Brockmann Suzanne - Przynęta doskonała.pdf - Książki - tu-za-free

Suzanne Brockmann

Przynęta doskonała

Podziękowania

Przede wszystkim dziękuję Lee Brockmann i Edowi Gafmeyowi,

którzy zechcieli przeczytać szkic mojej powieści. (Dziękuję również

Deede Bergeron i Patricii McMahon, które czekały w pogotowiu, by

w każdej chwili pomóc!).

Dziękuję cudownym ludziom pracującym w Ballantine Books,

którzy wkładają wiele trudu, aby najnowsza część cyklu, w której

występuje SEAL Team Sbeteen, Troubleshooters Inc. i Zespól FBI do

Zwalczania Terroryzmu Maksa Bhagata, trafiła do rąk czytelników tak

szybko, jak to tylko możliwe: Ginie Centrello, Lindzie Marrow,

Arielle Zibrak i Signe Pike. Dziękuję również mojemu wspaniałemu

wydawcy Shaunie Summers.

Dziękuję Gail LeBlanc za pożyczenie mi swego nazwiska!

Dziękuję Vivian Tonnies za pomoc przy tłumaczeniu powieści na

język niemiecki, Erice Schutte za przygotowanie informacji na temat

Kenii i emerytowanej major Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych

Michelle Gomez za tyle rzeczy, że nie da się ich wymienić!

I dziękuję miejscowemu zespołowi: Edowi, Jasonowi i Melanie

Gaffney oraz Sugar i Spice - najwspanialszym sznaucerom na świecie.

Dziękuję również Ericowi Rubenowi, Steve'owi Axelrodowi i

Tinie Trevaskis.

Dziękuję wszystkim, którzy byli zaangażowani w Target: Tampa

weekend: Mai Stosskopf z EMA, Gilly Hailparn i zespołowi ds.

reklamy z Ballantine Books oraz moim cudownym gościom:

Catherine Mann, Alesii Holliday i Chuckowi Pfarrerowi.

Pozdrawiam serdecznie koordynatorki zespołu wolontariuszy:

Suzie Bernhardt, Karen Metheny i Sue Smallwood - dzięki którym

było możliwe trwające cały weekend spotkanie z czytelnikami, jak

również wszystkim wspaniałym wolontariuszom: Elizabeth i Lee

Benjaminom, Lee Brockmann, Jeanne Glynn, Michelle Gomez, Kim

Harkins, Stephanie Hyacinth, Beki i Jimowi Keene, Reginie

LaMonica, Kayowi Luecke, Laurze Lukę, Jeanne Mangano, Heather

McHugh, Peggy Mitchell, Barbarze Mize, Dorbertowi Ogle, Gail

Reddin, Marli Snead, Shannon Short, Erice Shutte i Melissie

Thompson. Wszystkiego najlepszego!

Ekstra podziękowania dla Mai za wymyślenie promocyjnego

hasła „Wojna toczy się w tobie" dla (fikcyjnego!) filmu American

Hero i dla Kathy Lague za to, że zgodziła się, by Max wykorzystał jej

pomysł z olbrzymimi widelcami latającymi w przestrzeni kosmicznej,

które śnią mu się w nocnych koszmarach.

Ostatnie - choć wcale nie najmniejsze - podziękowania chcę

złożyć moim czytelnikom. Uwielbiam otrzymywać od was listy i e -

maile, dyskutować z wami w internecie i spotykać się w trakcie

podpisywania książek.

Jak zawsze biorę na siebie całkowitą odpowiedzialność za

wszystkie popełnione błędy, a także za to, na co sobie pozwoliłam.

Odwiedźcie

stronę

www.SuzanneBrockmann.com/Appearances .

moją

Prolog

Północna część Waszyngtonu, D.C.

Wrzesień 1986

Dziewiętnaście lat temu

Max miał jeszcze najwyżej pięć minut. Za pięć minut snajperzy z

brygady antyterrorystycznej dotrą na miejsce. Za pięć minut z

Leonarda D'Angelo zostanie mokra plama na marmurowej posadzce

banku, którą będzie musiała zetrzeć mopami ekipa sprzątaczy o

wyjątkowo odpornych żołądkach.

Lenny zawinił, bo zachował się jak skończony idiota. Wszedł z

pistoletem w kieszeni do podmiejskiego oddziału Westfield National

Bank.

Na dodatek cała ta heca z braniem zakładników była kolejnym

złym pomysłem.

Gdyby jednak nawet agent FBI Max Bhagat nie spędził ostatnich

piętnastu minut w wozie patrolowym, oglądając materiał z kamer

zainstalowanych w banku i słuchając przez superczuły mikrofon o

dużym zasięgu dramatu, który właśnie rozgrywał się wewnątrz, i tak

nie uwierzyłby, że Lenny zasłużył na to, by umrzeć za swoje błędy.

Najwyraźniej Lenny wszedł do banku i zażądał, by kasjerka

wypłaciła mu z pewnego konta czterdzieści siedem tysięcy osiemset

siedemdziesiąt trzy dolary i dwanaście centów. Problem polegał na

tym, że nie umiał podać właściwego numeru identyfikacyjnego

dającego dostęp do tych pieniędzy, więc po krótkiej konwersacji

uzupełnionej mnóstwem gwałtownych gestów kasjerka wezwała

pracownika ochrony. I właśnie wtedy Lenny wyciągnął swój mały

pistolecik. A zaraz po tym wystrzelał niedużą, zgrabną dziurkę w

dźwiękochłonnych płytkach pokrywających sufit.

To zaskakujące wydarzenie sprawiło, że prawie każdy z obecnych

wówczas w banku zalał się łzami - nie wyłączając rabusia, który

wciąż jeszcze pochlipywał jak dzieciak.

Tak zwany pracownik ochrony natychmiast wręczył Lenny'emu

własną broń, nie usiłując nawet wytrącić pistoletu z dłoni napastnika,

a rozbroiwszy się całkowicie, polecił zakładnikom, żeby usiedli na

podłodze i założyli ręce na kark, co uczynili wszyscy z wyjątkiem

dwojga małych dzieci, które matki trzymały na rękach.

Zakładnicy stłoczyli się pod jedną ze ścian. Główna kasjerka

pospieszyła, żeby przygotować wypłatę dla Lenny'ego, ale jej chęć

współpracy okazała się nieco spóźniona.

Huk wystrzału zwabił na miejsce najpierw miejscowego gliniarza,

potem policję stanową, a potem - ponieważ przypadkiem jedna z

kasjerek była spokrewniona z sędzią federalnym - oddział FBI,

którego najmłodszym członkiem był właśnie Max. Teraz dookoła

banku aż roiło się od wozów policyjnych; wszędzie błyskały migacze,

a oficerowie - w mundurach i w cywilu - wyskakiwali na ulicę, lecz

zatrzymali się w bezpiecznej odległości, poza zasięgiem strzału

niewielkiego pistoletu Lenny'ego.

Wkrótce stało się jasne dla członków z sił specjalnych, że

napastnik nie miał zielonego pojęcia o spokrewnionej z VIP-em

kasjerce i że jest kompletnym amatorem. Miało to swoje dobre i złe

strony.

Dobra polegała na tym, że Lenny zupełnie nie wiedział, jak się

organizuje skok, i cały czas stal jak wryty na środku banku. Znajdował

się dokładnie naprzeciw ogromnego owalnego okna i w związku z

tym stanowił doskonały cel dla snajperów z oddziału SWAT.

Złą stroną było to, że do chwili przybycia antyterrorystów Lenny

stanowił jednak potencjalne zagrożenie. Facet nie wypowiedział ani

jednego spójnego zdania od czasu, gdy Max zaczął się przysłuchiwać.

Płakał przez cały czas, wydając z siebie przypominające zwierzęce

odgłosy pojękiwania, i trzymał w wyciągniętych rękach zarówno swój

pistolet, jak i broń strażnika.

- Niech mi pan pozwoli tam wejść, sir - Max zwrócił się z prośbą

do szefa zespołu Ronalda Shawa, który odpowiadał za tę operację.

Ale Shaw tylko pokręcił głową, nie zadając sobie trudu, żeby

odezwać się do młodzika. Max pracował w tym zespole zaledwie od

kilku tygodni i był przekonany, że Shaw nie znał nawet jego

nazwiska.

Mimo wszystko nalegał dalej.

- Sir, coś się dzieje z tym facetem. Chciałbym spróbować z nim

porozmawiać.

Leonard D'Angelo nie był notowany, nie miał żadnej kryminalnej

przeszłości. Nie wlepiono mu nawet mandatu za złe parkowanie.

Desperacko szukając jakichkolwiek informacji o napastniku, Max

zadzwonił do przyjaciela, który pracował w sektorze podatkowym.

Brockmann Suzanne - Przynęta doskonała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: