Holograficzny wszechświat.pdf

Holograficzny wszechświat

W 1982 roku miało miejsce znaczące wydarzenie. Na Uniwersytecie w

Paryżu zespół, którym kierował fizyk Alain Aspekt dokonał istotnego

eksperymentu. Może on okazać się jednym z najważniejszych

eksperymentów XX wieku. Nie usłyszymy o tym zdarzeniu przy okazji

wieczornych wiadomości dziennika TV.

W rzeczywistości, jeżeli nie zaglądasz do naukowych czasopism, nazwisko

Aspekt może być ci zupełnie nieznane. Niektórzy jednak są przekonani, iż

jego odkrycie może zmienić oblicze nauki.

Aspekt oraz jego zespół odkryli, iż w pewnych warunkach cząstki

subatomowe, takie jak elektrony, są w stanie komunikować się ze sobą w

natychmiastowy sposób, niezależnie od dzielącej je odległości. Nie ma to

znaczenia, czy znajdują się one od siebie o 10 metrów czy też dzieli je

dystans bilionów kilometrów. W jakiś sposób każda cząstka wydaję się

zawsze wiedzieć, co robią inne cząstki.

To odkrycie obala długo utrzymujące się twierdzenie Einsteina, iż żadna

komunikacja nie może następować z prędkością większą niż szybkość

światła. Poruszanie się obiektów z prędkością większą niż szybkość

światła jest równoznaczne ze zniesieniem bariery czasu. Ta zagrażająca

perspektywa spowodowała, iż pewni fizycy w wyrafinowany sposób

próbowali odrzucić odkrycia Aspecta. Inni natomiast badacze zostali

zainspirowani do tworzenia nawet bardziej radykalnych wyjaśnień.

Fizyk z Uniwersytetu w Londynie, Dawid Bohm, uważa, iż odkrycia

Aspecta wskazują na fakt, iż nie istnieje rzeczywistość obiektywna.

Niezależnie od tego, że obiekty wydają się być czymś trwałym,

wszechświat jest w swej istocie fantastycznym projektem, gigantycznym i

wspaniale skomponowanym hologramem. Po to, by zrozumieć, dlaczego

Bohm wypowiada tak zaskakujące stwierdzenie, musimy najpierw

zrozumieć pojęcie hologramu. Hologram stanowi trójwymiarową

fotografię, wykonaną za pomocą lasera.

Hologramy

Aby uzyskać hologram najpierw fotografowany obiekt jest zanurzany w

świetle promieni lasera. Następnie druga wiązka promieni lasera zostaje

odbita od pierwszej. W rezultacie dochodzi do interferencji dwóch

wiązek i ten obszar zostaje utrwalony na zdjęciu. Kiedy zdjęcie zostaje

poddane oglądowi, jawi się ono jako pozbawiony znaczenia wir jasnych i

ciemnych linii. Kiedy jednak uzyskane zdjęcie zostaje oświetlone przez

jeszcze jedną wiązką promieni lasera, pojawia się trójwymiarowy obraz

pierwotnego obiektu.

Trójwymiarowy charakter obrazu nie jest jedyną znaczącą cechą

hologramu. Jeżeli hologram róży zostanie podzielony na połowę, a

następnie oświetlony przez laser, każda połowa będzie jednak zawierać w

sobie całościowy obraz róży. Ponadto, jeżeli te połówki obrazu zostaną

znów podzielone, każda część będzie zawierała mniejszą, lecz dokładną

wersję pierwotnego obrazu. Odmiennie niż normalne zdjęcia, każda część

hologramu zawiera wszystkie informacje dotyczące całości.

Hologram posiada więc naturę „całości zawartej w każdej części”.

Dostarcza to zupełnie nowego sposobu rozumienia zasad organizacji

oraz porządku. Przez większą część swej historii nauka Zachodu

rozwijała się pod wpływem założenia, iż najlepszym sposobem

zrozumienia zjawisk fizycznych jest rozłożenie ich na części, a następnie

poddanie tych części badaniu. Tą zasadę stosowano do badania

stworzeń żywych (np. żaby), jak też materii nieożywionej (np. atomu).

Hologram uczy nas, że pewne rzeczy we wszechświecie nie pasują do tego

podejścia. Jeżeli będziemy dzielić na części pewne rzeczy skonstruowane

holograficznie, nie otrzymamy bynajmniej poszczególnych składowych.

Uzyskamy po prostu mniejsze obrazy tej samej całości.

Ten wgląd doprowadził Bohma do innego sposobu pojmowania odkrycia

Aspecta.

Bohm uważa, iż subatomowe cząstki mogą pozostawać ze sobą we

wzajemnym kontakcie niezależnie od odległości nie z tego powodu, że

wysyłają jakieś tajemnicze sygnały, lecz dlatego, że ich oddzielenie

stanowi iluzję. Bohm dowodzi, iż na głębszym poziomie rzeczywistości te

cząstki nie są indywidualnymi całościami, lecz stanowią wyraz pewnej

fundamentalnego „czegoś” (something).

Model akwarium

Aby umożliwić lepsze zrozumienie swojej koncepcji Bohm posługuje się

następującą ilustracją. Wyobraźmy sobie akwarium, w którym pływa

ryba. Wyobraźmy sobie jednocześnie, że nie możemy widzieć tego

akwarium bezpośrednio, a nasza wiedza o nim pochodzi z ujęcia przez

dwie kamery telewizyjne. Jedna kamera ujmuje przód akwarium, druga

zaś jego tył.

Kiedy patrzysz na dwa telewizyjne monitory, możesz przyjąć, iż ryba na

każdym z ekranów stanowi odrębne całości (widzisz dwie ryby; przyp.

tłum.). Poza tym ponieważ każda z kamer ujmuje rybę pod innym kątem,

każdy z obrazów jest nieco odmienny. Jeżeli jednak będziesz

kontynuował obserwację tych dwóch ryb, będziesz mógł spostrzec, że

istnieje pomiędzy nimi jakiś związek. Kiedy pierwsza ryba obraca się, druga

również wykonuje nieco odmienny, lecz korespondujący ruch. Kiedy

jedna ryba odwraca się do przodu, druga odwraca się do tyłu. Jeżeli nie

jesteś świadom całej sytuacji, możesz nawet wyciągnąć wniosek, iż ryby

muszą się bezpośrednio ze sobą komunikować. Jednak tak nie jest w rzeczy

samej.

To właśnie, powiada Bohm, dokładnie zachodzi pomiędzy subatomowymi

cząstkami w eksperymencie Aspecta. Skłania się ku temu, iż połączenie

pomiędzy cząstkami, które zachodzi z prędkością większą niż szybkość

światła, mówi o tym, że istnieje głębszy poziom rzeczywistości, w który nie

jesteśmy wprowadzeni. Jest to wymiar bardziej kompleksowy, istniejący

poza znaną nam rzeczywistością, który jest analogiczny do akwarium.

Ponadto Bohm dodaje, iż postrzegamy obiekty takie, jak cząstki

elementarne jako odrębne przedmioty, ponieważ widzimy jedynie część

rzeczywistości. Takie cząstki nie są odrębnymi elementami, lecz

przejawami głębszej, podstawowej całości. Ta całość posiada charakter

holograficzny i pozostaje niepodzielna. Ponieważ wszystkie obiekty

istniejące w fizycznej rzeczywistości składają się z takich właśnie

„eidolonów”, wszechświat stanowi pewną projekcję, hologram.

Kosmos jako super hologram

Wszechświat posiada naturę zbliżoną do fantomu. Prócz tego

charakteryzuje się jeszcze jedną, zaskakującą cechą. Jeżeli oddzielność

(separacja) cząstek elementarnych jest iluzją, oznacza to, że na głębszym

poziomie rzeczywistości wszystkie rzeczy we wszechświecie są ze sobą

połączone. Elektrony w atomach węgla w mózgu człowieka są połączone

z elementarnymi cząstkami, które tworzą każdego łososia, pływającego

w morzu. Są jednocześnie połączone z każdym bijącym sercem oraz z

każdą lśniącą na niebie gwiazdą. Wszystko jest połączone ze wszystkim.

Choć natura człowieka może go skłaniać do kategoryzowania i

szufladkowania zjawisk oraz tworzenia różnorodnych podziałów, to

wszelkie podziały są z konieczności czymś sztucznym.

W ostatecznym wymiarze cała natura jest siecią pozbawioną szwów

(seamless web).

W tym holograficznym wszechświecie nawet czas oraz przestrzeń nie

mogą być spostrzegane jako trwała podstawa.

We wszechświecie, w którym nic nie pozostaje w rzeczywistości

oddzielone od czegoś innego, upadają takie pojęcia jak lokalizacja. Czas

oraz przestrzeń trójwymiarowa mogą być spostrzegane jako przejawy

(projekcja) głębszego porządku. Przypomina to opisaną sytuację , gdy na

telewizyjnych monitorach obserwujemy ruchy ryby.

Na głębszym poziomie rzeczywistość stanowi rodzaj superhologramu, w

którym przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość istnieją jednocześnie.

Wydaje się to sugerować możliwość, iż pewnego dnia będziemy w stanie,

używając właściwych środków, osiągnąć super holograficzny poziom

rzeczywistości i wydobyć ponownie dawno zapomniane sceny przeszłości.

Pozostaje kwestią otwartą, co jeszcze zawiera w sobie hologram. Można

powiedzieć, iż hologram stanowi matrycę, która daje początek wszelkim

zjawiskom we wszechświecie.

Zawiera się w nim źródło wszelkich istniejących cząstek elementarnych,

wszelkie konfiguracje materii oraz energii: od płatków śniegu do

kwazarów, od niebieskich wielorybów do promieni gamma. Może być on

spostrzegany jako magazyn kosmiczny „Wszystkiego co jest”.

Choć Bohm nie mówi, co jeszcze może zawierać super hologram,

dopuszcza on możliwość, że zawiera on jeszcze więcej.

Stwierdza on, iż holograficzny poziom rzeczywistości stanowi „prosty

stopień”, poza którym leży „nieskończoność dalszego rozwoju”. Bohm nie

jest jedynym badaczem, który podaje dowody na to, iż wszechświat jest

hologramem. Pracują niezależnie na polu badań nad mózgiem,

neurofizjolog z Uniwersytetu Stanford, Karl Pribram, doszedł także do

przekonania o holograficznej naturze rzeczywistości.

Mózg jako hologram

Pribram zbliżył się do holograficznego modelu dzięki próbie odpowiedzi

na pytanie, jak i gdzie gromadzone są w mózgu zapisy pamięciowe.

Badania prowadzone od dziesięcioleci wykazywały, iż zapisy pamięciowe

nie posiadają ściśle określonej lokalizacji, są natomiast rozproszone w

różnych obszarach mózgu. W szeregu badań eksperymentalnych,

prowadzonych w latach 20tych ubiegłego wieku, Karl Lashley wykazał,

iż niezależnie od tego jaka część mózgu szczurów była usuwana, nie

pozbawiało to zwierzęta pamięci, w jaki sposób należy wykonywać

złożone zadania, których wcześniej nauczyły się.

Jedynym problemem pozostał brak wyjaśnień mechanizmu, który

odpowiadałby za szczególną naturę pamięci: istnienie całości w każdej

części.

W latach 60tych Pribram napotkał koncepcję holografii i uświadomił

sobie, iż znalazł, poszukiwane przez naukowców badających mózg,

wyjaśnienie. Pribram uważa, iż zapisy pamięciowe nie zostają zakodowane

w poszczególnych neuronach, lecz są zawarte w całościowych wzorcach

impulsów nerwowych, które przebiegają przez cały mózg. Dzieje się to w

podobny sposób, jak złożone wiązki promieni lasera przebiegają przez

część filmu, zawierającego holograficzny obraz.

Inaczej mówiąc Pribram uważa, iż mózg sam w sobie jest hologramem.

Teoria Pribrama wyjaśnia także, w jaki sposób mózg człowieka może

gromadzić tak wiele zapisów pamięciowych na tak małej przestrzeni.

Ocenia się, że umysł człowieka ma zdolność do zapamiętania około 10

bilionów bitów informacji w okresie życia. Odkryto także, iż hologramy

posiadają zdumiewającą zdolność gromadzenia informacji. Zmieniając

kąt, pod którym wiązki promieni z dwóch laserów oddziałują na

kawałek fotografii filmowej, można otrzymać wiele różnych obrazów

na tej samej powierzchni. Udowodniono, iż tylko jeden centymetr

sześcienny filmu może zawierać około 10 bilionów bitów informacji.

Nasza bezgraniczna zdolność do szybkiego przywoływania potrzebnych

informacji z ogromnego magazynu pamięci staje się bardziej zrozumiała,

jeśli uwzględnimy, iż mózg działa zgodnie z holograficznymi zasadami.

Jeżeli przyjaciel zapyta cię, jakie skojarzenia pojawiają się w twym umyśle,

gdy wypowie on słowo „zebra”, nie musisz dokonywać niezgrabnych

ruchów, przebijając się poprzez gigantyczny, alfabetyczny magazyn w

mózgu.

Zamiast tego w bezpośredni, natychmiastowy sposób pojawiają się takie

skojarzenia, jak „pasiasty”, „podobny do konia”, „zwierzę rodem z Afryki”.

Rzeczywiście jedną z najbardziej zdumiewających rzeczy, dotyczących

procesu myślenia u ludzi jest to, że każda porcja informacji wydaje się

natychmiast łączyć z wszystkimi pozostałymi częściami.

Jest to jeszcze jedna charakterystyczna cecha hologramu. Ponieważ

każda część hologramu jest skorelowana z każdą inną częścią, mamy do

czynienia z naturalnym, najwyższym przykładem systemu wzajemnie

skorelowanego.

W świetle holograficznego modelu mózgu, który opracował Pribram,

wyjaśnić można nie tylko zagadkę gromadzenia w umyśle informacji.

Istotnym pytaniem pozostaje, w jaki sposób mózg jest w stanie przełożyć

lawinę informacji, które otrzymuje poprzez narządy zmysłów, na

konkretny świat naszej percepcji. Kodowanie i dekodowanie

częstotliwości jest dokładnie tym, co hologram czyni w najlepszy sposób.

Hologram funkcjonuje jak rodzaj soczewki.

Jest on urządzeniem, które potrafi przemienić, wydawałoby się,

pozbawione sensu częstotliwości w spójny obraz. Pribram uważa, iż mózg

zawiera rodzaj soczewek oraz posługuje się zasadami holografii, by

przekształcić otrzymywane poprzez narządy zmysłów częstotliwości, w

wewnętrzny świat naszej percepcji.

Szereg istotnych dowodów wskazuje na to, iż mózg używa

holograficznych zasad, aby wykonywać odpowiednie działania. Teoria

Pribrama uzyskała rosnące poparcie wśród neurofizjologów.

Hugo Zucarelli, badacz o pochodzeniu włoskoargentyńskim, poszerzył

ostatnio model holograficzny na obszar zjawisk dźwiękowych.

Zucarelli badał zaskakujące zjawisko, które polega na tym, że ludzkie

jednostki potrafią zlokalizować źródło dźwięku bez poruszania głową

nawet wtedy, gdy są w stanie słyszeć jedynie jednym uchem. Naukowiec

odkrył, iż zasada holograficzna może wyjaśnić opisany fakt. Zucarelli

rozwinął także technikę holograficznego dźwięku. Jest to sposób

dźwiękowego zapisu, która zapewnia odtworzenie akustycznych sytuacji

z niesamowitą autentycznością.

Przekonanie Pribrama, iż ludzki mózg tworzy „twardą” rzeczywistość

opierając się na przychodzących poprzez kanały zmysłowe

częstotliwościach, uzyskało wsparcie w postaci wielu badań

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: