Carroll Jonathan - Zaślubiny patyków.pdf - Jonathan Carroll - BRUTUS666

J ONATHAN C ARROLL

Z AŚLUBINY PATYKÓW

P RZEŁOŻYŁ J ACEK W IETECKI

T YTUŁ ORYGINAŁU T HE M ARRIAGE OF S TICKS

C ZĘŚĆ PIERWSZA

P IES ŚCIELE ŁÓŻKO

Ostatecznie wszyscy mamy do opowiedzenia tylko jedną historię. A chociaż ją

przeżyliśmy, zazwyczaj opuszcza nas odwaga i nie mamy pojęcia, jak ją opowiedzieć.

Ja żyłam zbyt krótko, teraz więc, kiedy jestem w stanie mówić o moim życiu, będę

kłamała. W jakim celu? Nie został nikt, komu można by zaimponować. Ludzie, którzy mnie

niegdyś kochali lub nienawidzili, albo już odeszli, albo ciągną resztką sił. Z jednym

wyjątkiem.

Nie pozostaje mi nic innego niż pamięć. Jestem bardzo, bardzo starą kobietą z głową pełną

wspomnień kruchych jak jajka. Mimo to głośno domagają się posłuchu. „Pamiętaj mnie!” —

krzyczą. Albo: „Przypomnij tego gadającego psa”. Ja odpowiadam: „Nie oszukujcie mnie!

Jesteście pewne? Czy tylko upiększacie historię, aby poprawić mi samopoczucie?”

Łatwo obrócić się lepszym profilem do zwierciadła historii. Ale jemu jest wszystko jedno.

Przekonałam się o tym.

Lustra i mapy. „X” oznacza nie miejsce, gdzie zaczyna się życie, lecz gdzie zaczyna się

ono liczyć. Zapomnijcie o tym, kim byli wasi rodzice, czego się nauczyliście, co zrobiliście.

Zapomnijcie o zyskach i stratach. Gdzie się zaczęła wasza podróż? Kiedy zdaliście sobie

sprawę, że wychodzicie za bramę?

Moja opowieść — „X” na mojej mapie — rozpoczęła się w hotelu w Santa Monica, kiedy

Pies posłał łóżko.

Poznaliśmy się zaraz po college’u. Przez półtora roku oboje szczerze wierzyliśmy, że to

będzie wielka miłość naszego życia. Zamieszkaliśmy razem, po raz pierwszy zwiedziliśmy

Europę, wspominaliśmy nieśmiało o małżeństwie i o imionach, jakie nadamy naszym

dzieciom. Kupowaliśmy przedmioty pasujące do wspaniałego starego domu nad oceanem,

który pewnego dnia zamierzaliśmy kupić. Był najlepszym kochankiem, jakiego miałam.

Zgubił nas optymizm: kiedy ma się dwadzieścia jeden lat, świat jawi się w różowych

kolorach. Wydaje ci się, że życie kryje tak wiele cudownych niespodzianek, iż możesz sobie

pozwolić na niedbałość. Traktowaliśmy nasz związek jak niezawodny samochód, który

zawsze — w pogodę i niepogodę — zapali i pojedzie. Myliliśmy się.

Między nami pogorszyło się z dnia na dzień. Nie byliśmy przygotowani na porażkę i

głupie okrucieństwo wobec siebie. W tak młodym wieku człowiek zamienia kochanka w

śmiertelnego wroga w ciągu paru oddechów. Przezwałam go Psem, a on ochrzcił mnie Suką.

Zasługiwaliśmy na nasze imiona. Dlaczego więc, dwanaście lat później, ten sam Pies siedział

w drogim hotelowym pokoju, kiedy wyszłam spod prysznica, z mokrymi włosami owiniętymi

ręcznikiem, i stwierdziłam z zadowoleniem, że posłał łóżko? Łóżko, które dzieliliśmy przez

ostatnie dziesięć godzin, jak zawsze z ogromną przyjemnością. Ponieważ należy brać, co

dają. Kobiety uwielbiają paplać. Jeśli znajdziesz mężczyznę, który nie tylko lubi słuchać, ale

też jest czułym kochankiem, pal licho całą resztę. Musisz przecież żyć w swojej skórze i

sumieniu. Jeżeli możesz odwiedzić ekskochanka i nadal cieszyć się rzeczami, które was

kiedyś łączyły, to znaczy, że należą one do ciebie, jeśli tylko ich chcesz. Czy tak wypada?

Wiem tylko tyle, że życie składa się z coraz większych nakładów i z coraz mniejszych

zysków, kończy się zaś siedzeniem na fotelu z nieruchomo utkwionym wzrokiem. Zawsze

przeczuwałam taki koniec. Chciałam być starą, pogrążoną we wspomnieniach kobietą, nie

jęczącą staruchą, która czeka, aż śmierć zadzwoni na obiad.

Przez wiele lat Pies i ja spotykaliśmy się przy różnych okazjach. Niemal zawsze było to

kilka radosnych, egoistycznych dni. Wstępował w nas nowy duch — tak mówił Pies, i miał

rację.

Posłał łóżko i ogarnął pokój. Taki właśnie był Doug Auerbach: zorganizowany i do

pewnego stopnia zaradny. Podziwiałam go, choć cieszyłam się, że nie wyszłam za niego za

mąż.

Pokój wyglądał dokładnie tak samo jak dzień wcześniej, kiedy go zajmowaliśmy. Pies

siedział z rękami na kolanach i oglądał teleturniej w telewizji. „Ochy” i „achy” publiczności

brzmiały smutnawo w liliowej pieczarze pokoju. Stałam, patrząc na niego, i zastanawiałam

się, kiedy znów się spotkamy.

Nie odrywając oczu od telewizora, Pies powiedział, że dużo o mnie myślał. Spytałam, w

jakim sensie. Odparł, że ożenił się i rozwiódł, odniósł dość umiarkowany sukces zawodowy i

w sumie miał więcej powodów do żalu niż dumy. Widział we mnie swoje przeciwieństwo.

Gdy zaprotestowałam, spojrzał na mnie i rzekł: „Błagam, nie!” Jakbym chciała mu wyrządzić

straszną krzywdę.

Potem wyłączył telewizor i spytał, czy wyświadczę mu wielką przysługę. Naprzeciw

hotelu znajdowała się duża apteka. Chciał, abym poszła tam z nim, gdyż potrzebował brzytwy

i szamponu. Wiedział, że zanim odlecę wieczorem do Nowego Jorku, muszę załatwić

mnóstwo spraw, ale ton jego głosu nie dopuszczał sprzeciwu.

Czym prędzej ubrałam się, podczas gdy Pies siedział i obserwował mnie, jak krzątam się

po pokoju. Cóż ważnego może być w wyjściu do apteki? Złościłam się, ale czułam zarazem,

że jego prośba ma w sobie coś żałosnego i naglącego.

Apteka okazała się jednym z tych ogromnych sklepów, które sprzedają trzydzieści

gatunków pasty do zębów i gdzie klienci snują się między stoiskami jak w amoku.

Zatrzymaliśmy się przy regale z brzytwami i szamponami. Było oczywiste, że Psu nie

spieszy się ze znalezieniem tego, czego szukał.

— Co jest grane, Doug?

Obrócił się do mnie i uśmiechnął.

— Hmmm?

— Muszę stać przy tobie, żebyś kupił mydło?

Przez chwilę milczał, tylko patrzył na mnie, jakby rozważał moje pytanie.

— Chciałem to zrobić od chwili, gdy dowiedziałem się o naszym spotkaniu. Bardziej niż

rozmawiać, kochać się, cokolwiek. Chciałem pójść z tobą do sklepu i przechadzać się, udając,

że jesteśmy mężem i żoną. Krótki wypad, żeby kupić aspirynę i program telewizyjny, a może

lody. Szkoda, że jest tak wczesna pora, ale wczoraj nie chciałem ci nic mówić. Zawsze bierze

mnie zazdrość, kiedy idę do całonocnych aptek albo sklepów i widzę robiące zakupy pary.

Zaglądam im do koszyków, żeby zobaczyć, co kupują.

— Nie robiłeś tego nigdy z żoną? — Miałam ochotę dotknąć jego ramienia, ale się

powstrzymałam.

— Pewnie, ale wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy. Teraz to co innego, rozumiesz?

Wtedy to był po prostu uciążliwy obowiązek. Wiedziałem, że z tobą będzie to mała przygoda,

podczas której oboje będziemy się dobrze bawić. Nawet jeśli nic nie kupimy, będziemy…

Popatrzył na mnie, ale zamilkł. Najgorsze, że wiedziałam doskonale, o co mu chodzi, i

było mi go żal. Wzywały mnie jednak inne sprawy, które były dla mnie ważniejsze. Chciałam

go jakoś pocieszyć, ale jednocześnie chciałam już stamtąd wyjść. Wizyta w aptece miała dla

niego o wiele większe znaczenie niż dla mnie.

Kupiliśmy, co trzeba, wróciliśmy do hotelu i wymeldowaliśmy się. Czekając na moją

taksówkę, przytuliliśmy się do siebie. Powiedziałam, że spotkamy się pod koniec lata w

Nowym Jorku.

Gdy przyjechała taksówka, Pies odezwał się:

— Wiesz, jest teraz taki sławny raper imieniem Dog. Snoop Doggy Dog.

— Odpada. Jesteś jedynym Psem w ludzkiej postaci, jakiego kocham.

Skinął głową.

— Dzięki za aptekę.

Właśnie wówczas powinnam się zorientować, że w powietrzu wisi coś więcej niż czysty

tlen. Dlaczego trzeba całego życia, by sobie uświadomić, że złowróżbne znaki pojawiają się

równie często jak ptaki na czereśni? Jadąc taksówką na lotnisko, ujrzałam coś, co powinno z

perspektywy czasu zmusić mnie do zastanowienia, co się dzieje, ja zaś gapiłam się na zegarek

w nadziei, że nie spóźnię się na samolot.

Kierowca — barczysty, starszy mężczyzna — miał na głowie bejsbolówkę z nadrukiem

San Diego Padres. Nie odezwał się ani słowem, nie licząc urażonego jęknięcia, kiedy ładował

moją walizkę do bagażnika. W porządku: usiadłam z tyłu i odpowiadałam na telefony od

ludzi, których w Los Angeles unikałam jak ognia. Opanowałam tę sztukę do perfekcji —

dzwonisz do kogoś i mówisz, że właśnie jedziesz na lotnisko, ale nie mogłeś się nie odezwać

przed wyjazdem. Wtedy twój rozmówca opowie ci wszystko w pięć minut, na co w innych

okolicznościach straciłby dwie godziny i pieniądze na wystawną kolację. Kto powiedział, że

cierpliwość rośnie z wiekiem? Ja miałam coraz mniej cierpliwości i byłam z tego dumna. Jeśli

osiągnęłam jakiś sukces, to tylko dzięki krótkim i zdecydowanym działaniom. Tego samego

oczekiwałam od innych. Podczas ostatniej rozmowy przez telefon miałam zamknięte oczy i

dlatego z początku umknęło mi to, co powiedział kierowca. Kiedy je otworzyłam, zobaczyłam

zdumiewający widok: jakaś kobieta siedziała na wózku inwalidzkim obok pasa autostrady.

Choć była już pewnie ósma wieczór, latarnie nie paliły się. Mrok rozpraszały jedynie

pulsujące strumienie samochodowych świateł. Kobieta mignęła nam za szybą i znikła w

ciemności Los Angeles. Lecz przez moment, kiedy oświetliło ją auto przed nami, a potem my,

widzieliśmy ją wyraźnie: siedziała na wózku dla paralityków na opustoszałym poboczu drogi.

— Świrówa! W LA jest pełno świrów.

Spojrzałam we wsteczne lusterko. Kierowca patrzył na mnie, oczekując potwierdzenia.

— Może nie jest świrem. Może zabłądziła albo coś jej się stało.

Mężczyzna potrząsnął głową.

— Ale gdzie tam. Jak człowiek jeździ na taksie, to widzi takie rzeczy cztery razy dziennie.

Jeśli chcesz zobaczyć, jak wariacki jest ten świat, usiądź za kółkiem.

To wyjaśnienie nie usatysfakcjonowało mnie i zadzwoniłam pod 911. Musiałam zapytać

taksówkarza, w którym miejscu widzieliśmy tę kobietę. Odpowiedział mi oschłym tonem.

Policjant przyjmujący zgłoszenie poprosił o więcej szczegółów. Odparłam, że przy

autostradzie jest kobieta na wózku inwalidzkim i że mam wrażenie, iż tak być nie powinno.

W samolocie myślałam ciągle o tych trzydziestu minutach spędzonych w aptece i o

kobiecie na wózku. Obydwa zdarzenia obudziły we mnie niepokój. Kiedy jednak

wylądowaliśmy w Nowym Jorku, pochłonęły mnie codzienne sprawy, które musiałam

załatwić przed spotkaniem z Zoe.

Na myśl, że zobaczę moją najlepszą przyjaciółkę i że zrobimy to, co zaplanowałyśmy,

serce trzepotało mi w piersi. Miałyśmy spotkać się z ludźmi z ogólniaka w piętnaście lat po

maturze.

Takie okazje wydają się wspaniałe na kilka miesięcy przed tym, nim się zdarzą. W miarę

jak zbliżał się dzień zjazdu, mój entuzjazm ścinał się jak zsiadłe mleko. Z jednej strony byłam

ciekawa, co się stało w ciągu tych wszystkich lat z niektórymi kolegami i koleżankami z

mojej klasy. Z drugiej strony byłam przerażona spotkaniem z ludźmi, którzy rozporządzali

moim życiem, kiedy miałam osiemnaście lat.

Teraz przestałam się już martwić o przeszłość, ale gdy miałam trzydzieści trzy lata, było

inaczej. Zakłopotanie dopadało mnie z całą siłą. Przejmowałam się tym, co myślą o mnie inni.

Nawet piętnaście lat po szkole chciałam pojawić się wśród starych kumpli, mając pewność, że

większość z nich ucieszy się, zdziwi lub będzie zazdrosna — niekoniecznie w tej kolejności.

Co innego Zoe. W porównaniu z moim życiem życie Zoe Holland przypominało strzelnicę

z nią jako celem na tarczy. Wykruszyła się już na pierwszym roku studiów i wyszła za mąż,

Carroll Jonathan - Zaślubiny patyków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: