Coulter Catherine - Panna młoda 08 - Bliźniacy.pdf - Panna młoda - STOPROCENT1000

CATHERINE COULTER

BLIŹNIACY

ROZDZIAŁ 1

Dwór Northcliffe,

sierpień rok 1830

James Sherbrooke, lord Hammersmith, starszy od swojego brata o dwadzieścia

osiem minut, zastanawiał się, czy Jason pływał w Morzu Północnym u wybrzeża

Stonehaven. Jego brat poruszał się w wodzie jak ryba, bez względu na to, czy owa

woda była lodowata, czy ciepła jak zupa. Otrzepując się z wilgoci jak ich pies Tulip,

miał w zwyczaju powtarzać:

- Ależ James, to przecież nie ma żadnego znaczenia. To jak kochać się z

kobietą. Możesz to robić na kamienistej plaży, gdzie zimne fale obmywają ci stopy,

albo w puchowej pościeli - rozkosz jest taka sama.

James nigdy nie kochał się na kamienistej plaży, ale podejrzewał, że jego brat

bliźniak miał rację. Jason posiadał specyficzny dar rozśmieszania swoimi

wypowiedziami słuchaczy, nawet jeśli się z nim zgadzali. Jason odziedziczył ten dar,

jeśli można było nazwać to darem, po matce, która kiedyś, patrząc z miłością na

Jamesa, powiedziała, że urodziła jeden dar od Boga, a potem nadszedł czas, aby

zacisnąć zęby i urodzić drugi. Synowie, chociaż całkowicie zaskoczeni, przytaknęli,

ale ojciec spojrzał na nich obu z niechęcią, prychnął i powiedział:

- Raczej dar z piekła rodem.

- Moi drodzy chłopcy - rzekła matka. - Szkoda, że jesteście tacy piękni. To

bardzo irytuje waszego ojca.

Wpatrywali się w nią, ale ponownie przytaknęli. James westchnął i cofnął się

znad krawędzi urwiska wznoszącego się ponad doliną Poe, uroczą wstęgą falującej

zieleni, nakrapianej gdzieniegdzie klonami i lipami, i podzieloną starożytnymi

ogrodzeniami. Dolina Poe ze wszystkich stron chroniona była przez niewysokie

wzgórza Trelów; James zawsze wierzył, że niektóre z tych podłużnych, niemal

kulistych wzgórz były starożytnymi kurhanami. Razem z Jamesem wymyślali

niezliczoną ilość historii o ewentualnych lokatorach tych kurhanów - Jason - zawsze

lubił być wojownikiem, który nosił niedźwiedzią skórę, malował twarz na niebiesko i

jadał surowe mięso. Natomiast James był szamanem, który pstryknięciem mógł

ściągnąć na wojowników deszcz płomieni. James cofnął się znad krawędzi. Kiedyś

spadł z urwiska, ponieważ pojedynkowali się z Jasonem na miecze, i Jason przystawił

mu ostrze do gardła, a James złapał go za szyję i zaczął młócić powietrze -

dramatycznie i bez stylu, jak później powiedział mu Jason. Stracił oparcie pod

stopami i spadł przy akompaniamencie wrzasków brata.

- Ty cholerny baranie, ani się waż umierać! To tylko ranka na szyi! Śmiał się,

nawet kiedy upadł. Boleśnie. Ale na szczęście skończyło się tylko na potłuczonych

żebrach i kilku siniakach na twarzy. Ciotka Melissande, która właśnie przebywała z

wizytą w Northcliffe, aż zapiszczała, dotykając dłońmi jego posiniaczonej twarzy.

- Och, mój kochany chłopcze, musisz dbać o swoją piękną i idealną twarz, a

wiem, co mówię, skoro jest jak moja. A jego ojciec, hrabia, wznosząc wzrok ku

niebu, powiedział:

- Jak to się mogło stać? Była to prawda. James i Jason byli lustrzanym

odbiciem swojej pięknej ciotki Melissande i nie odziedziczyli rudych włosów po

matce ani ciemnych oczu po ojcu. Wszystkie cechy mieli po ciotce, co każdego

niezmiernie dziwiło. Z wyjątkiem wzrostu, dzięki Bogu. Obaj byli niemal wzrostu

ojca, co bardzo go cieszyło. Ich matka powiedziała coś o tym, że: „Chłopiec powinien

być prawie tak samo duży jak jego ojciec i prawie tak samo mądry; tego pragną

wszyscy ojcowie. Matki zapewne również”. Jej synowie spojrzeli na nią i potaknęli.

Wiele lat wcześniej James słyszał plotki, że jego ojciec chciał poślubić ciotkę

Melissande, i zapewne zrobiłby to, gdyby nie wuj Tony, który się pojawił i ją ukradł.

James nie mógł sobie tego wyobrazić. Nie tego, że wuj Tony ją ukradł, tylko że ciotka

Melissande nie wolała jego ojca. Pałeczkę przejęła jego matka, na szczęście dla

Jamesa i Jasona, którzy, chociaż uważali ciotkę za bardzo interesującą, niezmiernie

kochali matkę. Na szczęście odziedziczyli po Sherbrooke'ach intelekt. Ich ojciec

nieraz powtarzał:

- Rozum jest ważniejszy niż wasze śliczne twarzyczki. Jeśli któryś z was

kiedyś o tym zapomni, wbiję was w ziemię.

- Ale ich śliczne twarzyczki są wyjątkowo męskie - dodała pospiesznie ich

matka, poklepując obu. James uśmiechał się do swoich wspomnień, gdy usłyszał

krzyk. Odwrócił się i zobaczył Corrie Tybourne - Barrett, utrapienie, które

towarzyszyło mu niemal od urodzenia, a które teraz pędziło konno ze wzgórza na

złamanie karku i gwałtownie zatrzymało klacz Darlene niecały metr od krawędzi

urwiska. I niemal pół metra od niego. James nawet nie drgnął. Spojrzał na nią z

wściekłością. Ale opanował się i odezwał spokojnym głosem:

- To było głupie. Wczoraj padało i ziemia mogła się osunąć. Już nie masz

dziesięciu lat, Corrie. Musisz przestać zachowywać się jak szczeniak, który ma siano

zamiast mózgu. A teraz cofnij Darlene. Skoro nie martwisz się o siebie, to może

pomyślisz o swojej klaczy. Corrie spojrzała na niego z góry i powiedziała:

- Podziwiam cię, że możesz mówić tak spokojnie, gdy wściekłość aż bucha ci

uszami. Nie nabierzesz mnie, Jamesie Sherbrooke. - Uśmiechnęła się do niego

szyderczo i skierowała klacz wprost na niego. Odsunął się, poklepał Darlene po

chrapach i powiedział:

- Masz rację. Wściekłość bucha mi uszami. Pamiętasz ten dzień, kiedy

chciałaś udowodnić, jaka jesteś zdolna, i dosiadłaś tego na poły dzikiego rumaka,

którego kupił mój ojciec? Ten cholerny koń prawie mnie zabił, gdy usiłowałem cię

uratować, co zresztą, na moje nieszczęście, mi się udało.

- Nie musiałeś mnie ratować, James. Byłam zdolna nawet jako dwunastolatka.

- Pewnie całkiem świadomie oplotłaś nogami końską szyję i darłaś się

wniebogłosy. Ach, to był pokaz twoich zdolności, prawda? Nie zapominaj również o

tym, że powiedziałaś mojemu ojcu, chociaż wiedziałaś, że się na mnie wścieknie, iż

uwiodłem w Oksfordzie żonę profesora.

- To nieprawda, James. Nie był wściekły, przynajmniej na początku. Najpierw

chciał dowodu, ponieważ nie wyobrażał sobie, że mógłbyś być taki głupi.

- Nie byłem głupi, do cholery. Zajęło mi co najmniej dwa miesiące, by

przekonać ojca, że to wszystko były twoje wymysły, a ty zawodziłaś, że to był tylko

taki żart. Uśmiechnęła się.

- Dowiedziałam się nawet jak ma na imię żona jednego z profesorów, żeby

historia była bardziej wiarygodna. Zadrżał, przypominając sobie wyraz twarzy ojca.

- Wiesz co, Corrie? Najwyższy czas, żeby ktoś nauczył cię manier. Chwycił ją

bez ostrzeżenia za ramię i ściągnął z końskiego grzbietu. Usiadł na kamieniu,

trzymając ją między nogami.

- To łanie od dawna ci się należy. Zanim dotarło do niej, co zamierzał zrobić,

James przerzucił ją sobie przez kolana i wymierzył jej mocnego klapsa w pupę.

Sapnęła, wrzasnęła i zaczęła się szarpać, ale on był silny i zdecydowany, więc bez

trudu sobie z nią poradził.

- Gdybyś miała na sobie spódnicę do jazdy konnej - klaps, klaps, klaps - nie

bolałoby cię tak, bo miałabyś pod spodem tuzin halek. - Klaps, klaps, klaps. Corrie

walczyła z nim, wyrywając się i wrzeszcząc.

- Przestań natychmiast, James! Nie wolno ci tego robić, ty głupcze! Jestem

dziewczyną i nawet nie jestem twoją siostrą.

- I dzięki Bogu. Pamiętasz, jak dodałaś mi czegoś do herbaty i przez półtora

dnia miałem biegunkę?

- Nie myślałam, że to będzie tyle trwało. Przestań, James, to niestosowne!

- Och, a to dobre. Mówisz, że to niestosowne? Mam cię na karku przez całe

życie. Widziałem twój kościsty zadek, gdy pływałaś w stawie Trentona. I całą resztę

też.

- Miałam wtedy osiem lat!

- Teraz nie zachowujesz się, jak ktoś znacznie starszy. To, Corrie, lekcja, która

od dawna ci się należała. Możesz uznać, że działam w zastępstwie twojego wuja

Simona. James przestał. Nie mógł jej ponownie uderzyć, chociaż pamiętał wszystkie

okropności, które mu przez lata wyrządzała. Zaczął spychać ją ze swoich kolan, ale

dostrzegł leżące na ziemi kamienie.

- Och, cholera, szczeniara - powiedział i postawił ją na ziemi. Stała, masując

pośladki i wpatrując się w niego. Gdyby wzrok zabijał, już leżałby martwy u jej stóp.

Wstał i pogroził jej palcem, jak to miał w zwyczaju robić jego dawny guwerner, pan

Boniface.

- Nie użalaj się tak nad sobą. Zadek trochę cię piecze i to wszystko. - Na

chwilę zatrzymał wzrok na swoich butach, a potem powiedział: - Ile masz lat, Corrie?

Zapomniałem. Chlipnęła, otarła dłonią nos, uniosła podbródek i powiedziała:

- Osiemnaście. Potrząsnął z niedowierzaniem głową.

- Nie, to niemożliwe. Tylko spójrz na siebie, wyglądasz jak młodzieniec bez

zarostu, za to z pełnymi biodrami, których nie chciałby mieć żaden prawdziwy

mężczyzna.

- Mam osiemnaście lat. Słyszysz, Jamesie Sherbrooke? Co jest w tym takiego

nieprawdopodobnego? Chcesz jeszcze coś wiedzieć? Spojrzał na nią, powoli

potrząsając głową.

- Pełne biodra mam już przynajmniej od trzech lat! I wiesz co?

- Jak mogłem zauważyć, skoro ciągle nosisz te bryczesy?

- To ważne, James. Tej jesieni mam swego rodzaju ćwiczenia. Ciotka

Maybella mówi, że to się nazywa wstępny sezon. Będę nosić eleganckie suknie i

jedwabne pończochy z podwiązkami, i buty na wysokich obcasach.

To znaczy, że jestem już dorosła. Upnę wysoko włosy, będę wcierać w skórę

balsam i pokazywać biust.

- Potrzebne ci będą całe wiadra tego balsamu.

- Może i tak. Ale z czasem będę potrzebować go coraz mniej. I co z tego?

- Jaki biust zamierzasz pokazywać? Przez ułamek sekundy James miał

wrażenie, że dziewczyna zerwie z siebie koszulę i pokaże mu piersi, ale na szczęście

zdrowy rozsądek zwyciężył i powiedziała, mrużąc oczy:

- Mam biust i to całkiem ładny, ale teraz jest ukryty.

- Ukryty gdzie? Oblała się rumieńcem. James zapewne przeprosiłby, gdyby

nie to, że znał ją całe jej życie - widział ją jako szczerbatą pięciolatkę, która usiłuje

wgryźć się w jabłko, uspokajał ją, że nie umrze, kiedy jako trzynastolatka dostała

pierwszą miesiączkę i wielokrotnie doświadczał jej szyderstwa. Dotknęła palcem

swojej klatki piersiowej.

- Są tutaj, rozpłaszczone. Ale kiedy je uwolnię i okryję satyną i koronkami,

niejeden mężczyzna straci głowę. Postanowił posłużyć się tak dobrze jej znanym

szyderstwem.

- Możesz tylko o tym pomarzyć. Dobry Boże, wyobrażam sobie deskę z

dwoma sękami.

- Deskę z sękami? To było podłe, James.

- No dobrze, masz rację, przepraszam. Powinienem powiedzieć, że nie umiem

sobie wyobrazić, że twój biust nie jest płaski.

- Bo w głowie masz siano. - Wzięła się w garść, wyprostowała ramiona,

Coulter Catherine - Panna młoda 08 - Bliźniacy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: