Norton Andre - Zew księżyca.pdf - Antykwariat - moderator132

Andre Norton

Zew księŜyca

Tytuł oryginału: Moon Called

Tłumaczyła Dorota Dziewońska

Ta ksiąŜka jest fikcją literacką. Wszystkie postaci i wydarzenia są wytworem

fantazji i jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób i wydarzeń jest

całkowicie przypadkowe.

Thora przywarła brzuchem do pokrytej rosą trawy w gęstych zaroślach. Całą uwagę

skupiła na łące przed sobą, a konkretnie na pojedynczych zabudowaniach pośrodku tej

rozległej przestrzeni. Bijący z ziemi chłód przeniknął jej chude, choć muskularne

ciało, gdy tylko zmordowana wędrówką zanurzyła się w brązowo–szarej mieszance

trawy i liści z minionego sezonu. ZdąŜyła juŜ nauczyć się cierpliwości od ostatniej

jesieni, kiedy to Craigowie zostali zaatakowani przez najeźdźców przybywających

wzdłuŜ rzeki znad wybrzeŜa. Ci z jej wioski, którzy przeŜyli, porozdzielali się w

poszukiwaniu jak najlepszych warunków na przetrwanie. Przekonała się juŜ jakiej

niezłomności i hartu ducha potrzeba, by wytrzymać uczucie kłującego głodu, a to

właśnie głód przywiódł ją w to miejsce.

Był ranek i w oddali, na świeŜej trawie obszernych pól, zaczęło się paść dzikie

bydło, za którym przybyła Thora. Wypluła ochłap, który przeŜuwała od świtu — była

to sprawdzona metoda myśliwych: Ŝucie pokarmu, który najlepiej przyciąga

zwierzynę. Potem, jakby mimowolnie, wydłubała małą dziurę w ziemi, by zakopać tę

kulkę. W tej chwili znacznie bardziej interesował ją obserwowany budynek niŜ

zwierzęta.

Budowla była bardzo stara, moŜe nawet z okresu Przed Czasem. Wyglądało

jednak, Ŝe przetrzymała upływ lat w lepszym stanie niŜ większość ruin. które Thora

miała okazję oglądać. Ta długa i niska konstrukcja miała bardzo wąskie okna, do

których nie sposób było zajrzeć z duŜej odległości. Obok zauwaŜyła nowsze wytwory

ludzkich rąk — zagrody z równo ustawionych palików. W ich obrębie ziemia była tak

stratowana, jakby całkiem niedawno przetrzymywano tu zwierzęta. Jednak z komina

nie wydobywał się dym.

Thora posunęła się kawałek naprzód. Obok niej pojawił się ciemniejszy kształt i

zwrócił w jej stronę głowę ze sterczącymi uszami. Ciemnoniebieskie oczy

dziewczyny napotkały Ŝółtozłote. Thora uniosła górną wargę jak warczący drapieŜnik.

Zwierzę ostroŜnie przemaszerowało przez zasłonę z krzaków i pognało w dół zbocza

w stronę budynku. Dziewczyna, mimo wytęŜonego wzroku i słuchu, zatęskniła za

ostrością zmysłów Korta.

Przy kaŜdej tego typu siedzibie było niebezpiecznie. ChociaŜ juŜ niemal dziesięć

pokoleń minęło od Przewrotu, ludzie wciąŜ wykazywali nieodpartą chęć korzystania z

takich schronień bądź grabienia ich przy kaŜdej nadarzającej się okazji. W pochwie

przy pasku Thory spoczywał nóŜ znaleziony w podobnym” miejscu. Ostrze było

powaŜnie nadweręŜone częstym ostrzeniem, lecz mimo to jakość stali przewyŜszała

wszystko, co potrafiłby wykonać którykolwiek kowal Craigów ze sprowadzanych

przez kupców metali. Ten nóŜ naleŜał do Matki… a jeszcze wcześniej do Pramatek,

przesłoniętych obecnie mgłą czasu.

Nic nie wskazywało, by uŜywano tu pługa. Jedyną skazą, jaką Thora zauwaŜyła na

nietkniętej powierzchni trawy, była szeroka ścieŜka wydeptana do gołej ziemi. Thora

pomyślała, Ŝe moŜe to być jakiś szlak handlowy. Nie znaczyło to wcale, Ŝe owo

schronienie jest z tego powodu choć trochę bezpieczniejsze. O niektórych kupcach

mówiono, Ŝe nie są lepsi od najeźdźców w traktowaniu samotnych podróŜnych,

którym nie da się ukraść nic cennego. Przesunęła dłonią w dół ciała, by się upewnić,

Ŝe to, co ukrywa pod bryczesami, wciąŜ jest bezpieczne.

Obserwowała, jak Kort, jej pies, przecina otwartą przestrzeń w dole, jak porusza

się z nadzwyczajną prędkością i dociera do szerszej szczeliny oznaczającej wejście do

budynku.

Thora omal nie zerwała się na równe nogi. Jej dłoń powędrowała ku rękojeści

noŜa. W budynku jest Ŝycie! Mimo to Kort nie zdradzał oznak zaniepokojenia.

Zamknęła oczy i spróbowała przywołać ten delikatny, szczególny zmysł. śycie…

Człowiek? Nie. To, co wyczuwa, nie jest emanacją przedstawiciela jej gatunku. To

coś zupełnie innego. Jakiś kłopot… wielki głód… ból… Kort uniósł głowę w dobrze

jej znanym geście. Thora ruszyła naprzód, lekko rozgarniając trawę swoimi

skórzanymi butami. Tam jest Ŝycie… i jakieś nieszczęście.

OstroŜność nakazywała się wycofać, lecz coś nie pozwalało jej na ucieczkę.

Zabezpieczyła włócznię i pobiegła w stronę zagrody, a następnie wzdłuŜ ściany do

wejścia, przy którym czekał na nią Kort.

Drzwi były zamknięte na całkiem niedawno zatknięty rygiel. Jednak z otworu

zasuwki zwisał spleciony pas skóry — znak, Ŝe drzwi te stoją otworem dla

podróŜnych. Thora skinęła na Korta. Olbrzymi pies zacisnął szczęki na pasie i

pociągnął. Za drugim podejściem drzwi ustąpiły. Thora podeszła, by zajrzeć do

środka.

Uderzył ją silny, bardzo dziwny zapach. Zmarszczyła nos, gdy zdała sobie sprawę,

Ŝe ów odór jest częścią bólu i choroby. To, co jest wewnątrz, musi być w

beznadziejnym stanie, gdyŜ nie wykonało nawet najdrobniejszego ruchu. Thora

weszła więc do pogrąŜonego w ciemnościach, długiego pomieszczenia. Chwilę trwało

nim oczy przywykły do panującego tu półmroku, gdyŜ okna były zasłonięte i jedynie

wąskie szczeliny pod stropem przepuszczały nieco światła.

Pośrodku znajdował się stół i kilka stołków. Po obu stronach izby paleniska były

przykryte, a wzdłuŜ ścian ciągnęły się wbudowane półki. Pod jedną z nich coś się

poruszyło, na co dziewczyna wypręŜyła się, wyciągając włócznię.

To coś leŜało czy teŜ zwijało się w najdalszym i najciemniejszym kącie

pomieszczenia. Thora widziała tylko podnoszący się z wysiłkiem kłębek, z którego

dochodził syczący jęk…

OstroŜnie, krok po kroku, Thora posuwała się naprzód. Za nią stał Kort. czujny i

gotowy. Dziewczyna wiedziała, Ŝe przy nim jest bezpieczna. Dotarła do końca półki.

W tym miejscu smród był bardzo intensywny. To coś czy teŜ ktoś, kto lam leŜał,

był zupełnie pozbawiony opieki i wybrudzony wydzielinami własnego ciała. Syczenie

ucichło. Thora uniosła włócznię i dźgnęła nią w okiennicę nad samą półką. Do

wnętrza wdarło się światło dnia.

Westchnęła. To, co tam leŜało, ostatkiem sił uniosło łapę… rękę?… do światła,

jakby błagając o pomoc. Ale co to jest? Thora nigdy czegoś takiego nie widziała ani o

niczym podobnym nie słyszała. śadna z kupieckich opowieści nic wspominała o

istnieniu takich istot.

Szkielet tak cienki… czyŜby to było dziecko? Nie, ciało o ludzkim kształcie, ale

Ŝaden męŜczyzna ani kobieta nie ma takich włosów. Splątane i śmierdzące pokrywały

kościste kończyny i całe zagłodzone ciało. Głowa, która usiłowała się podnieść, była

okrągła jak wielki kłębek nie wyprawionego futra. Twarz pokryta była cienką warstwą

puchu, szczęśliwie nie oblepiona zaschniętą krwią.

Nieproporcjonalnie duŜe oczy zdawały się nie mieć źrenic. Przypominały

błyszczące kamienie barwy głębokiej czerwieni, niczym jądro gasnącego ogniska.

Górne kończyny stworzenia były podobne do rąk i zakończone czymś, co bardziej

przypominało długie, cienkie pazury niŜ palce. Stopy były płaskie i szerokie, bez

palców i z wyrostkami jak ostrogi przy piętach.

Jedna ze stóp była wykręcona, a skóra w tym miejscu rozerwana. Uchylone wargi

odsłaniały groźnie zakończone, niezwykle długie zęby. WyŜej zauwaŜyła płaski

kawałek ciała, w którym widniały nozdrza.

Thora oblizała wargi. Ta istota jest tak dziwaczna, tak bardzo niepodobna do

zwierzęcia. Dziewczyna poczuła lekkie obrzydzenie, lecz kiedy te czerwone oczy

spojrzały na nią, zadrŜała. MoŜe nawet krzyknęła, bo usłyszała ostrzegawcze

warknięcie Korta. Ból… strach… ból… tylko takie emocje wyczuwała. NóŜ i

włócznia wypadły jej z rąk, zasłoniła dłońmi uszy. ChociaŜ nic nie słyszała, czuła

to… jakby jakaś siła przeszywała jej szczupłe, muskularne ciało.

Stworzenie zamknęło rozpłomienione oczy i zapadło w bezruch. Musiało włoŜyć

w ten komunikat resztkę gwałtownie traconych sił. Thora wiedziała, Ŝe nie moŜe

zostawić tej biednej istoty na pewną śmierć… czymkolwiek jest. Jest Ŝyjącym

stworzeniem i powinność Thory wobec Pani nie pozwala jej odwrócić się do niego

plecami.

To coś posiada inteligencję, tego była pewna. Czuła teŜ, Ŝe nie jest dla niej

zagroŜeniem. Czy została tu sprowadzona? Wszystko jest moŜliwe, gdy jest się

Wybraną i przez to tak bliską Pani.

Szybko zabrała się do pracy. Wkrótce, w małym lasku z dala od budynku powstał

mały obóz. Budowla nie wzbudzała jej zaufania. Przeniosła stworzenie w pobliŜe

źródła, które wywęszył Kort. Tam garściami wilgotnej trawy obmyła przeraźliwie

chude ciało z brudu. Pod drzewem roznieciła małe ognisko z suchych patyków, które

dawało niewiele dymu, a tę smuŜkę, która się unosiła, zasłaniały gałęzie. Pozostawiła

nieprzytomną istotę bez opieki na czas polowania na zwierzynę, która ściągnęła ją na

te tereny. Jednym wprawnym ciosem włóczni zwaliła jednoroczną jałówkę. Krótko

potem, nad ogniskiem, w nadtłuczonym garnku wyniesionym z budynku bulgotała

woda. Thora wrzuciła do niej skrawki mięsa i dodała trochę suszonych ziół ze swoich

zapasów.

Stopa stworzenia była powaŜnie skaleczona w kostce. Thora opatrzyła ją.

wykorzystując do tego całą swoją wiedzę. JuŜ wcześniej wlała w groźnie uzębione

szczęki tyle wody, ile zranione stworzenie zdołało przełknąć. Był to osobnik rodzaju

Ŝeńskiego, co Thora poznała mimo wyniszczenia całego ciała.

A było ono tak drobne, jak u dziecka. Thora pomyślała, Ŝe gdyby stanęły obok

siebie, kudłata głowa jej podopiecznej ledwie sięgałaby jej ramion. Skóra pod

skudlonymi włosami na ciele była ciemna, a same włosy tak zaschnięte, Ŝe przybrały

barwę srebrzystoszarą. Tylko jej głowę pokrywały czarne włosy. Usta miała sine, a

spomiędzy zębów widoczny był bardzo długi, ciemny język tego samego koloru, który

ukazał się, gdy chora usiłowała zaczerpnąć wody. Palce, a właściwie pazury, a takŜe

ostrogi u pięt, lśniły czernią.

Gdy rosół był juŜ gotowy, Thora podniosła głowę chorej, oparła na swoich

kolanach i rozpoczęła karmienie. Jednak stworzenie cały czas odwracało się na bok, a

pazury słabo odpychały to. co Thora miała do zaoferowania. Wtedy zjawił się Kort,

niosąc w szczękach kawałek ociekającego krwią surowego mięsa. Była to jego część

upolowanej wspólnie zwierzyny. Jedna z wyposaŜonych w pazury dłoni wysunęła się

i jakby przypadkiem pochwyciła mięso. Istota otworzyła oczy, wydała słaby okrzyk i

przyciągnęła do siebie ochłap. ChociaŜ Thora próbowała temu zapobiec, ostre pazury

w jednej chwili przysunęły kawałek mięsa do spragnionych ust.

Dziewczyna zwalczyła obrzydzenie. Domyśliła się, Ŝe potrzebne jest surowe mięso

i. jeśli to miało by przywrócić siły biednemu stworzeniu, Thora gotowa była je

zdobyć. Odkroiła kilka plastrów od kawałka przeznaczonego na pieczeń i natychmiast

zauwaŜyła, po westchnieniach i ruchach owej istoty, Ŝe najbardziej poŜądane były

części, z których wciąŜ płynęła krew. W końcu futrzaste stworzenie ucichło i Thora

połoŜyła je na trawie. Sama posiliła się przyprawionym ziołami rosołem, gdy juŜ

przestygł. Nadziała kawałki mięsa na patyki, by upiec je nad ogniem, a resztę miała

zamiar uwędzić. Kort z wyraźnie powiększonym brzuchem — jak wszyscy z jego

gatunku najadał się do woli, gdy była ku temu okazja — leŜał z drugiej strony ogniska

Norton Andre - Zew księżyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: