Roberts Nora - Klucze 01 - Klucz światła.pdf - N - grymlin54

Nora Roberts - Klucz ŚwIATŁA.

Przełożyła Beata Długajczyk.

Skanował, opracował i błędy poprawił Roman Walisiak.

Tytuł Oryginału Key Of Light

Projekt okładki Robert Pawlicki.

Redaktor prowadzący serię Ewa Witan.

Redakcja Lucyna Łuczyńska.

Redakcja techniczna Barbara Wójcik.

Korekta Katarzyna Wojnarowska.

Skład i łamanie Małgorzata Wnuk.

ISBN 83-7337-549-X.

Warszawa 2003, Biblioteczka pod Różą.

Wydawca Prószyński i S-ka SA.

02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7.

Druk i oprawa: Drukarnia Naukowo-Techniczna Spółka Akcyjna.

03-828 Warszawa, ul. Mińska 65.

Dla Kathy Onorato, za to, że jest moją gospodynią.

Ażeby tworzyć i tworząc wieść życie

Szersze, dlatego obłóczym jedynie

Fantazję w kształty, wiedząc, że w tym bycie

Zysk się nasz mieści, tak jak mój tu ninie.

Byron, "Wędrówki Childe Harolda" 1116 (tłumaczył Jan Kasprowicz).

Rozdział pierwszy.

Nad górami szalała burza.

Potoki wody siekły ziemię z odgłosem przypominającym uderzenie metalu o kamień, błyskawice

pluły wściekłym ogniem artyleryjskim, konkurującym z głuchą kanonadą grzmotów.

Powietrze zdawało się niemal skwierczeć mściwą złośliwością, gotującą się z całą mocą.

Nastrój Malory Price taka pogoda odzwierciedlała wręcz idealnie.

Właśnie w tej chwili snuła ponure rozważania, co jeszcze w jej życiu może się schrzanić.

Jakby w odpowiedzi na to jakże niemiłe i zgoła retoryczne pytanie, matka natura zademonstrowała

całą swoją potęgę, pokazując, że świat potrafi być naprawdę paskudny.

Coś zazgrzytało złowieszczo w desce rozdzielczej jej kochanej, małej, wciąż jeszcze niespłaconej

mazdy.

Aby uregulować w terminie dziewiętnaście rat - tyle jeszcze pozostało - musiała pracować.

Nienawidziła swojej pracy.

Tymczasem nienawiść do pracy bynajmniej nie stanowiła części Życiowego Planu Malory Price, który

zaczęła układać, mając zaledwie osiem lat.

W dwadzieścia lat później z pierwotnego szkicu wyłonił się szczegółowy, ściśle uporządkowany

schemat, z nagłówkami, podtytułami i systemem odsyłaczy, sprawdzany metodycznie pierwszego

dnia każdego kolejnego roku.

Powinna kochać pracę.

Podpunkt w rozdziale KARIERA określał to zupełnie jednoznacznie.

Od siedmiu lat pracowała w galerii, z czego trzy ostatnie na stanowisku kierowniczym, co ściśle

odpowiadało założeniom Planu.

Podobało jej się to - miała możliwość obcowania ze sztuką i niemal zupełnie wolną rękę w takich

kwestiach jak urządzanie wnętrza, promocje, aranżacja wystaw i organizowanie wernisaży.

Z czasem zaczęła traktować galerię jak swoją własność i była przekonana, że również pozostali

pracownicy, a także klienci i artyści odczuwają podobnie.

Niewielki ekskluzywny salon należał co prawda do Jamesa E Howarda, jednak jego właściciel nigdy

nie kwestionował decyzji Malory, a podczas swoich, zresztą coraz rzadszych wizyt, nieodmiennie

chwalił ją za nabytki, sposób urządzenie wnętrza i rosnącą sprzedaż.

W życiu wszystko powinno przebiegać perfekcyjnie i zgodnie z planem; inaczej nie miałoby ono

sensu.

Ten układ zmienił się z chwilą, kiedy James, po pięćdziesięciu trzech latach wygodnego,

starokawalerskiego bytowania porzucił ów stan i znalazł sobie młodą, seksowną żonę.

Taką, dla której galeria stała się zabawką, myślała Malory, pogardliwie mrużąc stalowoniebieskie

oczy.

Nieważne, że pani Howard nie miała bladego pojęcia o sztuce, o prowadzeniu interesów, zarządzaniu

personelem i reklamie.

James swoją Pamelę ubóstwiał i to wystarczyło, by wymarzone zajęcie Malory przekształciło się w

codzienny koszmar.

Poradziłabym sobie, myślała teraz, wpatrując się w ciemną przednią szybę, zalaną strugami wody.

Miała już szczegółowy plan strategiczny.

Pamelę należało po prostu przeczekać; nie tracąc opanowania, pokonać ten nieprzyjemny wybój na

drodze, a dalej już wszystko potoczy się gładko.

No i proszę, całą znakomitą taktykę diabli wzięli.

Poniosło ją, kiedy pani Howard zakwestionowała jej polecenie w sprawie ekspozycji szkła

artystycznego i kiedy ujrzała swoją wypieszczoną pod każdym względem galerię wywróconą do góry

nogami, zarzuconą kiczem i tandetą.

Wiele mogła znieść, ale przecież nie tak kompletnego braku gustu; tym bardziej że chodziło o

przestrzeń, którą sama stworzyła, tłumaczyła sobie później.

Jednak zwymyślanie żony właściciela trudno było uznać za krok na drodze do umocnienia się na

stanowisku, zwłaszcza jeśli przy okazji padły takie słowa jak "bez wyobraźni, szpanerska cizia".

Błyskawica rozdarła niebo nad wznoszącym się naprzeciwko szczytem.

Malory zadrżała, widząc oślepiający blask i jednocześnie przypomniała sobie swój wybuch.

Z jej strony było to cholernie kiepskie posunięcie; przekonała się na własnej skórze, dokąd może

człowieka zaprowadzić zbytnia impulsywność i folgowanie temperamentowi.

A jeszcze na domiar złego wylała całą filiżankę cappuccino na nowy kostium Pameli od Escady.

Ale to już był wypadek.

No, powiedzmy, że wypadek.

Lubili się z Jamesem, jednak Malory wiedziała, że jej egzystencja zawisła teraz na bardzo cienkiej

nitce.

Kiedy się zerwie, ona pójdzie na dno.

W uroczym, malowniczym miasteczku, jakim było Pleasant Valley, galerie dzieł sztuki nie trafiały się

na każdym rogu ulicy.

Albo trzeba będzie zmienić zawód - choćby czasowo -albo wynieść się stąd.

Nie uśmiechało jej się ani jedno, ani drugie.

Kochała Pleasant Valley, otoczone górami zachodniej Pensylwanii, jego małomiasteczkową

atmosferę i tę mieszaninę staroświeckości i wyrafinowania, przyciągającą turystów i tłumy

wysypujące się z sąsiedniego Pittsburgha podczas weekendów.

Już jako dziecko - dorastała na przedmieściach Pittsburgha -wyobrażała sobie, że pewnego dnia

zamieszka dokładnie w takim miejscu jak Pleasant Valley.

Marzyły jej się góry, potężne, kładące się cieniem na wąskich uliczkach, niespieszne życie,

sympatyczni sąsiedzi.

Decyzję, że pewnego dnia uczyni Valley swoim miejscem zamieszkania, podjęła, kiedy miała

czternaście lat i spędzała w nim z rodzicami długi weekend.

Zwiedzając galerię tamtego jesiennego dnia dawno, dawno temu, postanowiła też, że w przyszłości

owa przestrzeń stanie się jej własną.

Oczywiście zgodnie z pierwotnym zamierzeniem w sali ekspozycyjnej miały wisieć jej obrazy, jednak

ten punkt swojego harmonogramu ciągle zmuszona była przesuwać, gdyż pozostawał niewypełniony.

Nigdy nie będzie artystką.

Musiała jednak otaczać się sztuką.

Potrzebowała tego.

Nie, w żadnym wypadku nie chciała wracać do miasta.

Pragnęła nadal zajmować swoje piękne, przestronne mieszkanie, usytuowane zaledwie dwie

przecznice od galerii, z widokiem na Appalachy, trzeszczącą, starą podłogą i ścianami zawieszonymi

starannie dobranymi dziełami sztuki.

Niestety, szansa, że jej się to uda, przedstawiała się równie mrocznie jak zachmurzone niebo.

Z pieniędzmi wcale nie poczynała sobie rozsądnie, przyznała teraz z ciężkim westchnieniem.

Nigdy nie widziała sensu w tym, żeby leżały w banku, skoro mogły zostać zamienione na coś ładnego

do oglądania albo do noszenia.

W końcu niewydana forsa to tylko papier.

W banku miała debet.

Znowu.

Przekroczony stan konta na kartach kredytowych Ditto.

Za to posiadała wspaniałą garderobę, pocieszyła się teraz, i zaczątek naprawdę dobrej kolekcji

przedmiotów artystycznych, którą, aby zachować dach nad głową, zmuszona będzie wyprzedawać,

sztuka po sztuce, i z pewnością poniżej ich wartości, jeśli Pamela zdecyduje się zadać ostateczny cios.

Ale może dzięki dzisiejszemu wieczorowi uda jej się zyskać trochę na czasie i podreperować pozycję.

Nie miała najmniejszej ochoty na przyjęcie w rezydencji na Wzgórzu Wojownika.

Co za pretensjonalna nazwa dla takiej starej, paskudnej rudery.

W innych okolicznościach odczuwałaby dreszcz podniecenia na myśl, że trafia jej się okazja

obejrzenia wnętrza ogromnego, starego domostwa, usytuowanego wysoko na grani, i otarcia się o

ludzi, którzy mogli się okazać mecenasami sztuki.

Wystosowane przez nich zaproszenie - napisane ręcznie, eleganckim charakterem pisma, na grubym

szarym papierze z godłem w formie ozdobnego złotego kluczyka zamiast nagłówka - brzmiało

dziwacznie.

Choć spoczywało teraz w jej wieczorowej torebce, stłamszone z puderniczką, szminką, telefonem

komórkowym, nowym piórem, kartami wizytowymi i banknotem dziesięciodolarowym, doskonale

pamiętała jego treść: Będziemy zaszczyceni Pani obecnością podczas koktajlu.

godzina ósma wieczorem, czwarty września, Wzgórze Wojownika.

Ty jesteś kluczem.

Zamek czeka.

Całkiem zwariowane, pomyślała, zaciskając zęby, kiedy samochód zarzucił, uderzony nagłym

porywem wiatru.

Przy jej szczęściu wpakuje się pewnie w jakąś oszukańczą piramidkę finansową albo w coś

podobnego.

Rezydencja od lat była niezamieszkana.

Wiedziała, że niedawno ktoś ją wynajął, ale nie znała szczegółów.

Jakaś firma o nazwie Triada, przypomniała sobie teraz.

Pewnie korporacja planująca otwarcie tu hotelu albo niewielkiego ośrodka wypoczynkowego.

Co oczywiście w żaden sposób nie tłumaczyło, dlaczego zaproszenie zaadresowano do kogoś, kto

tylko kieruje galerią, a nie do jej właściciela i jego wścibskiej małżonki.

Pamela dostała furii, że została pominięta - a to już było coś.

Mimo wszystko Malory najchętniej by je odrzuciła, choć tego wieczoru nie wybierała się na żadną

randkę - ostatnimi czasy kolejny nieobecny element w jej życiu.

Samotną jazdę przez góry, zwłaszcza w połowie normalnego tygodnia pracy, do domu jakby żywcem

przeniesionego z hollywoodzkiego horroru, na zaproszenie, które wzbudziło w niej niepokój, trudno

byłoby znaleźć na liście jej ulubionych rozrywek.

Nawet nie podali numeru telefonu, żadnego namiaru na siebie, co świadczyło o arogancji i

bezczelności.

Właściwie miała prawo zachować się równie impertynencko i po prostu zignorować zaproszenie, ale

kopertę na jej biurku zauważył James.

Perspektywa, że jego pracownica przekroczy próg Wzgórza Wojownika, wprawiła go w podniecenie;

nalegał, by po powrocie opisała mu każdy szczegół wnętrza, kilkakrotnie przypominał, że podczas

rozmowy ma od czasu do czasu wspomnieć o galerii.

Przede wszystkim interes.

Faktycznie, gdyby udało jej się zdobyć nowych klientów, może zrekompensowałoby to kostium od

Escady i komentarz o szpanerskiej cizi.

Samochód podskakiwał na wąskiej drodze, przecinającej mroczny, gęsty las.

Do tej pory zawsze uważała, że lasy i wzgórza otaczające piękną dolinę czynią z niej prawdziwą Senną

Kotlinę ze znanej legendy, teraz jednak deszcz, wicher i ciemność, owe mniej pogodne elementy

starej opowieści, bynajmniej nie wpływały krzepiąco na stan ducha.

Jeśli stukanie w desce rozdzielczej oznacza coś poważnego, obecna wyprawa może mieć taki oto

finał: samochód rozkraczy się na poboczu drogi, a ona, drżąc cała, skuli się w jego wnętrzu i

wsłuchana w jęki zawodzącego wiatru będzie sobie wyobrażać Jeźdźca bez Głowy, wypatrując

jednocześnie pomocy drogowej, na której wezwanie nie bardzo mogła sobie zresztą pozwolić.

Oby nic się nie zepsuło.

Wydało jej się, że przez drzewa i ulewę dostrzega błysk światła, jednak choć wycieraczki pracowały

na najwyższych obrotach i tak nie nadążały z odrzucaniem na bok strug wody.

Światło rozbłysło znowu i Malory mocniej zacisnęła ręce na kierownicy.

Jak większość ludzi nie miała nic przeciwko potężnej, efektownej nawałnicy, pod warunkiem że

mogła ją podziwiać, siedząc w zaciszu domowym z kieliszkiem dobrego wina.

Z pewnością była już blisko celu.

Przecież droga nie mogła w nieskończoność piąć się w górę; musiała wreszcie zacząć opadać po

drugiej stronie zbocza.

Rezydencja Wzgórze Wojownika została usytuowana na samym szczycie górskiego grzbietu, strzegąc

doliny poniżej albo królując nad nią - wszystko zależało od punktu widzenia.

Malory przejechała już sporo mil, a nie minął jej żaden samochód.

Co dowodzi, że nawet półgłówek nie wybrałby się w taką drogę, pomyślała przelotnie.

Droga rozwidlała się, w prawo biegnąc między dwoma potężnymi, kamiennymi filarami.

Malory zwolniła, obrzucając wzrokiem naturalnej wielkości posągi wojowników, wieńczące każdy z

nich.

Może sprawiła to burza, noc lub roztrzęsione nerwy, ale z włosami powiewającymi wokół srogich

twarzy i dłońmi zaciśniętymi na rękojeściach mieczy, przypominali raczej żywe istoty niż figury

wykute w kamieniu.

Wydawało jej się, że w świetle błyskawic, nad szerokimi klatkami piersiowymi dostrzega prężące się

mięśnie ramion.

Przez moment korciło ją, żeby wysiąść z samochodu i z bliska przypatrzyć się rzeźbom.

Jednak kiedy mijała otwartą żelazną bramę, poczuła na plecach zimny dreszcz, więc tylko zerknęła do

tyłu, patrząc na wojowników z pewnego rodzaju lękiem, ale i z podziwem dla kunsztu artysty.

Gwałtownie zahamowała i samochód zatańczył na wysypanym drobnym żwirem podjeździe.

Kiedy spostrzegła wspaniałego rogacza, stojącego w aroganckiej pozie o stopę może od zderzaka, i

ekscentrycznej budowli opodal, serce podeszło jej do gardła.

W pierwszym odruchu pomyślała, że jeleń także jest rzeźbą, ale dlaczego ktoś miałby stawiać

rzeźbionego jelenia na samym środku podjazdu, stanowczo przekraczało jej zdolność rozumowania.

Z drugiej strony, określenie "zdrowy na umyśle" również nie pasowało do osoby, której odpowiadało

usytuowanie domu na szczycie górskiego grzbietu.

Roberts Nora - Klucze 01 - Klucz światła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: