Poznanie innych, integracja grupy
Labirynt zaufania
Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna osoba zasłania oczy lub wykorzystujemy do tego opaskę, a, druga jest jej „przewodnikiem”. „Przewodnik” prowadzi partnera po sali, omijając ułożone na podłodze kartki – przeszkody, np. tunel wysokości 1 m, kałuża, wąska kładka, itp. Na końcu trasy znajduje się kartka z napisem „Witajcie na zajęciach”. Następnie osoby w parach zamieniają się rolami. Podsumowując ćwiczenie uczestnicy wymieniają się spostrzeżeniami: Która z ról jest mi bliższa? Czy łatwiej prowadzić drugą osobę, czy być prowadzonym?
Stopa przy stopie
W grupie liczącej maksymalnie piętnaście osób, wszyscy staja ramię przy ramieniu i kostka przy
kostce. Prowadzący wyznacza na podłodze linię mety. Odcinek do pokonania powinien mieć długość ok. 5 metrów. Zadanie grupy polega na pokonaniu tego dystansu, nie przerywając kontaktu z kostkami stóp sąsiadów. Grupa prawdopodobnie będzie potrzebowała kilku prób, zanim osiągnie swój cel. Prowadzący powinien jednak postarać się nie udzielać grupie żadnych wskazówek. Jeśli po upływie 15 min., grupa nadal zmaga się z tym zadaniem, wtedy korzystne może okazać się wyznaczenie czasowych ram i pozwolenie jeszcze tylko np. na dwie próby. Czasem ograniczenie to pomaga grupie w lepszym skoncentrowaniu się.
Wartości
Uczestnicy dzielą się na dwie równej wielkości drużyny i ustawiają swoje krzesła w dwóch
koncentrycznych kręgach tak, aby zawsze dwie osoby siedziały naprzeciwko siebie. Każdy otrzymuje
po jednym egzemplarzu arkusza pomocniczego „Wartości”. W pierwszej rundzie partnerzy
dokańczają początek pierwszego zdania i rozmawiają na ten temat. Każda rozmowa nie powinna
trwać dłużej niż dwie do trzech minut. Potem wszystkie osoby z zewnętrznego koła przesuwają się o jedno miejsce tak, aby siedziały naprzeciwko nowego partnera. Dokańczają początek drugiego zdania itd. do momentu aż naprzeciwko siebie siądą te osoby, które tworzyły parę w pierwszej rundzie.
Arkusz pomocniczy dla uczestników
„Wartości”
Od dobrej drużyny oczekuję, że...
Szef drużyny powinien przede wszystkim...
Nie lubię, gdy w grupie ktoś...
Czuję się pod presją, gdy...
W grupie chciałbym przede wszystkim...
Najlepiej czuję się wtedy, gdy inni...
Jeszcze nigdy...
Rodzice powinni...
Mam nadzieję, że moje dzieci...
Byłoby o wiele lepiej na świecie, gdyby...
Najbardziej martwię się, że...
Nie jest mi to obojętne, gdy...
Chciałbym w moim życiu jeszcze...
Lubię ludzi, którzy...
Denerwuję się, gdy...
Uważam, że to trudne, gdy...
Żądam od siebie, żebym...
Kiedy popełniam błąd, wtedy...
Zmiana to...
Nauka oznacza...
Gdyby wróżka spełniła teraz moje jedno życzenie, wtedy brzmiałoby ono...
Od mężczyzn oczekuję...
Od kobiet oczekuję...
Pieniądze oznaczają dla mnie...
Na moim grobie powinien widnieć napis...
Chciałbym, aby ludzie mówili o mnie, że jestem...
Chciałbym być kochany, ponieważ...
Trudno mi przebaczyć, jeśli...
Po mojej śmierci oczekuję...
Przyroda jest dla mnie...
Nikt nie powinien o mnie powiedzieć, że...
Najbardziej angażuję się w...
Najbliższy czuję się ludziom, którzy...
U innych ludzi najbardziej cenię...
Jestem szczęśliwy, gdy...
Na zakończenie:
Jakie podobieństwa i jakie różnice można było zauważyć?
Czy ktoś mnie zaskoczył?
Kiedy zgodność wartości jest dla mnie ważna?
Jakie konflikty wartości występują w grupie?
Zwarty krąg
Jest to ćwiczenie ożywiające i sprawdzające poziom zaufania w grupie. Uczestnicy stają w równym kręgu, bokiem do jego środka, jak najbliżej siebie. Na znak prowadzącego, wszyscy jednocześnie starają się usiąść na kolanach sąsiada znajdującego się z tyłu. Zadanie zwykle wymaga kilku prób. Jeśli zadanie zostanie wykonane stosunkowo szybko, można poprosić uczestników, aby siedząc na kolanach sąsiada, np. unieśli jednocześnie lewą nogę.
Rytuał pruski
Dwie drużyny współzawodniczą ze sobą, która z nich potrafi najszybciej ustawić się w rzędzie, jaki spełnia określone kryteria, np.:
liczba rodzeństwa
liczba widocznych guzików przy ubraniu
szerokość uśmiechu
rozmiar buta
długość włosów
długość kciuka (od nadgarstka do koniuszka palca)
alfabetycznie (imię)
wzrost (stopy płasko na podłodze, a ramiona wyciągnięte do góry nad głową)
najbardziej oddalone cele podróży
Jeżeli dana drużyna jest zdania, że ustawiła się już we właściwej kolejności, wtedy wszyscy
członkowie unoszą ręce i wołają: „Gotowi!”. Drugiej drużynie pozwalamy się ustawić w rzędzie, zanim
padnie następne kryterium. Prowadzący sprawdza na wyrywki, czy zwycięzcy rzeczywiście ustawili się
w odpowiedniej kolejności.
Jak jestem postrzegany przez innych?
Ćwiczenie kształtujące umiejętność dawania informacji zwrotnej oraz podnoszące poczucie własnej wartości. Uczestnicy siedzą w kręgu. Każdy odrysowuje na kartce papieru swoją dłoń, podpisuje kartkę i podaje ją sąsiadowi siedzącemu po jego prawej stronie. Uczestnicy wpisują sobie wzajemnie na kartkach pozytywne skojarzenia związane z daną osobą. Co mi się podoba w danej osobie? Czym pozytywnym mnie zaskoczyła? Jak postrzegam daną osobę? Ważne jest, aby to, co wpisujemy było naprawdę szczere. Jeśli zbyt mało poznaliśmy daną osobę, lepiej jest podać kartkę dalej niż wpisywać coś na siłę. Ćwiczenie kończy się gdy wszystkie kartki wrócą do rąk właścicieli.
„ Witam wszystkich tych” – osoby posiadające wymienioną cechę zmieniają się miejscami.
Kto jest bez krzesełka prowadzi zabawę.
Niedokończone zdania
Materiały: duże kartony, mazaki różnokolorowe, markery
Przebieg: Wszystkie osoby podchodzą do kartonów i kończą zdanie:
Po KODA oczekuję….
Jestem tu po to, aby….
Być animatorem to....
Gdyby to był mój ostatni tydzień życia, to chciałbym zmienić….
Dłoń
Materiały: duże arkusze papieru, flamastry
Przebieg: Każdy obrysowuje swoją dłoń i wpisuje w nią swoje imię i np.: ulubione zajęcie, nazwę swojej szkoły, klasę, itp. Po skończonej zabawie arkusze przyczepiamy do ściany.
Proporczyki
Materiały: kartki A4 przecięte na pół po skosie i złożone w proporczyki, sznurek rozwieszony w sali,
mazaki różnokolorowe
Przebieg: Na środku sali rozkładamy mazaki, a uczestnikom rozdajemy proporczyki. Prosimy, aby każdy napisał swoje imię, posiadany pseudonim artystyczny oraz ozdobił proporczyk. Gotowe proporczyki zawieszamy na rozwieszonym sznurku w widocznym miejscu.
Ludzie do ludzi
Przebieg: Wszyscy dobierają się w pary. Osoba, która nie ma pary, kontroluje wykonanie i kieruje pracą zabawy mówiąc np.: nos do nosa lub plecy do pleców, czy ręka do nogi itp. Kiedy mówi: „Ludzie do ludzi”, każdy zmienia partnera (łącznie z osobą wydającą polecenia). Osoba, która zostanie bez pary, prowadzi zabawę dalej
Uroczystości
Przebieg: Uczestnicy dobierają się w pary, które stają obok siebie tworząc dwa koła – wewnętrzne i
zewnętrzne. Następnie prowadzący mówi o ile osób i w którą stronę przesuwa się jedno z kół, np.:
Koło zewnętrzne przesuwa się w prawo o 8 osób. Kiedy przemieszczenie już nastąpi, wszyscy witają
się w nowych parach przedstawiając się z imienia. Następnie czekają na polecenie prowadzącego.
Proponowane powitania:
Koło wewnętrzne zaczyna rozmowę od słów: „Kiedy zobaczyłem cię na przyjęciu w ambasadzie,
pomyślałem...”
Witamy się jak zięć z teściową
Witamy się jak ksiądz z siostrą zakonną
Witamy się jak robot z robotem
Mówimy sobie o ciekawej książce, którą warto przeczytać, która nas zaciekawiła
Mówimy sobie o ulubionej potrawie
Witamy się jak starzy znajomi, którzy dawno się nie widzieli
Jak wrogowie
Jak staruszkowie
Należy pamiętać, że po wykonaniu polecenia należy się pożegnać. Propozycje pożegnań:
Uśmiech
podanie ręki
powiedzieć krótki wyszukany komplement
pogłaskać partnera po głowie
połaskotać partnera
uściskać się
podanie swojego imienia od tyłu
powiedzieć szybko „suchą szosą Sasza szedł”
Zagraj w moje imię
Przebieg: uczestnicy tworzą kilka małych kół po 10 osób. Jedna osoba wchodzi do środka i
pokazuje, jak się czuje w danym momencie, to, co lubi robić i ulubione zwierzę. W tym
samym czasie reszta mówi jej imię i pokazuje to samo, co ona. Osoba ze środka wybiera
następną, która wejdzie do kręgu.
4
kopciuszek7