13_cz2_13. Michał 'Szczupak' Sietnicki - Łowcy potworów.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 13

Michał 'Szczupak' Sietnicki

Łowcy potworów

Usłyszałem lekki szum tunelowej wentylacji, oraz resztki ze zgiełku

panującego w głównym tunelu, co oznaczało, że się obudziłem.

Otworzyłem lekko oczy, na tyle szeroko, by coś widzieć, lecz nie dość, by

widzieć całkowicie wyraźnie. Nad sobą zobaczyłem sufit zrobiony ze

sklejki, pomalowany na szaro. Sklepienie trzymało się na czterech

rurkach PCV, do których były przyczepione kawałki materiału z

wojskowego namiotu, w nich gdzieniegdzie były wykonane okienka.

Odsłonić można je było przez odchylenie do góry zasłaniających łat i

przyczepienie ich na rzep do reszty ścianki. Okienka te, w razie

konieczności, mogły też służyć za otwory strzelnicze, ale wątpię, by cienka

warstwa materiału była dobrą osłoną…

Podniosłem się w pasie, lekko wysuwając ze śpiwora. Przetarłem

rękoma twarz, a później przeciągle ziewnąłem przeciągając się. Błogi stan

braku myśli w głowie minął na kolejne kilka, kilkanaście godzin. Kolejny

dzień, być może ostatni… Taak, to jest wielce prawdopodobne gdy jest się

jednym z wiedźminów… Spojrzałem na zegarek, leżący obok mojego

posłania. Była za kwadrans siódma, dobra pora na pobudkę. Rozpiąłem

całkowicie śpiwór i obróciłem się w prawo, byłem ubrany tylko w

bokserki i podkoszulek, które robiły za piżamę, więc pochyliłem się w

stronę leżących na, także sklejkowej, podłodze, spodni. Strzepnąłem je

szybkim ruchem i zaciągnąłem na nogi. Spodnie to były oliwkowe

bojówki, z doszytymi łatami wzmacniającymi na kolanach. Ściągnąłem

podkoszulek i ubrałem się w czarny T-shirt, na który przez głowę

naciągnąłem oliwkowego polara z czarnymi wzmocnieniami na

ramionach.

Po tym odsłoniłem kolejno okienka koło posłania i obok wyjścia.

Drzwi były jak w typowym namiocie: kawałek materiału, zszyty z boku,

odpinany na zamek błyskawiczny. Nie musiałem się w tym celu zbytnio

przemieszczać, bowiem mój jednopokojowy dom miał trochę więcej niż

pięć metrów kwadratowych. Nie był na tyle wysoki, by móc stanąć, co

najwyżej być przygarbionym, ale ja preferowałem poruszanie sie na

czworaka. W środku, oprócz mojego posłania, znajdowały się jeszcze trzy

szafki. Dwie z szufladami i jedna z półkami. W pierwszej, z szufladami,

stojącej pod ścianką naprzeciwko tej, w której znajdowało się wyjście,

trzymałem w kaburze udowej swój pistolet USP SD kaliber 9mm

Parabellum, oraz panel udowy z ładownicami na trzy piętnasto nabojowe

magazynki do niego, oraz niewielką skrzynkę z amunicją. Kaburę i panel

kupiłem od jednego kupca, a on miał je ze sklepu z militariami na

powierzchni. W drugiej szafce trzymałem ubrania. Szafka ta stała pod

okienkiem, obok wejścia. Na pierwszej z półek trzymałem książki. Wśród

licznych tytułów znajdowały się „Piknik na skraju drogi” Strugackich,

„Metro 2033” i „Metro 2034” Głuchowskiego, a także wszystkie książki o

Białym Wilku Sapkowskiego, było też kilka innych tytułów, ale z tych

właśnie byłem najbardziej zadowolony. Na drugiej CDki z muzyką do

radia stojącego na szafce obok leża. Były tam różne zespoły, głównie

Metallica i Iron Maiden… Nie pytajcie, skąd je mam.

Ponownie spojrzałem na zegarek. Była siódma bez minuty,

śniadanie zaczynało się o siódmej, a większość sklepów otwierano o

siódmej trzydzieści. Nałożyłem zegarek na nadgarstek, a z szuflady

wyjąłem kaburę, w kamuflażu kojot tan, oraz panel udowy w tym samym

kolorze. Podpiąłem je do paska od spodni i pozapinałem na zatrzaski

dodatkowe paski. Potem zbliżyłem się do wyjścia. Obok niego stały

czarne półbuty do biegania, nie były one sznurowane ani na rzepy,

zaciągało się je na gumkę. Naciągnąłem je i zacisnąłem gumkę, po czym

rozpiąłem wyjście.

Moim oczom ukazał się „blok”, posiadający parter i trzy piętra. Blok

ten ciągnął się na całej długości tunelu, czyli około pięćdziesiąt metrów.

W takim samym mieszkałem ja. Piętra i parter miały taką samą

wysokość, a każde mieszkanie takie same wymiary. Oczywiście bywały też

dłuższe, które były bardziej luksusowe i kosztowne, lub krótsze, trochę

mniej luksusowe, ale tańsze. Na te dłuższe pozwalała sobie rodziny, które

nie zmieściłyby się w normalnym mieszkaniu i niektórzy „wiedźmini”,

lecz nie wszyscy. Ja mieszkałem w średniej wielkości mieszkaniu i takie

mi wystarczy. Stać mnie na większe, ale skoro nie potrzebuję takowego…

Administracja mieszkała w pomieszczeniach w pobliżu swoich biur…

Niektórzy nawet mieszkali w swoich biurach, przynajmniej mieli

sekretarki pod ręką… Heh…

Spojrzałem w dół. Między „budynkami” krzątali się mieszkańcy

bunkra. Mieszkałem na czwartym piętrze, więc przypisywała mi drabinka

sięgająca aż do podłogi, która była na stałe przymocowana do „bloku”.

Obróciłem się przodem do wejścia, postawiłem nogi na szczebelkach, a

rękoma chwyciłem za ramę drabiny i w dość szybkim tempie zacząłem

schodzić. Gdy byłem metr nad podłogą rozejrzałem się, czy nikt pode

mną nie stoi i szybkim ruchem odbiłem się od drabinki, po czym

wylądowałem na korkowej wyściółce betonowej podłogi bunkra

delikatnie uginając nogi w kolanach. Większość siły uderzenia pochłonął

korek na podłodze i miękkie podeszwy butów, więc moje kolana były

bezpieczne…

Na mój wybryk uwagę zwróciło tylko kilka osób, wyraźnie

przejezdnych lub nowych, bowiem miejscowi już się przyzwyczaili do

tego, że lubię sobie poskakać… Kiedyś nawet strzelałem salta do tyłu, ale

skończyłem po tym, jak prawie nie przejechałem jakiemuś dzieciakowi

zajętemu zabawą w berka podeszwami po twarzy… Poprawiłem lekko

bluzę i poszedłem w prawo. Szedłem dość długo, po czym dotarłem do

skrzyżowania z głównym tunelem. Stało na jego narożniku dwóch innych

wiedźminów, ubranych w służbowe uniformy, składające się z czarnego

munduru, kabury z G17 w środku, kamizelki taktycznej i kajdanek. Byli

zajęci jakąś bardzo burzliwą dyskusją, co im jednak nie przeszkodziło w

machnięciu mi na powitanie ręką. Odmachnąłem im i skręciłem w lewo.

Pod prawą ścianą tunelu stały jeszcze zamknięte stragany, a na jego

środku krzątało się trochę ludzi. Korytarz oświetlany był lampami

naściennymi osłanianymi metalowymi kagańcami, do których prowadziły

przewody, ukryte w drewnianych listwach. Miały one ochraniać przewody

zarówno przed chuliganami, jak i sabotażystami, co generalnie na jedno

wychodziło… Za uszkadzanie tych przewodów groziły dość surowe kary, a

służby porządkowe, takie jak wiedźmini, miały prawo używać siły wobec

osób, które bez zezwolenia coś kombinowały przy kablach…

W pewnym momencie zobaczyłem drzwi, znajdujące się w lewej

ścianie. Obok nich stał mężczyzna ubrany w niebieski uniform policyjny,

wyglądający na wyraźnie znudzonego. Podszedłem do niego.

— Dobry, dokumenty. – przywitał mnie mężczyzna, przestając

opierać się o ścianę z rękoma skrzyżowanymi na piersi, zaczynając

wykonywać dość mozolne i zaspane ruchy. Spojrzałem głęboko w jego

niebieskie oczy i powiedziałem:

— Ty, kurde, przecież mnie znasz…

— No, niby tak, ale… — zaczął mówić. Jego głos wskazywał na

dyżur, który miał się za niedługo skończyć.

— Tak, tak… „Rozkazy to rozkazy…” i tak dalej… — wymruczałem z

poirytowaniem. Trzeba to będzie inaczej rozwiązać… Nabrałem powietrza

w płuca i już zaczynałem się drzeć po wojskowemu na chłopaka, gdy

poczułem delikatny dotyk czyjejś dłoni na moim ramieniu, po czym

usłyszałem spokojny, melodyjny, kobiecy głos:

— Romek, przecież nas znasz… Otwórz więc, cholera jasna, z łaski

swojej te drzwi, a może nikt się nie dowie, że przysypiasz na posterunku…

13_cz2_13. Michał 'Szczupak' Sietnicki - Łowcy potworów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: