RDTWZiP batalion-kompania
1401. CECHY CHARAKTERYSTYCZNE DZIAŁAŃ W SPECYFICZNYCH ŚRODOWISKACH WALKI.
1. Specyficznymi środowiskami walki określamy obszar i otoczenie, które ze względu na ukształtowanie i pokrycie terenu oraz warunki klimatyczne i pory doby w istotny sposób wpływają na możliwości przygotowania i prowadzenia walki.
2. Do specyficznych środowisk walki zaliczamy: teren zabudowany, lasy i obszary lesisto-jeziorne, teren górzysty, wybrzeże morskie, przeszkody wodne, noc i warunki ograniczonej widoczności oraz zimę.
3. Warunki specyficzne rzadko występują w jednolitej formie. Najczęściej będą się one przeplatać, dodatkowo zwiększając trudności w prowadzeniu działań.
4. Specyficzne środowiska walki sprzyjają działaniom obronnym, a ograniczają możliwości prowadzenia natarcia.
5. Prowadząc działania zaczepne w terenie o specyficznych warunkach bardziej uzasadnione jest jego obejście lub okrążenie, niż atakowanie. W celu szybkiego pokonania tych obszarów i izolowania broniących się tam wojsk, należy wykonywać manewr drogą powietrzną, przenikania lądem (drogą wodną) oraz szeroko stosować oddziały wydzielone i obejścia.
6. Z reguły pododdziały mogą prowadzić działania obronne w znacznie większych rejonach niż w warunkach normalnych. W rejonach obrony (punktach oporu) mogą występować odcinki wymagające dozorowania i patrolowania. Rozrzedzone ugrupowanie bojowe zwiększa zagrożenie oddziaływania oddziałów obejścia (patroli) na skrzydła i tyły broniących się lub nacierających oddziałów (pododdziałów).
7. Działania bojowe prowadzone są zazwyczaj na samodzielnych kierunkach niekiedy znacznie od siebie oddalonych. Większość działań w tych obszarach wykonywać będą pododdziały piechoty (spieszone). Czołgi, bojowe wozy piechoty (transportery opancerzone) oraz środki wsparcia z reguły użyte będą w sposób zdecentralizowany. Użycie jednorodnych pododdziałów zmechanizowanych i pancernych powinno być ostatecznością. Dominować powinny doraźnie tworzone zgrupowania taktyczne (tworzone na bazie batalionu) i grupy taktyczne (tworzone na bazie kompanii).
8. W tworzeniu systemu obserwacji i ognia należy uwzględnić zmniejszanie się dystansu rażenia (obserwacji), dużą ilość pól martwych, trudności w wykonaniu manewru ogniem. W prowadzeniu obrony istotne jest wykonywanie kontrataków nawet na szczeblu kompanii. System ubezpieczeń bojowych i bezpośrednich powinien być zagęszczony.
9. Działania w specyficznych środowiskach walki w szczególny sposób wymagają wszechstronnego zabezpieczenia bojowego.
10. Cechą charakterystyczną działań w specyficznych środowiskach walki będzie konieczność prowadzenia manewru sił i środków, dowozu i ewakuacji z wykorzystaniem niewielkiej ilości dróg, niskie tempo i ogniskowy charakter działań. W tych okolicznościach szczególnego znaczenia nabiera inicjatywa, umiejętności i jakość dowodzenia na najniższych szczeblach dowodzenia.
1402. TEREN ZABUDOWANY.
1. Tereny zabudowane obejmują: miasta, miejscowości, wsie i skupiska przemysłowe.
2. W planowaniu i prowadzeniu walki w terenie zabudowanym rozważone i uwzględnione muszą być skutki tego działania na ludność cywilną i odpowiedzialności za ochronę dóbr kultury światowej i narodowej.
3. Działania w rejonie zabudowanym charakteryzują się:
- ograniczonym polem ostrzału i obserwacji;
- dobrymi warunkami ubezpieczenia, ukrycia i maskowania ludzi oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego co utrudnia ocenę siły wojsk;
- obniżonymi możliwościami manewru, szczególnie pododdziałów zmechanizowanych oraz czołgów, artylerii i innych pojazdów samochodowych, lecz zwiększonymi możliwościami przenikania i obejścia;
- walką w zwartych kwartałach, w tym większe zagrożenie dla wozów bojowych na ogień z bliskiej odległości;
- trudnościami w dowodzeniu i łączności, kierowanie pododdziałami będzie musiało być zdecentralizowane;
- wysokim zużyciem amunicji i innych środków bojowych;
- koniecznością prowadzenia walki na trzech poziomach: na poziomie ulicy, ponad ziemią (na dachach i w budynkach) oraz pod ziemią (w piwnicach, ciągach kanalizacyjnych i systemach podziemnych przejść i tuneli).
4. Specyficzne warunki terenu zabudowanego tworzą następujące ograniczenia:
- stanowiska ogniowe muszą być wybierane tak aby zapewniały przewagę w warunkach ograniczonej obserwacji i dostępności pól ostrzału;
- rozbudowa fortyfikacyjna, ze względu na podłoże (utwardzone nawierzchnie ulic), opierać się powinna na szerokim stosowaniu worków fortyfikacyjnych, oraz innych środków;
- możliwość ruchu jest poważnie ograniczona, zawały, zagruzowania dają broniącemu się dodatkowe możliwości ukrycia się, natomiast atakującemu utrudnią podejście i atak;
- ciężar walki przeniesiony będzie na środki rażenia krótkiego zasięgu i granaty ręczne, mogą wystąpić trudności w prowadzeniu ognia z broni bezodrzutowej;
- czołgi, bojowe wozy piechoty, artyleria wymagają wsparcia i osłony piechoty;
- budynki ograniczają możliwości prowadzenia ognia z wozów bojowych i przez artylerię;
- w wyniku oddziaływania ogniowego zniszczeniu mogą ulec wodociągi, gazociągi, zbiorniki z toksycznymi środkami przemysłowymi powodując konieczność działania w rejonach zatopień i skażeń oraz pożarów;
- walka uliczna jest wyczerpująca fizycznie i psychicznie, utrzymanie sprawności bojowej wymagać może częściowej wymiany pododdziałów znajdujących się w bezpośredniej styczności.
5. Obronę terenu zabudowanego przygotowuje się na jego przedpolach, w przypadku organizowania obrony bezpośrednio w tym terenie przedni skraj obrony przygotowuje się na obrzeżach.
6. Batalion w terenie zabudowanym broni jednego lub kilku kwartałów, małego miasteczka, wsi (osady). Kompania podczas działania w tym terenie broni punktu oporu wykorzystując kilka budynków bądź zabudowań wsi (osady).
7. Punkt ciężkości obrony powinien być skupiony na utrzymaniu arterii przelotowych, węzłów komunikacyjnych i dróg. Obrona całego rejonu zabudowanego, jak i każdego budynku powinna być przygotowana do walki w okrążeniu. Budynki zapewniają ciągłość obrony i gwarantują obrońcy swobodę ruchu. Obrona musi być przygotowana (rozbudowana) w głąb.
8. Przygotowując obronę w terenie zabudowanym, dowódca batalionu – obok ogólnych przedsięwzięć przygotowania walki – określa : budynki, które należy włączyć do punktów oporu, sposób manewru pododdziałami, rejony odpowiedzialności poszczególnych elementów ugrupowania bojowego.
9. Podstawę struktury batalionowego rejonu obrony są kompanijne punkty oporu. Przy organizowaniu punktów oporu przede wszystkim wykorzystuje się mocne budynki narożne, z niskim parterem lub podpiwniczeniem. Punkty oporu przygotowuje się do obrony okrężnej przy zachowaniu łączności ogniowej pomiędzy nimi, gromadzi się w nich dodatkowe zapasy amunicji, żywności, wody pitnej i innych środków materiałowych.
W lukach pomiędzy punktami oporu i na ulicach buduje się zapory, barykady, zawały a podejścia do nich minuje się, osłaniając je ogniem skrzydłowym i krzyżowym.
W celu zapewnienia manewru pododdziałami wewnątrz kwartałów urządza się przejścia, a także wykorzystuje się urządzenia komunikacji podziemnej. W przejściach podziemnych nie wykorzystywanych do manewru buduje się zapory, a wejścia i wyjścia obserwuje i osłania ogniem.
10. Rażenie ogniowe w batalionie (kompanii) organizuje się uwzględniając ogień skrzydłowy, krzyżowy i wielowarstwowy broni strzeleckiej, czołgów, bojowych wozów piechoty (transporterów opancerzonych), dział strzelających na wprost, wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych, granatników, a także moździerzy i artylerii strzelającej z zakrytych stanowisk ogniowych.
Pododdziały zajmujące obronę w wielopiętrowych budynkach przygotowują ogień wielowarstwowy, tak aby wszystkie podejścia do punktów oporu (budynków) były ostrzeliwane. Z reguły większość środków ogniowych, w tym działa, rozmieszcza się na niższych kondygnacjach i w piwnicach.
Czołgi, bojowe wozy piechoty (transportery opancerzone) wykorzystuje się w kompanijnych punktach oporu. Ich stanowiska ogniowe powinny gwarantować możliwie największe zasięgi rażenia. Rozmieszcza się je za zwałami gruzu, za ścianami (barykadami) lub na skwerach (skrzyżowaniach ulic). Bezodrzutowe i kierowane środki ogniowe rozmieszcza się w takich miejscach, z których możliwe jest prowadzenie skutecznego ognia np. wzdłuż ulic, placów.
Miotacze ognia przydziela się pododdziałom piechoty i rozmieszcza na przednim skraju obrony. Mogą być również włączane w skład odwodów lub grup zaporowych.
Pododdziały moździerzy i artylerii rozmieszcza się zazwyczaj w parkach, na placach i stadionach a także w innych miejscach skąd możliwe jest prowadzenie ognia. Wydzielone do bezpośredniego wsparcia pododdziały i środki ogniowe rozmieszcza się w kompanijnych punktach oporu.
Środki przeciwlotnicze, a także środki wydzielone do walki z przeciwnikiem powietrznym rozmieszcza się na dachach budynków, gdzie z wykorzystaniem worków fortyfikacyjnych i środków podręcznych przygotowuje się dla nich stanowiska ogniowe.
Posterunki obserwacyjne (obserwatorów) wystawia się na dachach budynków, z których zapewniona jest obserwacja okrężna.
11. Ugrupowanie bojowe powinno być elastyczne i zapewniać samodzielność w prowadzenia obrony w rejonach odpowiedzialności. Z reguły batalion ugrupowuje się w jeden rzut z kilkoma odwodami w sile mieszanych zgrupowań plutonowych. Kompania przyjmuje ugrupowanie jednorzutowe z odwodem (odwodami) w sile jednej (dwóch) drużyn. W skład odwodów włącza się czołgi, bojowe wozy piechoty (transportery opancerzone), miotacze ognia, saperów, wozy artylerii samobieżnej.
12. System informacyjny ze względu na decentralizację działań musi być szczególnie elastyczny i prosty. Zdobywanie informacji o przeciwniku realizowane jest przez system posterunków obserwacyjnych i obserwatorów oraz patroli działających na podejściach, w terenie niezajętym i na skrzydłach. Dowodzenie realizowane jest z wykorzystaniem środków przewodowych (w tym telekomunikacji krajowej i lokalnej), radiowych oraz umówionych sygnałów i łączników.
13. Walkę w terenie zabudowanym prowadzi się uporczywie o każdy dom, nawet w okrążeniu. Obrońca powinien wykorzystywać swoją znajomość terenu zabudowanego do aktywnych działań. Patrolowanie, zasadzki mogą być skuteczne w celu zaskoczenia i załamania natarcia przeciwnika.
14. Jeżeli przeciwnikowi udało się wedrzeć do budynku o istotnym znaczeniu w systemie rejonu obrony (punktu oporu), powinno się zlikwidować go ogniem broni strzeleckiej i granatami zanim zdąży się w nim umocnić. W tym przypadku czołgi, bojowe wozy piechoty (transportery opancerzone) ogniem blokują podejście kolejnych sił a wydzielone grupy (pododdziały) likwidują przeciwnika w obiekcie. W sytuacji gdy odzyskanie obiektu jest niemożliwe lub może pochłonąć dużo ofiar należ ten budynek zburzyć lub podpalić.
15. W celu likwidacji przeciwnika w opanowanych przez niego punktach oporu wykonuje się kontratak. W tych warunkach kontrataki wymagają scentralizowanego planowania i zdecentralizowanej realizacji. Wykorzystując dogodne ukrycia i maskowanie jakie zapewnia teren zabudowany gwałtownym atakiem z bliskich odległości zniszczyć przeciwnika i odzyskać utracony teren (budynki).
16. Natarcie na obszar zabudowany wymaga dobrze skoordynowanej i zdecentralizowanej realizacji.
17. Batalion (kompania) działający na kierunku zabudowanym niszczy przeciwnika broniącego się na jego podejściach, oskrzydla i obchodzi jego punkty oporu i dąży do wdarcia się w obszar zabudowany z marszu. Opanowuje kluczowe obiekty i bez zatrzymania rozwija natarcie w głąb obrony przeciwnika niedopuszczając do zorganizowania trwałego oporu.
18. Konieczność atakowania zawczasu przygotowanej obrony terenu zabudowanego wymaga odpowiedniego przygotowania.
19. W przygotowaniu natarcia na teren zabudowany dowódca batalionu (kompanii) oprócz ogólnej problematyki przygotowania natarcia, ocenia charakter obrony przeciwnika na podejściach , na skraju i w głębi terenu zabudowanego. Na podstawie map (planów i zdjęć) o małej skali zapoznaje się z przebiegiem ciągów komunikacyjnych, charakterem zabudowy, systemem komunikacji podziemnej. Precyzuje kierunki i kluczowe obiekty, których opanowanie naruszy system obrony przeciwnika. Wyznacza obiekty pośrednie, których zdobycie zapewnia opanowanie obiektu końcowego.
20. Natarcie w terenie zabudowanym może być realizowane w połączeniu z opanowaniem obiektów pośrednich w trzech etapach. Rozbicie sił na podejściach i opanowanie ich rubieży, które pozwoli na izolowanie tego obszaru. Szturmu, który składa się z podejścia i opanowania punktów oporu w budynkach na skraju terenu zabudowanego. Rozwinięcia natarcia w głąb i „oczyszczania” opanowanych obiektów.
21. W terenie zabudowanym batalion z reguły naciera wzdłuż jednej, dwóch ulic z przyległymi do nich kwartałami (zabudowaniami). Kompania naciera zwykle wzdłuż jednej ulicy.
22. W przypadku, gdy opanowanie terenu zabudowanego z marszu nie powiodło się, organizuje się na nie szturm.
23. Batalion z pododdziałami (środkami) wzmocnienia: pancernymi (piechoty), artylerii, inżynieryjnymi, miotaczy ognia tworzy oddział; a kompania (niekiedy pluton) grupę szturmową. Zgrupowanie te stanowią zasadnicze elementy ugrupowania bojowego w natarciu na teren zabudowany (szczególnie o zabudowie zwartej).
24. W grupie szturmowej organizuje się podgrupy : atakującą, osłony (przeszukującą), torującą i wsparcia ogniowego. Grupy szturmowe dodatkowo wyposaża się w ładunki wybuchowe, środki dymne i zapalające.
25. Oddział (grupa) szturmowy przyjmuje ugrupowanie do szturmu pod osłoną ognia artylerii, uderzeń lotnictwa oraz ubezpieczeń walczących w styczności z przeciwnikiem. Szturm prowadzi się zwykle pieszo z linii podstaw wyjściowych.
26. Wykorzystując ogień artylerii, czołgów, bojowych wozów piechoty (transporterów opancerzonych), miotaczy ognia oddziały (grupy) szturmowe, wykorzystując wyrwy w ścianach, przejścia podziemne, rowy łączące i inne skryte podejścia, podchodzą do obiektu i w ustalonym czasie pod osłoną ognia i dymów włamują się do budynków. Pododdziały (grupy) inżynieryjne wchodzące w skład oddziału (grupy) szturmowego, wykonują przejścia w ścianach i stropach, a w razie konieczności rozminowują opanowane budynki. Pododdziały artylerii (środki artyleryjskie) niszczą w tym czasie przeciwnika w sąsiednich budynkach i wzbraniają podejścia jego odwodów.
Po opanowaniu kwartału (budynków), batalion (kompania) kontynuuje walkę i dąży do opanowania kolejnych kwartałów (budynków). Grupy (podgrupy) przeszukujące sprawdzają kolejno kondygnacje i pomieszczenia likwidując małe grupy przeciwnika, osłaniając jednocześnie skrzydła i tyły oddziału (grupy) szturmowego.
27. Ważniejsze z opanowanych budynków i skrzyżowania ulic umacnia się. Wyjścia z przejść podziemnych i ciągów kanalizacyjnych ubezpiecza się. Silnie umocnione i bronione budynki blokuje się, a następnie burzy lub podpala.
28. Barykady, zagruzowania na ulicach, po ich opanowaniu przez grupy szturmowe, rozgradza się z wykorzystaniem materiałów wybuchowych, urządzeń spycharkowych czołgów i wozów zabezpieczenia technicznego oraz maszyn inżynieryjnych.
29. Dowodzenie oddziałem (grupą) szturmowym realizuje się z wykorzystaniem środków radiowych i łączników. Rozkazy będą zwykle obejmować całość działań w ogólnym zarysie a ich pierwszy etap w szczegółach. Plany i uszczegółowione rozkazy każdego kolejnego etapu sporządzane będą i przekazywane dla wykonawców po osiągnięciu celów poprzedniego etapu.
30. Teren zabudowany jest dogodnym obszarem do prowadzenia działań opóźniających. Zwarta zabudowa miast, budynki wiejskie pozwalają na skuteczne kanalizowanie i opóźnianie działań zaczepnych przeciwnika.
31. Istotą działań opóźniających jest unikanie przewlekłych walk, przez stawianie nacierającemu oporu na kolejnych liniach opóźniania, nie dopuszczając do rozstrzygających starć.
32. Batalion (kompania) prowadząc działania opóźniające w terenie zabudowanym każdorazowo musi zapewnić sobie możliwość manewru i oderwania się od przeciwnika. Niszczące rażenie lotnictwa i artylerii może spowodować zawały i zagruzowania dróg i ulic przewidzianych jako drogi manewru. Działanie oddziałów wydzielonych i obejścia może odciąć i zablokować pododdziały prowadzące opóźnianie.
33. W działaniach opóźniających w terenie zabudowanym batalionowi wyznacza się pas opóźniania, a kompanii kierunek i linie (obiekty) opóźniania.
34. Punkt ciężkości opóźniania skupia się wzdłuż dróg i ulic. Budynki przylegające do dróg i ulic wykorzystuje się do tworzenia doraźnych punktów oporu i sieci zasadzek. Skrzyżowania i węzły komunikacyjne przygotowuje się do niszczenia. Wzdłuż dróg i ulic pomiędzy liniami (obiektami) opóźniania przygotowuje się barykady przelotowe i zaporowe a podejścia do nich minuje się. W pasie opóźniania batalionu wyznacza się i utrzymuje drogi (ulice) wycofania.
35. Przygotowując działania opóźniające dowódca batalionu (kompani) ocenia możliwe kierunki działania przeciwnika, określa i wyznacza drogi (ulice), kierunki opóźniania, główne i pośrednie linie (obiekty) opóźniania. Precyzuje miejsca wykonania punktów i węzłów niszczeń i zapór. Na głównych liniach (obiektach) opóźniania przygotowuje się sieć samodzielnych plutonowych punktów oporu a w nich wyznacza się główne, tymczasowe i zapasowe stanowiska ogniowe dla czołgów, bojowych wozów piechoty (transporterów opancerzonych), dział strzelających na wprost, kierowanych i bezodrzutowych środków przeciwpancernych, pododdziałów moździerzy i artylerii oraz środków przeciwlotniczych. Na pośrednich liniach opóźniania organizuje się sieć zasadzek siłami plutonów, drużyn (załóg czołgów). Przed i pomiędzy liniami opóźniania przygotowuje się zapory fortyfikacyjne i minowe, urządza niszczenia oraz planuje wykonywanie lokalnych kontrataków z ograniczonym celem.
36. Główne i pośrednie linie opóźniania wyznacza się na drogach (ulicach) przebiegających poprzecznie do pasa (kierunku) opóźniania.
37. Do działań opóźniających w terenie zabudowanym batalion z reguły przyjmuje ugrupowanie w jeden rzut z odwodem (odwodami), a kompania w jeden rzut z odwodem.
38. Pododdziały i punkty logistyczne zwykle rozmieszcza się wykorzystując obiekty terenowe infrastruktury logistycznej oraz naturalne i sztuczne ukrycia. W wypadku obrony okrężnej pododdziały i urządzenia logistyczne rozmieszcza się w centrum ugrupowania bojowego.
39. Dostarczanie środków bojowych i materiałowych, ewakuację medyczną i techniczną organizuje się po nie obserwowanych drogach (ulicach), tunelach i przejściach podziemnych. W razie potrzeby dla pododdziałów logistycznych wykonuje się specjalne przejścia i przejazdy przez zawały i zagruzowania.
40. Jeżeli dojazd transportu samochodowego lub innego do walczących pododdziałów jest niemożliwy to w celu dostarczenia środków bojowych i materiałowych organizuje się zespoły tragarzy.
41. W toku natarcia organizuje się wyszukiwanie rannych i chorych. Sanitariuszy i patrole sanitariuszy wyposaża się w liny, pasy i inny sprzęt do ewakuacji rannych z trudno dostępnych miejsc.
42. W działaniach w terenie zabudowanym należy w szerokim zakresie współpracować i współdziałać z jednostkami obrony terytorialnej i ludnością cywilną.
1403.TEREN LESISTY I LESISTO-JEZIORNY.
1. Teren lesisty (lesisto-jeziorny) jest całkowicie lub w większości pokryty lasami (lasami i ...
edudako