Nocny gość w Legnicy.pdf

„Nocny gość” w Legnicy

Przypadek ten jest przykładem typowego bliskiego spotkania trzeciego stopnia, które w

terminologii ufologicznej zwane jest z angielska „bedroom visitors” (Nocni Goście) i dotyczy

pojawienia się obcej istoty nocą w sypialni. Mimo, iż nie brakuje wątpliwości narosłych wokół tego

zdarzenia oraz jego autentyczności, zdecydowałem się włączyć je do mojego zbioru oraz na jego

publikację.

O pierwszych szczegółach tej sprawy dowiedziałem się będąc 2 stycznia 1999 roku z prywatną

wizytą na ulicy Okrzei w Legnicy u znajomych, państwa Rybnickich, którzy mają wesołą, rezolutną

i nadzwyczaj inteligentną córkę, Paulinę. Mając wówczas nieco ponad 2 lata potrafiła już nieźle

mówić. Na przywitanie zawsze lubi pochwalić się jakąś nowinką. Na przykład tym, że była w parku

lub w sklepie albo że była na wsi i widziała różne zwierzęta, po czym jej rodzice zwykle

uzupełniają jej wypowiedź. Tym razem taką sensacyjną wiadomością było pojawienie się w nocy

„chłopczyka”, jak to określiła. Po kilku prostych naprowadzających pytaniach dodała, że przyszedł

do niej w nocy i patrzył na nią. Jej rodzice starali się bagatelizować tę sprawę, nazywając ją snem

Paulinki, niemniej byli nieco zaniepokojeni ciągłym i konsekwentnym powtarzaniem przez nią tej

opowieści. Oznajmili mi wtedy, że w nocy z 30 na 31 grudnia 1998 roku musiał przyśnić się jej sen

i od tamtej pory każdemu znajomemu opowiada o chłopczyku, który przyszedł do sypialni i się jej

przyglądał.

Tydzień później Paulina z nie słabnącym entuzjazmem ponownie mi o tym opowiedziała, na co

rodzice zareagowali tak jak poprzednio, mówiąc, że Paulina ciągle opowiada ten sen wszystkim

znajomym. Dodali jednak, że nigdy dotąd nie zdarzyło się, aby ich córka z takim uporem

przypominała o czymś przez tyle dni.

Ponad dwa tygodnie po zdarzeniu nadarzyła się okazja, aby bez towarzystwa rodziców wypytać

Paulinę o szczegóły. Wystarczyło ją tylko zapytać, kto do niej przyszedł, aby z miejsca odrzekła, że

„chłopczyk”. Na dalsze pytania odpowiadała już zdawkowo, zwykle jednym słowem, co przekonało

mnie, że nie jest to zmyślona historia. Fantazjujące dzieci wypowiadają się z reguły z dużym

entuzjazmem, używając pełnych zdań, i oczywiście do rozmowy nie trzeba ich szczególnie

nakłaniać. Tymczasem teraz to ja musiałem ciągnąć rozmowę z nią. W rezultacie udało się mi

ustalić następujące fakty:

• „chłopczyk” był sam na sam z Paulina w pokoju;

• była późna noc i Paulina ujrzała tę postać przed sobą najwyraźniej po przebudzeniu;

• postać nazwana „chłopczykiem” nie komunikowała się z nią, a jedynie uważnie się jej

przyglądała;

• „chłopczyk” miał duże ciemne oczy, najprawdopodobniej czarne, które Paulina określiła

później jako okulary;

• miał dużą głowę bez żadnego owłosienia;

• miał długie i chude kończyny;

• w ręku trzymał jakiś przyrząd podobny do długopisu ze światełkiem na końcu, którym

dotknął jej skroni;

• miał na czole coś, czego Paulina nie potrafiła zdefiniować;

• jedna noga „chłopczyka” była prawdopodobnie chora, ponieważ według relacji Pauliny

wyglądała na złamaną;

• podczas całego zdarzenia za oknem migały jakieś światełka;

• „chłopczyk” oddalił się od Pauliny, po czym wskoczył do dziury w ścianie i zniknął.

Obejrzenie sypialni, czyli miejsca obserwacji, pozwoliło mi odtworzyć w wyobraźni przebieg

zdarzenia.

Okno w pokoju Pauliny wychodzi na południową stronę. Zarówno leżąc, jak i siedząc na jej

łóżku nie można dostrzec okien sąsiedniego budynku. Jest to możliwe dopiero po wstaniu z łóżka i

podejściu do parapetu (oczywiście, jeśli ma się przynajmniej 30 cm wzrostu więcej niż Paulina).

Wykluczam możliwość obserwowania świateł choinkowych powszechnie widywanych w oknach w

tym okresie. Miejsce, w którym pokazała się według Pauliny „dziura”, do której wskoczył

„chłopczyk”, jest ścianą nośną, na której nie wisiał wówczas żaden obraz. Nie ma tam również

okna, ponieważ po jej drugiej stronie znajduje się sąsiedni pokój, z kolei drzwi znajdują się na

zupełnie innej ścianie.

Także opis zdarzenia wygląda bardzo niezwykle, choć jest typowym spotkaniem z szarakiem.

Wskazuje na to wygląd obcej istoty: chuda sylwetka, nieproporcjonalnie duża głowa bez włosów i

wielkie czarne oczy. Tego typu postacie są częstymi bohaterami opisów przypadków wzięć. Tak

wyglądały istoty opisane przez Betty i Barneya Hillów, które uprowadziły ich na drodze w New

Hampshire w Stanach Zjednoczonych w roku 1961.

Podobnego opisu obcych istot dokonujących wzięć dostarczają autorzy licznych książek

poświęconych temu aspektowi zjawiska UFO, jak choćby Whitley Strieber we „Wspólnocie”

( Communion ) i jej kontynuacjach czy Raymond E. Fowler w „Sprawie Andreassonów” ( The

Andreasson Affair ) i jej dalszych częściach. Czy mała dwuletnia Paulina mogła mieć dostęp do

takiej literatury bądź oglądać film oparty na takich wydarzeniach? Otóż, nie. Co więcej, znając jej

rodziców wiem, że nawet gdyby taka możliwość zaistniała, na pewno nie pozwalaliby jej oglądać

takiej książki bądź filmu. Sami nie oglądają tego typu rzeczy, a poza tym nie spuszczają z Pauliny

oka.

Państwo Rybniccy są sceptykami, jeśli chodzi o nie wyjaśnione zjawiska. Będąc bardzo

pobożnymi chrześcijanami mają negatywny stosunek do wszystkiego, co jest związane ze

zjawiskiem UFO. Czy wobec tego mógł to być sen? Teoretycznie tak, biorąc jednak pod uwagę

wyżej wymienione powody, jak również to, że sny są odzwierciedleniem naszych codziennych

myśli, przypadkowość tego snu okazuje się wątpliwa. Jakie dziecko wymyśliłoby lub śniło o czymś,

co okazuje się być typowym scenariuszem spotkania z obcymi istotami, jakich setki rejestruje się co

roku na całym świecie, który jest zgodny z nim w wielu szczegółach.

Wspominam o tej sprawie, ponieważ chcę powiedzieć, że nawet dzieci dostarczają wielu

podobnych do siebie relacji, nie mając wcześniej ze sobą żadnego kontaktu. Pochodzące z całego

świata relacje są zadziwiająco podobne do tego, co wydarzyło się 30 grudnia 1998 roku na ulicy

Okrzei w Legnicy. Słynny amerykański badacz przypadków wzięć, Budd Hopkins, przytacza w

swojej książce „Intruzi” ( Intruders ) bardzo podobne wydarzenie. Doszło do niego w roku 1965 w

miejscowości Copley Woods. Czteroletni wówczas Robbie Davis widział, jak ze ściany wychodzi

wielkogłowa szara postać z czarnymi oczami i „niewidzialnymi ustami” i podchodzi do jego

młodszego brata, Tommy'ego. Przyjrzawszy się mu, postać wróciła tą samą drogą, czyli przez

ścianę. Późniejsze badanie wykazało, że Robbie nie kłamał, a jego młodszy brat nawet się nie

zbudził, mimo iż zwykle ma bardzo lekki sen. Co więcej, na ciele chłopca pojawiły się wyraźne

oznaki manipulacji przez kogoś obcego.

Przypadki kontaktowania się istot pozaziemskich z dziećmi nie należą do rzadkości i często

przeradzają się w trwający latami kontakt. Zazwyczaj większość informacji wypływa na światło

dzienne za sprawą regresji hipnotycznej, która pozwala nam poznać więcej szczegółów tych

spotkań. Hipnozę można oczywiście stosować tylko na osobie dorosłej i za jej zgodą, w związku z

czym rejestrację przypadku legnickiego należy uznać za nie dokończoną.

Bardzo możliwe, że przyszłość przyniesie więcej spotkań między Pauliną i „chłopczykiem”.

Niewykluczone że już teraz do nich dochodzi, a wspomnienia o nich są głęboko ukrywane w jej

podświadomości. Jeśli będąc dorosłą osobą Paulina zgodzi się na odtworzenie swoich wspomnień

przy użyciu regresji hipnotycznej, być może dowiemy się o tym przeżyciu/przeżyciach więcej.

Wiedzmy, że każdy z nas może być ofiarą tego typu wizyt, zupełnie o tym nie wiedząc.

(Imię i nazwisko bohaterki oraz nazwa ulicy, na której mieszka, zostały zmienione. Wszystkie

pozostałe dane oraz okoliczności z nimi związane są zgodne z rzeczywistością).

Autor: Grzegorz Domański

Magazyn UFO NR 4 (48) X-XII 2001

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: