Zabawa w Boga.pdf

Robin Cook

Zabawa w Boga

Przekład Zygmunt Jagielski

Cassandra Kingsley ma wszystko: rozpoczęła staż na psychiatrii, mieszka we

wspaniałym domu, a jej mężem jest najlepszy kardiochirurg bostońskiego Memorial

Hospital. Tymczasem dziewczyna, wbrew rozsądkowi, bada wraz z patologiem

Seibertem serię nagłych zgonów pooperacyjnych, do których dochodzi w szpitalu.

W obliczu poważnych problemów zdrowotnych i małżeńskich rzuca śledztwo, ale

wraca do niego po tajemniczej śmierci Seiberta. Teraz musi już walczyć nie

tylko o swój wzrok i rodzinę, ale także o życie. A krąg podejrzanych zawęża się

stopniowo do najbliższych jej ludzi...

Barbarze i Puchatkowi

- moim nierozłącznym towarzyszom

i najbardziej wdzięcznym słuchaczom

Prolog

Bruce Wilkinson ocknął się nagle z twardego snu. Natychmiast oprzytomniał,

czując, że przenika go niewytłumaczalny lęk. Tak budził się z koszmarnych snów

w dzieciństwie. Nie miał pojęcia, co go właściwie obudziło - musiał to być

hałas lub jakiś ruch w pobliżu. Zastanawiał się, czy go ktoś nie dotknął

podczas snu. Leżał cicho z szeroko otwartymi oczami, wstrzymując oddech i

nasłuchując. Początkowo nie mógł sobie uprzytomnić, gdzie się znajduje, ale

powoli pamięć mu wracała: był w Boston Memorial, w sali 1832. Niemal

jednocześnie zorientował się, że wokół panuje głęboka ciemność: musiało być

koło północy. Cały szpital był pogrążony w ciszy.

Od przeszło tygodnia leżał na oddziale chirurgii serca. Przed około miesiącem

przebywał w tym samym szpitalu kilka pięter niżej po nieoczekiwanym ataku

serca, zdążył się więc już przyzwyczaić do szpitalnych odgłosów: skrzypienia

wózków przewożących chorych, odległych sygnałów nadjeżdżających ambulansów, a

nawet do wywoływania nazwisk lekarzy.

Wszystkie te dźwięki nie tylko mu nie przeszkadzały, ale wręcz budziły w nim

poczucie bezpieczeństwa. Na ich podstawie Bruce nie spoglądając na zegarek mógł

niemal dokładnie określić godzinę. Wszystkie świadczyły, że w razie potrzeby w

każdej chwili może otrzymać pomoc lekarską.

Bruce nigdy nie przejmował się zbytnio stanem swojego zdrowia, mimo iż cierpiał

na stwardnienie rozsiane. Występujące pięć lat temu kłopoty ze wzrokiem

ustąpiły. Bruce usiłował więc zapomnieć o diagnozach lekarskich, gdyż szpitale

i doktorzy budzili w nim lęk. Niespodziewanie, jak grom z jasnego nieba, ten

atak serca, konieczność pobytu w szpitalu i poddania się operacji. Chociaż

lekarze zapewniali go, że obecna choroba serca nie ma nic wspólnego ze

stwardnieniem rozsianym, nie poprawiło to jego pogarszającego się samopoczucia.

Teraz, gdy obudził się w środku nocy i nie słyszał zwykłych szpitalnych

odgłosów, szpital wydał mu się ponurym i posępnym miejscem, budzącym raczej lęk

niż nadzieję. Otaczająca go cisza była przerażająco głucha, nie wiedział skąd

się wzięła ogarniająca go nagle niemoc. Czuł, że zaczyna go paraliżować

narastający strach.

W miarę jak upływały sekundy coraz bardziej zasychało mu w ustach, dokładnie

tak samo jak przed pięcioma dniami po lekach stosowanych przed operacją. Leżał

wciąż spokojnie i cicho jak czujne zwierzę, trzymając wszystkie zmysły w

napięciu. Zachowywał się dokładnie tak samo jak przed laty, gdy jako mały

chłopiec, obudziwszy się ze złego snu, nie poruszał się w nadziei, że straszny

potwór go nie zauważy. Leżąc na plecach niewiele mógł widzieć wokół siebie,

gdyż jedynym źródłem światła była mała lampka stojąca za łóżkiem, tuż przy

samej podłodze. Przed sobą widział ścianę, na której rysował się olbrzymi cień

zainstalowanego przy łóżku statywu z butlą i rurką. Miał wrażenie, że butelka

lekko się chwieje.

Usiłując stłumić narastający lęk, Bruce zaczął się zastanawiać nad swoim

samopoczuciem. Przede wszystkim niepokoiła go odpowiedź na zasadnicze pytanie:

czy nie dzieje się z nim w tej chwili coś złego? Od dnia, w którym przeżył atak

serca, stracił zaufanie do swojego zdrowia; obawiał się, by to nagłe

przebudzenie nie zapowiadało jakiejś nowej katastrofy. Może szwy na sercu

puściły? Bardzo się tego obawiał tuż po operacji. Czy może bypass się

rozluźnił?

Bruce czuł pulsowanie tętna w skroniach, ale oprócz pocenia się rąk i

nieprzyjemnego uczucia w głowie, które przypisywał gorączce, nie miał powodu do

niepokoju. W każdym razie nie czuł żadnego bólu, a przede wszystkim piekącego

ucisku w piersi zapowiadającego zwykle atak serca.

Spróbował nabrać większą ilość powietrza do płuc: nic, najmniejszego bólu,

chociaż włożył w to nieco wysiłku.

Nagle w wypełniającym salę półmroku rozległ się chrapliwy, flegmisty kaszel.

Bruce poczuł nowy przypływ lęku, ale szybko uświadomił sobie, że te odgłosy

wydaje Hauptman, leżący na sąsiednim łóżku pacjent. Z pewnością to on obudził

go swoim kaszlem. Na tę myśl Bruce poczuł coś w rodzaju ulgi. Starzec zakaszlał

raz jeszcze, a następnie hałaśliwie przewrócił się na drugi bok.

Bruce zaczął się zastanawiać, czy nie warto wezwać do Hauptmana pielęgniarki;

miałby wtedy okazję do porozmawiania. Rzecz jednak w tym, że sąsiad często

kaszlał, jego kaszel nie stanowił więc wystarczającego pretekstu do takiego

alarmu.

Nieprzyjemne gorączkowe uczucie zaczęło w nim narastać. Chory poczuł, jakby

jego pierś zalała gorąca fala. Wrócił lęk, że dzieje się z nim coś

niepokojącego.

Spróbował spojrzeć w kierunku bocznej metalowej poręczy łóżka, do której

przymocowany był przycisk dzwonka. Głowę miał zbyt ciężką, żeby ją odwrócić,

ale kątem oka dostrzegł, że ze stojącej obok butli z kroplówką w miarowym, lecz

dziwnie przyspieszonym tempie spływają krople wypełniającej butlę cieczy.

Załamujące się w kroplach światło sprawiało wrażenie iskrzenia, które lada

chwila spowoduje wybuch.

To było bardzo dziwne! Bruce wiedział, że kroplówka znajdowała się obok niego

tylko na wszelki wypadek, a podłączona powinna spływać jak najwolniej. Bruce

dobrze to pamiętał i przed wyłączeniem lampki do czytania za każdym razem to

sprawdzał.

Spróbował odnaleźć palcami przycisk dzwonka. Nie był jednak w stanie się

poruszyć. Wyglądało tak, jakby prawe ramię odmawiało mu posłuszeństwa.

Spróbował ponownie - również bez rezultatu.

Strach zamienił się w panikę. Teraz był już pewien, że dzieje się z nim coś

przerażającego. W najlepszym szpitalu nie miał w tej chwili opieki lekarskiej.

Musi wezwać pomoc. Musi natychmiast wezwać pomoc. To jest jak koszmarny sen, z

którego nie może się obudzić.

Unosząc głowę nad poduszką, Bruce zawołał pielęgniarkę. Był zdumiony, że jego

głos zabrzmiał tak cicho. Chciał krzyczeć, a z jego ust wydobywał się zaledwie

szept. Jednocześnie głowa zaciążyła mu straszliwie, jakby była z ołowiu; musiał

wytężyć wszystkie siły, żeby ją utrzymać nad poduszką. Z wysiłku zaczął drżeć,

a razem z nim zaczęło się trząść całe łóżko.

Ulegając panice, opadł z powrotem na poduszkę z ledwo dosłyszalnym

westchnieniem. Ponownie spróbował zawołać, ale zamiast swojego głosu i słów

usłyszał tylko nieartykułowany syk. Cokolwiek się z nim działo - szło ku

gorszemu. Zdawało mu się, że niewidoczny ołowiany pled rozciąga się nad nim i

przyciska do łóżka. Jego oddech stawał się coraz bardziej nierówny i

przyspieszony. Z najwyższym przerażeniem Bruce uprzytomnił sobie, że się dusi.

Jakimś cudem udało mu się jeszcze pozbierać myśli i przypomnieć o dzwonku

alarmowym. Ogromnym wysiłkiem woli uniósł ramię nad łóżkiem i nieskoordynowanym

ruchem przesunął po piersi. Miał wrażenie, jakby był zanurzony w gęstej,

lepkiej mazi. Palce kurczowo przylgnęły do poręczy w poszukiwaniu przycisku,

lecz go nie znalazły. Resztkami sił przewrócił się na lewy bok, przyciskając

mimowolnie twarz do zimnej, stalowej poręczy, która zasłaniała mu prawe oko.

Brakowało mu już siły, żeby poruszyć się i zmienić pozycję. Lewym okiem dojrzał

leżący na podłodze przycisk dzwonka.

Panika i desperacja ogarnęły Bruce'a, gdy poczuł, że ucisk na jego ciało wciąż

narasta i wyklucza możliwość wykonania choćby najmniejszego ruchu. Przerażony

pomyślał, że coś niedobrego musiało się stać z jego sercem: prawdopodobnie

wszystkie założone podczas operacji szwy popękały. Uczucie duszności rosło, a

jednocześnie wszystko w nim niemal krzyczało o dodatkowy dopływ powietrza. Był

całkowicie sparaliżowany, zdolny jedynie do wydawania z siebie przytłumionych

jęków. Mimo to był zupełnie przytomny, zachował całkowitą jasność umysłu.

Wiedział, że umiera. W uszach mu dzwoniło, czuł zawrót głowy i nudności. Potem

zapadła ciemność...

Pamela Breckenridge już od roku pracowała w szpitalu codziennie od jedenastej

wieczorem do siódmej. Nie była to popularna zmiana, ale ona ją doceniała, gdyż

dawała sporo swobody. Latem chodziła w ciągu dnia na plażę, a sypiała

wieczorami. Wysypiała się dobrze - całe siedem godzin. Lubiła swoje nocne

dyżury. W nocy było w szpitalu mniej nerwowości i bieganiny. W ciągu dnia czuła

się często jak policjant na skrzyżowaniu ulic - rozrywana na lewo i na prawo.

Poza tym Pamela wolała nie dzielić się z nikim odpowiedzialnością.

Tej nocy szła pustym, ciemnym korytarzem, wsłuchana w ciszę szpitala: do jej

uszu dochodził jedynie syk respiratora i odgłosy własnych kroków. Była za

kwadrans czwarta. W tej chwili na oddziale nie było żadnego lekarza i Pamela

dyżurowała tylko z dwiema innymi doświadczonymi pielęgniarkami. W trójkę

radziły sobie nawet w najtrudniejszych sytuacjach.

Przechodząc obok pokoju 1832, Pamela zatrzymała się. Tej nocy przekazująca jej

służbę pielęgniarka wspomniała, że kroplówka u Bruce'a kończy się, tak, że

należałoby pomyśleć o zawieszeniu nad ranem nowej butli z D5W. Zawahała się.

Była to czynność, której wykonanie mogła prawdopodobnie zlecić komu innemu, ale

ponieważ znalazła się już pod drzwiami tego pokoju i nie przestrzegała

pedantycznie tego, co do jej obowiązków należy, a co nie, postanowiła zrobić to

sama.

W słabo oświetlonej sali przywitał ją kaszel chorego, budząc w niej samej

podobny odruch. Bezszelestnie przesunęła się wzdłuż łóżka Wilkinsona. Płynu w

butli było mało; przestraszyła się, widząc jak szybko spływa drenem w stronę

żył chorego. Zapasowa butla z D5W stała na nocnej szafce. Po dokonaniu wymiany

pojemników i uregulowaniu kroplówki nagle nastąpiła na coś twardego. Spojrzała

w dół: na podłodze leżał przycisk dzwonka. Gdy pochyliła się, by go podnieść,

spostrzegła, że twarz chorego była dziwnie przyciśnięta do żelaznej poręczy

łóżka. Coś tutaj było nie w porządku. Delikatnie przewróciła Bruce'a na plecy.

Pacjent opadł bezwładnie na poduszkę jak szmaciana lalka, a jego prawa ręka

przyjęła nienaturalną pozycję. Pamela pochyliła się: chory nie oddychał!

Sprawnymi, wytrenowanymi ruchami nacisnęła przycisk dzwonka, zapaliła stojącą

na nocnej szafce lampkę i odsunęła łóżko od ściany. W ostrym, fluoryzującym

świetle dostrzegła, iż skóra Bruce'a miała ciemnoniebieską barwę, jak chińska

porcelana, co wskazywało, że chory musiał się czymś udławić i udusić.

Pochyliwszy się nad nim, lewą ręką przesunęła do tyłu jego podbródek, prawą

ścisnęła mu nozdrza i mocno dmuchnęła w otwarte usta. Ze zdziwieniem

stwierdziła, że pierś Bruce'a uniosła się: najwidoczniej to, czym się udławił,

nie stanowiło już przeszkody dla powietrza.

Ujęła Bruce'a za przegub dłoni - nie wyczuła pulsu. Usunęła poduszkę spod

głowy, uderzyła go ręką w pierś, a następnie pochyliła się ponownie, by

wdmuchnąć mu do ust powietrze.

Niemal jednocześnie wpadły do sali dwie pielęgniarki - Trudy i Rose. Pamela

rzuciła w ich kierunku tylko jedno słowo: "kod" i obie natychmiast przystąpiły

do akcji. Rose szybko nadała wiadomość o wypadku przez głośnik, Trudy zaś

przyniosła mocną deskę o wymiarach 60 na 90 centymetrów, podkładaną zwykle pod

pacjenta podczas masażu serca. Po ułożeniu Bruce'a na desce Rose zaczęła

rytmicznie uciskać jego mostek. Po każdych czterech naciśnięciach Pamela

wdmuchiwała powietrze do płuc pacjenta, gdy tymczasem Trudy pobiegła po wózek

reanimacyjny i aparat EKG.

Kiedy po czterech minutach zjawił się Jerry Donovan, dyżurny lekarz,

pielęgniarki zdążyły już podłączyć aparaturę EKG. Niestety, aparat kreślił

prostą, poziomą linię, choć jednocześnie twarz Bruce'a nieco się zaróżowiła.

Stwierdziwszy, że EKG nie wykazuje pracy serca, Jerry - podobnie jak wcześniej

Pamela - uderzył ręką w pierś pacjenta. Żadnej reakcji. Sprawdził źrenice: były

rozszerzone i nieruchome. Za Jerrym nadszedł młody lekarz, Peter Matheson, a

potem w drzwiach stanął jakiś rozczochrany student.

- Kiedy to się stało? - zapytał Jerry.

- Znalazłam go w takim stanie pięć minut temu - odpowiedziała Pamela. - Nie mam

pojęcia, kiedy mógł stracić przytomność. Nie było go na głównym monitorze.

Skórę miał szarosiną.

Jerry skinął głową w milczeniu. Przez ułamek sekundy zastanawiał się nad

celowością dalszych prób reanimacji. Podejrzewał, że u pacjenta nastąpiła już

śmierć mózgu. Nie mógł się jednak zdecydować, co robić dalej - łatwiej było

kontynuować to, co już zaczął.

- Potrzebuję dwóch ampułek dwuwęglanu i trochę epinefryny - burknął, biorąc z

wózka rurkę dotchawiczą. Cofnąwszy się nieco, polecił Pameli, by wznowiła

sztuczne oddychanie: po chwili wprowadził do krtani Bruce'a laryngoskop, a

następnie założył rurkę dotchawiczą i umocował worek ambu, który połączył ze

znajdującym się w ścianie źródłem tlenu. Postawiwszy stetoskop na piersi

pacjenta, polecił przytrzymać go Peterowi, a sam zaczął rytmicznie naciskać

worek ambu. Pierś Bruce'a natychmiast zaczęła się unosić.

- Wiemy przynajmniej, że drogi oddechowe są w porządku - powiedział jakby do

siebie Jerry.

Tymczasem podano dwuwęglan i epinefrynę.

- Zaaplikujemy mu chlorek wapnia - zdecydował Jerry, obserwując jak twarz

Bruce'a powoli przybiera normalny, różowawy kolor.

- Ile? - spytała Trudy, podchodząc do wózka reanimacyjnego.

- Pięć centymetrów sześciennych dziesięcioprocentowego roztworu - odpowiedział

Jerry, a zwracając się do Pameli zapytał: - Na co chorował?

- Jest po bypassie - odparła. Rozpostarła kartę choroby, którą podała jej Rose.

- Czwarty dzień po operacji. Stan dobry.

- Był dobry - poprawił ją Jerry. Skóra Bruce'a przybrała już niemal całkowicie

normalną barwę, tylko źrenice były wciąż rozszerzone, a aparat EKG rysował

wciąż tę samą prostą linię.

- Być może nastąpił ciężki, rozległy zawał serca, a może był to zator płucny.

Pani powiedziała, że był siny, kiedy go znalazła?

- Szarosiny - potwierdziła Pamela.

Jerry potrząsnął głową. Ani w jednym, ani w drugim przypadku nie powinna

wystąpić sinica. Jego rozważania przerwało przybycie chirurga stażysty. Był

rozespany.

Jerry zwięźle przedstawił mu sytuację. W uniesionych do góry rękach trzymał

strzykawkę, próbując uwolnić znajdującą się w niej epinefrynę od pęcherzyków

powietrza; następnie wbił igłę prostopadle w pierś Bruce'a. Rozległo się ciche

"plaśnięcie", gdy igła przebiła ścięgna. Poza tym słychać było tylko szum

aparatu EKG, wypluwającego z siebie taśmę z płaskim wykresem. Kiedy Jerry

cofnął tłoczek strzykawki, jej wnętrze wypełniła krew. Przekonany, że trafił w

serce, wstrzyknął zawartość do środka, po czym polecił Peterowi wznowienie

masażu serca, a Rosie - sztucznego oddychania.

Nadal nie było żadnych oznak pracy serca. Wydobywając ze sterylnego opakowania

dożylną elektrodę rozrusznika, Jerry zastanawiał się nad celowością swoich

wysiłków. Intuicyjnie czuł, że sprawy zaszły już za daleko. Musiał jednak

skończyć to, co zaczął. Zwilżonym betadyną tamponem zaczął nacierać lewą stronę

szyi Bruce'a, przygotowując zabieg.

- Czy chciałbyś może, żebym ja to zrobił? - zapytał chirurg, odzywając się po

raz pierwszy.

- Sądzę, że opanowaliśmy już sytuację - stwierdził Jerry, nadrabiając miną.

Pamela pomogła mu założyć chirurgiczne rękawice. Mieli właśnie przystąpić do

układania pacjenta do zabiegu, gdy w drzwiach pojawiła się jakaś postać,

odsuwając na bok stojącego w nich studenta. Uwagę Jerry'ego zwróciło zachowanie

się chirurga stażysty: był tak bardzo uniżony wobec przybyłego, że brakowało

tylko, by mu zasalutował. Nawet pielęgniarki wyprostowały się mimo woli, gdy do

sali wkroczył Thomas Kingsley, najlepszy chirurg w szpitalu. Był ubrany jak do

zabiegu - najwidoczniej przyszedł prosto z sali operacyjnej. Podszedł do łóżka

i łagodnie położył dłoń na ramieniu Bruce'a, jakby w ten sposób chciał postawić

diagnozę.

- Co robisz? - zapytał Jerry'ego.

- Zakładam elektrodę do komory serca - odpowiedział Jerry, nieco speszony

obecnością przybyłego. Etatowi lekarze zwykle nie pojawiali się w takich

sytuacjach, szczególnie w środku nocy.

- Wygląda na to, że serce całkowicie przestało pracować - stwierdził doktor

Kingsley, przebiegając wzrokiem kawałek taśmy EKG. Nie zachodzi tu przypadek

bloku przedsionkowo-komorowego. Rozrusznik chyba już nic nie pomoże. Tracisz po

prostu czas. - Namacał puls w pachwinie Bruce'a. Spoglądając na Petera, który

był już spocony od wysiłku, rzekł: - Puls jest silny. Dobrze pracowałeś, a

zwracając się do Pameli, rzucił krótko: - Numer szósty, proszę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: