13_cz2_18. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Zima IV.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 18

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Zima, część 4

Gniewny opowiedział Rorsarchowi historię człowieka, który nie

odróżniał fikcji od rzeczywistości, o jego poszukiwaniach i kompanach

podróży. O osadach na Polskim Pustkowiu, o których istnieniu nie

wiedział, o tajemnicach Upadłych i ich zbrodniach. I o nim samym,

nieustannie poszukującym czegoś, o czym nie wiedział nikt. Pojawiał się

epizodycznie, jako czyjeś wspomnienie, jednak nie odgrywał ważniejszej

roli w opowieści, co go cieszyło. Jeszcze brakowało, żeby ktoś napisał

książkę albo opowieść o jego przygodach. Mimowolnie zrozumiał

bohatera, który przez swoją chorobę tracił zaufanie swoich towarzyszy,

nie mogąc czasem odróżnić przeszłości od teraźniejszości. Świat, jaki znał

Rorsarch, przeplatał się z wizją gawędziarza, która była niebanalna.

Jednak najbardziej w tej historii zaciekawiła go spora ilość informacji,

które były tajne. Tajemnicze homunkulusy przypominały mu o

humanoidalnych robotach, Fallen 0 przypomniał mu z kolei o Projekcie

0, mafie i historia Poznania były nadzwyczaj realistyczną przyszłością

tego miasta po jego odejściu. Intrygujący, choć także mało dokładnie

opisany był fakt znajomości Zero i doktora Steinmana.

— Solidna historia, naprawdę nie dziwię się, że ludzie cię słuchają.

Ale tak między nami, wiesz naprawdę dużo, czyż nie? – powiedział po

tym, jak Gniewny skończył swoją opowieść.

— Wynika z tego, że ty również wiesz niemało.

— Ciekawi mnie tylko, skąd ty wiesz pewne rzeczy.

— Powiedzmy, że ta historia została opowiedziana w czasach mojej

młodości. Twoja historia. Historia tego świata.

— Powiedzmy, że ci nie wierzę.

— Wiem, że udasz się do Trójmiasta. Spotkasz tam część tego, czego

obsesyjnie szukasz. I jeszcze jedno – dodał gawędziarz, wstając od

stolika. – nigdy nie miej pustego buta. Wiem, to dziwne, ale kiedyś to

zrozumiesz.

Rorsarch nie wiedział co o tym myśleć. Gawędziarz, który miał na

kurtce wydrapany nożem napis ‘’Wrathu’’ co mogło być wzorcem jego

przezwiska, wiedział co zrobi. Słowa o bucie wprawiły go w konsternację,

jedyną rzeczą poza skarpetą były tam noże do rzucania. To je miał na

myśli? Dopił piwo, które zamówił podczas opowieści i wrócił do domu.

Kolejną noc dręczyło go koszmary, jednak powoli słabły, chociaż czekał

na wizytę denerwującej czaszki, gdyż zwykle ona kończyła takie

koszmary. Lub je zaczynała. Rano wstał i wyszedł w trasę, chcąc

poobserwować szlak karawan i znaleźć jakiś punkt zaczepienia w sprawie

Zdziczałych. Pomimo strat, jakie ponieśli pod Bydgoszczą, ich populacja

nie zmniejszyła się. Przeniosły się na wschód, porywając wędrowców i

napadając na karawany. Prowadzili nomadyczny tryb życia, jednak chyba

zmieniły upodobania po ostatnich wydarzeniach. Musiały mieć gdzieś

leże, w którym wypoczywały między posiłkami i być może się rozmnażały.

Na razie nie wiedział nic. Obsadził się w jakimś zniszczonym budynku

koło głównego szlaku i wypatrywał. Pojawiali się pojedynczy wędrowcy,

zdawało mu się, że widzi tam Gniewnego, jednak ani śladu Zdziczałych.

Dopiero kiedy pojawiło się kilku ludzi, słabiej uzbrojonych, wyskoczyli

dosłownie znikąd. Złapali ich i zaczęli konsumować, nie zważając na ich

krzyki. Skręcili im karki i kontynuowali ucztę, nie wiedząc, że

kilkadziesiąt metrów dalej przez lunetę celownika i okular gogli

Rorsarcha spogląda oko, które właśnie wybrało cel. Padł strzał i jeden z

kanibali legł bez ruchu. Spowodowało to pożądaną reakcję, czyli ucieczkę.

Obserwując je przez lornetkę, stwierdził że znikają blisko starego zamku,

który niegdyś służył Krzyżakom a dziś pełnił funkcje kolejnych

bezużytecznych ruin. Przynajmniej dla ludzi. Starając się pozostać

niezauważonym, pokonał dość długi dystans dzielący go od zamku i

zauważył oznaki bytności Zdziczałych. Walające się po okolicy szczątki i

ciała ich pobratymców, częściowo zjedzone. Jednak na naziemnym

poziomie nie znalazł żadnego z nich, najprawdopodobniej, jak wszystkie

mutanty, wybrały sobie na leże jaką zimną, wilgotną, ciemną jaskinię.

Wyjął swój cenny pistolet energetyczny z amunicją, którą zdobył w Pile i

ruszył do katakumb rozciągających się pod zamkiem. Noktowizor

pomagał rozjaśnić ciemność, natomiast Zdziczali musieli w jakiś inny

sposób radzić sobie z mrokiem. Szedł ostrożnie, starając się nie wywołać

niepotrzebnego hałasu, żeby nie spłoszyć przeciwników. Przeszedł przez

niemal całe podziemie i nie znalazł niczego, poza mała stertą ciał, z której

wystawała niepokojąca, mechaniczna ręka. Myślał, że to niejadalna dla

kanibali proteza, jednak przy bliższych oględzinach znalazł kolejne części

mechanicznego ciała. W końcu znalazł głowę robota, z wyjedzonym

mózgiem. Nie miał on żadnych oznaczeń, co do jego przynależności, poza

numerami seryjnymi protez rąk: TK 477 i TK 455. Zastanawiało go, co

robił tutaj robot i skąd się wziął. I czy był związany z dr Steinmanem, bo

technologia była identyczna do tej używanej przez niego. Nie znalazł

nigdzie pojemnika z pożywką, co było zastanawiające. Poprzedni robot,

którego widział w Kutnie, miał duży pojemnik na plecach, tu nie znalazł

nic takiego. Przeszukał jeszcze pomieszczenie i znalazł wszczep

domózgowy, pogryziony i obśliniony. Schował go do kieszeni, mając

nadzieję, że będzie w stanie go rozpracować w późniejszym czasie.

Usłyszał jakieś ryki i popiskiwania, i postanowił schować się gdzieś,

domyślając się, że to Zdziczali. Faktycznie, przybyli do tej komnaty ze

świeżymi zwłokami i zaczęli konsumpcję. Jednak po skończonym posiłku

wyszły na zewnątrz. Leże musiało znajdować się gdzieś indziej, tutaj

musiały mieć coś w rodzaju jadalni. O ile poprzednie osobniki robiły

wszystko w jednym miejscu, tak tutejsze rozdzielały miejsca

wykonywania tych czynności. Wyszedł z katakumb i starał się je

wypatrzeć, jednak zachodzące Słońce nie dawało wystarczającej ilości

światła. Wdrapał się na ostatnie piętro jakiegoś budynku i obserwował

okolicę przez lornetkę. Po zmroku pojawiło się kilku Zdziczałych,

niosących swoje ofiary do katakumb a następnie wyszły najedzone. To

była szansa dla Rorsarcha. Szybko zszedł i podążył za nimi w bezpiecznej

odległości. Opuścili obszar Starego Miasta i szli w stronę zbudowanego w

połowie mostu na Wiśle. Przeszli przez plac wiecznej budowy i dotarli do

starego fortu. Nikt się tutaj nie zapuszczał, ze względu na legendę o

brutalnych porwaniach i rytualnych morderstwach popełnianych przez

jakąś półinteligentną rasę. Miały to być Zieloniaki egzystujące w

zbiornikach wodnych. Słyszał tę legendę kilka razy, a ostatnie

wspomnienie o nich padło podczas opowieści Gniewnego. Jakkolwiek

Zieloniaki były niemal ludzkie, tak utopce miały nie kontaktować się ze

światem i mordować podróżnych przebywających nad rzekami i

jeziorami. Skoro Zdziczali uznali to za bezpieczne miejsce do snu, albo te

legendy pozostaną legendami albo jakoś dogadały się z utopcami.

Zdziczali weszli do fortu natomiast Rorsarch przyczaił się na wzgórzu nad

nim i obserwował wyjście. Nad ranem zauważył ogromną gromadę

oszalałych z głodu ludzi, wysypującą się z fortu. Więc to tutaj znajduje się

ich leże. Zmęczony postanowił wrócić do miasta i poczekać aż ogłoszą

poszukiwania leża, gdy z krzaków wyleciała pchnięta ogromną siłą

włócznia, która wbiła się w ziemię obok Rorsarcha. Błyskawicznie

przetoczył się w drugą stronę i wyszarpnął pistolet z wewnętrznej kieszeni

płaszcza, celując nim w krzaki. Kolejne włócznie wylatywały z lasu i

musiał uciekać na pobliską szosę. Schowany za samochodem wyjął

karabin snajperski i zaczął celować do niewidzialnego wciąż wroga. Nagle

zauważył ludzką sylwetkę, całą szarą, z włócznią w dłoni. Przypominała

Zieloniaka, jednak jego skóra była ciemniejsza oraz wyglądał na

pokrytego jakimś śluzem. Nie czekając zbyt długo wycelował w głowę i

strzelił. Kolejny przeciwnik, tym razem z prymitywnym łukiem,

wyskoczył z zarośli i zaczął szukać przeciwnika. Korzystając z jego

zagubienia, wystawił lufę przez wybitą szybę samochodu i pozbawił

kolejnego utopca głowy. Nie mając czasu na katalogowanie kolejnego

gatunku unikatowej fauny, zaczął uciekać pomiędzy samochodami w

stronę Starego Miasta. Było to ładne parę kilometrów a przeciwnicy

zaczęli wysypywać się z krzaków w dużych ilościach. Zastanawiał się,

czym ich uraził, że rzucili się na niego w takiej ilości. Słysząc okrzyki

przypominające ‘’GNIAGNIAGNIAAAAAAAAAAAAA’’ stwierdził, że

musiał ich bardzo rozwścieczyć. Minął plac budowy i miał przed sobą

perspektywę nazbyt długiego biegu. Pogoń nie odpuszczała, a on powoli

opadał z sił. Nagle zauważył galerię handlową po prawej, w której

postanowił się schować. Automatyczne drzwi nie miały zamiaru się

rozsunąć, jednak ktoś był tu przedtem i wybił szklane szyby z nich, więc

nie było problemu z dostaniem się do środka. Utopce zatrzymały się

przed wejściem i otoczyły je. Niemal równocześnie usłyszał w swojej

głowie głos ‘’A więc, kolejny.’’. Zobaczył jakiegoś człowieka,

pozbawionego głowy, która była najprawdopodobniej rozbita o pobliską

ścianę. W ręku trupa leżał stary, niemal zapomniany wynalazek –

dyktafon na kasety. Wyjął go z dłoni trupa i odsłuchał. Głos człowieka

łamał się co chwilę, przypominał raczej bełkot.

— Nie, nie odejdź! Nie dam rady, zawiodłem! Zostaw mnie, nie

zniszczysz mnie! Ktokolwiek to usłyszy, nigdy go nie uwalniaj! Nigdy!

Groza nie może, zostaw mnie w spokoju! Nie pokonasz mnie!

AIEEEEEEEEEEEEEEE

Głuch odgłos uderzenia zakończył nagranie. To wszystko

przypominało bełkot jakiegoś obłąkanego, jednak zdarzały się momenty,

kiedy był świadomy. Głos, który usłyszał zaraz po tym, jak tu wszedł,

musiał być tym, co zgubiło tego człowieka. Ruszył w prawą stronę galerii,

gdyż lewa była zablokowana a wejście było otoczone przez utopce. Co

kilka kroków słyszał ten sam głos, mówiący mu że zginie. Starając się mu

nie poddać, zmierzał . Głos stawał się coraz bardziej natarczywy, a gdy

znalazł na podłodze kasetę, usłyszał potępieńczy pisk, który niemal

powalił go na ziemię. Włożył kasetę do dyktafonu i wciąż leżąc, odsłuchał

wiadomość.

— Miejscowe utopce niedawno opuściły swoje siedliska nad Wisła i

zaczęły przejawiać agresję w stosunku do ludzi. Zagoniły mnie tutaj, nie

wiem czemu. Wygląda na to, że oddają kult czemuś, co da się określić

13_cz2_18. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Zima IV.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: