084 - Romanski krzyz.pdf - Ewa wzywa 07 - maryla_walczynska

— SP- LTF, tu wieża Wrocław, zezwalam startować.

— Wieża Wrocław, tu SP- LTF, zrozumiałem.

Kapitan Włodzimierz Chudzik, dowódca dwusilnikowego AN-24, powoli

przesunął do przodu dźwi-gnie gazu. Oba silniki zagrały miękko na pełnej mocy.

Samolot, nabierał prędkości i po bardzo krótkim rozbiegu oderwał się od

betonowej drogi wrocławskiego lotniska. Mechanik zredukował ciśnienie i

schował

podwozie. Samolot piął się w górę. Plan lotu przewidywał wysokość pięć

tysięcy metrów. Na dwóch tysią

cach zaczynały się już chmury. Lecieli nad miastem poprzecinanym

setkami ulic, dziesiątkami kanałów i wijącą się wstęgą Odry. Na wysokości

dwóch tysięcy metrów wessały ich chmury. Po paru minutach lotu milczenie

przerwał drugi pilot.

— Wrocław mamy już za sobą.

— Tak — zgodził się Chudzik — za pięćdziesiąt minut będziemy w

Warszawie, a potem...

Kapitan przerwał w połowie zdania. Usłyszał z tyłu podniesiony głos

mechanika pokładowego i trza

śniecie drzwi. Obejrzał się za siebie. Koło radiostacji stał pobladły

mechanik, drzwi były zamknięte, a w korytarzyku dla załogi, w którym poza

dwójką pilotów i mechanikiem nie wolno nikomu przebywać, tkwił

obcy mężczyzna.

— Bierz kurs na Wiedeń! — rozkazał Chudzikowi.

—Co?! — w głosie kapitana wyczuwało się raczej zdziwienie niż

przestrach. Nie był przyzwyczajo-ny, by na pokładzie samolotu ktoś mu

rozkazywał.

— Kurs na Wiedeń! — powtórzył terrorysta. — Nie mam nic do stracenia.

Rozumiesz!

Przekonywającym argumentem miał być pistolet trzymany w prawej

dłoni. Kapitan rozejrzał się po kabinie. Drugi pilot wykazał całkowite

„désintéressement". Sterroryzowany mechanik stał dalej w kącie kabiny.

Chudzik położył samolot w łagodny zakręt.

— Dostrój radiokonxpa do wiedeńskiej radiostacji — rozkazał drugiemu

pilotowi.

Terrorysta uważnie przyglądał się ich czynnościom. Samolot skręcał na

zachód nabierając wysokości.

Drugi pilot manipulował przy radiokompasie.

— Dostroiłem na Wiedeń — powiedział z naciskiem.

Kapitan zaczął zgrywać wskazówkę radiokompasu. Rzucił okiem na

busolę. Wskazywała kurs pół

nocno-zachodni. Chudzik pojął natychmiast sytuację. Jego „drugi"

dostroił się do radiolatarni w Berlinie.

Jeżeli bandzior nie zorientuje się będzie okay — pomyślał kapitan.

Wolno szedł w górę. Cały czas w chmurach. Było to niebezpieczne.

Zbliżanie się do dużego lotniska bez łączności z wieżą groziło zderzeniem w

powietrzu, ale nie miał wyboru. Lot północno-zachodnim kur-sem nie budził w

terroryście podejrzeń. A może po prostu nie znał się na przyrządach

pokładowych. Na wysokości 3500 metrów wyszli z chmur. Drugi pilot włączył

się na wieżę „Berlin" i prowadził rozmowę. Podawał, że polski samolot SP-L P T,

lecący na wys. 3500 m, zbliża się do lotniska. Z drugiej strony rozzłosz-czony

Niemiec dopytywał się „skąd lecicie, dlaczego weszliście bez zezwolenia w strefę

Berlina". A Polak swoje:

— Tu SP-LTF — lecimy na wysokości około 3500, zbliżamy się do

lotniska.

Nie wymieniał naturalnie określenia Berlin, by bandzior nie zorientował

się. Zorientował się natomiast niemiecki kontroler ruchu. Po chwilowej bowiem

przerwie podał położenie samolotu i polecenie przebijania chmur.

Klawo jest — pomyślał Chudzik — teraz nic nam nie grozi. Berliński radar

określił położenie polskiego samolotu i sprowadzą nas na ziemię.

— Daleko jeszcze do Wiednia? — zapylał terrorysta.

—Za dziesięć minut będzie pan spacerował po Praterze.

Prowadzeni przez wieżę kontroli ruchu ..Berlin" mieli pod sobą rozległe

miasto pocięte wstęgą rzeki.

Dla załogi był to Berlin i Sprewa, dla terrorysty Wiedeń i Dunaj.

Kapitan wykonał krąg i znad miasta podszedł do lądowania na pas

startowy szonefoldzkiego lotniska.

Gdy -kołowywali na płytę przeddworcową, zauważyli kordon

enerdowskiej policji. Bandzior też ją zobaczył.

— Ach ty sk... — wrzasnął. Złożył się z pistoletu i strzelił w stronę

kapitana. Spóźnił się o ułamek se-kundy, do akcji bowiem wkroczył mechanik.

W ostatniej chwili podbił rękę terrorysty. Kula przebiła szybę kabiny załogi.

Bandzior strzelił po raz drugi. Ale tym razem na jego głowie wylądowała pięść

mechanika. A że chłop był jak tur, znokautował porywacza, który nieprzytomny

runął na podłogę.

Drugi z porywaczy, stojący w końcu kabiny i terroryzujący pasażerów;

zorientowawszy się, że wylą

dowali w Berlinie, rzucił pomiędzy fotele petardę, podbiegł do drzwi i

wyskoczył na zewnątrz. W kabinie rozległ się huk, błysk i ukazały się kłęby

czarnego dymu. Pasażerów ogarnęła paniką. Hurmem rzucili się do drzwi

wejściowych. Pchając i tłocząc się jeden przez drugiego opuszczali samolot. Na

szczęście podwozie Ana jest bardzo niskie i nikomu nic się nie stało.

Wykorzystując zamieszanie porywacz usiłował zbiec. Daleko jednak nie uciekł i

został złapany przez enerdowskich policjantów.

Przedstawicielem Lotu w Berlinie był popularny Kuba, pilot, który kilka

lat temu „poszedł na ziemię".

Kuba ani na moment nie stracił zimnej krwi. Wiedząc, że do Berlina leci

w tajemniczych okolicznościach polski samolot SP-LTF, z miejsca domyślił się,

że jest to próba porwania. Zawiadomił lotniskową policję i spowodował. że spory

jej oddział: oczekiwał na lądujący polski An. Gdy zobaczył dym wydobywający

sie z kabiny i wyskakujących pasażerów, podbiegł do drzwi uspokajając ich.

— Proszę państwa, proszę się nie tłoczyć i wychodzić kolejno. Nic się nie

stało wołał.

Wyskakujących pasażerów kierował pod opiekę hostes.

Polski samolot otoczył tłum pracowników Interflugu.

— Kuba — zadecydował kapitan — zabierz pod swoją opiekę ludzi, a ja na

razie zostanę przy samolocie.

— Proszę państwa za mną — zwrócił się Kuba do grupki pasażerów. —

Prosimy do poczekalni, a potem do restauracji.

Półprzytomnego porywacza z kabiny pasażerskiej zabrało dwóch

policjantów, a do Chudzika zgłosił

się kierownik startu.

— Sprechen Sie deutsch? — zapytał.

— Etwas — odpowiedział Chudzik.

Niemiec wytłumaczył, że na razie samolot nie może odlecieć. Trzeba

wymienić szybę i sprawdzić, czy wskutek strzelaniny nie nastąpiło uszkodzenie

jakichś przyrządów.

Podjechał wózek i bagażowi zaczęli opróżniać ładownię. Gdy była już

pusta, ciągnik odholował samolot przed warsztatowy hangar. Przy maszynie

został mechanik, a obaj piloci poszli do Kuby, który z przeję

ciem pełnił funkcję opiekuna pasażerów przypadkowo przebywających w

Berlinie.

— Proszę państwa teraz na obiad do restauracji dworcowej. Naturalnie na

koszt przedsiębiorstwa. Porozumiałem się z centralą i za godzinę odlecą państwo

do Warszawy polskim samolotem lecącym z Amsterdamu.

W tym momencie zjawił się mechanik pokładowy niosąc ze sobą dwie

torby podręczne.

—Kto z państwa zostawił ten bagaż w kabinie? — zapytał Kuba.

Milczenie.

— Na pewno nikt? ? dopytywał się.

— Prawdopodobnie należą one do porywaczy. Niech pan odniesie do

mego biura.

Pasażerowie zajmowali miejsca przy restauracyjnych stolikach.

084 - Romanski krzyz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: