Gregory Philippa - Powieści Tudorowskie 01 - Kochanice króla.pdf - Cykl Powieści Tudorowskie - Asbis

PHILIPPA GREGORY

Kochanice króla

(The Other Boleyn Girl)

Dla Anthony’ego

Wiosna

1521 roku

Moich uszu dochodził stłumiony dźwięk werbli. Nie widziałam

wszakże nic poza ciasno splecionymi tasiemkami gorsetu, który miała na

sobie niewiasta stojąca tuż przede mną i zasłaniająca mi widok na

wzniesione na dziedzińcu podwyższenie z desek. W istocie nieobce mi

były dworskie rozrywki i uroczystości, wszelako nigdy dotąd nie brałam

udziału w podobnym wydarzeniu – mimo iż przebywałam w Londynie już

od przeszło roku. Wierciłam się więc i wykręcałam sobie szyję tak długo,

aż w końcu udało mi się dostrzec skazańca, gdy w towarzystwie księdza

opuszczał Tower. Odprowadzałam go wzrokiem, kiedy przemierzał

spłacheć zieleni, zbliżając się do podwyższenia, na którym dokładnie

pośrodku umieszczono wielki drewniany kloc. Nieopodal czekał kat

odziany w połyskującą czerń, z kapturem na głowie, gotów do wykonania

wyroku. W moich oczach cała ta scena jawiła się raczej przedstawieniem

aniżeli rzeczywistością, toteż przypatrywałam się z zainteresowaniem,

jakie do tej pory okazywałam trefnisiom i bardom umilającym czas

królewskiej parze, a przy okazji nam, dworskiej świcie.

Król siedział rozparty na tronie, z nieobecną miną, jak gdyby

przepowiadał sobie w myślach słowa, którymi za parę chwil uniewinni

skazańca. Nieco z tyłu, acz wystarczająco blisko, by zareagować na

najlżejsze skinienie monarchy, stali trzej mężczyźni: Wilhelm Carey, od

roku mój ślubny małżonek, Jerzy, mój brat, oraz mój ojciec – sir Tomasz

Boleyn. Wszyscy mieli marsowe miny. Poczuwszy, że palce u stóp

zdrętwiały mi z wysiłku w cienkich atłasowych pantofelkach, opadłam na

pięty, w duchu wyrażając nadzieję, że król się pośpieszy i bez zbędnej

zwłoki okaże swą łaskę skazańcowi, a przy tym i nam. Zbliżała się pora

śniadania, a ja w wieku trzynastu lat miałam nieposkromiony apetyt.

Tymczasem jednak, kiedy w dalszym ciągu nie rozlegał się głos heroldów

zapowiadających przemowę króla, chcąc nie chcąc znów wspięłam się na

palce i spojrzałam na księcia Buckingham, który akurat rozdziewał się ze

swego wspaniałego, utkanego z najprzedniejszej wełny płaszcza. Tak

dobrze znałam jego miękkość i pamiętałam, jak miły jest w dotyku,

dlatego że książę Buckingham należał niemal do rodziny i często bywał w

naszym domu, gdy jeszcze tam mieszkałam, a potem zaszczycił swoją

obecnością moje wesele i podarował mi pozłacaną bransoletkę. Niedawno

wszakże pan ojciec wezwał mnie do siebie, by podzielić się ze mną

smutną nowiną – wuj Edward obraził miłościwie panującego nam króla na

pół tuzina sposobów: po pierwsze, w jego żyłach płynęła królewska krew,

po drugie, zgromadził zbyt liczną jak na potrzeby wiernego wasala grupę

zbrojnych, po trzecie, okazywał zbytnią pewność siebie wobec wciąż

młodego władcy, po czwarte, piąte i szóste zaś rzekomo miał powiedzieć,

iż król nie spłodził męskiego potomka, nie jest w stanie tego uczynić i

umrze, nie pozostawiając następcy tronu.

Nawet ja wiedziałam, że podobnych myśli nie wyraża się na głos, nie

przy świadkach. Inna sprawa, że zarówno król, jak i jego dwór – ba! cały

kraj! – wiedział, iż Anglia rozpaczliwie potrzebuje królewskiego syna.

Wszelako choćby lekka niewiara w męską moc Henryka prowadziła prosto

na szafot, o czym przekonał się na własnej skórze Edward Stafford,

stąpający jak zawsze pewnie i bez cienia strachu, mimo że odległość

między nim a miejscem, gdzie miał złożyć głowę, niebezpiecznie malała,

król zaś wciąż nie korzystał z prawa łaski. Cóż, żaden poddany, a już

zwłaszcza dworzanin nie powinien czynić niewygodnych monarsze uwag.

Tylko wesoły dwór oznacza wesołą, szczęśliwą Anglię.

Z zapartym tchem wpatrywałam się w króla, nie zważając na ostatnie

słowa wuja Edwarda, które ten wypowiadał żywo gestykulując, lecz które

ulatywały wraz z dzielącym nas powietrzem. Lada moment król da znak,

heroldowie zadmą w trąby i przedstawienie się skończy – myślałam.

Przecież mężczyzna stojący na szafocie to niedawny przeciwnik króla w

siłowaniu i grze piłką, jego rywal w turniejach rycerskich, towarzysz

biesiad, uczestnik dworskich zabaw, folgujący tym samym co królewskie

słabościom do dobrych trunków i gier hazardowych. Henryk VIII i książę

Buckingham byli przyjaciółmi jeszcze z lat dziecinnych. Owszem, książę

zasłużył sobie na nauczkę, nawet na bolesne upokorzenie na oczach całego

dworu, ale nie miałam wątpliwości, że ostatecznie zostanie uniewinniony i

wreszcie wszyscy będziemy mogli spożyć pierwszy posiłek tego dnia.

Ale oto skazaniec odwraca się do swego spowiednika, skłania głowę,

by przyjąć odpuszczenie grzechów, z namaszczeniem całuje podetknięty

mu różaniec. Klęka przed drewnianym klocem i ujmuje go silnymi,

zaprawionymi w szermierce rękami... Zastanowiłam się przelotnie, jak to

jest przyłożyć policzek do gładkiego, nawoskowanego drewna, czując na

skórze łagodny wietrzyk znad rzeki i słysząc krzyki mew kołujących na

niebie. Jak to jest złożyć głowę na katowskim pieńku, za plecami mając

człowieka z toporem, który niejedną szyję uciął? Wzdrygnęłam się ze

współczucia, gdyż nawet wuj – wiedzący równie dobrze jak ja, że to tylko

Gregory Philippa - Powieści Tudorowskie 01 - Kochanice króla.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: