18. Sługa Reliktu.pdf

R. A. Salvatore

Sługa Reliktu

(Servant of the shard)

Tłumaczenie: Piotr Kucharski

PROLOG

Sunął pod przytłaczającym gorącem południowego słońca. Jak zawsze przemykał

między cieniami, choć było ich tu niewiele, i tak, że nie dotykał go nawet wiecznie

obecny tutaj kurz. Otwarte targowisko było jak zawsze zatłoczone, pełne wrzeszczących

kupców i klientów targujących się o każdego miedziaka. Złodzieje ustawili się we

wszystkich najlepszych i najbardziej tłocznych miejscach, gdzie niezauważenie mogli

przeciąć rzemień przytrzymujący sakiewkę. Jeśli ktoś by to jednak odkrył, mogli wtopić

się w wirujący tłum jaskrawych kolorów i zwiewnych szat.

Artemis Entreri wyraźnie widział złodziei. Ledwie zerknąwszy mógł stwierdzić, kto

przyszedł tu na zakupy, a kto by kraść, i nie unikał tej ostatniej grupy. Celowo wybierał

drogę tak, by przejść obok każdego złodzieja, którego widział, i odchylał jedną z pół

swego ciemnego płaszcza, odsłaniając pękatą sakiewkę...

... oraz zdobiony klejnotami sztylet, dzięki któremu jego sakiewka oraz życie były

całkowicie bezpieczne. Sztylet był jego znakiem firmowym, jedną z najbardziej znanych

i wzbudzających największe przerażenie kling na wszystkich niebezpiecznych ulicach

Calimportu.

Entreri cieszył się z szacunku, jaki okazywali mu młodzi złodzieje, a wręcz go

pożądał. Spędził całe lata zyskując sobie reputację najlepszego skrytobójcy

w Calimporcie, ale robił się coraz starszy. Powoli tracił swój błyskotliwy talent. Pojawił

się więc z tupetem, większym niż pozwoliłby sobie kiedykolwiek wcześniej, wyzywając

ich, dowolnego z nich, by spróbowali z nim szczęścia.

Minął zatłoczoną alejkę, kierując się do małej tawerny na otwartym powietrzu,

o wielu okrągłych stolikach ustawionych pod wielką markizą. Było tam wielu klientów,

lecz Entreri natychmiast zauważył swój kontakt – ekstrawaganckiego Sha’lazziego

Ozoule w stanowiącym jego znak rozpoznawczy jaskrawożółtym turbanie. Entreri

podszedł prosto do jego stolika. Sha’lazzi nie siedział sam, choć dla Entreriego było

oczywiste, że trzej mężczyźni nie byli z nim zaprzyjaźnieni, wcale go nie znali. Toczyli

ze sobą prywatną rozmowę, gawędząc i chichocząc, zaś Sha’lazzi odchylił się do tyłu,

rozglądając dookoła.

Entreri doszedł do stolika. Sha’lazzi rozejrzał się nerwowo i wzruszył

z zawstydzeniem ramionami, gdy skrytobójca popatrzył pytająco na trzech nieproszonych

gości.

– Nie powiedziałeś im, że ten stolik jest zarezerwowany na nasz obiad?

Trzej mężczyźni przerwali rozmowę i spojrzeli na niego z zaciekawieniem.

– Próbowałem wyjaśnić... – zaczął Sha’lazzi, ocierając pot z ciemnoskórego czoła.

Entreri podniósł dłoń, by go uciszyć i zmierzył stanowczym wzrokiem trzech

intruzów.

– Mamy sprawy do załatwienia – powiedział.

– A my mamy jedzenie i picie – odparł jeden z nich. Entreri nie odpowiedział,

jedynie wpatrywał się twardo w mężczyznę, by skrzyżować z nim wzrok.

Pozostali dwaj zrobili parę uwag, lecz Entreri zignorował ich całkowicie i wpatrywał

się ciągle w pierwszego. Trwało to i trwało, a Entreri dalej utrzymywał skupiony wzrok,

a nawet skupił go jeszcze bardziej, jego wzrok wwiercał się teraz w mężczyznę, ukazując

mu siłę woli, z jaką miał do czynienia, doskonałą determinację i kontrolę.

– O co chodzi? – zażądał odpowiedzi jeden z pozostałych, podnosząc się, by stanąć

obok Entreriego.

Sha’lazzi wymruczał szybki początek popularnej modlitwy.

– Pytałem cię – naciskał mężczyzna, po czym wyciągnął rękę, by pchnąć Entreriego

w ramię.

Skrytobójca uniósł gwałtownie dłoń, chwycił zbliżającą się rękę za kciuk i obrócił ją,

po czym skierował w dół, blokując mężczyznę w bolesnym chwycie.

Przez cały ten czas Entreri nawet nie mrugnął, nie odwrócił wzroku, trzymał ciągle

w wizualnym chwycie tego pierwszego, siedzącego bezpośrednio przed nim. Trzymał go

tym straszliwym spojrzeniem.

Mężczyzna stojący obok Entreriego jęknął lekko, gdy skrytobójca zastosował

większy nacisk, po czym sięgnął wolną dłonią do pasa, gdzie wisiał zakrzywiony sztylet.

Sha’lazzi wymamrotał kolejny wers modlitwy.

Mężczyzna po drugiej stronie stołu, trzymany w miejscu pod śmiercionośnym

spojrzeniem Entreriego, wskazał swemu przyjacielowi, by zachował spokój i trzymał

rękę z dala od klingi.

Entreri skinął mu głową, po czym wskazał gestem, by zabrał swych przyjaciół

i odszedł. Puścił trzymanego przez siebie mężczyznę, który złapał się za bolący kciuk,

groźnie przypatrując się Entreriemu. Nie rzucił się znów na niego, jego przyjaciele też

nie wykonali żadnego ruchu, poza tym, że zabrali swoje talerze i odeszli chyłkiem. Nie

rozpoznali Entreriego, jednak pokazał im, kim jest nawet nie wyciągając klingi.

– Chciałem zrobić to samo – Sha’lazzi zauważył chichocząc, gdy tamtych trzech

odeszło, a Entreri spoczął naprzeciwko niego.

Entreri jedynie na niego popatrzył, zauważając, jak dziwacznie zawsze wyglądał.

Sha’lazzi miał wielką głowę i dużą, okrągłą twarz, to wszystko zaś było zwieńczeniem

ciała tak kościstego, że wyglądało na zagłodzone. Co więcej, ta wielka, okrągła twarz

zawsze, zawsze się uśmiechała, duże, kwadratowe, białe zęby błyszczały w kontraście

z ciemną skórą i czarnymi oczyma.

Sha’lazzi znów odchrząknął.

– Zdumiony jestem, że przyszedłeś dziś na spotkanie – powiedział. – Zrobiłeś sobie

wielu wrogów występując przeciw Gildii Basadoni. Czy nie obawiasz się zdrady,

o potężny? – dokończył z sarkazmem i znów zachichotał.

Entreri jedynie dalej się przyglądał. Istotnie, obawiał się zdrady, lecz musiał

porozmawiać z Sha’lazzim. Kimmuriel Oblodra, drowi psionik pracujący dla Jarlaxle’a,

przejrzał dogłębnie myśli Sha’lazziego i doszedł do wniosku, że nie ma tam miejsca na

żaden spisek.

Oczywiście zważywszy na źródło informacji – mrocznego elfa, nie przepadającego

za Entrerim – skrytobójca nie uspokoił się całkowicie słysząc ten raport.

– To może być więzieniem dla potężnych, rozumiesz? – mamrotał dalej Sha’lazzi. –

Więzieniem może być bycie potężnym, widzisz to? Tak wielu paszów nie ośmiela się

opuszczać swych domów bez świty złożonej z setki strażników.

– Ja nie jestem paszą.

– Owszem, nie jesteś, ale Basadoni należy do ciebie i do Sharlotty – odparł Sha’lazzi,

mając na myśli Sharlottę Yespers. Kobietę, która użyła swych sztuczek, by stać się drugą

po paszy Basadonim i przetrwała zamach drowów służąc za marionetkową

przywódczynię gildii. Zaś gildia stała się nagle potężniejsza niż można by sobie

wyobrazić. – Każdy o tym wie – Sha’lazzi znów wydał z siebie kolejny denerwujący

chichot.

– Zawsze rozumiałem, że jesteś dobry, mój przyjacielu, ale nie aż tak dobry.

Entreri odwzajemnił uśmiech, lecz tak naprawdę, rozbawiła go przeżywana

w myślach wizja wbijania sztyletu w chude gardło Sha’lazziego, wyłącznie dlatego, że

nie mógł po prostu znieść tego pasożyta.

Entreri musiał jednak przyznać, że potrzebował Sha’lazziego – i wyłącznie dlatego

okryty złą sławą informator pozostawał jeszcze przy życiu. Dla Sha’lazziego sposobem

na życie, a wręcz sztuką było mówienie każdemu tego, co chciał wiedzieć, za

odpowiednią cenę, i był tak dobry w swym rzemiośle, miał tak dobre powiązania

z wiecznie bijącym pulsem zarówno rodzin rządzących Calimportem, jak i ulicznych

zbirów, że stał się zbyt cenny dla wojujących często ze sobą gildii, by warto go było

zamordować.

– Opowiedz mi więc o potędze stojącej za tronem Basadoni – stwierdził Sha’lazzi,

uśmiechając się szeroko. – Bowiem z pewnością jest coś więcej, prawda?

Entreri starał się usilnie, by zachować kamienną twarz, wiedząc, że odpowiadając

uśmiechem zbyt wiele by zdradziła jakże chciał się uśmiechnąć z powodu szczerej

niewiedzy Sha’lazziego na temat nowych Basadoni. Sha’lazzi nigdy się nie dowie, że

armia mrocznych elfów założyła placówkę w Calimporcie, używając Gildii Basadoni

jako przykrywki.

– Sądziłem, że mieliśmy rozmawiać o Oazie Dallabad? – Entreri spytał

w odpowiedzi.

Sha’lazzi westchnął i wzruszył ramionami.

– Jest wiele interesujących rzeczy, o których można mówić – rzekł. – Dallabad nie

jest jedną z nich, obawiam się.

– Według ciebie.

– Nic się tam nie zmieniło od dwudziestu lat – odparł Sha’lazzi. – Nie ma tam nic,

o czym byś nie wiedział i od wielu lat nie było.

– Kohrin Soulez ciągle ma Szpon Charona? – zapytał Entreri.

Sha’lazzi przytaknął.

– Oczywiście – powiedział z chichotem. – Ciągle i na zawsze. Służy mu od

czterdziestu lat, a gdy Soulez umrze, weźmie go bez wątpienia jeden z jego trzydziestu

synów, chyba że nietaktowna Ahdahnia Soulez dopadnie go pierwsza. Córka Kohrina

Souleza jest naprawdę ambitna! Jeśli przyszedłeś tu, żeby mnie spytać, czy się z nim

rozstanie, to znasz już odpowiedź. Zamiast tego powinniśmy porozmawiać o bardziej

interesujących rzeczach, na przykład o Gildii Basadoni.

Potrzeba było ledwie jednego uderzenia serca, by stanowcze spojrzenie Entreriego

powróciło.

– Niby dlaczego stary Soulez miałby go teraz sprzedać? – Sha’lazzi spytał

wymachując dramatycznie swymi wychudzonymi rękoma, wyglądającymi tak

absurdalnie przy tej wielkiej głowie. – O co chodzi, mój przyjacielu, że już trzeci raz

próbujesz kupić ten wspaniały miecz? Tak, tak! Najpierw, gdy byłeś szczeniakiem

z paroma setkami sztuk złota – pewnie prezentem od Basadoniego, co? – w wytartej

sakiewce.

Entreri skrzywił się wbrew sobie, wbrew świadomości, że Sha’lazzi, mimo

wszystkich swoich wad, był chyba najlepszy w Calimporcie, jeśli idzie o odczytywanie

gestów i min oraz wywodzenie z nich prawdy. Mimo to wspomnienia, w połączeniu

z niedawnymi wydarzeniami, wywołały odpowiedź serca. Pasza Basadoni rzeczywiście

dał mu wtedy, dawno temu, te dodatkowe pieniądze, jako dar dla najbardziej

obiecującego porucznika, po prostu dar. Gdy Entreri się nad tym zastanowił, doszedł do

wniosku, że Basadoni był chyba jedyną osobą, która coś mu dała nie oczekując nic

w zamian.

A zaledwie kilka miesięcy temu Entreri zabił Basadoniego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: