M-W33_86.pdf

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Nr. 33 (86) Przedwiośnie 2007

Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło,

to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. (1.Koryntian 2:9).

C ZEGO NIE ZDOŁAM

Czego nie zdołam, miłujący Panie,

Spełnić w tym życiu i pojąć do końca,

Pomny na Twoje wielkie przebłaganie,

Przez krew Twą świętą, która nowe słońca

Kiedyś zapali nad znękaną ziemią,

Rozsypie z nieba obiecane łaski –

Stanę przed Tobą na wtóry egzamin,

Ty indeks nowy dasz, nakreślisz na nim

Drogę jaśniejszą, co do prawdy wiedzie,

A „pierworodnych” postawisz na przedzie;

Ty sam zamienisz cierniową koronę

Na szczerozłotą, w perły ozdobioną,

A ja, w niebiański blask jej zapatrzony,

Będę szedł prosto, mocno prowadzony.

Będzie otwarta Świątobliwa Droga,

Co poprowadzi ludzkość bliżej Boga,

I bliżej, bliżej, bliżej wciąż coraz bliżej,

Z doliny śmierci – do życia, wciąż wyżej,

Do Obiecanej Ziemi, szczęścia lądu,

A wtedy będzie koniec próby – sądu,

Grzech też się skończy i śmierć zginie w lochach,

A ludzkość pojmie, jak Stwórca Bóg kocha.

Piotr Otczyk

Ze zbiorku „Pan jest pieśnią moją”, Bielsko Biała, 1998

T IKUN O LAM

W ALKA Z ENTROPIĄ MATERII I DUCHA

Chociaż pojęcie entropii jest znane i dobrze rozumiane przez fizyków, to tego

zjawiska definicja encyklopedyczna w powszechnym odbiorze nie jest zbyt

komunikatywna. Zajmiemy się tym w sposób przystępny.

entropia ż I , DCMs. ~pii, blm

1. cyber. mat. «miara nieokreśloności, chaotyczności, stopnia

nieuporządkowania; w teorii informacji: odpowiednik każdego rozkładu

prawdopodobieństwa równy średniej wartości (z przeciwnym znakiem)

logarytmu funkcji rozkładu»

2. fiz. «w termodynamice: wielkość równa sumie ilorazów porcji ciepła

pobranych przez układ w procesie odwracalnym»

Nieskończony Bóg, udzielając daru życia swym inteligentnym stworzeniom

(aniołom i ludziom) „ze swego”, obdarzając te byty wolną wolą i poczuciem

suwerennej jaźni „ JA JESTEM ”, samego siebie z obszaru jaźni tych bytów

wycofał. Wraz z wycofaniem swego „J A JESTEM ” z wymiarowo ograniczonych

obszarów tych Boskich stworzeń, Bóg wycofał też swe pozostałe atrybuty

(emanacje – sefirot ). Zatem z ludzkiego wymiaru (ograniczonego cielesną

przestrzenią i czasem) każdego człowieka na ziemi Bóg wycofał swoje własne

„J A ISTNIEJĘ ”, albo „J A JESTEM ”, na rzecz ludzkiego „ JA ISTNIEJĘ ”, albo „ JA

JESTEM ”. Wszechobecny J A -B ÓG „podziurawił” swą nieskończoną przestrzeń

maleńkimi, skończonymi przestrzeniami ludzkimi „ JA - CZŁOWIEK ”. Święta

Osobowa ‘substancja’ wszechświata stała się ‘porowata’.

Bóg Świętością wypełnia Swych galaktyk bezmiary,

Lecz na ziemi, w Świętości pełno czarnych jest dziur.

Nikczemności są pełne każdej dziury obszary,

zaś granicą tych dziedzin są odzienia ze skór.

Czarne dziury mieszkaniem ludzkich jaźni są wszak,

na wygnaniu z dziedziny bezgranicznej świętości.

P łaszcz skórzany ogradza ludzką własność na znak,

że tam inny gospodarz, że nie święte to włości.

Jako mucha w butelce ludzka jaźń w skórach gości;

przestrzeń ducha ludzkiego, gdzie granicą jest mur,

szklistych oczu, by widzieć wszystkich jaźni własności,

pośród których człowieczych pełno czarnych jest dziur.

A ż po ziemski horyzont - obszar jaźni - za "murem",

(Choć dla Ducha Bożego przekraczalny to mur).

Lecz od środka mur ciała wciąż stanowi cezurę,

oddzielenia od Boga jaźni czarnych tych dziur.

Kiedy w świadomości człowieka rodzi się ludzkie wewnętrzne poczucie „ JA

JESTEM ”, to instynktowna ufność wobec Boskiego władztwa nad każdym z nas

ustępuje na rzecz ludzkiej samoświadomości; wola Boża ustępuje na rzecz

samowoli jednostki ludzkiej. W grzesznych skórach miejsce Boskiej jaźni

zajmuje jaźń ludzka, zamiast Boskiej woli – ludzka samowola, zamiast

atrybutów Boskich – ludzkie pożądliwości, zamiast świętości – nikczemność,

zamiast wieczności – doczesność, zamiast nieskończoności – ograniczoność.

Duch Boży sprawia, że rośnie trawa,

w świętej szczerości śpiewa też ptak;

I tylko człowiek wciąż coś „odprawia”,

gdyż z ludzkim sercem coś jest „nie tak”.

Bóg człowiekowi dał wolną wolę;

Bóg się z człowiekiem podzielił swym;

Człowiek zatwardził serca podwoje,

bo nie chce, aby Bóg rządził w nim.

W człowieku Boskie emanacje uległy przemianie, przeszły na upadły biegun

egzystencji. Jednak – jak uczy Biblia – proces ten zaczął się znacznie wcześniej,

przed pojawieniem się człowieka na ziemi, „pośród aniołów w niebie”.

Świętość Bożego Królestwa uległa skażeniu wraz z pojawieniem się

suwerennych bytów anielskich. Czyżby warunkiem istnienia we wszechświecie

doskonałej świętości była Boska samotność? Lecz przed kim - w warunkach

samotności - mógłby Bóg Swą Świętą Doskonałość zamanifestować?

W nauce rabinicznej oraz w żydowskiej kabale owo wycofanie się Boga

nazywa się cimcum . Wobec rozmnożonej we wszechświecie suwerenności

podmiotowego poczucia „ JA ISTNIEJĘ ”, dla każdego podmiotu stworzonego

przez Boga zarówno sam Bóg jak i wszystkie inne Przezeń stworzone podmioty

stały się podmiotami ‘zewnętrznymi’. To, że moje „J A ” żyje na tym świecie w

moim ciele, w otoczeniu innych podmiotów (ludzi), stanowi dla każdego z nas

namacalną oczywistość od narodzin. Jak wiemy z własnego doświadczenia,

istnienie Żyjącego Boga (jako Ducha) nie jest już tak powszechną oczywistością

jak cielesne istnienie innych, otaczających nas ludzi.

Niektórym aniołom w niebie oraz ludziom na ziemi zabrakło głębi pokornego

poczucia „J A ISTNIEJĘ JAKO STWORZENIE B OŻE ”. W ten sposób, jeszcze w

‘niebie’, pośród aniołów, zrodziła się pycha życia, „grzech naturalny”,

manifestujący się przez świadome doświadczanie WŁASNEJ WOLI działania

podmiotu, „J A mogę robić to, co J A tylko zechcę, według M OJEJ woli” (Izajasza

14:12-15). Tak zrodziło się ‘szczere’, podmiotowe zło spontaniczne. Podobnie

jest na ziemi: im bardziej twórczy człowiek zapędza się w samowoli własnych

uczynków, tym mniejszą zwraca uwagę na nadzwyczajne, znaki i cuda, które w

świecie zjawisk fizycznych nijak nie mogą pochodzić od podmiotów (stworzeń)

równych jemu samemu. Wraz z rozwojem cywilizacji dumny człowiek oddala

się od Boga.

Odkrycie i uznanie za rzeczywistość faktu, że - względem ‘mnie samego’ -

Bóg jest podmiotem zewnętrznym, jest trudne. To już wymaga zarówno

poczucia własnej ograniczoności w czasie i przestrzeni jak też dostrzeżenie

Boskiej żywej aktywności. Raczej siebie samego człowiek gotów jest traktować

jako Boga wobec materii martwej i innych żywych istot.

Spostrzegawczość czegoś NADZWYCZAJNEGO wymaga wrażliwości i wysokiej

inteligencji, jaka jest udziałem tylko jednostek spośród rodzaju ludzkiego.

Jakkolwiek w doczesności mamy dość dużo czasu na to, aby to wszystko odkryć

na podstawie faktów otaczającej nas rzeczywistości, to takie ‘odkrycia’ nie są

powszechne. Większość inteligentnych ludzi jest tak zaślepiona wolnością i

skutecznością własnych działań, „J A , dla własnej pomyślności mogę robić, co J A

tylko zechcę, według MOJEJ woli”, że uważa się niemal za Bogów.

Dlatego Galilejczyk Jezus w Świątyni zapytał Judejczyków:

Jana 10:34

Czyż w zakonie waszym nie jest napisane: Ja rzekłem: ‘bogami’ jesteście?

Świadomość Boskiego pochodzenia ludzkich atrybutów transcendentnych,

choćby takich jak dobro, prawda, piękno, kreatywność, sprawiedliwość i

świętość, towarzyszyła wrażliwym ludziom od początku kultury pisanej.

Psalmista Asaf, jeszcze 1000 lat przed Chrystusem ganił bezdusznych sędziów,

którzy w swej pysze, decydując o życiu swych podsądnych, uważali się za

bogów, panów życia i śmierci innych ludzi.

Księga Psalmów 82:2-7

(2) Jak długo sądzić będziecie niesprawiedliwie i stawać po stronie

bezbożnych?

(3) Bierzcie w obronę biedaka i sierotę, ubogiemu i potrzebującemu

wymierzajcie sprawiedliwość!

(4) Ratujcie biedaka i nędzarza, wyrwijcie go z ręki bezbożnych!

(5) Lecz oni nic nie wiedzą i nic nie pojmują, w ciemności postępują, chwieją

się wszystkie posady ziemi.

(6) Rzekłem: Wyście ‘bogami’ i wy wszyscy jesteście synami Najwyższego,

(7) Lecz jak ludzie pomrzecie i upadniecie jak każdy książę.

Wypowiedź psalmisty stanowi naganę wobec tych, którzy nie znając Boga,

sami siebie czynią „bogami”. Natomiast wypowiedź Jezusa (według Jana 10:35-

36) stanowi już wyraz dość powszechnej żydowskiej świadomości Boskiego

pochodzenia transcendentnych atrybutów ludzkich. Taka świadomość

towarzyszy tylko tym ludziom, którzy – z poziomu swej skupionej jaźni –

traktują najpierw samego wszechogarniającego Boga, jak też i wszystkie inne

Przezeń stworzone świadome byty ograniczone, ludzkie i anielskie, jako

podmioty względem siebie niezależne, czyli ‘zewnętrzne’. Według wypowiedzi

Jezusa, świadome przyjmowanie Słowa Bożego „uświęca” słuchaczy na tyle, że

uzyskują pokorną świadomość swego Boskiego synostwa.

Jana 10:35-36

(35) Jeśli nazwał bogami tych, których doszło słowo Boże (a Pismo nie może

być naruszone),

(36) do mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie:

Bluźnisz, dlatego, że powiedziałem: Jestem Synem Bożym?

Widzimy, że Bóg, wycofując się zarówno z przestrzeni astralnych ciał

anielskich, jak też z ograniczonych czasem i przestrzenią ciał ludzkich,

obdarzając wszystkie swe stworzenia indywidualną jaźnią i wolą, wycofał

stamtąd swoją jaźń i wolę, ufając w dobrą wolę swych stworzeń. Tym aktem

Bóg zaryzykował pojawienie się w Jego stworzeniach pychy i grzesznej

swawoli. Jak widzimy w psalmie Asafa na przykładzie sędziów – tak się stało.

Bóg tak zorganizował poczucie samo-świadomości swych stworzeń, że każde

z nich ma poczucie jaźni suwerennej. Nikt zamiast ‘mnie’ nie może powiedzieć,

„ JA ISTNIEJĘ ”. Każdy podmiot może tak powiedzieć tylko w imieniu swoim

własnym. Tylko ten człowiek, który jest świadom swego własnego „J A ”, może

powiedzieć o innych ludziach, „ WY ISTNIEJECIE ”. Ten, kto nawet nie jest

świadom swego własnego „J A ”, także o innych ludziach nie może powiedzieć,

„ WY ISTNIEJECIE ”. W ludzkim społeczeństwie świadomym, każdemu

jednostkowemu „J A ” współ-towarzyszy zespołowe „W Y ”. Jest to współ-

towarzyszenie gatunkowego ODCZUWANIA STANU istnienia podmiotowego. W

tym powszechnym odczuwaniu własnej jaźni nie ma żadnego konfliktu

międzypodmiotowego. Konflikt zaczyna się we wspólnotowym przejawianiu

potrzeb jednostkowych oraz w zgodnej woli działania jednostek.

Kiedy pojedynczy człowiek umiera i odchodzi ze świata, to dla niego jednego

‘umiera cały świat’, lecz wobec całego świata umiera tylko on jeden. Umarły

traci z własnych oczu wszystkich innych ludzi; wszyscy inni ludzie tracą z oczu

tylko jego jednego. Śmierć jednego tylko w jednym miejscu przerywa

powszechną relację „J A ” – „W Y ”. A takich relacji jest na świecie tyle, ile jest

ludzi świadomych. W opinii każdego „J A ”, wartość całego świata „W Y ” jest

mniejsza niż jego samego, gdyż utrata własnej świadomości w nim samym jest

zarazem utratą świadomości istnienia wszystkich ludzi poza nim samym.

Poczucie wartości własnego życia jest powszechne. Istnieją przestępcy, którzy

boją się tylko kary śmierci. Jednostkowe „ J A ” na szali doczesności waży więcej

niż zespołowe „ Wy ”. Na tym fakcie bazują szkoleniowcy wojskowi.

Hioba 2:4

Na to szatan odpowiedział Panu: Skóra za skórę. Wszystko, co człowiek

posiada, odda za swoje życie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: