Ryszard M. Machnikowski
Źle się dzieje w państwie duńskim … i nie tylko.
W przedstawionym w połowie grudnia 2005 r. przez Centrum Studiów i Prognoz Strategicznych WSSM raporcie „Zagrożenie atakami terrorystycznymi w Polsce – 2006” autorzy zauważyli, że krajami poważnie zagrożonymi zbrojnym odwetem grup radykalnych muzułmanów są m. in. Dania (pkt. 1.2.4) oraz, w mniejszym stopniu, Norwegia (pkt. 1.2.9). Początek roku jednoznacznie potwierdza i wzmacnia te przypuszczenia. Na przełomie stycznia i lutego 2006 r. wybuchła poważna globalna afera z karykaturami Mahometa, zamieszczonymi przez duński prawicowy dziennik Jyllands-Posten. Warto zauważyć, że rysunki te zostały zamieszczone 30 września 2005 r. czyli cztery miesiące temu. Również okoliczności towarzyszące ich publikacji są bardzo interesujące.
Sprawa zaczęła się od tego, że Kare Bluitgen, autor książki – komiksu o proroku Mahomecie nie mógł znaleźć chętnych rysowników, którzy sporządziliby ilustracje do jego książki. Odmowy były motywowane obawą o możliwość zemsty na ilustratorach ze strony grup radykalnych islamistów – indagowani plastycy podawali przykład Theo van Gogha, reżysera kontrowersyjnego filmu o muzułmanach, zamordowanego przez islamskich ekstremistów 2 listopada 2004 r. w Amsterdamie. Gdy o kłopotach Bluitigena dowiedział się Flemming Rose, szef działu kulturalnego prawicowego dziennika Jyllands-Posten, ogłosił on, że redakcja poszukuje odważnego rysownika, który zechciałby ilustrować książkę o Mahomecie. 30 września 2005 r. redakcja opublikowała 12 karykatur Proroka, by w ten sposób zaprotestować przeciwko autocenzurze duńskich ilustratorów spowodowanej nasilającą się atmosferą zastraszania ze strony radykalnych muzułmanów. Karykatury te wzbudziły falę protestów duńskich muzułmanów, których nie satysfakcjonowała wypowiedź premiera Danii, który stwierdził, że w wolnym społeczeństwie rząd musi respektować prawo do wolności wypowiedzi, nawet tych wyjątkowo kontrowersyjnych czy oburzających. Organizator protestów, imam Akkari zwrócili się więc o pomoc do rządów państw muzułmańskich. Sprawa była wyjaśniana dyplomatycznie w drugiej połowie października 2005 r., po formalnym zażaleniu kilku ambasadorów państw muzułmańskich do premiera Danii. Premier Rassmussen wyraził wówczas ubolewanie z powodu zamieszczenia karykatur, zauważył jednak, że w wolnym państwie rząd nie ma wpływu na zawartość gazet i czasopism. Wkrótce potem sprawa przycichła. Jak się okazuje, jej ciąg dalszy nastąpił po upływie kwartału.
10 stycznia sprawa odżyła, wraz z opublikowaniem karykatur w Norwegii. Ponad dwa tygodnie później, 26 stycznia 2006 r. Arabia Saudyjska odwołała swojego ambasadora w Danii, 3 dni później Libia zamknęła swoją ambasadę w tym państwie. 30 stycznia zamaskowani bojownicy zajęli Przedstawicielstwo Unii Europejskiej w Autonomii Palestyńskiej, domagając się przeprosin za publikację karykatur. Dalszy ciąg opinia publiczna na świecie zna już dobrze z przekazów medialnych. Z jednej strony karykatury przedrukowują niektóre gazety europejskie (w Polsce rysunki opublikował dziennik Rzeczpospolita, której właścicielem jest norweski koncern Orkla), jak twierdzą w imię wolności słowa oraz proteście przeciwko niedopuszczalnym ingerencjom w wolność zachodnich mediów. Z drugiej, początkowo następuje bojkot towarów duńskich, a później nasilają się coraz bardziej agresywne demonstracje uliczne w krajach muzułmańskich i europejskich, formułowane są otwarte groźby wobec Danii, Norwegii i tych krajów, w których prasa opublikowała karykatury, w końcu płoną ambasady tych krajów.
Na zorganizowanej 3 lutego 2006 r. w Londynie przez radykalne muzułmańskie ugrupowanie Hizb-Ut-Tahrir (Partia Wyzwolenia) demonstracji, chronionej przez brytyjską policję, przeważnie zamaskowani uczestnicy wznosili okrzyki, które w postaci haseł można było też dostrzec na niesionych plakatach, odnoszące się m. in. do dokonanych zamachów terrorystycznych: “UK you must pray, 7/7 is on its way”, „Kill/ slay/ butcher/ behead/ anihilate/ exterminate those who insult/ slander/ mock islam”, „Be prepared for the real holocaust”, „Europe is the cancer, islam is the answer”, „Europe you will pay, demolition/ extermination/ 911/ 7.07/ Bin Laden/ fantastic four is on its way”, „Europe – take some lessons from 9/11” czy „Freedom/ newsnight go to hell”. Mimo skarg przechodniów, którzy zwracali uwagę, że hasła te wprost nawołują do ludobójstwa, londyńscy policjanci oświadczali, że ich zadaniem jest ochrona pokojowej demonstracji. Radykalny mułła Krekar, który żyje w Norwegii jako uchodźca od 1991 r., powiedział, że opublikowanie obrazków Mahometa było deklaracją wojny i dodał, że muzułmanie w Norwegii przygotowują się, by walczyć: "To nie ma znaczenia, czy rządy Norwegii i Danii przepraszają, wojna jest faktem, trzeba ukarać Europę.” Inny radykalny imam Omar Bakri Mohammed, który niedawno uciekł z Wielkiej Brytanii w obawie przed aresztowaniem, wydał ze swojej kryjówki w Libanie fatwę stwierdzającą, że jako pierwszego należy zamordować wydawcę gazety, która opublikowała karykatury Mahometa. W ten sposób ci, którzy chcą zniszczyć wolność słowa, skorzystali z jej dobrodziejstwa. Warto także zauważyć, że ci, którzy tak dbają o urażone uczucia muzułmanów nie uznali, że te szokujące wypowiedzi i hasła mogą obrażać uczucia Europejczyków i nie domagali się przeprosin.
Co najmniej zastanawiające jest, że sprawa karykatur Mahometa została wykorzystana po upływie czterech miesięcy od ich publikacji do wywarcia nacisku kulturowego i politycznego, w tym także odwołującego się do przemocy oraz groźby jej użycia wobec ludności cywilnej, na państwa Unii Europejskiej w sytuacji, w której rozpatrują one zasadność dalszego finansowania Autonomii Palestyńskiej, po zwycięstwie w wyborach radykalnego ugrupowania Hamas (uznanego prze UE jako organizacja terrorystyczna). Ponadto, bliskie jest przekazanie do Rady Bezpieczeństwa ONZ sprawy irańskich zbrojeń nuklearnych, a zbrodnie ludobójstwa dokonane przez rząd Sudanu w prowincji Darfur oraz sprawa zamordowania byłego premiera Libanu, Rafika Hariregio w którą, jak wynika z zamówionego przez ONZ raportu, zamieszani byli przywódcy Syrii, są w ONZ szeroko dyskutowane. Odwraca się w ten sposób uwagę od tych, niebezpiecznych i mogących mieć bardzo poważne konsekwencje dla rządów Autonomii Palestyńskiej, Iranu, Sudanu i Syrii spraw. Oprócz nacisku na państwa europejskie, kanalizuje się także w ten sposób niechęć „muzułmańskiej ulicy”, kierując ją przeciwko Zachodowi i jego kulturze. Zazwyczaj podzielony świat islamu, broniąc swojego Proroka zachowuje daleko idącą jednomyślność – zarówno reakcje rządów, trzymanych silną ręką społeczeństw oraz, zwykle co najwyżej tolerowanych przez władze, muzułmańskich radykałów są bardzo zbliżone. Jednak to nie autorytarne rządy wspomnianych wyżej państw będą największymi beneficjentami tych wydarzeń. Podsycona nienawiść i fanatyzm religijny skierowany przeciwko Zachodowi poważnie wzmocni radykalne grupy ekstremistów muzułmańskich, dążące do polaryzacji społeczeństw i ich podziału na „prawdziwych muzułmanów” i ich wiernych obrońców, oraz „niewiernych”, czyli chcących odtworzyć wyraźnie widoczną granicę między dar-al-islam i dar-al-kuffar. Kolejny krok w kierunku, tak przez nich pożądanej, globalnej domowej wojny religijnej został właśnie poczyniony. Wygląda na to, że tak jak przewidywano, XXI wiek będzie wiekiem religii. Biorąc pod uwagę moc środków zniszczenia, pozostających dzisiaj w dyspozycji ludzkości, może się okazać, że następnego już nie będzie.
Natussia2488