13_cz2_01. Bartosz 'Rorsarch' Boroński.pdf

ROZDZIAŁ 1

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Cywilizacja, część 1

Wszedł do baru. Ubrany w czarne buty, czarne spodnie, szary

płaszcz sięgający mu do kolan, grube binokle. Takie, jakich używali

niegdyś mechanicy, mocowane na gumce z tyły głowy, białą, płócienną

chustę zakrywającą resztę twarzy, z czymś co wyglądało jak czarno-biały

motyl, chociaż z pewnością nim nie było, brunatne, skórzane rękawiczki i

szary kapelusz, usiadł przy stoliku i powiedział cicho:

— Dwie setki wódki proszę — i wyjął z kieszeni płaszcza kilka

żetonów. Barman rzucił mu spojrzenie z rodzaju ‘’mamy cię na oku,

pilnuj się’’ i postawił na ladzie kieliszek, nalał i powiedział ochrypłym

głosem:

— Dwa żetony się należą.

Rorsarch położył na ladzie cztery i odrzekł:

— Potrzebuję informacji, napiwek wystarczy czy jest jeszcze jakiś

dodatkowy wymóg? – Barman pozornie niezdarnym ruchem ręki zgarnął

krążki z lady i odpowiedział:

— Pytaj, a powiem ci co wiem.

— W całej Polsce powstało paręnaście schronów, kilka się nie

rozsypało, poszukuję jednego, określanego jako Schron Zero.

— Schron Zero? – odparł barman ściszonym głosem. – To tylko

legenda, tak przynajmniej twierdzono. Ale ostatnio pojawiły się grupki

dobrze uzbrojonych ludzi, które wyraźnie czegoś szukały.

— Słyszałem, zwą ich Pancerniakami.

— Tak, są dobrze zorganizowani i posiadają porządne zaplecze

techniczne – wyjaśnił, nalewając drugą setkę przybyszowi.

— Szukają Schronu Zero?

— Nie sądzę, raczej z niego pochodzą. Nie są zbyt rozmowni, a

bardziej natarczywych traktują serią z karabinu.

— Więc czego poszukują na tych wypalonych wojną ziemiach? Jeśli

pochodzą z tego schronu, to niczego im nie brakuje.

— No cóż, może pochodzą z zupełnie innego miejsca.

— Kto by przybył na takie zadupie. Może i przed Wojną byliśmy

potężni, ale przez to oberwaliśmy kilkunastoma głowicami więcej. Teraz

nie ma tu niczego, poza kupą ludzi bojących się o następny dzień,

mutantów, paroma fanatycznymi kultami i nielicznymi osadami.

— Tego być może się nigdy nie dowiemy, — powiedział z lekkim

zrezygnowaniem barman – ale podobno na północy jest jakaś baza

wojskowa, która przetrzymała uderzenia z atomówek i teraz normalnie

funkcjonuje.

— Kto wie, kto wie.

Rorsarch wstał, podziękował za napitek i wyszedł z baru. Jego ubiór

przyciągał wzrok siedzących przy stolikach zabijak, ale nie wykazywali

złych zamiarów. Wszczynanie burd w tym miejscu kończyło się szybką

interwencją Strażników i zwykle rozstrzelaniem stron konfliktu. O, tak,

prawo było brutalne, ale ludzie ulegli zezwierzęceniu przez te

kilkadziesiąt lat po Wojnie. Dopóki nie znormalnieją, na zło będzie się

odpowiadało złem. Krążyły legendy o grupach grabieżców, które

szwendały się po Polskich Pustkowiach, i łupiły bezbronne osady.

Większość z nich wywodziła się ze środowisk kibolskich, które w wyniku

różnych przemian ustrojowo-społecznych w swojej organizacji przez te

lata po Wojnie, rozpierzchły się po Pustkowiach. Jednak część z nich

zorganizowała się i jeszcze nie tak dawno, pod szyldem Reformatorów,

siała postrach na Świecących Pustkowiach. Rorsarch sam wiedział o tym

najlepiej z pewnego powodu, o którym chciał zapomnieć.

Skierował się do biura Strażników, miejsca w którym mógłby

znaleźć pracę, która dałaby mu jakiś dochód i pozwoliła kontynuować

jego poszukiwania. Wszedł do w miarę zadbanego pomieszczenia, w

którym stało biurko, stojak na broń i krępy facet z kałaszem w garści.

— Znajdzie się jakaś robota? – zaczął Rorsarch.

— Zależy, kim jesteś – odparł facet – Szukamy ludzi, którzy potrafią

utrzymać gnata w garści i skopać tyłki kultystom i mutantom, którzy

pragną tu zamieszkać. Na naszych trupach.

— Czyli dobrze trafiłem, mogę zacząć od zaraz.

— Masz jakąś broń?

Rorsarch wyjął z wewnętrznej kieszeni płaszcza pistolet marki

Smith&Wesson 1006, nóż z pochwy na pasku i kilka wyważonych noży z

buta.

— Starczy, na początek sprawdzisz co się stało z oddziałem, który

dokonywał zwiadu w ruinach pobliskiej fabryki.

— Fabryki czego?

— Zupek chińskich.

Dochodziła dwudziesta druga, gdy doszedł do fabryki. Była

oddalona o dobre dwa kilometry od radomskiej osady. W binokle

wbudowany miał noktowizor i czujnik ruchu, połączony z jego

kapeluszem. Do tego miniaturowy licznik Geigera zamontowany na ręce,

niczym zegarek oraz zasilająca to wszystko bateria, którą nosił w jednej z

kieszeni, skąd kable zasilające rozchodziły się do odpowiednich urządzeń.

Włączył noktowizor i czujnik ruchu, po czym zapuścił się w głąb fabryki.

Metalowe szkielety zwisały ze stropu, ściany w większości uległy

zawaleniu, ale część nadal niepewnie stała. Wszedł do wielkiej hali i

wtedy jego czujnik ruchu zasygnalizował, że kilka metrów za nim

zlokalizowano przemieszczenie się czegoś ludzkopodobnego. Nie czekając

na pierwszy ruch tej istoty, zanurkował za kupkę gruzu, w locie wyjmując

pistolet i go odbezpieczając. Jak tylko wylądował, wystawił dłoń z

pistoletem i głowę nad osłonę i krzyknął:

— Stój!

Istota, która okazała się człowiekiem, stanęła posłusznie.

— Pokaż ręce!

Teraz widział lepiej, był to człowiek, odziany w zielony mundur, z

automatem w ręku.

— Spokojnie, nie mam wrogich zamiarów, — zaczął człowiek w

mundurze – jestem jedynym ocalałym z patrolu z Radomia.

— W takim razie, to ciebie szukam, – powiedział Rorsarch,

opuszczając broń — szeryf mnie przysłał.

— W okolicy znajduje się baza kultystów Dnia Wielkiej Włóczęgi,

napadli na nas i zabili trójkę z nas, mi udało się uciec.

— Dnia Wielkiej Włóczęgi? Co to za durna nazwa?

— Nazywają się tak od ich przywódcy, który pochodzi z jakiegoś

schronu, dzień w którym go opuścił uznali za wielkie wydarzenie i

zbawienie dla świata.

— Ciekawe. Co wiecie o tych kultystach i jakie mieliście rozkazy

względem nich?

— Tutaj mają małą placówkę, początkowo nawracali ludzi

pokojowo, ale potem zaczęły się porwania. I to w biały dzień! Wysłano

nas w celu znalezienia ich bazy i jeśli to możliwe, ich zlikwidowania. Jest

ich około ośmiu, zaatakowało nas trzech z zaskoczenia. Mają głównie

broń białą, ale chyba też kilka egzemplarzy broni palnej.

— Jak daleko stąd jest ta ich placówka?

— Mieści się w starej oczyszczalni ścieków, zaraz za fabryką.

— Pokaż mi gdzie to jest, idziemy dokończyć twoją pracę.

Po kilku minutach przekradania się przez gruzowisko dotarli do

celu. Nad wejściem do oczyszczalni znajdowało się prześcieradło z

napisem: Siedziba Kultu Dnia Wielkiej Włóczęgi.

— Nie są zbyt bystrzy, co? – spytał Rorsarch

— Ta, ale za to umieją obchodzić się z nożami. – odparł żołnierz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: