Ich troje i kot Campbell Bethany.pdf

Bethany Campbell

Ich troje i kot

Rozdział 1

Gdy Lindsey McCoy wynajmowała domek w Dolphin Court, nie wiedziała, że

ma on swojego pelikana.

Obok domku znajdował się mały komunalny basen kąpielowy, obrzeżony

pasmem trawy i drzew – i to ustronne miejsce upodobał sobie pelikan ze złamanym

skrzydłem. Kaleki samotnik trzymał się z dala od swych pobratymców żerujących

na brzegu pobliskiego oceanu. Był niemal zupełnie oswojony. Nie bał się

mieszkających w domkach letniskowych ludzi, którzy dawali mu pożywienie i

nazwali go Mooch.

Lindsey, której mąż zginął półtora roku temu w wypadku samochodowym,

przeprowadziła się na Florydę, rozpaczliwie licząc na to, że zmiana otoczenia

wywrze dobroczynny wpływ na stan psychiczny jej pięcioletniego syna.

Todd był ładnym chłopcem. Szczupły i delikatny, z ciemnymi falującymi

włosami, wyglądem zewnętrznym przypominał matkę. Oboje mieli

zielononiebieskie oczy, w których wtedy, gdy byli jeszcze szczęśliwi, zapalały się

wesołe, figlarne iskierki. Ale to było dawno temu i Lindsey od miesięcy nie

widziała w oczach dziecka ani śladu wesołości. Po śmierci ojca chłopiec zmienił

się ogromnie. Stał się markotny, zamknięty w sobie i cichy. Z wyjątkiem

momentów, gdy budził się ze snu z krzykiem. Nigdy jeszcze nie widziała dziecka,

które byłoby tak poważne i milczące.

Gdy przeprowadzili się z Minnesoty na Florydę, wydawało się, że Todd niemal

nie zauważył oceanu i olśniewającej masy kwiatów. Nadal był w sobie zamknięty i

mówił jeszcze mniej niż dotąd.

Jedyną rzeczą, jaka go zainteresowała, był właśnie pelikan Mooch. Codziennie,

rano i wieczorem, Lindsey i Todd chodzili nad basen i karmili ptaka sardynkami.

I wtedy właśnie wydarzył się cud. Pewnego popołudnia, gdy oboje gdzieś

wyszli, na patio ich domku przywędrowała kotka. Nie miała obróżki, wystawały jej

żebra i drapała się bez przerwy. Najwyraźniej dokuczały jej pchły.

Nikt nie wiedział, skąd przyszła. Różni ludzie próbowali ją odpędzić, ale im się

to nie udawało. Znikała na chwilę po to, by po kilku minutach pojawić się

ponownie na patio. Pozostała tam przez cały dzień, wpatrując się w dom, tak jakby

na kogoś czekała.

Okazało się, że tym kimś był Todd. Lindsey wróciła z chłopcem do domu i gdy

tylko otworzył on drzwi prowadzące na patio, by pójść karmić pelikana, kotka już

tam na niego czyhała. Mrucząc, zaczęła się ocierać o jego gołe nogi, próbując

sięgnąć do kubełka z sardynkami.

Todd spojrzał na matkę. Wydał jej się w tym momencie tak mały, stroskany i

bezradny, że nie potrafiłaby mu odmówić niczego. Oczywiście nie odezwał się ani

słowem, ale jego udręczone zielone oczy wyrażały niemą prośbę. Wiedziała

dokładnie, o co mu chodzi.

– Nakarm ją – westchnęła i przygładziła dłonią swe długie włosy.

Todd sięgnął do wiaderka i podał kotce sardynkę. I to zupełnie wystarczyło.

Kotka uznała w tym momencie, że udało jej się znaleźć dom. Przynajmniej na jakiś

czas. W nocy spała w budce, w której składowano sprzęt do czyszczenia basenu, a

następnego ranka znowu zjawiła się na patio. Była – choć wydawało się to

niemożliwe – jeszcze chudsza niż poprzednio. Jej wygląd i zachowanie

wskazywały na to, że nie jest już samotna. W budce miała teraz ukryte nowo

narodzone kocięta.

Po raz pierwszy od miesięcy Todd był czymś naprawdę zafascynowany. Karmił

nadal kotkę i nie mógł się doczekać, kiedy wyprowadzi ona na świat swoje

potomstwo.

Lindsey powiedziała mu stanowczo, że nie mogą wziąć do domu ani kotki, ani

kociaków. Warunki wynajmu domków w Dolphin Court wyraźnie zabraniały

trzymania tam zwierząt domowych. Będą więc mogli jedynie dopilnować, aby

małe dorosły na tyle, by można je było odłączyć od matki i wówczas trzeba będzie

poszukać dla nich jakichś opiekunów.

Todd wyraził zgodę skinieniem głowy, ale wyglądał na bardzo zmartwionego.

Lindsey miała poczucie winy, ale wiedziała, że nie mogą wyprowadzić się stąd

tylko dlatego, że przybłąkał się do nich kot. Domek – co prawda ciasny – miał

ogromne zalety: położony był tuż nad oceanem, a jednocześnie był niewiarygodnie

tani.

Todd zdawał się to wszystko rozumieć, ale nadal niecierpliwie oczekiwał

pojawienia się kociąt. Lindsey także była tym zaintrygowana.

Wreszcie, po upływie czterech tygodni, kotka zdecydowała się dokonać

formalnego przedstawienia swych dzieci. Gdy Lindsey i Todd przyszli ją nakarmić,

wypełzła z dziury pod fundamentem budki, niosąc w zębach mały, puszysty

kłębuszek. Był to trójkolorowy kotek, pomarańczowo-szaro-biały. Matka położyła

go przed Toddem, a następnie powróciła do szopy i przyniosła identyczne łaciate

stworzonko. A potem jeszcze dwa następne.

Lindsey była uradowana. Cztery śliczne kociaki, tak pięknie umaszczone, że nie

będzie problemu ze znalezieniem na nie amatorów. Todd, zachwycony i

rozradowany, siedział na ziemi i bawił się z małymi.

Ale to jeszcze nie był koniec. Kotka wybrała się do budki po raz piąty. Na

widok ostatniego kociątka Todd rozdziawił usta, a Lindsey – zdumiona i ubawiona

– nie mogła uwierzyć własnym oczom. Nigdy w życiu nie widziała tak cudacznego

zwierzaka.

Kotka zdeponowała swój skarb na kolanach Todda, tak jakby ofiarowała mu go

w prezencie. Chłopiec śmiał się z radości, ale po chwili posmutniał znowu i

błagalnie popatrzył na matkę.

– Mamo? – spytał cichutko.

Dźwięk tego słowa i radość, którą widziała przez moment na twarzy dziecka,

wstrząsnęły nią. Od czasu śmierci Jerry'ego nigdy nie zdarzyło się, by mały

zapragnął czegoś na tyle, by aż o to poprosić.

Ze strachem uświadomiła sobie, że nie ma wyboru. Nic nie było w mocy

zmusić ją do tego, by odebrać Toddowi tego piątego kociaka. Był on najmniejszy z

miotu, również łaciaty, ale jego łaty nie miały wspaniałego technikoloru

rodzeństwa. Zdobiła go tylko czerń i biel, lecz mimo to jego pyszczek wyglądał jak

twarz cudownego błazna.

Miał idealnie symetryczne, czarne łaty na obu oczach i uszach. Pozostała część

pyszczka była biała, z wyjątkiem nosa, na środku którego widniała czarna łatka o

kształcie i rozmiarach dokładnie takich jak as pik. Wyglądał po trosze jak panda, a

po trosze jak karta do gry. Po obu stronach czarnego noska lśniły niebieskie,

zdumione ślepka, tak jakby sam również był zdziwiony tym, że wygląda tak

cudacznie.

Przednie łapki miał białe, ozdobione czarnym paskiem. Grzbiet – jakby

przyodziany w czarną pelerynę, lecz gdy Todd odwrócił go, by pogłaskać po

brzuszku, kot zdał się mieć na sobie archaiczne kąpielowe pantalony o tej samej

barwie. Choć nie tylko.

Lindsey nie potrafiła powstrzymać śmiechu. Ten mały dziwak miał na

genitaliach białą łatkę, która wyglądała tak, jak przypięty do czarnych szortów

figowy listek.

– Mamo? – odezwał się powtórnie Todd, podnosząc na nią wzrok.

Lindsey kiwnęła głową i zwichrzyła dłonią ciemną czuprynę chłopca.

Powiedziała mu, że znajdą jakiś sposób na to, aby zatrzymać kociaka.

Minęły następne cztery tygodnie. Wydawało się, że Todd niemal wrócił do

siebie, chociaż nadal mówił bardzo mało. Codziennie bawił się z kociakami albo

przyglądał się ich zabawom, podczas gdy stara kotka wygrzewała się na słońcu i

mruczała.

Pelikan Mooch nie był zachwycony pojawieniem się kotów. Przyglądał się im

podejrzliwie, starał się trzymać z dala i uciekał niezdarnie, ilekroć próbowały go

gonić wokół basenu.

Lindsey odbyła długą i kosztowną rozmowę z właścicielem domku, panem

Hidalgo, który mieszkał w Miami. Opowiedziała mu wszystko o Toddzie, po czym

poprosiła, aby pozwolił zatrzymać im kotka.

Pan Hidalgo zmiękł wreszcie i zgodził się na to pod warunkiem, że kot

pozostanie na dworze. Jeśli dowie się natomiast, że jest on wpuszczany do domku,

to wyrzuci ich wszystkich troje.

Tom wpadł w ekstazę. Nazwał kotka Bożo, gdyż tak nazywał się błazen w

jednej z jego ulubionych książek. Zaczął naprawdę na nowo mówić – choć prawie

zawsze zwracał się tylko do kota. Ale w każdym razie mówił. Lindsey odczuła

ogromną ulgę. O mało nie rozpłakała się ze szczęścia.

Zgodnie z przewidywaniami, nie było problemu ze znalezieniem chętnych na

kocięta. Gorzej było z ich matką. Ale wreszcie, poprzez miejscowego weterynarza,

Lindsey udało się znaleźć rodzinę, która szukała miłego, dorosłego kota. Pojechała

razem z Toddem, aby odwieźć kotkę do Key Largo, gdzie ludzie ci mieli swój dom.

Dwie małe dziewczynki przywitały nowego przybysza tak radośnie, że nie ulegało

wątpliwości, iż kotka została oddana naprawdę w dobre ręce.

Ale mimo wszystko, gdy wracali oboje do swego Vaca Key, Lindsey było

smutno. Todd również był przygnębiony. W obawie, aby się nie rozpłakał, Lindsey

prowadziła wóz przekraczając nieco dozwoloną prędkość. Liczyła na to, że mały

rozpogodzi się, gdy tylko zobaczy swego Bożo.

Niestety, gdy wrócili do domu, kotka nie można było nigdzie znaleźć. Nikt z

sąsiadów go nie widział. Todd czekał na niego przez całe popołudnie, a potem

jeszcze długo po zmierzchu. Na próżno. Bożo się nie pojawił.

Chłopiec był tak strapiony, że Lindsey naprawdę to przeraziło. Tuliła malca

przez całą noc, próbując go jakoś pocieszyć. Uspokajała go, zapewniając, że kot na

pewno się znajdzie. Gładziła jego ciemne włosy, ale gdy spojrzała mu w oczy i

spostrzegła, że są one wypełnione łzami, sama omal się nie rozpłakała. Mały nie

powiedział ani słowa, a Lindsey przytuliła go do siebie jeszcze czulej.

– Boże, nie pozwól, by z kotem stało się coś złego – powtarzała bez przerwy

bezgłośną modlitwę.

– Spraw, by wrócił do domu. To dziecko tak bardzo go potrzebuje. Błagam Cię,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: