Huberath Marek S[1]. - Balsam dlugiego pozegnania.pdf - Huberath - kiral

Marek S. Huberath

Balsam długiego

pożegnania

WRÓCIEEŚ SNEOGG, WIEDZIAAM

Na podłodze kilka jasnych plam formowało rządek. Snorg lubił obserwować, jak powoli

wędrowały po matowej wykładzinie. Odróżniały się od łagodnej poświaty panującej w Pokoju.

Już dawno odkrył, że światło to wpada przez niewielkie okna pod sufitem. Lubił leżeć na

podłodze w tamtym miejscu, tak aby ogrzewało go ciepło wpadającego światła. Teraz też tego

zapragnął. Spróbował poruszyć rękoma, ale zdołał tylko bezwładnie zsunąć się z posłania.

- Dags... - wysyczał przez zaciśnięte zęby. Nie mógł poruszać zdrętwiałymi szczękami.

- Dags... - powtórzył z wysiłkiem.

Jeden z Dagsów odwrócił głowę od ekranu wizora. Zareagował raczej na łomot spadającego

ciała niż na głos Shorga. Moosy cały czas nuciła jakąś melodię, zastępując słowa cichym

bełkotem. Dags kilkoma szybkimi susami doczołgał się do Snorga. Wymierzył mu policzek. Oba

Dagsy miały bardzo silne ręce, zaś z niedorozwiniętych nóg nie korzystały prawie wcale.

- Wie... wie... - wybełkotał Dags i wykonał kilka rytmicznych ruchów ramionami, co

oznaczało zapewne, że Snorg będzie mógł poruszać rękoma. Zaczął podłączać do Snorga całą

plątaninę instalacji. Drugi Dags również się przyczołgał i z całej siły ciągnął Snorga za włosy.

Bolało go okropnie, ale właśnie to cieszyło najbardziej.

- I głowa.. głowa... - tłukło się pod czaszką. - Dobrze... jest dobrze.

Dags zaczął mu wpychać palce do oczu. Snorg szarpnął głową i ryknął z bólu. Pierwszy z

Dagsów uderzył drugiego z całej siły, aż tamten spadł i potoczył się. Z oczu Snorga ciekły łzy i

nie widział, czy Dags wkłuł mu w mięśnie wszystkie przewody i czy należycie przykleił

wszystkie elektrody. Ufał jednak, że Dags, jak zwykle, zrobi to dobrze. Mógł sobie tylko

wyobrażać, jak Dags sprawdza zamocowanie instalacji, przechylając komicznie głowę na bok -

oba Dagsy miały oczy osadzone bardzo daleko od siebie i stąd te zabawne ruchy.

- Tavegner!... opowiedzieć ci bajkę?... - Snorg usłyszał donośny głos Pieckygo. Zawsze

podziwiał jego wymowę. Teraz też mógł zrozumieć każde słowo, chociaż brak małżowin usznych

ograniczał możliwości jego słuchu. Pieckymu odpowiedział głośny bulgot. Tavegner stale leżał

bez ruchu i tylko bulgotem dawał znać o sobie. Ale gdyby Tavegner wstał, byłby z pewnością

najwyższy, wyższy od Tib i od Aspe. Tib ciągle stała i tylko dlatego była najwyższa.

Może i ja byłbym wyższy od niej, gdybym stanął - pomyślał Snorg.

Cieszyła go myśl, że posiada dzisiaj czucie na całej głowie. To męczenie było małą

przysługą wyświadczaną mu co dzień przez Dagsy.

- Piecky, zamknij się! - krzyknęła Moosy. - Potem mu będziesz opowiadał... teraz ja

śpiewam.

Dłonie były nieczułe, jak kloce drewna, ale poruszały się zgodnie z jego wolą. Pozrywał z

siebie całą plątaninę przewodów i rurek. Uszczypnął się mocno w ramię. Było bez czucia.

Przynajmniej się porusza - pomyślał. Obejrzał rany i otarcia na ciele. Większość z nich już

goiła się. Ale przybyły też dwa nowe skaleczenia po ostatnim upadku z posłania. Obrażenia były

zmorą Snorga: chwila nieuwagi, niezręcznie potrącony mebel, i nie wiedząc nawet o tym,

rozrywał sobie skórę. Obsesyjnie obawiał się, że nie zauważy w porę rany i wywiąże się

zakażenie.. Doczołgał się do wizora. Obok nieruchomo stała Tib, a jeden z Dagsów starał się od

dołu ściągnąć z niej ubranie.

Kto ją ubiera? - pomyślał. Codziennie Dagsy robiły to samo i co dzień z rana znów była

ubrana. W końcu szara koszula zsunęła się z Tib na podłogę i Dags zaczął wspinać się po jej

nodze.

Snorg przypatrywał się, co nastąpi. Stało się to, co zawsze: mały nic nie wskórał. Gdy był już

dość wysoko, Tib po prostu zaplotła nogę za nogę. Zrezygnowany Dags przykucnął przed

wizorem i gapił się w ekran.

Nie jest taka głupia... - pomyślał Snorg. - Zawsze w porę zdąży z nogami...

Tib była już kobietą - Snorg uświadomił sobie to właśnie teraz. Wyglądała dokładnie tak, jak

pokazywał ekran wizora podczas którejś z kolejnych lekcji.

Ma chyba trochę za wąskie biodra i jest za wysoka, a tak to wszystko się zgadza... - dotąd

patrzył na nią jak na mebel, nieruchomą dekorację Pokoju. Wydawała mu się zawsze bardzo

wysoka i rosła jeszcze z perspektywy podłogi.. Bardzo chciał kiedyś porozmawiać z Tib. Była

jedyną osobą w Pokoju, z którą nie udawało się nawiązać kontaktu. Nawet Tavegner, który leżał

nieruchomo jak bryła mięsa i nie potrafił wypowiedzieć ani słowa, miał wiele ciekawych rzeczy

do przekazania. Trzeba było tylko umiejętnie z nim rozmawiać: „tak” - pojedynczy bulgot, „nie”

- podwójny. Tavegner wypełniał sobą prawie pół Pokoju i długo wszyscy myśleli, że jest taki, jak

Tib. Dopiero Piecky wpadł na pomysł, jak się z nim dogadać. Najpierw Dagsy odkryły, że

reaguje na szturchańce, bo bardzo lubiły przesiadywać na jego rozległym, ciepłym i miękkim

ciele. Piecky w ogóle był bardzo mądry i wymyślił, żeby Tavegner bulgotał „tak” na właściwą

literę alfabetu, a kiedy chce skończyć słowo, to jeszcze dwa razy na dodatek. Wszyscy się

zgromadzili wtedy wokół niego. Nawet Snorg przyniósł pudełko z Pieckym, a Dagsy przywlokły

Moosy. Wspólnie składali literę po literze,”Jestem Tavegner” - powiedział wówczas Tavegner.

Potem jeszcze powiedział bardzo wiele innych rzeczy. Mówił, że lubi, gdy Dagsy łażą po nim,

dziękował Pieckymu i prosił, żeby go trochę przesunęli, bo słabo widzi ekrany. Ostatnio jednak

Tavegner się rozleniwił: woli, żeby mu zadawać pytania, a on tylko potakuje lub zaprzecza.

Snorg podsunął się do Pieckygo.

- Ty, Piecky, to jesteś mężczyzną czy kobietą?... - zapytał i zaczął rozwijać prześcieradełko.

- Odczep się, Snorg... odwal się, do jasnej cholery... Ja jestem po prostu Piecky... - małe

ciałko Pieckygo wyrywało się gwałtownie. Snorg odwinął go w końcu do reszty i zaraz z

powrotem zaczął zawijać.

- Ty rzeczywiście jesteś Piecky... - powiedział.

- Mówię ci to, durniu, już od dłuższego czasu... - Piecky pogardliwie wykrzywił wargi. -

Dagsy dawno by już odkryły, gdyby było inaczej...

Piecky miał wspaniałą głowę, nawet większą od głowy Snorga i ukształtowaną niezwykle

prawidłowo, znacznie lepiej nawet niż głowy tych, których oglądał na ekranach.

- Masz wspaniałą głowę, Piecky - powiedział Snorg, żeby go trochę udobruchać. Piecky aż

pokraśniał.

- Wiem o tym, a ty masz dość paskudną gębę, chociaż też całkiem prawidłową, gdyby nie te

uszy... których nie ma - odparł. - Jestem dużo mądrzejszy i będę jeszcze długo istniał, gdy was

już skasują...

- Co mówisz? - spytał Snorg.

- Nic... Podaj mi ssawkę.

Snorg wyciągnął ze ściany przewód do usuwania wydalin, podpiął Pieckymu i odsunął się.

Wizor pokazywał drzewa, wiele drzew. Były piękne i kolorowe, poruszały się rytmicznie. Snorg

nigdy nie widział drzewa i zawsze marzył, żeby na nim leżeć. Wyobrażał sobie, jak gałęzie ułożą

się wokół niego w miękkie, ciepłe posłanie. Wizor zawsze pokazywał rzeczy piękne: rozległe

krajobrazy, ludzi zbudowanych prawidłowo, uczył różnych pożytecznych rzeczy. Snorg czuł żal i

winę. Żałował, że nie jest tak piękny jak ci inni ludzie, widziani na ekranie wizora i wykonujący

różne, - skomplikowane czynności. Z perspektywy podłogi i własnej niesprawności ci inni

wydawali się niemal doskonałymi. Był przekonany, że to jego wina, że jest taki, jaki jest, a nie

taki, jak ludzie z pięknych obrazów ekranu, chociaż nie rozumiał, dlaczego jest to jego wina.

Patrząc na ekran, zapominał o wszystkim. Oczyma chłonął widoki i wiedzę, która płynęła z

ekranu. Oglądał i poznawał wiele rzeczy, których nigdy w Pokoju nie było i których nigdy by nie

zobaczył, gdyby nie wizor.

Na ekranie ukazała się kobieta. Stała nieruchomo. Na jej przykładzie demonstrowano, jakie

proporcje ciała powinna mieć poprawnie zbudowana kobieta. Obok ekranu stała nieruchomo Tib

i patrzyła przed siebie szklanym wzrokiem. Porównywał jej budowę z tamtą z ekranu. Tib była

łysa, zupełnie łysa, nie miała ani jednego włosa na ciele i przez to jej głowa różniła się bardzo od

głowy tamtej kobiety, ale Snorg spróbował wyobrazić sobie włosy na jej głowie i wtedy nie było

aż tak źle. Miała delikatne małżowiny uszne, lekko odstające i pod światło nieco przeświecające.

Tych uszu Snorg zazdrościł jej szczególnie. Na ekranie pojawiły się linie zaznaczające poprawne

proporcje ciała. Snorg podczołgał się do Tib, aby sznurkiem zmierzyć jej proporcje. Nie dość, że

jej obie ręce miały równą długość, podobnie jak i nogi, że ręce miała krótsze od nóg, to i w

najdrobniejszych szczegółach jej budowa zgadzała się ze wzorcem. Aby jeszcze porównać

rozmiary jej głowy z resztą ciała, przyklęknął i wyciągnął ręce do góry. Wszystko się idealnie

zgadzało - spojrzał na nią z podziwem.

Ciało ma w pełni poprawne - pomyślał i uświadomił sobie, że udało mu się uklęknąć na

bezwładnych nogach. Natychmiast upadł.

Szum w uszach świadczył, że upadek był połączony z utratą przytomności. Gdy ucichł,

Snorg usłyszał, jak Piecky głośno krzyczy do Moosy.

- Daj spokój! Nie broń się... Skończy i sobie pójdzie - mówił Piecky.

Huberath Marek S[1]. - Balsam dlugiego pozegnania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: