Bagley Desmond - Osuwisko.pdf - Bagley Desmond - Blood43

Desmond Bagley

Osuwisko

Wysiadłem w Fort Farrell bardzo zmęczony. Po dłuższej jeździe autobusem, nawet

przy bardzo miękkim zawieszeniu i najwygodniejszych fotelach człowiek czuje, jakby

kilka ostatnich godzin przesiedział na worku kamieni. Byłem, więc zmęczony, a Fort

Farrell na pierwszy rzut oka nie sprawiał najlepszego wrażenia. Napis przy wjeździe

głosił: „Największe miasteczko na Północnym Wschodzie”. Ktoś najwyraźniej zapomniał

o istnieniu Dawson Creek.

Tu kończyła się trasa, ale kierowca nie czekał długo. Nikt nie wsiadł. Stanąłem na

przystanku, a autobus zawrócił i ruszył w stronę Peace River i Fort St. John, z powrotem

do cywilizacji. Populacja Fort Farrell wzrosła o jedną osobę – tymczasowo.

Było wczesne popołudnie i miałem dosyć czasu na załatwienie jedynej sprawy, od

której zależało, czy zostanę dłużej w tej leśnej metropolii. Zamiast rozglądać się za

hotelem, zostawiłem torbę z bagażem na przystanku w przechowalni i zapytałem o biuro

Mattersona. Niski grubas, wyglądający na miejscowego totumfackiego spojrzał na mnie

z błyskiem w oku i mrugnął.

– Pan tu chyba od niedawna?

– Na to wygląda, skoro właśnie wysiadłem z autobusu – stwierdziłem pogodnie.

Zależało mi na zdobyciu informacji, a nie na zaspokajaniu cudzej ciekawości.

Mruknął i błysk w oku znikł.

– Biurowiec Mattersonów jest na High Street. Trafisz pan tam, jeśli nie jesteś ślepy –

powiedział krótko. Jeden z tych małomiasteczkowych dowcipnisiów, którzy mają o sobie

wygórowane mniemanie. Czort z nim! Nie byłem w nastroju przyjaznym, chociaż później

okazało się, że muszę trochę popracować nad umiejętnością robienia na różnych osobach

pożądanego wrażenia.

High Street okazała się głównym deptakiem, biegnącym tak prosto, jakby wytyczono

ją przy użyciu linijki. Stanowiła nie tylko główną, ale na dobrą sprawę jedyną ulicę

w całym Fort Farrell (liczba ludności 1 806 plus jeden). Po obu stronach ciągnął się

szereg typowych kamieniczek udających, dzięki nadbudowanym frontonom, większe niż

w rzeczywistości. W domach ulokowały się lokalne przedsiębiorstwa, w których

miejscowa ludność próbowała zarobić uczciwie parę groszy: stacja benzynowa, sklep

motoryzacyjny, spożywczy, który nazywał się supermarketem, fryzjer, „Paryskie wzory”

sprzedające damskie fatałaszki, sklep rybacki i myśliwski. Nazwisko Mattersonów

pojawiało się co chwila z monotonną regularnością, nie trudno więc było zgadnąć, że

Matterson nie jest w Fort Farrell byle kim.

Powoli zbliżałem się do jedynego uczciwego budynku w mieście: siedmiopiętrowy

gigant to z pewnością właśnie Matterson Building. Poczuwszy po raz pierwszy falę otuchy

przyśpieszyłem kroku, ale znów zwolniłem, gdy High Street rozszerzyła się w niewielki

skwerek z zielonymi alejkami wśród rzucających cień drzew. Pośrodku skweru stał

odlany z brązu posąg mężczyzny w mundurze. W pierwszej chwili pomyślałem, że to

pomnik wojenny, ale okazało się, że przedstawia założyciela miasta, niejakiego Williama

J. Farrella, porucznika królewskich saperów. Dawne dobre czasy; pionier ów zmarł

w odległej przeszłości, a ślepe oczodoły jego podobizny spoglądały martwo na

podwyższone frontony domów przy High Street, podczas gdy ptaki bez szacunku

paskudziły na jego wojskową czapkę.

Wtedy z niedowierzaniem zobaczyłem nazwę placu i po plecach przebiegł mi

lodowaty dreszcz. Trinavant Park leży na skrzyżowaniu High Street z Farrell Street i ta

pierwsza nazwa, wywołana z zapomnianej przeszłości, uderzyła mnie jak pięść w żołądek.

Nie zdążyłem jeszcze w pełni dojść do siebie, a już stałem przed budynkiem

Mattersonów.

Do Howarda Mattersona dostać się niełatwo. Zdążyłem wypalić trzy papierosy

w kancelarii, studiując pneumatyczne wdzięki jego sekretarki i rozmyślając nad

nazwiskiem Trinavant. Nie było na tyle popularne, żeby pojawiać się w moim życiu

z przesadną regularnością. W istocie spotkałem się z nim tylko raz i to w okolicznościach,

o których postanowiłem zapomnieć. Można rzec, że pewien Trinavant, zmienił całe moje

życie, ale nie mam najmniejszego pojęcia, czy zmienił je na lepsze, czy na gorsze. Po raz

kolejny zastanowiłem się nad sensownością pozostawania w Fort Farrell, ale chudy

portfel i pusty żołądek stanowią argumenty trudne do odparcia. Postanowiłem, więc

cierpliwie zaczekać i dowiedzieć się, jakie propozycje ma dla mnie pan Matterson.

– Pan Matterson prosi – odezwała się nagle i bez ostrzeżenia sekretarka. Nie

zadzwonił telefon ani dzwonek, uśmiechnąłem się, więc z goryczą.

Pan Matterson należał najwidoczniej do tych typków, którzy pokazują władzę

mówiąc: „Jak przyjdzie Boyd, niech go pani najpierw trochę przetrzyma i wpuści po pół

godzinie”. I dodają w myśli, niech zobaczy, kto tu rządzi. Ale może źle go oceniałem,

może po prostu naprawdę był zajęty.

Matterson okazał się postawnym, ciężkim mężczyzną z rumianą twarzą, ku mojemu

zdziwieniu mniej więcej w moim wieku; miał około trzydziestu trzech lat. Napotykając

w Fort Farell, co chwila jego nazwisko oczekiwałem kogoś znacznie starszego. W jego

wieku nie buduje się prywatnego imperium, nawet niewielkiego. Był barczysty i krzepki,

choć pucołowatość policzków i fałdy na karku kazały domyślać się początków otyłości, ale

mimo dominującej postawy przewyższałem go o dobrych kilkanaście centymetrów. Nie

jestem przesadnie niski.

Wstał zza biurka i wyciągnął rękę.

– Miło pana poznać, panie Boyd. Don Halsbach bardzo pana chwalił.

Nic dziwnego, pomyślałem, biorąc pod uwagę, że dzięki mnie zrobił fortunę.

Tymczasem jednak musiałem sobie poradzić z miażdżącym uściskiem dłoni Mattersona.

Ścisnąłem mu palce równie solidnie, żeby dać do zrozumienia, że mnie również nie

brakuje siły, co wywołało uśmiech na jego twarzy.

– Okay, proszę siadać – powiedział wypuszczając moją dłoń z uścisku.

– Wprowadzę pana w sprawę. Nie jest to nic niezwykłego.

Usiadłem i przyjąłem papierosa z pudełka, które pchnął w moim kierunku po biurku.

– Tylko jedno zastrzeżenie na początek – powiedziałem. – Nie chciałbym

wprowadzać pana w błąd, panie Matterson. Nie mogę przyjąć żadnego długiego zlecenia.

Chciałbym być wolny mniej więcej przed wiosenną odwilżą.

– Wiem – skinął głową. – Don uprzedził, że będzie pan chciał wrócić na Terytorium

Północno-zachodnie na lato. Myśli pan, że można w ten sposób dorobić się na geologii?

– Innym się to udawało – odparłem. – Było już mnóstwo udanych znalezisk. Mam

wrażenie, że jest tam więcej metalu w ziemi, niż nam się kiedykolwiek śniło. Wystarczy

go tylko znaleźć.

– Nam, czyli panu – uśmiechnął się. – Wyprzedza pan swoją epokę, panie Boyd –

dodał. – Północny Zachód nie jest jeszcze gotów do eksploatacji. Jaki pożytek ze złoża

w samym środku głuszy? Trzeba by zainwestować miliony, żeby się do niego dobrać.

Wzruszyłem ramionami.

– Jeśli złoże jest odpowiednio duże, pieniądze się znajdą.

– Może i tak – przytaknął bez przekonania Matterson. – W każdym razie, z tego, co

mówi Don wynika, że interesuje pana krótkoterminowy kontrakt tak, żeby mógł pan

zaopatrzyć się w sprzęt na kontynuację własnych poszukiwań. Zgadza się?

– Mniej więcej.

– W porządku, czyli się dogadaliśmy. Sytuacja wygląda następująco: Matterson

Corporation pokłada poważne nadzieje w możliwościach rozwoju tej części Kolumbii

Brytyjskiej i jesteśmy tu po szyję zagrzebani w różne inwestycje. Prowadzimy wiele

wzajemnie od siebie zależnych operacji, głównie związanych z wyrębem i przemysłem

drzewnym, na przykład wytwarzamy celulozę, sklejkę i tarcicę. Zamierzamy zbudować

papiernię i rozbudowujemy wytwórnię sklejki. Brakuje tylko jednej rzeczy – energii,

a dokładniej energii elektrycznej.

Oparł się wygodniej w fotelu.

– Moglibyśmy przeprowadzić rurociąg do złóż gazu ziemnego wokół Dawson Creek,

doprowadzić gaz i produkować elektryczność, ale kosztowałoby to masę pieniędzy, a za

gaz trzeba stale płacić. Dostawca gazu będzie miał nas na talerzu, ponieważ nadwyżki

przeznaczy na to, żeby wykupić część naszych zasobów leśnych. – Spojrzał na mnie

uważnie. – A my nie chcemy się niczym dzielić. Chcemy sami zjeść cały ten cholerny

placek. I wiemy, jak się do tego zabrać. – Pokazał ręką mapę na ścianie.

– Kolumbia Brytyjska ma bogate zasoby energii hydroelektrycznej, choć słabo

eksploatowane. Z możliwych dwudziestu dwóch milionów kilowatów uzyskuje się tylko

półtora miliona. Tu, na Północnym Wschodzie, można wycisnąć do pięciu milionów

kilowatów, nie ma jednak ani jednego generatora. Czyli że marnuje się mnóstwo energii.

– Na Peace River budują zaporę pod Portage Mountain – powiedziałem.

– To potrwa całe lata – żachnął się Matterson – a my nie możemy czekać, aż rząd

postawi tamę za miliard dolarów. Energia potrzebna jest teraz. I dlatego postanowiliśmy

zbudować własną zaporę. Nie tak wielką, ale wystarczająco dużą na nasze dzisiejsze

możliwości oraz potrzeby nowych inwestycji w przewidywalnej przyszłości. Wybraliśmy

miejsce i mamy błogosławieństwo rządu. Chcielibyśmy, żeby sprawdził pan, czy nie

popełniamy jednej z tych głupich pomyłek, za które później człowiek ma ochotę sam

sobie przykopać. Nie chcemy zatopić trzydziestu czterech kilometrów kwadratowych

w jednej z dolin tylko po to, żeby dowiedzieć się, że na głębokości trzydziesty metrów

pogrzebaliśmy na przykład najbogatsze złoża miedzi w całej Kanadzie. Ten obszar nigdy

nie był jeszcze badany przez geologa i chcielibyśmy, żeby pan wykonał dokładne badania

zanim, postawimy tamę. Może pan to zrobić?

– Z tego, co pan mówi, sprawa wydaje się w miarę prosta – stwierdziłem. – Czy

można spojrzeć na mapę?

Matterson z satysfakcją skinął głową i podniósł słuchawkę telefonu.

– Fred, przynieś mapy rzeki Kinoxi. – Odwrócił się do mnie. – Górnictwo to nie

nasza specjalność, ale nie chciałbym przegapić okazji – potarł z namysłem policzek. – Od

pewnego czasu zastanawiałem się, czy nie powinniśmy dokonać pomiarów geologicznych

naszych terenów. Rzecz mogłaby się okazać warta zachodu. Jeśli zrobi pan tu dobrą

robotę, moglibyśmy zaproponować większy kontrakt.

– Pomyślę o tym – odparłem chłodno. Nigdy nie lubiłem się wiązać na długo.

Pojawił się mężczyzna z rulonem map. Schludnie i formalnie ubrany w ciemny

garnitur bardziej przypominał bankiera niż J. P. Morgan. Twarz miał szczupłą

i pozbawioną wyrazu z zimnymi, wyblakłymi oczami.

– Dzięki, Fred – powiedział Matterson. – To jest pan Boyd, geolog, którego

zamierzamy zatrudnić. Fred Donner, jeden z naszych dyrektorów.

– Miło mi pana poznać – powiedziałem. Donner krótko skinął głową i odwrócił się do

Bagley Desmond - Osuwisko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: