Merimee Prosper - Kolomba.pdf - Prosper Mérimée - ChomikKulturalny

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

PROSPER MERIMEE

KOLOMBA

Tłumaczył Tadeusz Żeleński-Boy

Tower Press 2000

Pè far ta to vendetta

Sta sigur’, vasta anche ella

Vocero du Niolo.

W pierwszych dniach października 181... pułkownik sir Tomasz Nevil, Irlandczyk, wybit-

ny oficer angielski, wracając z podróży po Włoszech zajechał z córką do hotelu Beauveau w

Marsylii. Nieustające zachwyty podróżnych-entuzjastów wywołały reakcję: aby się wyróżnić,

wielu dzisiejszych turystów obiera za zasadę Horacjuszowskie nil admirari. Do tej to klasy

podróżników malkontentów należała miss Lidia, jedyna córka pułkownika. „Przemienienie”

wydało się jej mierne, Wezuwiusz w chwili wybuchu niewiele bardziej imponujący niż komi-

ny fabryk Birminghamu. Ogółem wziąwszy, głównym jej zarzutem przeciw Włochom było,

iż krajowi temu zbywa na k o l o r y c i e lokalnym, na charakterze. Niech sobie wytłumaczy,

kto zdoła, sens tych słów, które rozumiałem doskonale przed kilku laty, a których dziś już nie

rozumiem. Zrazu miss Lidia pochlebiała sobie, iż znajdzie za Alpami rzeczy, których nikt nie

widział przed nią i o których będzie mogła rozmawiać w d y s t y n g o w a n y m towarzy-

stwie, jak powiada Molierowski pan Jourdain. Ale niebawem, wszędzie wyprzedzona przez

współziomków, zwątpiwszy, aby mogła znaleźć coś nieznanego, przerzuciła się do opozycji.

Bardzo jest w istocie nieprzyjemnie nie móc mówić o cudach Italii, by ktoś nie wtrącił:

„Znasz z pewnością tego Rafaela z pałacu X w Y? To najpiękniejsza rzecz w całych Wło-

szech”. I właśnie tego cudu zaniedbało się obejrzeć! Ponieważ nadto uciążliwe byłoby oglą-

dać wszystko, najprostsze jest wszystko zganić w czambuł z zasady.

W hotelu Beauveau spotkało miss Lidię gorzkie rozczarowanie. Przywiozła z sobą ładny

szkic bramy pelazgijskiej czy też cyklopiej z Segni, o której sądziła, iż uszła baczności ry-

sowników. Owóż, lady Frances Fenwich spotkawszy miss Lidię w Marsylii, pokazała jej swój

album, gdzie między sonetem a zasuszonym kwiatem figurowała pomieniona brama, bardzo

misternie wykończona sepią. Miss Lidia darowała swoją bramę z Segni pokojówce i straciła

wszelki szacunek dla konstrukcji pelazgijskich.

Markotne to usposobienie podzielał pułkownik Nevil, który od śmierci żony patrzył na

świat jedynie oczami miss Lidii. Dla niego Włochy miały tę ogromną wadę, iż nudziły jego

córkę: tym samym był to kraj najnudniejszy pod słońcem. Pułkownik nie miał, to prawda, nic

do zarzucenia obrazom i posągom; ale w zamian mógł zaręczyć, iż polowanie w tym kraju

jest nędzne i że trzeba było zrobić dziesięć mil po największym słońcu w Campagna Romana,

aby zabić jedną lub dwie liche kuropatwy.

Nazajutrz po przyjeździe do Marsylii pułkownik zaprosił na obiad kapitana Ellis, swego

dawnego adiutanta, który właśnie spędził sześć tygodni na Korsyce. Kapitan opowiedział

bardzo zajmująco miss Lidii historię o bandytach, mającą tę zaletę, iż nie była wcale podobna

do historii złodziejskich, którymi ją tak często raczono w drodze z Rzymu do Neapolu. Przy

deserze panowie, zostawszy sami w towarzystwie paru butelek bordeaux, gwarzyli o polowa-

niu, przy czym pułkownik dowiedział się, że nie ma kraju, w którym by ono było piękniejsze,

obfitsze, bardziej urozmaicone niż na Korsyce. ,,Spotyka się tam mnóstwo dzików – mówił

kapitan Ellis – i trzeba się nauczyć odróżniać je od świń domowych, które podobne są do nich

zdumiewająco; zabijając bowiem świnię, ściąga człowiek na siebie kłopotliwe przejścia z

pasterzami. Wychodzą z chaszczów, uzbrojeni od stóp do głów, każą sobie płacić za bydlątko

i drwią nielitościwie z biednego myśliwca. Są tam prócz tego dzikie barany, bardzo osobliwe

zwierzęta, których nie spotyka się gdzie indziej: wspaniała zwierzyna, ale trudna. Jelenie,

daniele, bażanty, kuropatwy, nie sposób wyliczyć wszystkich rodzajów zwierzyny, od których

roi się Korsyka. Jeżeli lubisz polować, jedź na Korsykę, pułkowniku; tam, jak powiadał jeden

z moich gospodarzy, będziesz mógł strzelać do wszelkiego możliwego zwierza, od drozda aż

do człowieka. Przy herbacie kapitan na nowo oczarował miss Lidię opowieścią wendety

transwersalnej 1 , jeszcze osobliwszą niż poprzednia, i do reszty rozpłomienił ją do Korsyki,

opisując osobliwy i dziki wygląd kraju, oryginalny charakter mieszkańców, ich gościnność i

pierwotne obyczaje. Wreszcie złożył u jej stóp ładny mały sztylecik, mniej godny uwagi

przez swą formę i mosiężną oprawę niż przez swe pochodzenie. Słynny bandyta odstąpił

sztylet kapitanowi Ellis, zaręczając, iż broń ta nurzała się w czterech ciałach ludzkich. Miss

Lidia zatknęła sztylet za pasek, położyła na nocnym stoliku i wyjęła dwa razy z pochwy przed

zaśnięciem. Pułkownik znów śnił, iż zabił dzikiego barana i że właściciel kazał mu zapłacić

odszkodowanie, na co zgodził się bardzo chętnie, ile że było to zwierzę niezmiernie ciekawe,

podobne do dzika, z rogami jelenia i ogonem bażanta.

– Ellis opowiada, że na Korsyce są cudowne polowania – rzekł pułkownik, śniadając sam

na sam z córką. – Gdyby to nie było tak daleko, chętnie spędziłbym tam jakie dwa tygodnie.

– Więc cóż! – odparła miss Lidia – czemuż nie mielibyśmy się wybrać na Korsykę? Gdy

ty, ojcze, będziesz polował, ja będę rysowała; bardzo byłabym rada mieć w albumie grotę, o

której opowiadał kapitan Ellis, gdzie Bonaparte chował się z książką, będąc dzieckiem.

Był to może pierwszy wypadek, iż życzenie pułkownika zyskało aprobatę córki. Ojciec,

zachwycony tą niespodzianą zgodą, był na tyle przezorny, iż czynił nieco trudności dla po-

drażnienia szczęśliwego kaprysu miss Lidii. Próżno mówił o dzikości kraju i trudnościach

podróżowania po nim dla kobiety: nie lękała się niczego; lubi nad wszystko podróżować na

koniu; cieszy się z góry na nocleg w biwaku; groziła, iż wybierze się do Azji Mniejszej. Sło-

wem, miała odpowiedź na wszystko; nigdy bowiem jeszcze żadna Angielka nie żyła na Kor-

syce: ergo ona musiała tam jechać. I co za szczęście za powrotem do Londynu pokazać swój

album! ,,Dlaczego, my dear, omijasz ten śliczny rysuneczek? – Och to nic! To szkic, który

zdjęłam ze sławnego korsykańskiego bandyty; służył nam za przewodnika. – Jak to! Ty byłaś

na Korsyce?...”

Ponieważ nie istniały wówczas jeszcze statki parowe między Francją a Korsyką, wywie-

dziano się o jakiś okręcik jadący na wyspę, którą miss Lidia postanowiła odkryć. Tegoż sa-

mego dnia pułkownik napisał do Paryża, aby odmówić czekający nań w hotelu apartament,

oraz dobił targu z właścicielem korsykańskiego statku, rozwijającego właśnie żagiel do Ajac-

cio. Były tam dwie niezłe kajuty. Załadowano prowianty; padrone zaklął się, że jeden z jego

majtków, stary wyjadacz, jest cudownym kuchmistrzem; przyrzekł, że panienka będzie po-

mieszczona znakomicie, że będzie miała pomyślny wiatr, spokojniutkie morze...

Prócz tego, zgodnie z życzeniem córki, pułkownik postawił warunek, że kapitan nie weź-

mie żadnego podróżnego i że postara się objechać z bliska wybrzeża w ten sposób, by można

było podziwiać widok gór.

W dniu przeznaczonym na odjazd wszystko od rana było zapakowane, załadowane; go-

eletka miała wyruszyć z powiewem wieczornego wiatru. W oczekiwaniu pułkownik przecha-

dzał się wraz z córką po wybrzeżu, kiedy właściciel statku podszedł doń o pozwolenie wzię-

cia na pokład jednego ze swych krewnych, to znaczy stryjecznego siostrzeńca chrzestnego

ojca jego starszego syna, który wracając dla pilnych spraw na Korsykę, do swego rodzinnego

kraju nie mógł znaleźć statku dla przeprawy.

1 Pomsta, którą się ściga mniej lub więcej dalekich krewnych sprawcy zniewagi.

Merimee Prosper - Kolomba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: