Rada Nieustająca 5.doc

Rada Nieustająca był to najwyższy organ administracyjny I Rzeczpospolitej w latach 1775-1789 powołany przez Sejm rozbiorowy.Sejm miały potwierdzić prawa kardynalne i 2 dodatkowe;(1. cudzoziemiec nie mógł starać się o korone Polski; 2.jeśli ktoś był wcześniej królem Polski to jego potomkowie nie mogli starać się o tron polski). Większość członków to byli rosyjscy agenci.Próby przerwania sejmu - na czele stał Tadeusz Rejtan.
 

§         ograniczenia polityczne dysydentów;

-ograniczenie swobody kultu-ograniczenie praw-ograniczenie sprawowania urzędów(dysydenci usuniecie z senatu-mogli tylko być członkami izby poselskiej)
Do Rady wchodzili:

§         król

§         18 senatorów

§         18 przedstawicieli szlachty

Rada dzieliła się na 5 departamentów:

§         interesów cudzoziemskich (spraw zagranicznych)

§         skarbu

§         sprawiedliwości

§         wojskowy

§         policyjny

Przyczyniła się do gospodarczego rozwoju Polski, równocześnie wzmocniła władzę magnaterii. Zlikwidowana w 1789 r. przez Sejm Czteroletni, restytuowana w roku 1794 przez Sejm Grodzieński (II Sejm rozbiorowy).
Z momentem powołania Rady król utracił:

§         prawo mianowania senatorów

§         prawo wydawania poleceń organom administracyjnym

§         prawo mianowania marszałków

§         prawo dysponowania królewszczyznami i starostwami

Król mógł:

§         przewodniczył Radzie Nieustającej (składała się z 36 konsyriarzy; połowę składu mianowała izba senatorska a drugą połowę izba poselska; kadencja trwała 2 lata; kolejna była wymieniana w 2/3 składu, 1/3 zawsze pozostawała)

UMCS
ADMINISTRACJA
historia administracji
Rada Nieustająca
Rada Nieustająca zwana już przez ówczesnych Zdradą Nieustającą. Władza rządowo-administracyjna w Rzeczypospolitej. Była najwyższym organem administracyjnym I Rzeczypospolitej w latach 1775-1789 i 1793-1795, powołanym pod wpływem Katarzyny II przez Sejm rozbiorowy. Nieudaną próbę niedopuszczenia do prac sejmu podjął wówczas Tadeusz Rejtan wraz z kilkoma posłami.
W jej skład wchodził król i 36 konsyliarzy wyłanianych przez sejm spośród posłów i senatorów. W rzeczywistości większość członków była rosyjskimi płatnymi agentami, pobierającymi stałą pensję z rosyjskiej ambasady. Jej pracom nieformalnie przewodniczył ambasador rosyjski Otto Magnus von Stackelberg, który czuwał nad nienaruszalnością traktatu gwarancyjnego z 1768, potwierdzonego w 1775, i w 1793 (prawa kardynalne i Materiae Status) który de facto zamienił Rzeczpospolitą w rosyjski protektorat.
Skład Rady