: Baśń o drugim powstaniu Ziemi
Ja Świat
Dawno temu, a może nie tak dawno, byłem pięknym światem. Ludzie cieszyli się z każdego dnia, który mogli spędzić na świeżym powietrzu. Wszystko wokół było śliczne. Wszędzie słyszałem śpiew ptaków, woda była czysta jak kryształ, drzewa szumiały w rytm muzyki, a dzieci były wesołe. Wszędzie było czysto. Nagle coś się zmieniło- tylko nie wiem, dlaczego.
UCZEŃ I
Odkąd człowiek został wygnany z raju nie mógł się uwolnić od myśli o utraconym szczęściu. Postanowił wiec stworzyć własny ogród, w którym zagościłyby spokój i harmonia. Ponieważ Ziemia była niewystarczająco piękna, postanowił ją ulepszyć.
NARRATOR: Pierwszego dnia zaczął wycinać lasy, by zrobić miejsce na swe przyszłe dzieło.
UCZEŃ II
Brzoza nad wodą stała, młoda, szumna i piękna,
Brzoza w wodę spojrzała, i nagle- drżąca, wylękła
Chciała uciekać, uciekać! Z rozwianym, zielonym warkoczem,
I nie mogła. I zapłakała. I nie wiedziała po czem.
Podszedłem do brzozy z nożem
I zatopiłem ostrze w białej brzozowej korze,
Chciwie wypiłem z rany sok młody, krew brzozową
I upadłem. I sen mnie zmorzył. A brzoza szumiała nad głową.
Śniłem o tym com stracił, i o tym, do czego tęsknię,
A wtedy- o brzozo! Brzozo! Tyś zaszumiała najpiękniej...
Obudziłem się z nożem w ręku, świadomy krzywdy okrutnej.
W niebie mogło być jeszcze błękitniej, ale nie mogło być smutniej.
NARRATOR:
Drugiego dnia zaprzągł do pracy zwierzęta. Te, które były dzikie, nieprzydatne lub miały smaczne mięso- zaczął zabijać.
UCZEŃ III
My konie, nie chcemy umierać na wojnach
lub jak wczoraj w rozruchach ulicznych, gdy nas zginęło sto!
Niech się ludzie sami mordują nawzajem, niechaj płynie ich krew niespokojna,
Niech ich leży na ulicach stos
UCZEŃ IV
Pozwólcie wejść zabłoconemu psu
Tym gorzej dla tych co psów ani błota nie lubią
Którzy nie rozumieją
Nie wiedzą co to pies
Co to błoto
Pozwólcie wejść psu
Po to by kudły otrząsnął
Bo można umyć psa
Można zmyć każde błoto
NARRATOR: Trzeciego dnia znudziło mu się mieszkać w szałasie. Wybudował więc betonowe bloki. Nie mógł się przy tym nadziwić jaki jest genialny.
UCZEŃ V
Przedzieram się po kryjomu
Przez moje miejskie godziny
W sześciennej puszczy domów
Wśród mechanicznej zwierzyny
Zwierzyna tratuje jezdnię
Słonie na kołach jadę
W powietrzy kołuje gwiezdne
Ptactwo reklam jak stado
Tak w betonowych brzezinach
W geometrycznych borach
Wartko nabrzmiewa godzina
Która wystrzeli w motorach
NARRATOR: Czwartego dnia poprzecinał Ziemię siatką dróg asfaltowych. Odtąd mógł ingerować w każdy zakątek świata
Piątego dnia postanowił uregulować rzeki. Zawsze miłował proste kształty geometryczne oraz symetrię, ujął je więc w sztywne ramy z betonu. Nie miał przy tym żadnych skrupułów. Pamiętał przecież słowa Boga: „ I czyńcie sobie Ziemię poddaną”.
UCZEŃ VI
Jak epoki geologiczne. Idą dzieje.
Czy idą, czy stoją?
Nie wiesz nawet. I nie pytaj milczeń,
Co nie znają twego niepokoju
Patrzysz w wodę- czy ty płynieśz z nią
Czy też ona unosi cię z soba?
Nieruchome przepastne dno
Spojrzyj. Przeraż się. Zacznij na nowo!
NARRATOR: Szóstego dnia jeszcze mutylko błękitne niebo i zieleń trawy nie pasowały do szarych kolorów Ziemi. Jednak rozwiązał sprawę tworząc na niebie ciemne obłoki dymu i pokrywając rośliny warstwą kurzu.
UCZEŃ VII: Siódmego dnia człowiek postanowił odpocząć. Popatrzył na swoje dzieło-betonowy ogród i .....
NARRATOR: ta baśń nie jest skończona. To czy nastąpi szczęśliwe zakończenie zależy tylkood nas.
UCZEŃ VIII
Nadzieja bywa jeżeli ktoś wierzy,
Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem,
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie
Wejść tam nie można. Ąle jest na pewno
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdkę niejedną
w ogrodzie świata byśmy zobaczyli
niektórzy mówią, że nas oko łudzi
Iże nic nie ma tylko się wydaje
Ale ci właśnie nie mają nadziei
Myślą, że kiedy człowiek się odwróci
Cały światza nim zaraz być przestaje.
Opracowała Joanna Pączek
Publiczne Gimnazjum w Tułowicach.
madziula05