BYĆ SZCZĘŚLIWYM BIEDAKIEM.pdf

BY Ć SZCZ ĘŚ LIWYM BIEDAKIEM

Bieda! Wsz ę dzie bieda! Nieustanne narzekania na to i owo. Na szcz ęś cie s ą i tacy, którzy potrafi ą Ŝ y ć

ze swoj ą bied ą nie załamuj ą c si ę . Ich tajemnic ą jest Tajemnica odwieczna, w której składaj ą to

wszystko, czego nie rozumiej ą , ale wiedz ą i Ŝ przyjmuj ą c Ŝ ycie jako dar od Boga, nawet najtrudniejszy,

staj ą si ę Jego przyjaciółmi i nauczycielami dla słabych w wierze i mało ufnych w Bo Ŝą Opatrzno ść .

Niektórym ludziom Pan w swojej miłości pozwala duŜo doświadczać. Stworzył ich jako "kruche

naczynia", w których przenosi Prawdę z pokolenia na pokolenie. Na świecie zawsze byli bogaci i

biedni, rządzący i uciskani, zawsze są teŜ tacy, którzy wszystko potrafią przeŜywać w duchu

ewangelicznych błogosławieństw. Nawet o tym nie wiedząc. Samotność, chorobę, brak środków do

godziwego Ŝycia - to wszystko znoszą w milczeniu, a nade wszystko w ufnym poddaniu się Bogu,

który jest Panem wszystkiego.

Pani Helena Ślusarz, z domu Babij, urodziła się we Lwowie w 1918 roku. Matka była Polką, ojciec

Ukraińcem. Mama urodziła 11 dzieci, z czego siedmioro wcześnie zmarło, a jeden z synów został

oddany ciotce w Ameryce. Pozostała mała Helenka, jej siostra i brat. W domu była ogromna bieda,

ojciec był pijakiem, ale jak wspomina Helena, to on, a nie mama nauczył ją pacierza. Gdy miała 6 lat

matka oddała ją na słuŜbę pewnemu starszemu małŜeństwu nauczycielki i dyrektora szkoły.

Praca u państwa nie była łatwa. Do obowiązków małego dziecka naleŜało zajmowanie się

gospodarstwem: karmienie świń, dojenie krowy, plewienie ogrodu warzywnego. Nauczycielka i jej

dorosłe dzieci (córka i syn byli lekarzami) odnosili się do niej Ŝyczliwie, ale ze strony dyrektora

spotykało ją wiele przykrości.

Na święta mała słuŜąca otrzymywała prezenty od pani domu oraz jej dzieci. Helenka wszystkie dary

odnosiła rodzicom, gdyŜ słuŜyły one utrzymywaniu rodziny. Czasem dziewczynka otrzymywała

złotego od gości, którym usługiwała przy ubieraniu. Skrzętnie składała pieniąŜek do pieniąŜka i

oddawała je matce. Wynagrodzeniem za słuŜbę był dach nad głową i wyŜywienie, którego część

zanosiła do domu. W ten sposób dziecko stało się karmicielką rodziny ojca-pijaka.

Dziewczynka mimo tego, Ŝe przez ok. 10 lat mieszkała u nauczycielki, nigdy nie nauczyła się ani

pisać, ani czytać. Ale została posłana na lekcje religii, by przygotować się do Pierwszej Komunii

Świętej. Mogła później co niedziela z radością przyjmować komunię w kościele Ojców Bernardynów.

Gdy Helena chciała wyjść za mąŜ i trzeba było dostarczyć metrykę chrztu, okazało się, Ŝe ... nie była

ochrzczona, a rodzice Ŝyli bez ślubu kościelnego. Przyjęła więc chrzest juŜ jako osoba dorosła. Za mąŜ

Helena Babij wyszła za Jerzego Ślusarza, który pracował w redakcji "Kuriera Lwowskiego".

Zamieszkała u teściowej, gdzie zajęła się prowadzeniem domu. Rodzina męŜa uprawiała truskawki.

Helena wspomina te miłe chwile, kiedy ubierała białą chustkę i biały fartuch, i z wagą w ręku

wychodziła na rynek sprzedawać truskawki. Czuła się wtedy prawdziwą gospodynią.

Wkrótce urodziła piękną córeczkę. Ale radość bycia matką nie trwała długo. Zimą 1941 r. Marysia w

wieku 11 miesięcy zachorowała na zapalenie płuc. Dziecko zostało zawiezione do szpitala, w którym

siostra-pielęgniarka nie pozwoliła jej wejść na salę. Serce pękało jej z bólu i pragnienia bycia z

córeczką. Ale siostra była nieubłagana. Słyszała tylko cichy głos Marysi: "Mamo, mamo". W szpitalu

brakowało lekarstw i Marysia szybko zmarła.

Był to przełomowy moment w Ŝyciu Heleny. Postanowiła, Ŝe będzie pomagać chorym w szpitalu, a

zwłaszcza dzieciom. Nie umiała sobie wytłumaczyć zachowania owej siostry, jej braku

wyrozumiałości dla bólu serca matki. Podjęła pracę jako salowa w szpitalu wojskowym na oddziale

chirurgii. Było bardzo cięŜko. Jej wraŜliwa kobieca natura musiała oswoić się z widokiem krwi,

złamań, róŜnych cierpień ludzkich. Ale przełamywała się, bo przecieŜ Bogu samemu obiecała, Ŝe

będzie słuŜyć ludziom.

Szpital przemieszczał się z miejsca na miejsce, a ona wraz z nim, niosąc chorym ulgę w cierpieniu.

Brakowało personelu, więc podejmowała dyŜur za dyŜurem, bez wypoczynku i bez wolnego.

Brakowało krwi do przetaczania, więc często oddawała swoją. Dyrektor szpitala, pani pułkownik,

będąc kobietą twardą, zaprowadziła rygor wojskowy obowiązujący takŜe cywilów. Był to dla Pani

Ślusarzowej czas hartowania woli oraz zdobywania cnoty obowiązkowości i całkowitego bycia dla

ludzi potrzebujących pomocy.

Pod koniec wojny nastał bardzo trudny czas dla osób pochodzenia polskiego: mordowanie oraz

przesiedlanie całych rodzin. Dowiedziała się, Ŝe banderowcy takŜe i na nią wydali wyrok śmierci. Jej

znajoma, osoba pochodzenia niemieckiego ukryła ją w swoim domu. Schowała ją pod dwiema

pierzynami, a sama chodząc po ulicy pilnowała domu, prosząc Boga o pomoc. Dla Heleny czas

ukrywania się teŜ był wypełniony nieustanną modlitwą. Gdy do Lwowa wkroczyły wojska sowieckie,

natychmiast wróciła do pracy w szpitalu. SłuŜyła tam nie pytając o to, kto jest przyjacielem, a kto

wrogiem. NajwaŜniejszy był dla niej człowiek, który cierpi i potrzebuje pomocy.

Niebawem spotkało ją kolejne bolesne wydarzenie: została porzucona przez męŜa dla innej kobiety.

Musiała się wyprowadzić z domu. Prosiła rodzoną siostrę o przyjęcie jej chociaŜ do altanki w

ogrodzie, ale ta odmówiła. Wyjechała więc do Drohobycza (ok. 70 km na południe od Lwowa) i po

jakimś czasie podęła pracę jako sprzątaczka w fabryce mebli. Ciągnęło ją jednak do szpitala i wkrótce

podjęła pracę w sali zabiegowej miejscowej kliniki.

Gdy w 1990 r., po kilkudziesięcioletniej przerwie, został odzyskany kościół w Drohobyczu, pani

Helena otoczyła serdeczną opieką najbardziej potrzebujących parafian, ludzi bardzo schorowanych i

opuszczonych przez wszystkich. Do dzisiaj Pani Helena, w miarę swoich moŜliwości odwiedza i

dzieli się z innymi tym co ma, niekiedy ostatnim kawałkiem chleba. A ma nie duŜo, bo otrzymuje

najniŜszą emeryturę - 79 grzywien, czyli 16 $. Są to pieniądze za które musi wyŜyć i opłacić

mieszkanie. Ale nie narzeka. Jest ciągle pogodna i zadowolona. W swoim długim Ŝyciu nauczyła się

nie tylko dawać, ale takŜe przyjmować. Za kaŜdy gest Ŝyczliwości jest niezmiernie wdzięczna. A

dziękować to ona naprawdę potrafi: ciągle się modli za swoich znajomych, nie tylko pacierzem,

którego nauczył ją ojciec, ale nade wszystko zna wartość Ofiary Pana. Pamięta o kaŜdym, jej

prezentem na urodziny jest Msza święta, którą zamawia w intencji tej osoby. Sama stara się brać w

niej udział i przypomina tym, za których składa dar Ofiary.

Ufa Bogu i ludziom! Nie martwi się, czy będzie miała jutro co zjeść. Gdy widzi potrzebującego

oddaje bez namysłu. Są tacy, którzy wykorzystują jej zaufanie i okradają ją, zabierając ostatni grosz

lub całą emeryturę, dopiero co przyniesioną. Ale Pani Helena nie przeklina i nie złorzeczy. Ona

nieustannie prosi Pana o wybaczenie tym "biednym" ludziom. Za nich równieŜ zamawia Msze święte.

Jak mówi, po to, aby więcej nie krzywdzili, a ci, których juŜ skrzywdzili, aby potrafili im wybaczyć.

Nic nie oddzieliło Panią Helenę od Boga, ani trudności Ŝycia rodzinnego, ani cięŜka praca słuŜącej,

ani cierpienia i bluźnierstwa ludzi poranionych Ŝyciem i kulami wojennymi, ani niesprawiedliwość

krzywdzicieli. Mówi, Ŝe bardzo trudno jest być przez całe Ŝycie niepiśmienną. Ale na pewno jest w

tym takŜe błogosławieństwo "ubogich i czystych sercem", którzy oddali się Bogu w słuŜbie dla braci.

Bo prawdziwie ubogi jest u Boga bardzo bogaty. Do takich bowiem naleŜy Królestwo Niebieskie.

Luba Derdziak, Drohobycz

Absolwentka Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Kard. S. Wyszy ń skiego. Prowadzi zaj ę cia w

Seminarium Duchownym we Lwowie. Uczestniczyła w II Mi ę dzynarodowym Forum Młodych w

Wadowicach dyryguj ą c chórem.

LUBA DERDZIAK, DROHOBYCZ

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: