Wartości cenione przez współczesną młodzież , autorytet, i inne pyt.doc

25. Wartości cenione przez współczesną młodzież

Większość ludzi ceni jakieś wartości. Myślę, że i współczesna młodzież wyznaje pewne idee.

Wartości to standarty naszych myśli, postaw, zachowań. Określają, kim jesteśmy, jak żyjemy i jak traktujemy innych ludzi. Kształtują człowieka od wewnątrz. Są to normy oraz zasady postępowania, które umożliwiają rozwój i chronią przed krzywdzeniem siebie i innych.

Wartości, jakie wyznaje dzisiejsza młodzież, można znaleźć w muzyce hip-hopowej, tak bardzo popularnej wśród nastolatków. Mówi ona o zachowywaniu godności, której nie można kupić ani sprzedać. Podkreśla wartość pieniądza - nie jest on najważniejszy. Wskazuje również, iż szacunek wobec siebie i innych, przyjaźń oraz miłość to rzeczy, o które należy zabiegać. Wspomina też o pokoju, ułatwiającemu lepsze życie na ziemi.

Niestety, łatwo zauważyć też złe wartości cenione przez młodych ludzi. Powszechna jest nienawiść, o której również można usłyszeć w piosenkach.

Inną, niezbyt wzniosłą wartością są marihuana, narkotyki i alkohol. Wiele nastolatków o nie usilnie zabiega. Jeśli sięgają po takie używki, to coś o sobie mówiąc. Ale nie to, że są fajni i na topie, lecz po prostu im się nudzi. Pokazują, że czują się niedowartościowani i w ich życiu brakuje tak ważnych rzeczy jak przyjaźń czy miłość w rodzinie.

Jak widać, współczesna młodzież ceni wiele wartości. Niestety, niektóre z nich są złe. Na szczęście, pośród całego chłamu można znaleźć naprawdę wzniosłe idee, takie jak przyjaźń i pokój.

26. Współczesne autorytety (kryzys?)

W dzisiejszych czasach obserwujemy zjawisko coraz bardziej gwałtownego osłabienia lub nawet upadku autorytetów. Nawet tych, które uznane były za odwieczne i nienaruszalne, np. Kościoła, państwa, rodziny. Czy oznacza to, że w warunkach demokracji osiągnięcie i utrzymanie autorytetu jest niemożliwe?

W ciągu wieków pojęcie autorytetu uległo społecznym i historycznym przemianom. Terminu tego zaczęto używać dla określenia prestiżu, powagi, wpływu, znaczenia i woli podporządkowania się władzy. W potocznym użyciu słowo autorytet ma powszechnie uznawane znaczenie. Na plan pierwszy wysuwa się przekonanie, że mieć autorytet to znaczy posiadać uznanie, szacunek, władzę nad wychowankiem. W literaturze pedagogicznej używa się m.in. takich określeń, jak autorytet wyzwalający i ujarzmiający oraz autorytet wewnętrzny i zewnętrzny.

Mówiąc o autorytecie wyzwalającym ma się na myśli jego inspirujący
i konstruktywny wpływ na postępowanie osób, których uznaniem się cieszy.

Autorytet- coś niezwykle potrzebnego w dzisiejszym świecie. Współczesne życie staje się z dnia na dzień coraz trudniejsze. W mediach coraz częściej słyszy się o napadach, kradzieżach, zabójstwach. Wśród młodzieży szerzy się agresja, brakuje jej autorytetów, rodzice, zapracowani, nie zdają sobie sprawy z tego, jak istotna jest każda chwila spędzona z dziećmi. Ludzie, zmagając się z trudami codziennego życia, stają się coraz bardziej obojętni, nieprzyjaźni i pozbawieni optymizmu. Do tego przestali dawać, coraz więcej biorąc i żądając od życia.
Uważam, że to właśnie w dzisiejszych czasach, bardziej niż kiedykolwiek, autorytety osobowe są niezwykle potrzebne. Mają one bardzo duży wpływ na życie każdego człowieka. Pomagają odnaleźć wartości dotąd zapomniane, determinują do osiągnięcia wyznaczonych, życiowych celów i pogłębiają wiarę we własne możliwości.

Mówi się, że każdy z nas ma swojego idola, autorytet, który jest dla nas wzorem. Taką osobę pragniemy naśladować, ponieważ imponuje nam pod pewnym względem (np. sport, polityka itd.). XXI wiek jest wiekiem wygasających autorytetów. Autorytet, albo się ma, albo nie. Znamy ludzi, którzy od zawsze wiedzą, czego chcą i takich, którzy nie mają o tym pojęcia. W naszych czasach trudno znaleźć sobie idola, dlatego też zwlekamy z decyzją do momentu, w którym autorytet nie jest nam już potrzebny. Obecnie trudno znaleźć kogoś, kto przyzna, że jego idolem jest rodzic. Bo to banalne, albo nieprawdopodobne. W końcu rodzice są zazwyczaj zwykłymi ludźmi, którzy nie osiągnęli w życiu nic wielkiego, jak np. pojawienie się na okładce znanego czasopisma. Błahym powodem do naśladowania jest to, że rodzice mogą być zadowoleni z życia, jakie wiodą, że nie potrzebują sławy i że do szczęścia

wystarcza im kochająca rodzina.

1.Współczesne teorie wychowania autorytarnego oraz antyautorytarnego, ze wskazaniem na różnice w określaniu: celu, zadań, istoty zmian edukacyjnych, istoty oddziaływań pedagogicznych, metod, środków i form wychowania.

PEDAGOGIKA AUTORYTARNA

To inaczej ped. behawiorystyczna, czyli konserwatywna. Celem wychowania jest rozwój wychowanka, dąży się do tego, by wychowanek adaptował się do zastanych warunków życia. Kształtuje się tu tożsamość konwencjonalną wychowanka, kształtuje się człowieka do pełnienia jakiejś roli. Zadania wychowawcze to kształtowanie wychowanka wg ideałów osobowych, nienaruszalnych. Urabia się określone cechy. Pedagodzy autorytarni starają się ulepszyć świat, ale wg z góry ustalonych definicji. Zmiany edukacyjne przebiegają bardzo wolno i z wielkim trudem. Istotą oddziaływań pedagogicznych jest podporządkowanie się wychowanka woli wychowawcy i zasadom wychowawczym pod groźbą obowiązujących kar (sankcji negatywnych) lub ze względu na stworzone pokusy uzyskania nagród (sankcji pozytywnych). Pedagogika autorytarna narzuca jednolity sposób myślenia, zachowania i odczuwania. Ideałem jest jednostka bierna, która bez zastrzeżeń przyjmuje panujące reguły, nie dopuszcza się idei równości.

PEDAGOGIKA ANTYAUTORYTARNA

Celem wychowania jest rozwój wychowanka, na uwadze ma się samorealizację, samowychowanie, kształtuje się tożsamość postkonwencjonalną. Tu na pierwszym planie jest tożsamość podmiotu. Zadania wychowawcze to promowanie szeroko pojetej zmiany społecznej, zmiany człowieka. Tu nastawiamy się na kreację, transformację. Wspieramy rozwój wychowanka. Tu można mówić o rewizji definicji, często się mówi, że definicje straciły na wartości, próbuje się tworzyć nowe definicje. Uwydatnia w swoich przesłankach rolę swobody i indywidualność dziecka i jego wychowawców. Przedstawiciele zabiegają o wolną osobowość człowieka w wolnym społeczeństwie. Pedagogika antyautorytarna nawołuje do wolności i poszanowania godności dziecka, mówi o potrzebie zreformowania szkół, systemów wychowawczych wychowania w środowisku rodzinnym. Szkoła powinna przystosować się do uczniów, a nie odwrotnie. Walczy z wychowaniem instrumentalnym, adaptacyjnym, wzmacnia władze ludzi przeciw wszelkim formom przemocy. Dziecko jest dobre z natury, jest deformowane przez rodziców i społeczeństwo, w wychowaniu potrzebna jest wolność, możność bycia sobą, samourzeczywistnienia.

Edukacja jako przedmiot współczesnej pedagogiki. Proszę omówić podstawowe pojęcia edukacji jakimi są wychowanie, kształcenie, nauczanie, uczenie się.

Edukację można określić jako ogół wpływów na jednostkę lub grupę osób, sprzyjające takiemu rozwojowi, aby w jak najwyższym stopniu osoby te  stały się członkami wspólnoty społecznej. Edukacja to prowadzenie drugiego człowieka ku wyższym stanom rowojowym, to ogół procesów sprzyjających rozwojowi.

Wychowanie to oddziaływanie o charakterze interakcyjnym, mające na celu kształtowanie dyspozycji osobowościowych wychowanka (którym może być człowiek w każdym wieku) przez wychowawcę (który jest osobą do tego przygotowaną). Kryteria wychowania: intencjonalność, celowość,  świadomość, ukierunkowanie w kierunku pożądanym społecznie, organizacja i planowanie, interakcyjność.

Kształcenie to zarówno proces nauczania jak i uczenia się, czyli całość poczynań umożliwiających jednostce uzyskanie wiedzy o przyrodzie, kulturze, społeczeństwie, a także osiągnięcie wszechstronnego rozwoju osobowości, rozwijanie uzdolnień, zainteresowań, ogólnej sprawności umysłowej i fizycznej. W procesie kształcenia człowieka wyrabiają się odpowiednie do celów kształcenia postawy i przekonania. Kształcenie może odbywać się w instytucjach jak i przybierać formę samokształcenia. Wynikiem kształcenia jest wykształcenie.
Można wyodrębnić:

Kształcenie ogólne - umożliwia zdobywanie wiedzy i sprawności potrzebnych niezależnie od pełnionej roli społecznej.

Kształcenie zawężone - zapewnia zdobycie kwalifikacji w określonej specjalności.

Wyróżniamy trzy poziomy kształcenia: podstawowy(elementarny), średni i wyższy.

Nauczanie jest częścią wychowania. Są to: wiedza, inteligencja, umiejętności, sprawność, nawyki; które składają się na dyspozycje instrumentalne. Jest to wspomaganie naturalnych zainteresowań ucznia, jego dążeń do poszukiwania wiedzy oraz doskonalenia umiejętności, kierowanie procesem uczenia się. Nauczanie jest procesem możliwym pod warunkiem, że oba podmioty w nim uczestniczące - nauczyciel i uczeń (uczniowie), w równym stopniu zainteresowane są osiągnięciem wyznaczonych wzajemnie zadań programowych. W rozwoju nauczania w Polsce szczególną rolę odegrała Komisja Edukacji Narodowej.

Uczenie się to proces zdobywania i gromadzenia doświadczeń, w wyniku czego powstają nowe formy zachowania się i działania lub następuje modyfikacja zachowań i działań wcześniej nabytych. Wskutek uczenia się opanowany zostaje cały system wiadomości, umiejętności, nawyków, przyzwyczajeń, przekonań. Terminu uczenie się używa się zarówno w znaczeniu wąskim - dla określenia świadomego i zamierzonego zdobywania wiadomości i umiejętności, jak i w znaczeniu szerokim - dla określenia zarówno uczenia się zamierzonego, jak i nie zamierzonego (mimowolnego). Zależnie od przyjętych sposobów i technik wyróżnia się:

uczenie się pamięciowe (mechaniczne)

uczenie się przez zrozumienie (wgląd)

uczenie się sensoryczne (spostrzeżeniowe, percepcyjne)

uczenie się metodą prób i błędów (porażek i sukcesów)

uczenie się przez naśladownictwo

uczenie się przez przeżywanie.

Proszę omówić problem nauczania - uczenia się uwzględniając: style nauczania, cele kształcenia, strategie nauczania, oraz planowanie pracy z uczniami.

Nauczanie to planowa oraz systematyczna praca szkolna z uczniami zmierzająca do zdobywania przez nich nowych doświadczeń i wiedzy. Nauczanie polega na systematycznej pracy nauczyciela z uczniami, której celem jest wywołanie i utrwalenie zmian w zakresie ich wiedzy, dyspozycji, postępowania oraz osobowości za pomocą uczenia się oraz opanowania wiedzy i przeżywania radości ze swojej działalności praktycznej. Innymi słowy, nauczanie to organizowanie procesu uczenia się oraz kierowanie nim wśród uczniów. Proces uczenia się zawarty jest w procesie nauczania; uczyć można się zawsze oraz wszędzie, a spontaniczne kształcenie jest świadome i instytucjonalne.

Cele kształcenia według Wincentego Okonia stanowią to, do czego dąży się w procesie kształcenia; są to świadome i założone efekty, które zamierza się osiągnąć w procesie kształcenia.  Stanowią je komunikaty, które wyrażają zamiary nauczyciela oraz to, jakie zmiany mają zachodzić w uczniach; są to niejako mapy drogowe, umożliwiające nauczycielowi i uczniom orientować się gdzie zmierzają i w jakim punkcie drogi się znajdują.

Cele posiadają następujące cechy:

·         dostrzegalność

·         konkretność

·         logiczność

·         osiągalność

·         precyzyjność

·         realność

·         rzeczowość

·         twórczość

·         wykonalność

Cele posiadają następujące funkcje:

·         funkcja koordynująca (punkt odniesienia)

·         funkcja motywująca

·         funkcja organizacyjna (całe działanie)

·         funkcja regulacyjna

·         funkcja ukierunkowująca

·         funkcja zapewniająca trwałe wartości

Według kryterium stopnia konkretyzacji wyróżnia się następujące rodzaje celów:

1.      cele ogólne - ich adresatem jest nauczyciel, jego zamysł i strategia działania; cele te określają, co ma osiągną nauczyciel, ukierunkowują to, co podczas planowanej lekcji będzie doskonalone, kształtowane, rozwijane, poznawane, zdobywane, ćwiczone i przezywane przez uczniów

2.      cele szczegółowe (czyli operacyjne) ich adresatem jest uczeń; są one węższe, sprecyzowane i skonkretyzowane, określają konkretne zachowania ucznia

Treść celów kształcenia określają:

·         plany nauczania - dotyczą konkretnych szkół i obejmują dany zakres przedmiotów wraz z liczbą ich godzin w poszczególnych klasach oraz rozkład na poszczególne lata nauki

·         program nauczania- zawiera podstawy programowe; opisuje kolejność przyswajanego przez ucznia materiału nauczania

Style nauczania:

·         Kierowniczy ( zamknięty)- przypisuje nauczycielowi rolę aktywnego szefa, którego obowiązkiem jest doprowadzić do nauczenia się tego a tego. W tym celu ma on zrobić najlepszy użytek ze swoich umiejętności i metod. Dla tego stylu szczególnie istotne są starannie opracowane materiały programowe oraz badania nad efektywnością nauczania. Nauczyciel w trakcie pracy uczniów służy wskazówkami, koryguje błędy, chwali dobre pomysły uczniów.

·         Terapeutyczny- w podejściu terapeutycznym nauczyciel charakteryzuje się empatią. Wspomaga rozwój osobniczy indywidualnych uczniów. Ułatwia im osiąganie wyższych szczebli samorealizacji, zrozumienia siebie i akceptacji. Celem nauczania w przypadku stylu terapeutycznego jest wyposażenie ucznia w potencjał umożliwiający mu stanie się autentyczną jednostką ludzką, osobą zdolną z własnej chęci ponosić odpowiedzialność za swój rozwój, zdolną do samookreślenia poprzez świadomie dokonywane wybory. Przyjmuje natomiast odpowiedzialność za pomaganie uczniowi w dokonywaniu wyborów, jaką wiedzę poznać, za pomoc w procesie uczenia się jej i posługiwaniu się nią tak, by służyło to kształtowaniu się tożsamości ucznia .

·         Wyzwalający- wyzwalający styl nauczania wysuwa materiał na pierwsze miejsce . Nauczanie tym stylem wydaje się w dużym stopniu wyznaczone przez zręczność , z jaką nauczyciel posługuje się technikami dydaktycznymi. Przedmiot nauczania staje się żywy, gdyż uczniowie sami zbierają materiały, snują domysły, stawiają hipotezy, krytycznie analizują materiały, żeby przekonać się, czy zawierają dostateczne dowody na rzecz początkowych luźnych koncepcji. Budują własną kompetencję w świadomości możliwych różnic interpretacji i sposobów myślenia.

Planowanie pracy z uczniami

Przygotowując cele pracy z uczniami należy sprawdzić, czy są one zgodne ze statutem szkoły i szkolnym programem wychowawczym. Kiedy wiadomo, jaki ma być kierunek działań, kolejnym krokiem powinno być zastanowienie się, jak można osiągnąć wybrany cel i pokierować zmianami. Proponuję następujące działanie:

·         Opracowywanie celów pracy powinno zakończyć się stworzeniem listy kompetencji (cech osobowościowych, postaw, wiedzy i umiejętności), jakie powinni posiadać uczniowie klasy i które chcielibyśmy kształtować w najbliższym czasie.

·         Następnie warto zastanowić się, w jaki sposób te kompetencje powinny przekładać się na konkretne zachowania uczniów.

·         Kolejny krok to przeanalizowanie, jakie działania powinniśmy podjąć, aby te zachowania miały szansę pojawić się w naszej klasie, jak możemy motywować uczniów do podejmowania określonych działań.

Cel, który chcemy osiągnąć, musi być pozytywny. Zakładane cele powinny brzmieć: chcę, aby moi uczniowie uczciwie zasługiwali na swoje oceny, aby przychodzili punktualnie do szkoły, aby chodzili na wszystkie lekcje. Cel musi być także konkretny, to znaczy mieć przełożenie na konkretne zachowania, działania. Jeśli wychowawca planuje np., że jego uczniowie będą dobrymi obywatelami, powinien umieć określić, co takiego mają robić po skończeniu szkoły, żeby mógł stwierdzić, że ten cel został osiągnięty. Planowany cel powinien być też rozłożony w czasie. Jeśli planowane są jakieś duże zmiany np. w postawach czy zachowaniach uczniów, warto rozłożyć je na mniejsze etapy i spróbować określić, po jakim czasie można spodziewać się efektów działań.

Przygotowując propozycje dla klasy, koniecznie trzeba uwzględnić możliwości i zainteresowania uczniów. Uwzględniając w planach specyficzne umiejętności podopiecznych, pozwalamy im zaistnieć na forum klasy i bardziej się zaangażować. Warto poznać dokładnie mocne strony uczniów, również te niezwiązane z nauką w szkole. Analizując przygotowany plan działań wychowawczych warto sprawdzić, czy w jakimś zakresie można liczyć na innych pracowników szkoły. Należy pomyśleć o: pedagogu i psychologu szkolnym, bibliotekarce, szkolnej pielęgniarce, lekarzu, być może informatyku itd. Jeżeli nauczyciel ma już opracowane cele swojej pracy, przeprowadził z uczniami diagnozę sytuacji w klasie oraz wie, jak swoje ustalenia przełożyć na konkretne działania, przemyślał, z czyjej pomocy może skorzystać, powinien spróbować stworzyć harmonogram swoich działań. Taki plan powinien uwzględniać wszelkie działania podejmowane przez wychowawcę i klasę, czyli zawierać:

·         tematy godzin wychowawczych,

·         wyjścia klasy ze szkoły,

·         wycieczki,

·         spotkania z rodzicami,

·         spotkania z zaproszonymi gośćmi,

·         spotkania z klasą po lekcjach,

·         udział klasy w ogólnoszkolnych uroczystościach,

·         zieloną szkołę.

Ważne jest aby okresowo przeprowadzać ocenę skuteczności swoich działań.

43. Starzenie się społeczeństw jako problem społeczny (wyjaśnienie pojęć :starość, proces starzenia się, środowisko życia ludzi w wieku podeszłym, system wspomagania i zabezpieczenia starości – rola i zadania instytucji wspomagających)

Starość - stan będący efektem starzenia się, ostatni okres życia u ludzi. Starość ma przede wszystkim wymiar biologiczny (fizjologiczny), lecz także poznawczy, emocjonalny i społeczny. Pojęcie starości w znaczeniu medycznym to ogół zmian zachodzących w ciele człowieka w wieku podeszłym, czyli po 65 roku życia. Kobiety wchodzą w okres starości już w pięćdziesiątym roku życia, a mężczyźni dopiero w sześćdziesiątym. W okresie starości ustaje intensywne odbudowywanie komórek, organizm jest mniej odporny na choroby, a układ nerwowy jest mniej aktywny.

Proces starzenia się - to zmniejszenie zdolności do odpowiedzi na stres środowiskowy, które pojawia się w organizmach wraz z upływem czasu, naturalne i nieodwracalne nagromadzenie się uszkodzeń wewnątrzkomórkowych, przerastające zdolności organizmu do samonaprawy. Starzenie się powoduje utratę równowagi wewnętrznej organizmu, co zwiększa ryzyko wystąpienia chorób. Prowadzi do upośledzenia funkcjonowania komórek, tkanek, narządów i układów, zwiększa podatność na choroby, prowadzi do śmierci. Nauka zajmująca się starzeniem to gerontologia. Charakterystyczne objawy starzenia:

utrata masy mięśni i kości,

pogorszenie ostrości wzroku i słuchu,

wydłużony czas reakcji

W obecnych czasach istnieje marginalizacja osób starszych, jako zbiorowości, czego przykładem może być stopniowe eliminowanie ich z aktywnego życia zawodowego i społecznego w momencie przekraczania granicy wieku emerytalnego.
Osoby starsze boją się nie tylko chorób i niepełnosprawności, ale także osamotnienia i nietolerancji, gdyż w dzisiejszych czasach panuje „kult młodości”.

Rola i zadania instytucji wspomagających (zależy od rodzaju instytucji) - dążenie do jak największej samodzielności podopiecznych; ich aktywizacja w podejmowaniu działań zmierzających do poprawy, jakości własnego życia; zapewnienie opiekuńczego otoczenia i wsparcia emocjonalnego;

Prowadzone są różne zajęcia terapeutyczne (indywidualne, grupowe) dostosowane do potrzeb i możliwości mieszkańców, a niezbędne dla utrzymania ich w maksymalnej sprawności (psychoterapia, usprawnianie ruchem, zabiegi fizjoterapeutyczne, terapia zajęciowa, rekreacja, bibliotekarstwo); zapewniają wsparcie w zakresie całodobowej opieki pielęgniarskiej, zabezpieczenia potrzeb socjalno – bytowych i opieki duszpasterskiej; stworzenie warunków do przyjemnego spędzania czasu wolnego, do zaspokajania potrzeb wyższego rzędu (w tym przede wszystkim potrzeby kontaktów towarzyskich, wypoczynku, rozrywki, aktywności oraz potrzeb kulturalno-oświatowych), do kontynuacji lub budzenia zainteresowań; mają sprzyjać nawiązywaniu i podtrzymywaniu kontaktów towarzyskich, tworzeniu więzi społecznych, a w efekcie przeciwdziałać uczuciu pustki, nudy i osamotnienia.

44. Problemy wychowawcze współczesnej szkoły (wymuszenia, narkotyki, przemoc, prostytucja, system profilaktyki i prewencji).

...