Robertson Patricia - Niewinne kłamstwo.pdf - Harlequin Medical - gosiadabrowska

Patricia Robertson

Niewinne kłamstwo

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Ben Kendricks powiedział mi dzisiaj, że zrezygnował z

ratowania nieuleczalnie chorych na raka, bo to zbyt

wyczerpujące psychicznie, a nie daje efektów. Jak twierdzi,

nie żałuje, że przestał pracować na onkologii i przeszedł do

nas, na chirurgię - powiedziała Sally Travers, siostra

przełożona, z łoskotem stawiając tacę z porcją sałatki i

jogurtem na stole. Była wraz z Laurą w stołówce dla

personelu.

Laura z namysłem odłożyła sztućce na talerz i wolno

sączyła mleko.

- Nie obchodzi mnie, co Ben porabia ani dlaczego -

odparła. - Wolałabym, żeby został w Londynie.

Naprawdę tak uważała. Nie chciała się z nim kontaktować,

zwłaszcza po tym, jak potraktował jej męża. Była na siebie

zła, bo samo wspomnienie tego mężczyzny wzbudzało w niej

dziwnie przyjemne drżenie. Działał tak na nią zawsze, odkąd

tylko mąż poznał ich z sobą, zaraz po ślubie. Podniecenie

mieszało się z niechęcią wobec własnej słabości, bo z powodu

tych niezrozumiałych doznań nie spała po nocach. Przecież

kochała Davida, nic więc dziwnego, że niepokoiło ją

mimowolne zainteresowanie człowiekiem, który, co gorsza,

był jego przyjacielem.

Kiedy dowiedziała się od Sally, że Ben ma podjąć pracę w

Ledborough, wpadła w popłoch. Pocieszała się wprawdzie, że

będą przecież pracować na różnych oddziałach, a jeśli nawet

przyjdzie zbadać jakiegoś pacjenta, przyprowadzi z sobą

pielęgniarkę, więc uda się uniknąć spotkania sam na sam.

- Nie rozumiem, dlaczego tak go nie lubisz - dziwiła się

Sally, wbijając listki sałaty na widelec.

- Czy stosowana przez ciebie dieta jest skuteczna? -

zainteresowała się nagle Laura.

- Oczywiście, ale nie zmieniaj tematu - odparła Sally, nie

spuszczając oka z przyjaciółki. - Przecież twój mąż nie żyje

już od dwóch lat, więc nie ma sensu dłużej mieć do Bena żalu.

- Żalu?! Nawet nie próbował namówić Davida na... - łzy

napłynęły do oczu Laury - ...chemioterapię, kiedy już było

wiadomo, że to nowotwór - dokończyła z trudem.

- Wiem, ten rodzaj raka jest nieuleczalny, ale dzięki

chemioterapii David mógłby przynajmniej zyskać kilka lat.

Zapewniał mnie o tym inny lekarz, już po jego śmierci.

- Nigdy mi o tym nie mówiłaś. Dlaczego nie złożyłaś

skargi u ordynatora?

- David prosił, żebym nie obwiniała Bena - westchnęła

ciężko. - Widocznie podejrzewał, że będę miała pretensje.

Musiałam uszanować jego życzenie.

Pamiętała, jakby to było wczoraj. Benjamin Kendricks,

który pełnił funkcję konsultanta na onkologii w londyńskim

szpitalu, powiedział szorstkim tonem:

- Nic na to nie poradzę. Musisz się pogodzić z jego bliską

śmiercią.

Te słowa na zawsze zapadły jej w pamięć. Sytuację

pogarszała niechęć do samej siebie, bo nawet w tamtej

dramatycznej chwili, podczas rozmowy z Benem, czuła

narastające pożądanie. To wspomnienie zachowa jednak dla

siebie, nie wolno się nim dzielić nawet z przyjaciółką.

Sally pochyliła się nad stolikiem, wyciągając rękę do

Laury.

- Przykro mi - odezwała się skruszona. - Wybacz...

Wyglądała na tak strapioną, że Laura roześmiała się.

- Nie ma sprawy. Co ja bym bez ciebie zrobiła? Przyjęłaś

mnie do mieszkania, kiedy ojca delegowano do Kanady i

rodzice wyjechali. Cierpliwie znosiłaś moje humory, kiedy

dowiedziałam się, że Ben jest wykonawcą testamentu Davida.

Ten fakt do dziś napełniał jej serce goryczą. Mąż był od

niej piętnaście lat starszy i kierował się dawnymi zasadami.

Powiedział, kogo wyznaczył na egzekutora swojej ostatniej

woli, kiedy był już bardzo chory. Nie chciała się z nim

spierać, chociaż nie aprobowała jego pomysłu.

Gdy umarł, okazało się, że ograniczył konto w ten sposób,

by nie mogła dysponować pokaźną sumą, którą odziedziczył

po dziadku, bez konsultacji z Benem. Dopiero przeczytawszy

testament zrozumiała, dlaczego powiedział:

- Chcę być pewien, że po mojej śmierci nikt cię nie

wykorzysta. Ufam ci, ale jest tylu mężczyzn, którzy

polecieliby na twoje pieniądze.

Była wtedy zbyt zrozpaczona bezsilnością wobec

postępującej choroby Davida, jednocześnie próbowała przed

nim to ukryć, więc nie pytała, co ma na myśli. Że też musiał

powierzyć opiekę nad nią swemu najlepszemu przyjacielowi! -

pomyślała po raz chyba tysięczny.

Jej twarz złagodniała na wspomnienie opiekuńczości

małżonka. Tym właśnie najbardziej ją ujął, kiedy się spotykali

w okresie narzeczeństwa. Skąd mogła wiedzieć, że po ślubie

jej niezależny duch zacznie się buntować? Jakże często z

trudem powstrzymywała się od wzniecania przykrych kłótni!

David niechętnie rozmawiał o swojej chorobie.

- Nie chcę, żebyś się zadręczała z tego powodu - mówił,

uśmiechając się przy tym, jakby chciał ją pocieszyć.

To typowe dla niego: kompletny brak egoizmu i ogromna

troska o innych.

Laura nie była jednak potulna. Wyszła wtedy z sali po

zakończeniu wizyty i dogoniła Bena. Opuszczał już szpital.

- A chemioterapia? Może to by go uratowało? - zapytała

nerwowo.

- Chemioterapia nie pomoże twojemu mężowi - odparł z

kamienną twarzą i odszedł pospiesznie.

- Mógłby zyskać chociaż kilka lat! - krzyknęła za nim

zdesperowana.

Przystanął na chwilę, ale szybko odwrócił się i zniknął,

zostawiając ją samą.

Spoglądając na strapioną twarz Sally, wróciła na ziemię.

- Szkoda, że nie jesteśmy siostrami - powiedziała. Sally

uśmiechnęła się wreszcie.

- Zrobię dziś kolację - zaproponowała, kiedy wyszły na

korytarz i stanęły przy windzie.

- Pod warunkiem, że nie będzie dietetyczna - zastrzegła z

uśmiechem Laura.

Pochylała się nad pacjentką na oddziale urazowym, kiedy

dostrzegła na kołdrze duży cień. Obejrzała się i zobaczyła

Bena Kendricksa. Stał nad nią, wysoki, ciemnowłosy,

niezwykle przystojny, jednym słowem - mężczyzna z marzeń

wielu kobiet. Koleżanki zachwycały się jego urodą. Ona

wolałaby nie spotkać go nigdy więcej.

- Czy jest tu gdzieś pielęgniarka do pomocy? - zapytał.

Spojrzała na niego obojętnie.

- Siostrę Jackson znajdziesz w dyżurce - poinformowała

oschle.

- Zaglądałem tam przed chwilą, ale nikogo nie zastałem -

rzucił ze złością, jakby się chciał zrewanżować pięknym za

nadobne.

Patrząc na nią, zastanawiał się, jakim cudem zakochała się

niegdyś w Davidzie Osbournie, który był typem naukowca,

człowiekiem spokojnym i łagodnym, zupełnym

przeciwieństwem tryskającej energią Laury. A może właśnie

ujął ją łagodnym usposobieniem?

Nie była pięknością, ale emanowała jakąś dziwną siłą,

witalnością, która go porażała. Kiedy spotkali się po raz

pierwszy, zwrócił uwagę na jej jasnobrązowe kręcone włosy,

które teraz sięgały ramion, układając się w fale.

Robertson Patricia - Niewinne kłamstwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: