13_cz1_02. Rafał Nieradzik - Bez tytułu.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 2

Rafał Nieradzik

Kiedy dziś rano obudziłem się w mrokach starego bunkra, wszystko

zmieniło swój bieg. Codzienność, jaką pamiętam odkąd się urodziłem

przestała istnieć. Mój ojciec umarł. Odkąd pamiętam miałem tylko jego,

mawiał, że moja matka była aniołem na ziemi i dlatego musiała odejść.

Później zrozumiałem, że odeszła razem z milionami innych, zabitych ofiar

wojny, której początek i koniec nastąpił w roku 2044. To też opowiadania

ojca. Ja miałem wtedy zaledwie trzy lata. Wczoraj ostatni raz rozmawialiśmy,

wziął moją rękę i przytulił do serca.

– Synu, to chyba mój czas... Odkąd cały świat runął w otchłań ty byłeś

moim jedynym szczęściem, moją nadzieją.

Patrzyłem mu w oczy, które nabierały łez, poczułem, ból w sercu, jakby

ktoś lub coś miało mi je wyrwać i spuściłem głowę, nie chciałem by ojciec

zobaczył, że płaczę.

– Tak... Stary świat... Ty nigdy go nie zobaczysz i pewnie nie wiesz, o

czym mówię, ale jesteś nadzieją synu, nadzieją, aby nowy świat był inny,

pozbawiony zła, jakie zgubiło całą ludzkość. Kiedy poznałem twoją matkę

wiedziałem, że nigdy i nikogo nie pokocham tak jak ją. Kiedy przyszła wojna

mieliśmy tylko siebie, wojska szybko posuwały się naprzód w tej całej agonii,

ludzie ginęli w egzekucjach, rządy upadały tak jak stare gmachy cywilizacji.

Myśleliśmy, że to koniec świata. I nie wiedzieć czemu, w tym całym piekle

pojawiłeś się nagle ty. To tak jakby Bóg zesłał nam dar, a jednocześnie znak,

że mamy się nie poddawać. Mama, Bożena, odeszła parę miesięcy przed

wybuchem wojny i gdyby nie to, że byłeś to pewnie zabiłbym się nie

wytrzymując życia bez jej uśmiechu... Pamiętasz, pamiętasz wybuchy?

Chciałem, by nas zabrały, ale nie mogłem na to pozwolić. Musisz przeżyć to

życie, nie ważne na jakim świecie jesteśmy, rozumiesz? Opuść schron, wyjdź

na zewnątrz, minęły cztery lata, świat musi się odrodzić.

– Ale dokąd mam pójść? Przecież wszystko zostało zniszczone, tak

mówił Kapitan.

– Oni kłamią, nie słuchaj ich, chcą takiego świata, jaki odszedł, budują

swoje pierwsze oddane sobie społeczności, które potem przekształcą się w

niewolników ich próżności. Kapitan to zły człowiek...ehe, eh... źle się czuję,

czuję jakby, jakby... och synu! Kochaaa...

Zostałem sam, z twarzą mokrą od łez.

Nie przespałem prawie całej nocy lub dnia – w starym schronie nie było

żadnego okna lub dziury, z których można by było zobaczyć świat na zewnątrz

– dlatego nigdy do końca nie wiedziałem, czy słońce już wzeszło. Pamiętam

jak tata mawiał, że schron pochodzi z odległych czasów „Zimnej wojny".

„Zbudowali go, aby ratować władze Katowic, haha wyobrażasz sobie?"

Śmiałem się wtedy razem z nim, choć nigdy do końca nie rozumiałem

wszystkiego tak jak on. Podobno to był jedyny schron w okolicy i kiedy tylko

ogłoszono alarm tylko kilkaset osób przybyło do niego, aby się schronić. Tata

wiedział o nim z książek, był historykiem przed wojną i pewnie dlatego ciągle

opowiadał jakąś zupełnie inną od siebie anegdotę. Czasem wręcz kazał mi tego

wszystkiego słuchać. „Ktoś musi pamiętać", dodawał. W każdym bądź razie

nie wszyscy do niego weszli, wielu musiało zostać na zewnątrz, właściwie

liczyła się siła łokci.

Teraz kiedy go nie ma pewnie potraktują mnie inaczej niż zwykle, bali

się go. Był rosłym mężczyzną o donośnym męskim głosie. Szanowali go, choć

Kapitan często uśmiechał się przez zęby, kiedy przemawiał do mieszkańców.

Tak, mieszkańcy. Czy któryś z nich mnie obroni, jeżeli Kapitan obejmie

dowództwo? Od dawna o tym mówił, pewnie teraz przekona ludzi. Ojciec był

jego oponentem, chciał wolności wyborów, głosowania ważniejszych decyzji.

Kapitan natomiast zawsze upierał się przy swoim i chciał, by inni myśleli tak

jak on, jeżeli nie to krzyczał lub walił pięścią w stół. Słyszałem też, że zdarzało

mu się używać tej pięści nie tylko do stołu.

No dobrze, pomyślałem, ale jak stąd wyjść? Do schronu prowadzą dwie

windy oraz schody. Światło jest zasilane z starego generatora, zresztą kiedyś

skończy się na pewno ogniwo, którym jest zasilany. Ale co z windami? Odkąd

tu zjechaliśmy nikt ich nie używał. Skierowałem się więc w ich kierunku.

Wcześniej spakowałem do plecaka to, co zostało po ojcu – jego niedziałający

zegarek, parę dysków i książkę o historii. Mieliśmy też stary nóż kuchenny,

który zabrałem. Tata dbał o niego toteż nie był nawet zardzewiały i można

było go do czegoś użyć. Tak, wszystko świetnie, ale co z żywnością? Muszę

jeszcze wstąpić do spiżarni i zabrać cokolwiek. Minąwszy korytarzem parę

kwater trafiłem do pokoju z żywnością. Odkąd tu się dostaliśmy można

pobierać jej ile się chce, zapasy jakie się znalazły w schronie zdumiałyby nie

jednego. „To tak jakby oni od dawna się na to przygotowywali",

przypomniałem sobie słowa ojca, po czym wszedłem do środka. Pokój był

dosyć duży, specjalnie pozbawiono go grzejników, aby pożywienie nie psuło

się, był też system wentylacji zapobiegający zapewne nadmiernej wilgotności.

Zabrałem co trzeba i wyszedłem. Chyba jeszcze wcześnie, nikogo nie widać ani

nie słychać. No cóż od... śmierci taty nie zmrużyłem oka. Nawet nikt nie wie

jeszcze, że umarł. Ciekawe co zrobią z jego ciałem – zastanawiałem się póki

nie doszedłem do elewatorów. Stare windy nie wyglądały na działające,

zardzewiałe, sczerniałe drzwi, nad którymi widniał kiedyś podświetlany

numer minus jedenaście. Nacisnąłem przycisk, lecz w tej głuchej ciszy nie

dobiegł nawet szmer poruszanych mechanizmów. Impulsywnie wcisnąłem

jeszcze parę razy zdenerwowany, ale nic z tego. Kopnąłem w drzwi windy i

odwróciłem się w kierunku schodów i wtem dobiegł mnie dźwięk otwierany

zasuw. Jest! A więc stała na naszym piętrze od ponad trzech lat. Dziwne, nikt

nie przywołał jej z powrotem. Wskoczyłem do środka i wcisnąłem przycisk

zero po czym usłyszałem łoskot i trzask twardniejącej liny wyciągowej. „Oby

tylko nie pękła”, szepnąłem sam do siebie i spojrzałem w sufit, na którym

migotało białe, czyste światło. Ruszyłem. Winda sunęła dosyć powoli, a ja

zastanawiałem się co zobaczę, gdy dojadę na górę.

Jaki jest teraz ten świat, nowy świat, na którym mam budować nowe i

nieznane? Czy przeżyję, czy ludzie przetrwali? Z kieszeni wyciągnąłem ołówek

i mały skórzany zeszyt, w którym odkąd trafiliśmy do schronu ojciec kazał

zapisywać datę. Zapisałem więc kolejną z nich: ”23 czerwca 2065". Nagle

winda stanęła i otworzyła zasuwane drzwi. To był jakiś korytarz o czarno–

czerwonych ścianach, odpadającym tynku i zapachu zupełnie

nieprzypominającym te, które pamiętałem. Przypomniałem sobie, że kiedy

zjeżdżaliśmy w dół, windy znajdowały się w jakimś budynku i żeby dostać się

do nich trzeba było wejść do środka przez oszklone drzwi. Tak pamiętałem,

podszedłem do balustrady na wprost elewatora, poniżej zobaczyłem światło

słońca przedostające się przez roztrzaskane i powyginane konstrukcje byłych

drzwi budynku.

Odetchnąłem jak nigdy dotąd upajając się chwilą, uśmiechnąłem się, bo

właśnie poczułem w sobie życie.

13_cz1_02. Rafał Nieradzik - Bez tytułu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: