13_cz2_17. Kamil 'Wrathu' Kwiatkowski - 13.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 17

Kamil ‘Wrathu’ Kwiatkowski

Polskie Pustkowia nie były zbyt przyjaznym miejscem. Na

otwartych przestrzeniach czyhały zmutowane formy życia, a w miastach

czaiły się gangi bandytów bezlitośnie łupiące każdego napotkanego

człowieka. W niektórych niedostatecznie zniszczonych udało się

zachować resztki cywilizacji. Cudem ocaleli próbowali odbudować stary

świat. Czasem się to udawało, czasem nie. Niektórzy woleli pozostawać

neutralni. Nie pomagali w odnowie, ale też w niej nie przeszkadzali. Dbali

o swoje dobro, ale nie łupili nikogo. Woleli pozostać niezauważeni.

Znajdywali jakieś dobre kryjówki i tam czekali na śmierć w tej czy innej

postaci. Nie było to miejsce dla optymistów. A może powinno się

powiedzieć, że tylko oni mieliby szansę tu przetrwać?

Zwykłym ludziom nigdy nie było dane przeżyć apokalipsy...

Kolejny poranek w spaczonym świecie. Mężczyzna otworzył brudne

powieki i z niesmakiem zauważył, że nadal żyje. Nie chciał sobie odbierać

życia. Bał się? Miał zasady moralne? To dobre pytanie, szczególnie w tych

czasach. Nie ma nadziei.

Zmęczony wzrok. Po porannych ćwiczeniach nałożył na siebie jakieś

stare szmaty, które kiedyś mogły mieć niebieski kolor, jednak teraz

nazwać by go można poniekąd piaskowym, o ile ktoś kiedyś taki

wymyślił. Podarte spodnie dżinsowe przylegały do niegolonych ud i

łydek. Szczęśliwie udało mu się zachować buty. Nie były one pierwszej

młodości, aczkolwiek stopy chroniły zacnie. Mało tego, mógł się też

pochwalić czapką, goglami motocyklowymi i półmaską filtrującą, której

nie zdejmował z szyi, podobnie jak obrączki. Ładna, złota, lecz dziś nic

niewarta. Skrył ją pod rękawicami z obciętymi koniuszkami palców.

Skóra brudna, ale w miarę tłusta, nie był palaczem. Rozejrzał się dookoła.

Nic się nie zmieniło, to były te same ruiny, co zawsze. Lepsze miejsce nie

mogło mu się trafić. Nie wiadomo, skąd się wziął. Nikt mu nie

towarzyszył. Nie wyglądał na zadowolonego. Nic dziwnego, skoro

obudziło go jakieś dziwne trzęsienie na zewnątrz. Powoli wszedł po

betonowych schodach. Uważając, by nie narobić hałasu gruzem, zauważył

coś, czego dawno nie widział. Samochód. Gdyby dobrze znał się na

samochodach, poznałby markę. Tak czy inaczej, trudno, by wyglądał na

nowy. Ktoś nim jechał, co było już w ogóle ewenementem. Od kilku dni

nikogo nie widział w okolicy, która jest częścią wcale niemałego miasta.

Gorzów, to było to miasto. Gorzów Wielkopolski, województwo Lubuskie.

Zatrzymał się. Cholera wie, co planuje, myślał mężczyzna. Nie miał

żadnej broni, o dziwo nie znalazł też nic, co by się na taką nadało. Może

poza zardzewiałym prętem, który połamał się, gdy próbował podważyć

drzwi. Miał pięści. Trochę siły nawet miał. O ile przeciwnik nie będzie

uzbrojony, to spokojnie sobie poradzi. Ale zawsze jest opcja, że kierowca

nie ma złych zamiarów. Wyszedł. Ubrany w niebieską koszulę w całkiem

niezłym stanie, jak na warunki, w jakich przyszło mieszkać ocalałym oraz

spodnie robocze na szelkach. Głowę chronił mu kask. Taki, jakich używali

budowniczy na wszelki wypadek. Świdrował wzrokiem bohatera. Nie do

końca jasny był jego cel.

— Podejdź. Jestem z kolonii ocalałych... Możemy ci pomóc.

Mężczyzna nie był pewien. To zawsze może być jakaś sztuczka.

— Popatrz na moje ubrania. Przecież nie mógłbym takich znaleźć

gdzieś w ruinach. Możemy zapewnić ci wyżywienie.

Nadal nie był pewny, ale zrobił krok w stronę samochodu.

— Jak się nazywasz? — zapytał kierowca, ale nie otrzymał

odpowiedzi.

Uznawszy, że nie ma nic do stracenia, mieszkaniec pobliskich ruin

podszedł do drugiego człowieka, stając mu naprzeciw. Był od niego

wyższy, ale mniej umięśniony, również nie miał w zwyczaju się golić, a

kierowca, o dziwo, miał zarost znacznie mniejszy. Różnica była też w

wieku, gość w kasku wydawał się starszy o jakieś dziesięć czy może nawet

piętnaście lat od niespełna dwudziestopięciolatka w niebiesko—

piaskowych łachmanach.

— Niemowa, czy co?

Niepewne kiwnięcie na odpowiedź wystarczyło, by kierowcę

ogarnęło niezadowolenie. Z informacji nici, ale do innych rzeczy się nada,

pomyślał. Otworzył bagażnik i podszedł do mężczyzny, który ani nie

drgnął, po czym zamachnął się z całej siły i uderzył go policyjną pałką w

głowę.

Obudziły go bardzo niewygodne warunki przejazdu. Z niechlujnie

przygotowanymi węzłami sznura z łatwością i niezauważenie sobie

poradził. Leżał na podłodze samochodu, w poprzek. Nad nim przypięta

pasami była kobieta. W jego wieku, rude włosy, cera trochę zniszczona

przez palenie, miejscowe przebarwienia. Rzucały się w oczy rany i siniaki,

częściowo przykryte przez brudne szmaty będące niegdyś białą bluzką.

Czarne paski stylowo przytrzymujące czerwoną spódnicę w kratę na

kształtnych biodrach. Była bosa i nieprzytomna. Okrucieństwo, jak tak

można, myślał bohater. Proste myśli, które przyszłyby na myśl każdemu

posiadającemu sumienie i zachowującemu resztki człowieczeństwa.

Spostrzegł, że jego rękawice zniknęły wraz z obrączką. Niewiele się

zastanawiając, wstał i złapał kierowcę. Co dziwne, nikt nie siedział w

siedzeniu obok. Wiele ryzykował. Auto wjechało w coś ostrego. Pękła

opona. Dało się słyszeć klakson, co było efektem uderzenia głowy

kierowcy. Kluczyki wyjęte ze stacyjki wbiły się w jego oko, czyniąc na jego

ubraniu i siedzeniu krwawy kolaż, nieprzyjemny krzyk obudził

dziewczynę z tyłu, która także zaczęła krzyczeć. Umilkli, gdy samochód

uderzył w ścianę jakiegoś budynku.

Mężczyzna z łatwością zdjął rękawice i obrączkę kierowcy. Miał też

drugą, ale to pewnie jego. Nie wiedzieć czemu, zachował się, jak gdyby

odzyskanie obrączki było priorytetem. Sam kierowca zemdlał na skutek

silnego uderzenia głową o kierownicę. Dziewczyna spadła na podłogę

auta, ale poza lekkim potłuczeniem nic poważniejszego jej się nie stało.

— Zostaw mnie, kim jesteś?!

Nie mogła usłyszeć odpowiedzi. Gestem protagonista nakazał jej

spokój, po kilkudziesięciu sekundach ustąpiła. Obejrzała się, w jakim jest

stanie i z ulgą stwierdziła, że jedyne, co jej się stało, to te siniaki i rany.

— Jak się nazywasz...? — zapytała, ale urwała, bo zauważyła, że to

bezcelowe — Dziękuję ci. Uratowałeś mnie, niewielu by tak postąpiło...

Nazywam się...

Tym razem to on ją uciszył. Przyłożył palec do jej ust, a ona

pomyślała, że chciał jej przekazać, że w imionach tkwi niebezpieczeństwo.

— Jak uważasz... Kiedyś i tak się dowiesz, będziesz musiał i mam

nadzieję, że i ja poznam twoje.

Niemy uśmiechnął się. Oboje wyszli z samochodu i po zostawieniu

ciała kierowcy gdzieś w pobliżu, zaczęli przeszukiwać bagażnik. Znaleźli

parę kanistrów benzyny; prowiant, który mógłby starczyć nawet na

tydzień, jeśli nie dłużej przy umiejętności oszczędzania na później; pałkę

policyjną, z której oboje oberwali, a także więcej sznura i dobre, grube

nożyce. Zaś przy właścicielu nóż myśliwski o ostrzu długości dwudziestu

pięciu centymetrów, a zatem całkiem niezła sztuka; kilka monet o

wartości może 2,40 zł, co może wskazywać na to, że handel gdzieś nadal

kwitnie. Zgodnie uznali, że pałka w rękach faceta bardziej się przyda,

chodzi o siłę uderzenia. Zorientował się, gdzie się znajdują. Zresztą

trudno by było się nie zorientować. Nad centrum miasta górowała

katedra. Ulice zapełnione mniej lub bardziej niedziałającymi

13_cz2_17. Kamil 'Wrathu' Kwiatkowski - 13.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: