13_cz2_24. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Nowa Era III.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 24

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Nowa Era, część 3

Zapadał zmrok, więc Rorsarch odłożył wizytę u zarządcy dzielnicy i

poszedł do ludzkiej placówki, gdzie dostał własny kąt do spania. Dowódca

garnizonu potwierdził, że pojawiła się dziwna anomalia w centrum

miasta, które było teraz opuszczone. Nikt kto wszedł w jej pobliże, nie

przeżył. Podobno przed śmiercią nieszczęśnicy krzyczeli coś o elektrowni

atomowej i wybuchu. Otrzyma prawo przynależności do kasty mieszczan,

ten kto upora się z tym problemem. Postanawiając z rana spotkać się z

zarządcą dzielnicy, poszedł spać. Nad ranem dostał śniadanie, z zapasów

placówki i kilka rad jak porozumiewać się z wyższymi kastami.

Miasto dzielił na pół gigantyczny rów, wykopany przez Sordesów,

miał on oddzielać biedotę od wyższych sfer społecznych. Kilka mostów,

strzeżonych przez uzbrojonych po zęby Zieloniaków łączyło obie części.

Tam, po drugiej stronie, znajdowała się anomalia, obejmująca coraz

większy obszar. Jedyny murowany budynek na tzw. ‘Brzegu Biedy’ rowu

posiadał własny most i pancerne drzwi. Rorsarcha wpuszczono do

pustego pokoju, gdzie po chwili rozbrzmiał nieprzyjemny głos.

— Więc chcesz przysłużyć się naszej doskonałej cywilizacji i

pokonać Zło czające się w podziemiach? – spytał głos.

— Tak. – odpowiedział krótko Rorsarch, szukając ewentualnej drogi

ucieczki.

— A więc zaraz cię zaprowadzimy na miejsce anomalii, morderco.

Pouczony, żeby nie reagować na takie zaczepki, milczał. Drzwi się

otworzyły i czekała przed nimi dwójka Zieloniaków, ubrana w nieco

lepsze stroje niż te Sordesów.

— Zaprowadzimy cię na drugi brzeg, plugawa istoto. – powiedział

jeden z nich i gestem pokazał mu kierunek marszu.

Zmierzali w stronę najbliższego mostu, gdy jeden z Zieloniaków o

mało co nie wpadł do dziury.

— Dominik, uważaj żeby się do jakiegoś biedaszybu nie wpierdolić.

– ostrzegł kolegę. – Jeszcze będą brudasy w środku i nas skażą swoim

łajnem.

— Na samą myśl o tym aż mnie wzdryga, weź nie opowiadaj.

Doszli do mostu, na którym czekała czwórka żołnierzy, mająca za

zadanie odeskortować ich do lepszej dzielnicy miasta. Budynki tutaj były

odrestaurowanymi ruinami, mieszkańcy byli wyraźnie lepiej ubrani,

natomiast przechodzący tu i ówdzie Opesowie emanowali swoim

bogactwem. Wszyscy patrzyli krzywo na Rorsarcha, ale ze względu na

eskortę, nie zbliżali się do niego. Im bliżej centrum miasta, tym mniej

Zieloniaków przechodziło na ulicach, a po jakimś czasie dwójka

towarzyszących mu Urbów odłączyła się od nich i szli wyłącznie w piątkę.

Ubrani w mocne, stalowe pancerze Zieloniacy tracili wiele na mobilności,

ale byli w stanie przetrwać porządną salwę z każdego karabinu.

W końcu doszli w okolicę wejścia do małego tunelu, dookoła

którego leżały zwłoki Zieloniaków.

— To tutaj, gładkoskórku. – powiedział jeden z żołnierzy. Popchnął

Rorsarcha kolbą a sam odszedł razem ze swoimi kompanami.

— Będziemy czekać kawałek stąd, na wypadek jakbyś przeżył.

— Ta. – odpowiedział pod nosem Rorsarch i podszedł do trupów.

Były dość dobrze zachowane, bez obrażeń zewnętrznych. Cokolwiek je

zabiło, musiało oddziaływać na ich umysły. Tylko jedno znane stworzenie

oddziaływało na umysł – telepata. Rorsarch obiecał sobie w duchu, że jak

to przeżyje, znajdzie jakiegoś Stygmatę i wypyta o metody walki z tymi

aberracjami. Posiadał karabin laserowy, który miał być najskuteczniejszą

bronią przeciw nim, więc włączył noktowizor i zszedł do tunelu. A

przynajmniej próbował, bo już na pierwszych stopniach leżały kolejne

zwłoki, tym razem z rozbitą głową. Sam Rorsarch zaczynał odczuwać

zawroty głowy i zaburzenia percepcji, co było najprawdopodobniej

spowodowane obecnością telepaty. Jednak tamci poginęli jeszcze przy

wejściu, natomiast jemu nic się jeszcze nie działo.

Tunel był pozostałością po kanałach, na ścianach widniał jeszcze

grzyb, który znajdował się nieco ponad linią wody. Pozostawało

tajemnicą, czym żywił się teraz, bo nie wyglądał na umierającą formację.

Co jakiś czas natykał się na kolejne trupy, część popełniła samobójstwo,

inni mieli rozbite głowy. Wszelkie objawy aktywności mentalnej ustały i

Rorsarch zaczynał się zastanawiać, czy to był telepata. Jednak kolejny

trup należał do człowieka, ubranego jak niegdysiejszy Strażnik Teksasu.

Miał przy sobie kompletne uzbrojenie i wpinkę w charakterystycznym

beżowym płaszczu. Emblemat przedstawiający trupią czaszkę na tle koła

zębatego upewnił go, że chodziło tutaj o telepatę. Jednak musiał być

potężny, bo znalazł kolejne trupy członków Stigmata Mortis. Nie znalazł

jednak nigdzie broni energetycznej, mimo tego, że ściany przypominały

szwajcarski ser, tylko dziury były mocno spieczone. Cokolwiek się stało,

wymordowało łącznie piątkę Sytgmatów. Rorsarch pozbierał ich wpinki i

zastanawiał się nad wymianą kapelusza. W końcu zrezygnował, bo ronda

wydawały mu się za szerokie. Postępował coraz głębiej i nie spotkał już

więcej trupów. Pojawiła się też płynąca leniwie woda,

najprawdopodobniej zmierzająca do większego źródła. Okazał się nim

kanał odprowadzający wodę z najbliższego jeziora. Pomimo zniszczenia

naziemnej części infrastruktury, podziemna wciąż przelewała wodę.

Znalazł leżącą na ziemi broń energetyczną, z której wyjął zasobnik

amunicji a sam egzemplarz, zniszczony i tak przez wilgoć, wrzucił do

wody. Na betonie pojawiły się plamy krwi i leżący w jednej z nich

Zieloniak, z trzecim okiem dorobionym gorącą plazmą. Przed śmiercią

musiał zostać kilka razy mocno uderzony, otwarte złamanie żeber

sugerowało kij albo porządną deskę. Najprawdopodobniej Zieloniacy

wpadli na Stygmatów polujących na kolejnego telepatę. Pomimo

przewagi technologicznej, na pierwszych odcinkach kanału Stygmaci

poginęli, jednak od teraz ukazywał się zgoła odmienny wynik bitwy.

Kanał skręcił a za zakrętem leżało kilka ciał Zieloniaków, ułożonych w

zgrabny mur. Za murem leżał kolejny przedstawiciel tajemniczej

organizacji, z wbitą w głowę deską zakończoną gwoździem. Zieloniacy

musieli zbierać broń, gdyż nic nie znalazł na betonowej posadce kanału.

Jednak wpewnym miejscu płynąca woda wyraźnie spowalniała i po

dłuższej chwili zauważył zielone ciała, leżące na dnie. Stygmaci po prostu

zrzucali ich do wody, rannych lub martwych. Kanał ponownie skręcał,

tym razem rozstawał się z płynącą wodą i prowadził do jakiejś rozdzielni.

Leżał w niej charakterystyczny kapelusz i zaciśnięta na drążku dłoń, a

obok ramię. Za drugim wejściem leżał posiadacz obu, z wyraźnymi

śladami od łopaty. Zieloniacy nie byli uzbrojeni zbyt profesjonalnie,

chwytali za wszystko co mieli pod ręką. Żałował, że nie spytał o cel ani

liczebność wyprawy, ułatwiłoby mu to zadanie. Nagle leżąca na posadzce

deska drgnęła, poszybowała w górę i starała się trafić Rorsarcha. Ten

zrobił błyskawiczny unik i deska rozbiła się o ścianę.

Telepata zaczął atakować wszystkim, co nie było przykręcone do

podłogi. Co krok o ścianę lub Rorsarcha rozbijały się przeróżne rzeczy.

Nagle poczuł pchnięcie i padł na beton. Zaczął mieć straszne wizje.

Dwóch ludzi na arenie walczy ze sobą przeciwko trzem potworom. Udało

im się, publiczność wydaje z siebie jęk zawodu. Nagle jeden obraca się

przeciw drugiemu, publiczność zadowolona wyje i dopinguje. Dobija go.

Śmieje się, zupełnie jakby nie zauważył co zrobił. Jednak widać w nim

jakąś niepewność, błysk w jego oku kiedy rozmawia z kimś, kogo nie

widać, uświadamia Rorsarcha, że coś się wydarzy.

W tym momencie odzyskał przytomność. Wychłodzona posadzka

była jego łóżkiem przez blisko godzinę, jak wskazywał zegarek. Wstał i

podpierając się o ścianę ruszył dalej. Elementy otoczenia nie latały wokół

niego, telepata najprawdopodobniej szykował kolejne uderzenie. Kanał

rozwidlał się, Rorsarch nie wiedział którędy pójść a atak mentalny mógł

nadejść w każdej chwili. Wybrał lewą odnogę i niemal potknął się o leżące

w poprzek przejścia zwłoki. A przynajmniej tak mu się wydawało.

— Nie, nie zabijaj go. – powiedzał półżywy Stygmata, leżący na

ziemi.

— Telepaty?

— Za dużo trupów, zbyt wiele energii, znajdź obręcz, załóż, uciekaj.

— Gdzie ona jest?

— Zabrali ją, ścigali go. Powalił mnie, nie pozwól mu uciec.

Słyszałem krzyk, musiał ich wykończyć. Nie ma czasu, biegnij i dopadnij

go. Jeśli ucieknie na zewnątrz, spustoszy okolicę. Idź, ja zaraz zejdę z tego

padołu, ale ty masz jeszcze przed sobą życie. Ale nie zabijaj go, bo...

Nie dokończył, jego głowa opadła i przestał oddychać. Rorsarch

posłuchał rady i biegł ile sił w głąb odnogi. Kolejny trup leżał na ziemi,

tym razem przebity na wylot metalową rurą, która zaczęła niebezpiecznie

drgać, jak tylko się zbliżył. Jego przeciwnik szykował się do zadania

kolejnego mentalnego ciosu.

Znów upadł na ziemię i zobaczył człowieka szarpiącego się z jakąś

macką, wyswobadza się, zabija kogoś, kogo Rorsarch nie ma w polu

widzenia, wrzuca granat. Eksplozja. Gigantyczny błysk przetacza się przez

Mroźne Pustkowie, ostatnia zielona wyspa poszerza swój obszar, po czym

zostaje natychmiast opanowana przez ziąb. Miejsce eksplozji szybko

przykrywa śnieg. Krótka wizja, zakończona słowami rozbrzmiewającymi

jak echo: nie zapomnisz.

Wstał i ruszył dalej. Głos mówił ‘giń, odejdź! I tak umrzesz’. Jednak

jakaś determinacja pchała go do przodu i nie pozwalała poddać się

głosowi. Nasilał się, gdy dotarł do drabinki włazu, prowadzącego na

zewnątrz. Obok niej leżał człowiek, ściskający kurczowo w dłoni

metalową obręcz na głowę. Rorsarch wziął ją i przypiął do karabinu, po

czym wyszedł na górę. Zobaczył siedzącego telepatę, w obdartej szacie ze

spaloną skórą. Jak tylko na niego spojrzał, ten odwrócił się i ukazał

czaszkę, świecącą oczodołami. Nagle ta zapłonęła czarnym płomieniem i

przemówiła.

— Wciąż sądzisz, że mnie pokonałeś? – odnowiła dawno zerwany

kontakt. – Jestem wciąż w mrocznych zakamarkach twojego umysłu,

krążę i wyczekuję na odpowiedni moment. Jak sądzisz, czemu masz mnie

13_cz2_24. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Nowa Era III.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: