WSIEWOŁOD PUDOWKIN.doc

WSIEWOŁOD PUDOWKIN:

WSIEWOŁOD PUDOWKIN:

·         1893-1953

·         Radziecki reżyser i aktor filmowy, także teoretyk filmu.

·         Uchodzi - po S. Eisensteinie- za drugą najwybitniejszą osobowość kina swego kraju lat 20.

·         Studia chemiczne przerwał mu wybuch I wojny światowej.

·         Ranny spędził lata 1915-1918 w niemieckim obozie jenieckim, gdzie opanował języki - angielski, niemiecki i polski.

·         Po rewolucji wrócił do ojczyzny i zajął się reżyserowaniem, gra, buduje dekoracje, trafia pod opiekę artystyczną Kuleszowa. Jako jego asystent eksperymentuje w zakresie montażu i kompozycji kadru, analizuje specyficzne cechy gry aktora filmowego. 

·         Po wojnie studiował w Państwowej Szkole Filmowej w Moskwie, współpracując z W.R. Gardinem i L.W. Kuleszowem jako współreżyser, scenarzysta i aktor.

·         Podobnie jak Eisenstein, Pudowkin starał się teoretycznie uzasadnić swoje twórcze doświadczenia.

·         Jego książki: Kinoreżissior i kinomateriał (1926), Kinoscenarij (1926) i Aktior w filmie (1934) stały się podstawą radzieckiej teorii filmu i wywarły wpływ na filmowców angielskich, japońskich, włoskich. Pudowkin jasno i dobitnie sformułował w nich zasady realizmu, ideowości i prawdziwego odtwarzania rzeczywistości.

·         Montaż:

-          Pudowkinowi fabuła potrzebna była głównie, żeby pokazać to, co kryło się poza nią. Sposobem pokazania był dlań montaż, który sam nazwał  konstruktywnym.

-          Montaż ma nie tyle prowadzić akcję, ile ją komentować. Życie składa się z powiązań, często głęboko ukrytych, które kierują losami ludzi. Pudowkin odkrywa w montażu środek ujawniania tych powiązań, czynienia ich zrozumiałymi. Ujęcie drugie rzadko stanowi zwykłe powiększenie fragmentu ujęcia pierwszego. Wprowadzenie w ten sposób dużej ilości nowych elementów, pozwala Pudowkinowi tak konstruować scenę, by skomentować w zrozumiały dla widza sposób także ukryte jej sprężyny, nie ujawniane na zewnątrz stany psychiczne

-          "Moim zdaniem - powiada w jednej z późniejszych prac Pudowkin -montaż nie polega na łączeniu różnych fragmentów na jednej taśmie. Dla mnie montaż jest przede wszystkim sposobem wyrażania i wyjaśniania istotnej treści filmu, jest metodą, którą posługujemy się dla przedstawienia na ekranie przejawów realnego życia".

·         Najważniejsze walory artystyczne jego niemych filmów:

-          Epicki i poetycki montaż organizujący emocje widza

-          Psychologiczna, oparta na systemie Stanisławskiego gra aktorów

-          Pełne wizualnej ekspresji zdjęcia A.Gołowni

·         Jako samodzielny reżyser debiutował w 1925. Zasłynął rewolucyjną trylogią filmową:

-          Matka (1926) wg M. Gorkiego

-          Koniec St. Petersburga (1927)

-          Burza nad Azją (1928).

·         Dalsze filmy:

-          Zwykły przypadek (1932)

-          Dezerter (1933)

-          Suworow (1941)

-          Odzyskane szczęście (1953)

·         Filmy Pudowkina, Eisensteina oraz innych mistrzów cieszyły się ogromnym powodzeniem na ekranach całego świata, stanowiąc świadectwo dojrzałości młodej sztuki radzieckiej. Matka, podobnie jak Pancernik Potiomkin, zaliczona została do kanonu najlepszych dokonań kinematografii światowej.

·         Kontynuował też swoją działalność aktorską, chętnie występował we własnych filmach, ale nie tylko. Jego kreacja Fiedi Protasowa w adaptacji dramatu Lwa Tołstoja Żywy trup jest jednym z największych osiągnięć realistycznej twórczości aktorskiej w kinie niemym.

·         Jako aktor wystąpił m.in. w filmach:

-          Niezwykłe przygody Mr Westa w krainie bolszewików L.W. Kuleszowa (1924)

-          Nowy Babilon G.M. Kozincewa i L.Z. Trauberga (1929)

-          Żywy trup F.A. Ocepa (1929)

-          Iwan Groźny S.M. Eisensteina (1945)

·         Opublikował artykuły:

-          Reżyser i materiał filmowy(1926)

-          Aktor w filmie(1926)

-          System Stanisławskiego w filmie(1934)

MATKA:

Reżyseria: Wsiewołod Pudowkin

Scenariusz: Nathan Zarchi

Zdjęcia: Anatolij Gołownia

Muzyka: S. Blok

Scenografia: Sergei Kozlovsky

Na podstawie: powieści Maksyma Gorkiego

Produkcja: ZSRR

Rok produkcji: 1926

Obsada: Aleksandr Gromov, Aleksandr Savitsky, Anna Zemtsova, Aleksandr Chistyakov, Ivan Koval-Samborsky, Nikołaj Batałow, Wiera Baranowska, Wsiewołod Pudowkin(oficer policji)

·         Jedno z najwybitniejszych osiągnięć w dziejach kina światowego.

·         Arcydzieło porywające niesamowitym autentyzmem postaci i wydarzeń, które wytoczyło nowy etap dla twórczości filmowej.

·         Pełnometrażowy debiut fabularny drugiego obok Eisensteina mistrza wczesnego kina radzieckiego.

·         Pudowkin genialnie połączył w nim nowatorstwo warsztatowe - oparte na montażu scalającym poszczególne sceny w logiczny układ i porządku planu poddanym rymowi filmowemu - z artystycznymi tradycjami literatury i teatru, które wykorzystane zostały w niezwykle twórczy sposób.

·         Film jest ekranizacją jednego z najznakomitszych utworów literatury rewolucyjnej, przedstawiającego na przykładzie starszej, sponiewieranej przez życie kobiety proces narastania świadomości klasowej wśród robotników carskiej Rosji.

·         Pudowkin pieczołowicie zbudował konstrukcję psychologiczną dramatu, bezbłędnie przekazaną przez wybitnych aktorów scenicznych, Wierę Baranowską i Nikołaja Batałowa. Ich role są kreowane w duchu metody Stanisławskiego, przy pełnym zespoleniu wewnętrznym z reprezentowaną postacią, ale przy narzuconej przez reżysera oszczędności gestu. Rezultatem jest osiągnięcie wzruszającej, intymnej prawdy przeżyć istoty walczącej o szczęście swoje i bliskich, o szczęście ludzi sobie podobnych - krzywdzonych i pozbawionych nadziei. Gdy w finale samotna matka staje nad ciałem zabitego syna, by ze świadomością...