Niech żyje Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna!.docx

Niech żyje Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna!

Wrzesień 5, 2010

Niech żyje

Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna!

(Peking Review, nr 9, #25 z 17 czerwca 1966)

Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna była procesem długim i złożonym. Wydarzenia które podczas niej zaistniały rozwinęły teorię i praktykę marksistowską do niespotykanych wcześniej rozmiarów. Masy robotników, chłopów, żołnierzy i rewolucjonistów wzięły sprawy we własne ręce i kierując się hasłem Przewodniczącego Mao „Marksizm zawiera w sobie tysiące prawd, które można streścić słowami: bunt jest usprawiedliwiony” przeprowadziły gwałtowną kontrofensywę przeciwko tym, którzy byli u władzy, a kroczyli drogą kapitalistyczną. Proletariat odniósł w tej wielkiej batalii wiele zwycięstw, jednak porażki, między innymi zakończenie ruchu Czerwonej Gwardii, śmierć Wiceprzewodniczącego Lin Biao, błędy, lawirowanie między lewicą a centrum, a w końcu śmierć Mao, rehabilitacja Deng Xiaopinga i jego pucz przeciwko Czterem Wielkim Rewolucjonistom Kulturalnym, tzw. Bandzie Czworga – doprowadziły do klęski Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej. Jednak bez względu na to, Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna pozostaje wielkim festiwalem wolności, największym krokiem ludzkości w kierunku komunizmu, i jako taka wymaga szczegółowych badań, bez wpływu na jej klęskę, podobnie jak w wypadku Komuny Paryskiej. Musimy zbadać przyczyny przegranej maoistów, jednak Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna nie może być postrzegana tylko w świetle jej ostatecznej porażki.  Zawdzięczamy jej rozwinięcie teorii walki klas, kontynuowania rewolucji w czasie dyktatury proletariatu, rozwinięcie zasad ekonomii politycznej socjalizmu oraz edukacji mas, oraz, co warto odnotować, podstawy przyszłego trzecioświatowego maoizmu w postaci genialnej pracy Wiceprzewodniczącego Lin Biao „Niech żyje zwycięstwo Wojny Ludowej!”, której fragmenty mogliście przeczytać kiedyś na RLK, a którą wkrótce opublikujemy w całości na łamach Trzeciego Świata.

Poniższa praca pochodzi z 1966, czyli początkowego etapu Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej i z tego też powodu warta jest przeczytania. Wyjaśnia ona bowiem przyczyny rozpoczęcia tej Wielkiej Rewolucji oraz wskazuje podstawowe metody jej przeprowadzenia. Choć czas zweryfikował niektóre tezy tego artykułu, pozostaje on dokumentem o nadzwyczajnym znaczeniu. Jego zasadnicza linia polityczna pozostaje aktualna po dziś dzień. Trzeba jednak wspomnieć o szczegółach. Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna nie była walką mas proletariackich, chłopskich i żołnierskich przeciwko garstce rewizjonistów, lecz przeciwko dużej liczebnie klasie nowej burżuazji, która powstała w łonie aparatu partyjnego i państwowego ze względu na jego kontrolę nad środkami produkcji. Proces powstawania nowej burżuazji w aparacie partyjnym i państwowym jest procesem naturalnym w czasie budownictwa socjalistycznego tak długo, jak istnieją, domowe i zagraniczne, źródła ideologii burżuazyjnej, która deprawuje chwiejne elementy i doprowadza do ich degeneracji. Źródłem domowym takiej ideologii są stare przyzwyczajenia, stare zwyczaje, stara kultura i stare idee, przekazane socjalizmowi w spadku po społeczeństwie burżuazyjnym. Źródłem zagranicznym jest system kapitalistyczny, system międzynarodowego imperializmu. Dlatego zagrożenie powstania nowej burżuazji w aparacie partyjnym i państwowym jest stałym zagrożeniem aż do ostatecznego zwycięstwa socjalizmu, czyli do całkowitego rozgromienia kapitalizmu. Tę naukę muszą wyciągnąć z Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej przyszli rewolucjoniści, by nie popełnili błędów Towarzysza Stalina i byłego towarzysza Hodży, których niedopatrzenia i postawa metafizyczna w niektórych dziedzinach doprowadziły do restauracji kapitalizmu najpierw w ZSRR, a później w Albanii.

Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna była procesem niezwykle złożonym i skomplikowanym. Dlatego niezbędne jest badania wszystkich linii, oraz wszystkich nauk, które z niej wypływają. Są to niezwykle cenne lekcje dla dzisiejszych komunistów, wielki spadek pozostawiony przez Przewodniczącego Mao, Wiceprzewodniczącego Lina, oraz Towarzyszy Jiang Qing, Chen Body, Zhang Chunqiao, Wang Hongwena, Yao Wenyuana oraz milionowe masy bohaterskich chińskich robotników, chłopów i żołnierzy.

Przypisy pochodzą od redakcji Trzeciego Świata. Do tekstu dołączamy też wideo bratniej organizacji Shubel Morgan o Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w języku angielskim.

Aleksander Iwanow

Sekretarz ds. Ideologii

Dzięki bezpośredniemu przywództwu Przewodniczącego Mao Tse-tunga i Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin, Wielka Rewolucja Kulturalna mas proletariackich, bez precedensu w historii, szybko i energicznie rozwija się w niezwyciężoną, mocną jak lawina, siłę.

Trzymając wysoko wielki czerwony sztandar Myśli Mao Tse-tunga, masy robotników, chłopów i żołnierzy razem z masami rewolucyjnych kadr i rewolucyjnej inteligencji zwalczają reprezentantów burżuazji, którzy zagnieździli się w partii, eliminują potwory wszystkich form i rodzajów ideologii burżuazyjnej i feudalnej. Bezprecedensowa, korzystna sytuacja wyrosła na frontach politycznym, ideologicznym i kulturowym.

Jest to niezwykle ostra i złożona walka klasowa mająca na celu wzrost wszystkiego co proletariackie i usunięcie tego co burżuazyjne w nadbudowie, w domenie ideologii – walka na śmierć i życie pomiędzy burżuazją próbującą przywrócić kapitalizm a proletariatem walczącym o niedopuszczenie do tego. Ta walka dotyczy sprawy tego, czy dyktatura proletariatu i ekonomiczna baza socjalizmu w naszym kraju zostaną skonsolidowane i rozwinięty, czy nie, i tego czy nasza partia i kraj zmieni kolor, czy nie. Odzwierciedla ona los i przyszłość naszej partii i kraju, oraz przyszłość i los rewolucji światowej. Najważniejsze jest by nie traktować tej walki lekko.

Dlaczego istnieje potrzeba wszczęcia Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej? Dlaczego ta rewolucja jest tak ważna?

Towarzysz Mao Tse-tung naukowo podsumował międzynarodowe historyczne doświadczenie dyktatury proletariatu i rozwinął teorię sprzeczności, klas i walki klas w społeczeństwie socjalistycznym. Nieustannie przypominał nam, żebyśmy nigdy nie zapomnieli walki klas, nigdy nie zapomnieli by na początku stawiać politykę, nigdy nie zapominać o umacnianiu dyktatury proletariatu, oraz, by przedsięwziąć wszystkie środki zapobiegające uzurpacji przywództwa przez rewizjonistów, by zapobiec restauracji kapitalizmu. Wskazał, że obalenie władzy politycznej zawsze musi zostać poprzedzone przez przejęcie nadbudowy i ideologii w celu przygotowania opinii publicznej, co zawsze sprawdza się zarówno dla klas rewolucyjnych jak i kontrrewolucyjnych. Wychodząc dalej z tego podstawowego punktu wyjścia, Towarzysz Mao Tse-tung wezwał nas do wszczęcia walki klas na polu ideologicznym, by wzrosło to co proletariackie i zwiędło to co burżuazyjne.

Jest to wielka prawda, wielki rozwój marksizmu-leninizmu.

Historia uczy, że burżuazja najpierw przejęła ideologię i przygotowała opinię publiczną zanim przejęła władzę polityczną z rąk klasy feudałów. Zaczynając od okresu renesansu, europejska burżuazja nieustannie krytykowała ideologię feudalną i propagowała ideologię burżuazyjną. W XVII i XVIII wieku, po kilku setkach lat przygotowania opinii publicznej, burżuazja przejęła władze polityczną i ustanowiła swoją dyktaturę w każdym kraju europejskim

Marks i Engels zaczęli propagować teorię komunizmu więcej niż sto lat temu. Czynili tak, by przygotować opinię publiczną do przejęcia władzy przez proletariat. Rosyjska rewolucja proletariacka poskutkowała przejęciem władzy politycznej tylko po kilku dekadach przygotowania opinii publicznej. Nasze własne doświadczenie jest jeszcze świeższe. Gdy chiński proletariat pojawił się na scenie politycznej był słaby i bezbronny. Jak zaczęła się rewolucja? Zaczęła się wraz z propagowaniem marksizmu-leninizmu i ujawnianiem prawdziwego oblicza imperializmu i jego sługusów w Chinach. Walka chińskiego proletariatu o zdobycie władzy politycznej zaczęła się dokładnie z kulturalną rewolucją 4 Maja.

W ostatecznej analizie historia zdobycia władzy politycznej przez chiński proletariat jest historią myśli Mao Tse-tunga podchwyconej przez masy robotników, chłopów i żołnierzy. Masy trafnie to ujęły „Bez  myśli Mao Tse-tunga nie byłoby Nowych Chin”. Łącząc marksizm-leninizm z praktyką Chińskiej Rewolucji , Towarzysz Mao Tse-tung, wielki rewolucyjny chorąży, zmienił całe oblicze Rewolucji Chińskiej. Historyczne doświadczenie pokazało, że myśl Mao Tse-tunga umożliwiła nam zdobycie i zwiększenie poparcia mas, zorganizowanie sił zbrojnych i broni, ustanowienie rewolucyjnych baz jednej po drugiej, i zdobycie władzy politycznej w jednym regionie po drugim, oraz ostateczne zdobycie władzy politycznej nad całym kraju.

Po zdobyciu władzy politycznej proletariat stał się klasą rządzącą, a klasy właścicieli ziemskich i kapitalistów stały się klasami rządzonymi. Klasa właścicieli ziemskich i reakcyjna burżuazja nigdy nie pogodziła się z tym stanem rzeczy oraz z ich zanikiem. Nieustannie marzą o restauracji poprzez osłabienie dyktatury proletariatu, tak by raz jeszcze mogli żyć na koszt ludzi pracujących. Ciągle zachowują dużą siłę. Mają pieniądze, szerokie kontakty społeczne i powiązania międzynarodowe, oraz doświadczenie kontrrewolucji. Zwłaszcza ideologia klas wyzyskujących ma ciągle wielkie pole do działania. Niektóre chwiejne elementy w szeregach rewolucyjnych mają tendencję do korumpowania się tą ideologią a w konsekwencji do przechodzenia na pozycję kontrrewolucyjne. Co więcej, spontaniczny wpływ drobnomieszczaństwa nieustannie rodzi kapitalizm. Proletariat po zdobyciu władzy ciągle stoi przed zagrożeniem jej utrat. Po utworzeniu systemu socjalistycznego ciągle istnieje zagrożenie restauracji kapitalizmu. Brak należytej uwagi i nie podjęcie koniecznych kroków zakończy się tym, że nasza partia i nasz kraj zmieni kolor, co spowoduje utratę życia przez dziesiątki milionów naszych ludzi.

Burżuazyjne i feudalne ideologie są najważniejszymi twierdzami obalonych  klas kapitalistycznych i feudalnych  po przeprowadzeniu socjalistycznej transformacji własności środków produkcji. Ich starania o restaurację są na początku skierowane na przejęcie ideologii w celu użycia swoich dekadenckich idei w każdy możliwy sposób by zwieść masy. Wyniesienie ideologii i przebudowa opinii publicznej to burżuazyjne przygotowania do obalenia dyktatury proletariatu. Gdy nadarzy się okazja, powstaną by zdobyć władzę polityczną w ten, czy w inny sposób.

Po ugruntowaniu socjalistycznych relacji produkcji Związek Radziecki nie zdołał przeprowadzić poważnej proletariackiej rewolucji kulturalnej. Ideologia burżuazyjna rozkwitała, korumpując umysły ludzi i niemal niezauważalnie sabotując socjalistyczne relacje produkcji. Po śmierci Stalina nastąpiło bardziej jawne kształtowanie opinii publicznej przez rewizjonistyczna klikę Chruszczowa. Ta grupa szybko przygotowała „pałacowy” pucz w celu obalenia dyktatury proletariatu i uzurpacji władzy partyjnej, wojskowej i rządowej.

W czasie węgierskich wydarzeń kontrrewolucyjnych w 1956, kontrrewolucjoniści także przygotowali opinię publiczną zanim wyszli na ulicę w celu wywołania zamieszek i buntów. Te kontrrewolucyjne wydarzenia zostały przygotowane przez imperializm i rozpoczęte przez grupę antykomunistycznej inteligencji z Klubu Petofiego. Imre Nagy, który w tym czasie ciągle określał się jako komunista,  „przybrał szaty króla” i stanął na czele kontrrewolucjonistów.

Międzynarodowe historyczne doświadczenie dyktatury proletariatu pokazuje, że dyktatura nie może zostać umocniona, ani system socjalistyczny nie może zostać umocniony, o ile nie przeprowadzi się proletariackiej rewolucji kulturalnej, oraz nie poczyni się zdecydowanych kroków w celu wykorzenienia ideologii burżuazyjnej. Rozszerzające się idee burżuazyjne nieuchronnie doprowadzą do obalenia  dyktatury proletariatu i pojawienie się takich reprezentantów burżuazji jak Chruszczow, którzy przejmą władzę w wyniku przewrotu „pałacowego”, albo wojskowego, albo w wyniku kombinacji tych dwóch. Jeśli dyktatura proletariatu  ma zostać skonsolidowana, jeśli kraj dyktatury proletariatu podąża w kierunku socjalistycznym i komunistycznym, Proletariacka Rewolucja Kulturalna jest niezbędna; proletariacka ideologia musi wzrastać, a burżuazyjna ideologia musi zanikać, a ziarna marksizmu leninizmu, myśli Mao Tse-tunga muszą być koniecznie zasadzone.

Rewolucja socjalistyczna i budownictwo socjalistyczne wymagają energicznych starań w wielu dziedzinach pracy. W praktyce musi zostać wydzielona czerwona linia, która jest niczym innym, tylko walką klas między proletariatem a burżuazją, walką między drogą socjalistyczną a drogą kapitalistyczną, walką klas między proletariatem a burżuazją na polu ideologii.

Towarzysz Mao Tse-tung uczy nas:

Walka klas między proletariatem a burżuazją, walka klas między różnymi siłami politycznymi, walka klas między proletariatem a burżuazją w dziedzinie ideologii będzie trwać długo i rozwijać się zygzakami, niekiedy przybierając nawet bardzo zacięty charakter. Proletariat dąży do przekształcenia świata zgodnie ze swym własnym światopoglądem, a burżuazja – zgodnie ze swym własnym światopoglądem. W tej dziedzinie problem „kto kogo” – socjalizm czy kapitalizm – nie jest jeszcze ostatecznie rozstrzygnięty

(O właściwym traktowaniu sprzeczności w łonie ludu)

Celem Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej jest rozstrzygnięcie problemu „kto kogo” na polu ideologicznym między proletariatem a burżuazją. Jest to przewlekłe, trudne zadanie historyczne, które przenika każdą dziedzinę pracy.

Niektórzy towarzysze uważają, że debaty w prasie między proletariatem a reakcyjną burżuazją to „błahe, prasowe potyczki” literatów.  Po przeanalizowaniu pracy niektórych towarzyszy okazuje się, że nie są oni zainteresowani walką na frontach ideologicznym i kulturalnym, oraz nie przykładają uwagi do walki klas na polu ideologii. Jest to postawa kompletnie błędna i bardzo niebezpieczna. Jeśli pozwoli się ideologii burżuazyjnej na swobodny rozwój, dyktatura proletariatu stanie się dyktaturą burżuazji, system socjalistyczny stanie się systemem kapitalistycznym, albo kolonialnym, lub półkolonialnym. Musimy ostrzec tych ludzi: Towarzysze! Wróg ostrzy swoją broń, pragnie odciąć nasze głowy, pragnie zdobyć władzę państwową. Jak można tego nie zauważyć?

Zarówno zdobycie władzy politycznej jak i jej umocnienie zależą w równym stopniu od piór i broni. Jeśli chcemy zabezpieczyć i pójść naprzód ze sprawą rewolucyjną, musimy polegać nie tylko na broni, ale podnieść proletariackie pióro by odeprzeć pióro burżuazji.  Tylko w wypadku odparcia ideologii burżuazyjnej można mówić o konsolidacji władzy politycznej proletariatu i poleganiu na proletariackiej broni.

Dokładne spojrzenie na walkę klas na frontach ideologicznym i kulturalnym może poruszyć duszę każdego.

Walka na frontach ideologicznym i kulturalnym między proletariatem a burżuazją, pomiędzy marksizmem a antymarksizmem nigdy nie ustała od czasu założenia Chińskiej Republiki Ludowej. Po ustanowieniu socjalistycznych relacji produkcji ta walka klas na polu ideologicznym stała się jeszcze głębsza, bardziej skomplikowana i zażarta.

W 1957 roku burżuazyjni prawicowcy rozpoczęli szaleńczy atak na partię i socjalizm. Zanim sojusz reakcyjnych polityków z Chang Po-chunem i Lo Lung-chi na czele zaczął tą ofensywę, burżuazyjni, prawicowi intelektualiści zasiali już sporo trujących chwastów; nieustannie wychodziły na wierzch kontrrewolucyjne opinie, programy polityczne, filmy i powieści. Były to oczywiste starania przygotowania opinii publicznej do przejęcia władzy przez burżuazyjnych prawicowców.

Dzięki mądremu przywództwu Komitetu Centralnego partii i Przewodniczącego Mao, lud chiński odparł dziką ofensywę burżuazyjnych prawicowców i zwyciężył na ważnych politycznych i ideologicznych frontach.

Później, w 1958 maszerując pod wielkim czerwonym sztandarem linii generalnej budownictwa socjalistycznego lud chiński wykazał nieskończony entuzjazm i energię w czasie Wielkiego Skoku Naprzód w każdej dziedzinie pracy i powołał do życia olbrzymią liczbę komun ludowych. W tym samym czasie masy robotników, chłopów i żołnierzy gorliwie rozpoczęły studiowanie dzieł Przewodniczącego Mao i zaczęły kreatywnie wcielać jego myśl w życie. Zaczęła się rewolucja na frontach ideologicznym i kulturalnym.

Od 1959 do 1962 roku Chiny przeżywały przejściowe trudności gospodarcze na skutek sabotażu ze strony rewizjonistów radzieckich i na skutek trzech kolejnych lat ciężkich klęsk żywiołowych.  Jednak te trudności nie mogły osłabić rewolucyjnego ducha ludu chińskiego. Pracował on ciężko i odważnie posuwał się naprzód pod mądrym kierownictwem Komitetu Centralnego partii i Przewodniczącego Mao. W ciągu kilku lat masy przezwyciężyły trudności i doprowadziły do wspaniałej sytuacji. Niemniej jednak w okresie trudności gospodarczych jeden potwór po drugim wychodził z ukrycia.. Reakcyjna, burżuazyjna ofensywa przeciwko partii i socjalizmowi osiągnęła wściekłe natężenie.

W dziedzinie nauk filozoficznych Xiang Yangsheng (1) krzykliwie głosił błędną koncepcję, która zaprzecza tożsamości idei i bytu, usiłując powstrzymać masy robotnicze, chłopskie i żołnierzy przed przejawianiem własnej inicjatywy i przeciwstawić się wielkiemu skokowi naprzód. Następnie ogłosił teorię łączenia dwóch elementów w jedną całość, tworząc w ten sposób filozoficzny grunt pod skrajnie reakcyjną linię polityczną, wypowiadającą się za likwidacją elementu wałki w naszych stosunkach z imperializmem, reakcjonistami i współczesnym rewizjonizmem, za zmniejszeniem poparcia i pomocy dla rewolucyjnej walki innych narodów, jak też za rozszerzeniem działek przyzagrodowych, wolnego rynku i liczby przedsiębiorstw pozostających na samodzielnym rozrachunku ekonomicznym i ustanawianiu dochodu bazującego na gospodarstwie domowym. Tak zwane „autorytety” reprezentujące burżuazję, która wpełzła do partii i dziko machała trzema maczugami „filistynizmu”, „uproszczenia” i „pragmatyzmu” w celu odsunięcia robotników, chłopów i żołnierzy od studiowania prac Przewodniczącego Mao i wcielania ich kreatywnie w życie. Co więcej, burżuazyjne „autorytety” wykorzystywały swoją pozycję i władzę by zablokować publikację artykułów filozoficznych autorstwa robotników, chłopów i żołnierzy. W tym samym czasie pod pozorem studiowania historii filozofii niektórzy z burżuazyjnych „specjalistów” szeroko propagowali idee „wolności, równości i braterstwa” oraz szeroko chwalili Konfucjusza, używając tej mumii jako przykrywki do publikowania całego zestawu idei burżuazyjnych.

W dziedzinie nauk ekonomicznych Sun Yefang (2) i spółka stworzyli cały system rewizjonistycznych, fałszywych przesłanek. Chcieli wysunąć na czoło zysk i pieniądz zamiast myśli Mao Tse-tunga i polityki, daremnie usiłowali zmienić socjalistyczne stosunki produkcji i przekształcić przedsiębiorstwa socjalistyczne w kapitalistyczne.

W dziedzinie nauk historycznych grupa burżuazyjnych „autorytetów” bez skrupułów zaatakowała rewolucję w naukach historycznych, rozpoczętą w 1958 roku. Ludzie ci występowali przeciwko stawianiu w badaniach historycznych na pierwszym miejscu marksizmu-leninizmu oraz myśli Mao Tse-tunga i szerzyli pogląd, że wszystko sprowadza się do faktów historycznych. Stosowali tak zwany historycyzm przeciwko marksistowsko-leninowskiej teorii walki klas. Byli skrajnie wrogo nastawieni wobec tych rewolucyjnych badaczy historii, którzy krytycznie oceniali cesarzy, królów, generałów i premierów oraz podkreślali rolę chłopów i wojen chłopskich. Wychwalali pod niebiosa cesarzy, królów, generałów I premierów, obrzucając błotem chłopów i wojny chłopskie. Byli burżuazyjnymi „rojalistami” w dziedzinie nauk historycznych. Niektórzy z nich, jak Wu Han i Jian Bozan (3), to weterani antykomunizmu.

W dziedzinie literatury i sztuki przedstawiciele burżuazyjni nie szczędzili wysiłków w propagowaniu linii rewizjonistycznej skierowanej przeciwko linii Przewodniczącego Mao, energicznie propagowali tak zwane tradycje z lat trzydziestych bieżącego stulecia.  Ich typowymi teoriami były „prawdziwe pisarstwo”, „szeroka droga realizmu”, „pogłębienia raealizmu” w opozycji do teorii „tematu jako czynnika decyzyjnego”, ich teoria „średnich bohaterów w opozycji wobec „łączenia rozmaitych wątków w duchu czasów”  i „przedstawianiu klasyków i rebelii przeciwko konserwatyzmowi”. Pod „przewodem” tych teorii powstała fala błędnych, antypartyjnych i antysocjalistycznych oper i dramatów, filmów i powieści, i innych dzieł kinowych i literackich.

W dziedzinie oświaty przedstawiciele burżuazji czynili wszystko, co w Ich mocy, aby zwalczać wytyczoną przez Przewodniczącego Mao politykę oświatową, której realizacja dała ludziom wykształcenie i możliwości moralnego, intelektualnego i fizycznego rozwoju, tak aby się stall kulturalnymi ludźmi pracy o socjalistycznym światopoglądzie. Przedstawiciele burżuazji z całą energią zwalczali system łączenia studiów z pracą i propagowali teorie oraz systemy oświatowe zbliżone do tych, które lansuje rewizjonizm radziecki. Podejmowali rozpaczliwe wysiłki, aby oderwać od nas i przeciągnąć na swą stronę młode pokolenie, w błogiej nadziel, że uda Im się wychować je na spadkobierców burżuazji.

Na polu dziennikarstwa przedstawiciele burżuazji z całą energią zwalczali wychowawczą rolę prasy i lansowali burżuazyjną koncepcję, w myśl której rola dziennikarstwa sprowadza się do przekazywania wiadomości. Czynili daremne wysiłki, aby całkowicie wyeliminować kierowniczą rolę marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga z pracy dziennikarskiej w nadziei, że otworzy to szeroki dostęp dla kontrabandy burżuazyjnej I wydrze nam naszą dziennikarską bazę..

Najbardziej reakcyjnym i fanatycznym elementem w tym wrogim nurcie była antypartyjna banda spod znaku Wioski trzech rodzin (4). Ludzie ci mieli wiele punktów oparcia, mieli dzienniki i czasopisma, własne trybuny i wydawnictwa. Ich długie macki sięgały do wszystkich zakątków życia kulturalnego; przechwycili pewne stanowiska w kierownictwie. Mieli wyjątkowo ostre wyczucie wszystkiego, co reakcyjne, a Ich utwory szybko I ściśle dostosowały się do wszelkich reakcyjnych prądów w życiu politycznym. Pod sprężystym kierownictwem, działając zgodnie z planem I mając przed oczami wyraźny cel, przygotowywali opinię publiczną do restauracji kapitalizmu i obalenia dyktatury proletariatu.

Główną rolę w tym wrogim nurcie odgrywali przedstawiciele burżuazji, którzy wśliznęli się do partii. Wymachiwali czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar. Stroili się w szaty marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga, aby zwalczyć marksizm-leninizm i myśli Mao Tse-tunga. Przywdziewając szaty autorytetów w dziedzinie marksizmu – autorytetów w interpretowaniu polityki partii – w sposób wyrafinowany sączyli truciznę i oszukiwali masy. Wykorzystali swe stanowiska i wiedzę, aby z jednej strony uwolnić z pęt wszelkie potwory a z drugiej zdławić kontrofensywę lewicy proletariackiej. Ludzie ci to banda intrygantów, którzy wywieszali szyld komunizmu, a w rzeczywistości przemycali truciznę antypartyjną i antysocjalistyczną. Ludzie ci stanowią najbardziej niebezpieczną szajkę.

Począwszy od 1959 roku, stale odpieramy ataki burżuazji. Szczególnie silny kontratak mas rozpoczął się w listopadzie ubiegłego roku. kiedy towarzysz Yao Wenyuan (5) opublikował artykuł „O nowym dramacie historycznym <<Dymisja Hai Ruia>>”, dając sygnał do Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, do rozpoczęcia masowej kontrofensywy wobec ataków burżuazji.

W tym kontrataku świadomość polityczna szerokich mas robotników, chłopów, żołnierzy, kadr rewolucyjnych i rewolucyjnej inteligencji wzrosła do bezprecedensowego poziomu, a ich siła bojowa wzrosła do niespotykanych rozmiarów.  Batalia prowadzona przez masy podcięła korzenie antypartyjnej kliki spod znaku Wioski trzech rodzin. A korzenie te tkwiły właśnie w dawnym pekińskim Komitecie Miejskim partii. Czarna antypartyjna i antysocjalistyczna linia powstała wśród przywódców byłego Pekińskiego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Chin. Niektórzy z jego czołowych członków nie byli marksistami-leninistami, lecz rewizjonistami. Kontrolowali wiele przyczółków i mediów, oraz wprowadzali dyktaturę nad proletariatem. Ich klika składała się z  karierowiczów i konspiratorów. Ich plany zostały ujawnione i pokonane. Komitet Centralny naszej partii zreorganizował Pekiński Komitet Miejski i powołał go w nowym składzie. Była to bardzo mądrą i zupełnie prawidłowa decyzja. Oznaczała ona nowe zwycięstwo myśli Mao Tse-tunga.

W momencie, gdy rozpoczęliśmy w ubiegłym roku tę zakrojoną na szeroką skalę kontrofensywę, wśród przedstawicieli burżuazji, którzy wśliznęli się do partu i wymachiwali czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar, zapanował całkowity zamęt, W pośpiechu przywołali na pomoc pięć czarodziejskich środków, aby wesprzeć i osłonić prawicowców burżuazyjnych oraz zaatakować i zdławić lewicę proletariacką.

Jeden z tych czarodziejskich środków zwał się „polityką swobodnego rozwoju”.

Przedstawiciele burżuazji, którzy wśliznęli się do partii i wymachują czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar, czynili wszystko, co w ich mocy, aby wypaczyć partyjną politykę swobodnego rozwoju, usuwając z niej treść klasową i wekslując ją na tory burżuazyjnej liberalizacji. Dopuszczali do głosu tylko burżuazyjnych prawicowców, uniemożliwiając lewicy proletariackiej podjęcie walki. Stwarzali prawicowcom najszersze możliwości wypowiedzenia się, natomiast teksty zawierające kontratak, nadsyłane przez lewicowców, chowali do szuflady bądź też zmuszali autorów do przerabiania ich w duchu koncepcji prawicowych. Twierdzili dalej, że dramatu „Dymisja Hai Ruia” nie należy krytykować z pozycji politycznych, gdyż odbije się to ujemnie na polityce swobodnego rozwoju, a ludzie nie odważą się głośno wyrażać swych poglądów. Chcielibyśmy zapytać tych panów: czy za mało wam swobodnego rozwoju? Czy wasz polityczny atak na partię nie przypominał wojownika, który wymachuje mieczem lub naciąga łuk9 Dlaczego pozbawiliście proletariat swobodnego rozwoju i uniemożliwialiście mu podjęcie politycznej kontrofensywy przeciwko burżuazyjnym prawicowcom? W rzeczywistości polityka swobodnego rozwoju w waszej Interpretacji otworzyła zielone światło przed burżuazją, a proletariat trzymała pod światłem czerwonym.

Pretendując do miana dialektyków. przedstawiciele burżuazji, którzy wśliznęli się do partii i wymachują czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar, podnieśli wrzawę na temat prymatu tworzenia przed burzeniem, gdy proletariat pokrzyżował ataki burżuazji. Pod osłoną tego hasła chcieli uniemożliwić proletariatowi unicestwienie ideologii burżuazyjnej i atakowanie reakcyjnej politycznej twierdzy burżuazji. Prymat tworzenia jest sprzeczny z dialektyką i myślami Mao Tse-tunga. Towarzysz Mao Tse-tung stale nas uczy, że nie ma tworzenia bez burzenia. To właśnie burzenie powinno mieć prymat. Burzenie oznacza rewolucję, oznacza krytykę. Burzenie prowadzi do wyciągania wniosków, a wnioski to tworzenie. Marksizm-leninizm, myśl Mao Tse-tunga rozwinęły się w walce o zniszczenie ideologii burżuazyjnej, prawicowego i „lewicowego” oportunizmu. Dialektyka historyczna jest niczym innym, tylko burzeniem przed tworzeniem i tworzeniem w wyniku burzenia. Czyż marksizm-leninizm, myśl  Mao Tse-tunga – największa prawda spisanych czasów – nie jest aktem tworzenia? Chcemy zapytać się tych panów, co chcecie tak naprawdę tworzyć? Oczywiście tylko reakcyjną ideologię burżuazyjną, a nie rewolucyjną ideologię proletariacką. Gdy proletariat, wcielając w życie marksizm-leninizm, myśl Mao Tse-tunga rozpoczął niezmordowaną kontrofensywę w celu zniszczenia ideologii burżuazyjnej, podnieśliście wrzawę wokół hasła: „Prymat tworzenia przed burzeniem”, a cel. jaki wam przyświecał, polegał na tym, aby osłonić prawicowców i udaremnić kontratak lewicy. Była to wasza opozycja wobec Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej.

Trzecim czarodziejskim środkiem było szermowanie pojęciem „lewicowi uczeni tyrani”.

Ilekroć lewica proletariacka udaremniała ataki burżuazyjne, ci przedstawiciele burżuazji, którzy wśliznęli się do partii i wymachują czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar, podając się za ludzi skrupulatnych i głębokich, wymyślali na lewicę, twierdząc, że jest nieokrzesana i działa jak maczuga. W toku obecnej wielkiej kontrofensywy przeciwko atakom burżuazyjnym przedstawiciele burżuazji posługiwali się – jako czarodziejskim środkiem – sloganem „lewicowi uczeni tyrani”, daremnie usiłując powstrzymać i zdławić lewicę proletariacką. Nigdy się wam to nie uda! Otwarcie mówimy, że slogan “uczony-tyran” pasuje tylko do waszych burżuazyjnych przedstawicieli i “akademickich autorytetów”. Wielkie paniska, które wpełzły do partii i wspomagały burżuazyjnych uczonych-tyranów są wielkimi tyranami-partyjnymi i uczonymi-tyranami – tyranami, którzy nie czytają gazet i książek, którzy oddzielają się od mas i od wiedzy, którzy starają się zawładnąć innymi. Proletariacka lewica zawsze polega na prawdzie marksizmu-leninizmu, na prawdzie myśli Mao Tse-tunga i na teoriach i dowodach naukowych w swej krytyce ideologii burżuazyjnej. Proletariacka lewica nie ma nic wspólnego z „uczonymi-tyranami” przybierającymi różne kolory i wyciąga na światło dzienne wasze działania, garstko partyjnych-tyranów i uczonych-tyranów. Mówimy wam wielcy panowie, którzy określacie lewicę jako „maczugę”, że lewica jest stalową maczugą, złotą maczugą proletariatu. Użyjemy tej maczugi w celu zniszczenia starego świata aż do fundamentów, pokonania waszej garstki partyjnych-tyranów i uczonych-tyranów i zmiażdżenia waszego podziemnego królestwa. Na tym polega dyktatura proletariatu.

Kolejnym czarodziejskim środkiem było pojęcie „dyskusja czysto akademicka”.

Aby osłonić ataki prawicowców burżuazyjnych na partię i socjalizm, a jednocześnie udaremnić kontrofensywę lewicy proletariackiej, przedstawiciele burżuazji, którzy wśliznęli się do partii I wymachują czerwonymi sztandarami, aby zwalczać czerwony sztandar, określali walkę klasową w dziedzinie ideologii jako dyskusję czysto akademicką. Pragnęlibyśmy zapytać tych panów, czy jest rzeczywiście coś czysto akademickiego w utworach Wu Hana...