Bliskie spotkania w pobliżu baz RAFu.pdf

Bliskie spotkania w pobliżu baz RAFu

W niespełna dwa tygodnie po incydencie w Londynie miały miejsce jedne z najbardziej

sensacyjnych obserwacji NOLi, o jakich kiedykolwiek meldował personel wojskowy. Działo się to

w Rendlesham Forest, tuż poza terenem dwu baz 81. Skrzydła myśliwców taktycznych

amerykańskich sił powietrznych, znajdujących się na terenie baz RAF-u w Woodbridge i

Bentwaters, w pobliżu Ipswich, w hrabstwie Suffolk (zamkniętych w 1993 roku). Poniżej cytuję

oficjalny raport z 13 stycznia 1981 roku, skierowany do Ministerstwa Obrony przez podpułkownika

(potem pułkownika) Charlesa Halta, ówczesnego zastępcę dowódcy amerykańskiej bazy sił

powietrznych:

Dotyczy nie wyjaśnionych świateł Do RAF/CC

1. Wczesnym rankiem 27 grudnia 1980 roku (około godziny 3.00) dwóch członków patrolu

służby bezpieczeństwa ujrzało niezwykłe światła poza bramą bazy RAF-u w Woodbridge.

Sądząc, iż jakiś samolot uległ katastrofie lub był zmuszony lądować, poprosili o zgodę na udanie

się za bramę w celu rozpoznania sytuacji. Dyżurny lotów zezwolił, aby na inspekcję udali się

trzej członkowie patrolu pieszo. Zameldowali oni, że widzą w lesie dziwny błyszczący obiekt.

Mówili, że jest metaliczny i ma trójkątny kształt, dwa lub trzy metry szerokości u podstawy i

około dwóch metrów wysokości. Oświetlał cały las białym światłem. Na wierzchołku posiadał

pulsujące czerwone światło, a na brzegach, poniżej, niebieskie. Unosił się lub stał na nogach.

Kiedy patrol zbliżył się do obiektu, ten wykonał manewr i zniknął między drzewami. W tym

czasie zwierzęta na pobliskich farmach zachowywały się jak szalone. W jakąś godzinę później

znów krótko widziano obiekt w pobliżu tylnej bramy.

2. Następnego dnia – tam, gdzie widziano obiekt – znaleziono trzy zagłębienia na półtora cala

i o średnicy siedmiu cali. Następnej nocy (29 grudnia 1980 roku) zmierzono promieniowanie w

tym rejonie. Odnotowano promieniowanie beta-gamma o wartości 0,1 milirentgena, najsilniejsze

w pobliżu centralnego punktu trójkąta utworzonego przez trzy zagłębienia. Pobliskie drzewo

wykazało umiarkowane napromieniowanie (0,05-0,07 milirentgena) od strony zwróconej do

zagłębień terenu.

3. Tej samej nocy, ale później, dostrzeżono między drzewami czerwone światło podobne do

słonecznego. Poruszało się i pulsowało. W pewnym momencie wyrzuciło rozżarzone cząstki, a

następnie rozpadło się na pięć odrębnych białych obiektów, po czym zniknęło. Wkrótce na niebie

dostrzeżono trzy obiekty przypominające gwiazdy – dwa na północy, jeden na południu – i

unoszące się jakieś 10 stopni nad horyzontem. Poruszały się gwałtownymi ruchami pod ostrym

kątem, ukazując czerwone, zielone i niebieskie światła. Obiekty na północy, oglądane przez

soczewki powiększające ośmio- i dwunastokrotnie, miały kształt eliptyczny. Następnie

przekształciły się w regularne koła. Obiekty na północy pozostały na niebie przez godzinę lub

dłużej. Obiekt na polu dniu był widoczny przez dwie lub trzy godziny i od czasy do czasu

emitował w dół strumień światła. Świadkami tego, co opisano w punkcie 2. i 3., było wiele osób,

w tym niżej podpisani.

W 1983 roku dokument został udostępniony Robertowi Toddowi z amerykańskiej organizacji

pod nazwą Obywatele Przeciw Zatajaniu [obecności] NOLi (CAUS), na podstawie Ustawy o

swobodnym dostępie do informacji, a stało się tak dzięki informacjom przekazanym do CAUS

przez lotnika Larry'ego Warrena, pierwszego świadka, który publicznie przedstawił swoją relacji. W

liście informującym o udostępnieniu dokumentu napisano:

„...Akta zostały zgodnie z instrukcjami zniszczone. Szczęśliwie, dzięki dokładnym

poszukiwaniom oraz uprzejmości rządu Jej Królewskiej Mości, brytyjskiego Ministerstwa

Obrony i RAF-u, Siły Powietrzne USA zdobyły dla was kopię tego dokumentu”.

Major lotnictwa Donald Moreland, brytyjski szef połączonej bazy RAF-USAF w Bentwaters,

odpowiedzialny za zabezpieczenie dokumentu otrzymanego od pułkownika Halta, przesłał go do

Ministerstwa Obrony. Tymczasem w lutym 1981 roku Dot Street i Brenda Butler (współautorki –

wraz z Jenny Randles – książki o tym zdarzeniu, zatytułowanej Sly Crash ) dowiedziały się podczas

prywatnego spotkania z Morelandem, że on nic nie wie o tym incydencie, a Ministerstwo Obrony

dopiero po dwóch latach wypowiedziało się na ten temat. Pani Titchmarsh z Sekretariatu Obrony 8

napisała do Jenny Randles:

„...wracając do pani zainteresowania incydentem w bazie RAF-u w Woodbridge, w grudniu

1980 roku, mogę obecnie potwierdzić, że personel USAF rzeczywiście widział niezwykłe światła

poza terenem bazy wczesnym rankiem 27 grudnia 1980 roku; nigdy nie wyjaśniono tego

zjawiska”.

Trzeba odnotować, że raport pułkownika Halta zawiera znacznie obszerniejsze informacje niż

tylko te o „nie wyjaśnionych światłach”, widzianych poza terenem bazy. Dlatego Randles wysłała

do Ministerstwa Obrony jeszcze kilka listów z żądaniem udostępnienia więcej danych o tym

zdarzeniu, ale nigdy nie otrzymała odpowiedzi. Martinowi Baileyowi z „Observera” także nie udało

się wydobyć z Ministerstwa Obrony szczegółów tej sprawy. Powiedziano mu, że nie otrzymano

zgody na wydanie tych akt.

Major lotnictwa Moreland przyznał w końcu, że rzeczywiście miało miejsce jakieś „mało ważne

zdarzenie” poza terenem bazy w Woodbridge; chodziło wyłącznie o „kilka świateł migoczących

pomiędzy drzewami”. We wrześniu 1983 roku podczas wywiadu z dziennikarzem Keithem

Beabeyem, był bardziej otwarty:

„Zdarzenie, które zrelacjonował mi pułkownik, zaliczyłem do nie wyjaśnionych zjawisk.

Cokolwiek to było, potrafiło wykonywać w powietrzu ewolucje, do których nie jest zdolny żaden

znany mi samolot”.

Te ewolucje to również zdolność obiektu do podziału na pięć części, czego świadkiem był

pułkownik Halt 29 grudnia. Warto przypomnieć, że NOL, obserwowany nad Londynem, także

dzielił się na co najmniej trzy części.

Pułkownik Charles Halt (po lewej) i sierżant Jim Penniston.

Przeciek informacji o incydencie w Woodbridge nastąpił po raz pierwszy w styczniu 1981 roku,

kiedy z Brendą Butler skontaktował się oficer służby bezpieczeństwa Sił Powietrznych USA

(pierwszy spośród kilku, którzy nawiązali kontakt z autorkami Sly Crash ). Ukrywając się pod

pseudonimem Steve Roberts, zwierzył się, że w nocy 27 grudnia w Rendlesham Forest „rozbił się”

NOL, i że on na własne oczy widział trzech małych, odzianych w srebrzyste kombinezony

załogantów, jak reperowali pojazd zawieszeni w wiązce światła. Pojazd pozostawał na ziemi przez

kilka godzin, podczas których pułkownik (później generał brygady) Gordon Williams, ówczesny

dowódca bazy, prawdopodobnie kontaktował się z „obcymi”! Obecnych tam było wiele osób z

personelu bazy, kręcono filmy i robiono zdjęcia, ale po wystartowaniu obiektu wyżsi oficerowie

natychmiast je skonfiskowali. Aczkolwiek historia Robertsa wydaje się raczej nieprawdopodobna, a

wykonany przezeń szkic obiektu nie pasuje do opisu przedstawionego przez innych świadków, to

jednak niektóre punkty w jego wersji zdarzeń zostały potwierdzone.

Kilka tygodni później inny badacz, Paul Begg, otrzymał od operatora radaru w bazie RAF-u w

Wattom hrabstwo Norfolk, informację, że nocą 27 grudnia jego radar wychwycił „nie rozpoznany

cel”, ale że zniknął on pięćdziesiąt mil na południe od przedmieść Rendlesham Forest. O incydencie

zostało powiadomione Centrum Radarowe Obrony Powietrznej w West Drayton, w Middlesex.

Dowiedziano się potem, że obiekt namierzono także w innych miejscach, na przykład w bazie RAF-

USAF Bentwaters. W kilka dni później oficer wywiadu amerykańskich sił powietrznych zgłosił się

do Wattom mówiąc obsłudze radarów, że prawdopodobnie namierzyli obiekt o nieznanej strukturze,

który uległ katastrofie w lesie w pobliżu lpswich. Personel wojskowy, który udał się tam, żeby

przeprowadzić dochodzenie, stwierdził, że w chwili gdy zbliżali się do miejsca lądowania, światła

ich dżipów wysiadły i dalej musieli iść pieszo. Rzekomo natknęli się na nie rozpoznany obiekt,

znajdujący się na ziemi, a pułkownikowi Williamsowi polecono nawiązanie kontaktu z załogą.

Niezależnie od tego, czy ta ostatnia część relacji to czysta

dezinformacja (a mnie się wydaje prawdopodobne, że historia

o obcych przybyszach – jeśli była prawdziwa – zostałaby

ujawniona brytyjskim operatorom radarów), zapewne stała się

ona powodem skonfiskowania przez oficerów wywiadu

USAF filmów z bazy Watton. W liście do badacza Nicholasa

Redferna baza RAF Watton (Wschodni Radar) przynajmniej

przyznała, że poranny incydent z 28 grudnia został

zarejestrowany w jej dzienniku. W zapisie z godziny 3.25

dziennik odnotowuje:

„Stanowisko dowodzenia skontaktowało się ze Wschodnim Radarem i zażądało informacji od

samolotu w tym rejonie – UA37 [Upper Ait Route Amber 37], kurs zstępujący na południe

FL370 [ Flight Level trzydzieści siedem tysięcy stóp) – o namierzeniu NOLa w Bentwaters.

Przygotowują się do sporządzenia raportu. Poinformowano również Redferna, że wszystkie

nagrania z tego okresu – zarówno dźwiękowe, jak i radarowe – zostały zgodnie z procedurą

zniszczone”.

Nic zatem dziwnego, że twierdzenie o obecności obcych zostało przez pułkownika Williamsa

odrzucone, aczkolwiek on sam potwierdził, że szczegóły w notatce pułkownika Halta są w zasadzie

prawdziwe. Jeśli tak, to w końcu grudnia 1980 roku coś musiało wylądować poza terenem baz w

Woodbridge i Bentwaters. Poniżej zamieszczam relacje kilku osób spośród amerykańskiego

personelu 81. Skrzydła myśliwców taktycznych, które prawdopodobnie były świadkami paru

różnych incydentów – o wiele liczniejszych niż opisane w notatce Halta. Choć notatka ta daje do

zrozumienia, że pierwszy incydent zdarzył się we wczesnych godzinach porannych 27 grudnia, jej

autor obecnie potwierdza, że niezwykłe zjawiska wokół Bentwaters-Woodbridge zaczęły się już

nocą z 25 na 26 grudnia.

W książce opisującej sprawę z Rendlesham Forest, a zatytułowanej „From Out of the Blue”,

Jenny Randles opowiada, jak koło północy Gordon Levett, cywilny świadek mieszkający w

miejscowości Sudbourne – cztery mile na wschód od bazy w Bentwaters – dostrzegł niezwykle

jasny, nieznany obiekt latający, który przeleciał tuż nad jego domem, przez chwilę zawisł w

powietrzu, a następnie poszybował w kierunku bazy w Woodbridge. Tuż po godzinie drugiej nad

ranem dwaj funkcjonariusze straży bezpieczeństwa przy wschodniej bramie w Woodbridge

przekazali meldunek o rozjarzonym świetle, które następnie spadło do lasu. Polecono im zostać na

miejscu aż do zmiany warty.

Szeregowy John Burroughs

Zmiana przybyła do wschodniej bramy, żeby zbadać rejon „katastrofy”. Jednym z członków

patrolu był starszy szeregowy John Burroughs, który w oficjalnym sprawozdaniu pisał:

„Nocą z 25 na 26 grudnia około godziny 3.00, znajdując się na patrolu przy wschodniej

bramie, ja i mój partner ujrzeliśmy światła od strony lasu, na wschód od bramy [w pobliżu

Tangham Wood]. Światła były czerwone i niebieskie, czerwone wyżej, niebieskie niżej, i oba

pulsowały. ...Przeszliśmy niewielką otwartą przestrzeń, za nią znajdował się las, w którym widać

było światła. Kiedy weszliśmy między drzewa, usłyszeliśmy także dziwne odgłosy, jakby

krzyczała kobieta. Las się rozjarzył, można było słyszeć zwierzęta hałasujące na pobliskiej

farmie, a w lesie coś się poruszało. Wszyscy trzej padliśmy na ziemi, a to coś, cokolwiek to było,

zaczęło cofać się w kierunku otwartej przestrzeni. Po minucie lub dwóch podnieśliśmy się i

weszliśmy między drzewa, światła zaś przesunęły się na zewnątrz, na otwartą przestrzeń...”

W wywiadzie, udzielonym dziennikarzowi Antonio Huneeusowi, Burroughs wyjaśnia, że NOL

wyglądał jak „zespół [różnokolorowych] świateł, które razem tworzyły wizerunek podobny do

samolotu. Nie dostrzegłem żadnego metalu ani innej twardej substancji”. Mówił także o dziwnych

odczuciach. „Wszystko wydawało się zupełnie inne, kiedy byliśmy na porębie. Niebo nie było takie

samo [...], było tak [...], jakby wszystko działo się w zwolnionym tempie; i wtem, gdy obiekt

zniknął, wszystko znów wróciło do normy...”

Sierżant Adrian Bustinza

Sierżant Adrian Bustinza ze służby ochrony, pełniący w tym czasie funkcję rozprowadzającego

warty eskadry „C” w Woodbridge, w 1984 roku przekazał swoją wersy zdarzeń amerykańskim

badaczom, Rayowi Boeche'owi i Scottowi Colbornowi, a Boeche udostępnił mi kopię

zarejestrowanego wywiadu.

Boeche rozpoczął od przeczytania Bustinzie notatki pułkownika Halta, pytając, czy jest ona

ścisła. Bustinza potwierdził:

„To prawda, ponieważ bardzo wyraźnie słyszałem zwierzęta, bo sam między nie wpadłem

[...]. Próbowaliśmy zapomnieć o wszystkim i żartowaliśmy sobie z tych zwierząt [...], ale

cieszyłem się, że się na nie natknąłem!”.

Potem ciągnął:

„Znajdowaliśmy się w strefie chronionej, ja byłem w drodze do bazy RAFu w Woodbridge

[około] północy [data nie podana]. Kiedy tam przebywaliśmy, jeden z moich patroli dostrzegł

jakiś obiekt – nie opisał go, powiedział tylko, że to wygląda jak ogień w lesie. Powiadomiłem

mojego dowódcę warty, którym był porucznik Englund, a on z kolei powiadomił oficera

dyżurnego, pułkownika Halta, który powiedział porucznikowi Englundowi, że trzeba zbadać

sytuację. Kontynuowaliśmy więc badanie sytuacji: ja, porucznik Englund i sierżant Ball.

Pamiętam dokładnie, że jak tam przyszliśmy, [pułkownik Halt] wskazał tych, których chciał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: