R.A. Salvatore - Strumienie srebra.pdf - R.A. Salvatore - mkcompsc

R. A. Salvatore

Strumienie Srebra

Trylogia Doliny Lodowego Wichru

Księga Druga

( Tłumaczenie: Monika Klonowska, Grzegorz Borecki )

Jak wszystko co robię,

mojej żonie, Diane

i najważniejszym osobom

w naszym życiu

Brianowi, Geno, Caitlin.

Preludium

Na ciemnym tronie, w ciemnym miejscu siedział smok cienia. Nie był wielki, lecz był

najwstrętniejszy ze wstrętnych, sama jego obecność była czernią, jego szpony - miecze,

używane w tysiącach tysięcy morderstw, jego szczęki - zawsze gorące od krwi ofiar, jego

czarny oddech - rozpacz. Chmara kruków badała jego niski, tak bogate ciemnością, że aż

migoczące kolorami; iskrząca się fasada piękności bezdusznego potwora. Jego słudzy

nazywali go Shimmergloom i oddawali mu wszelką cześć.

Gromadząc siły przez stulecia, tak jak to czynią smoki, Shimmergloom trzymał

skrzydła złożone i w ogóle się nie poruszał, chyba, że miał pożreć ofiarę lub zgładzić

zuchwałego poddanego. Zrobił to, co do niego należało, aby zabezpieczyć to miejsca,

rozgramiając główną cześć armii krasnoludów, która wyruszyła na jego sprzymierzeńców.

Jak wspaniale jadł smok w tamtych dniach! Ciała krasnoludów były żylaste i

muskularne, ale ostre jak brzytwy zęby były doskonale przystosowane do takiego pożywienia.

Teraz liczni słudzy smoka robili za niego wszystko, przynosząc mu jedzenie i spełniając

każdą jego zachciankę. Nadejdzie dzień, gdy będą znów potrzebowali siły smoka i

Shimmergloom będzie gotowy. Olbrzymi pagórek zrabowanych skarbów ożywiał siłę smoka,

a pod tym względem Shimmerglooma nie prześcignął żaden z przedstawicieli jego gatunku;

posiadał skarb przerastający wyobrażenie najbogatszego króla.

I gromadę lojalnych sług, dobrowolnych niewolników smoka ciemności.

* * * * *

Zimny wicher, który dał nazwę Dolinie Lodowego Wichru, gwizdał w ich uszach,

nieustanny jego jęk wykluczał zdawkową rozmowę czterech zazwyczaj radosnych przyjaciół.

Wędrowali na zachód przez nagą tundrę, zaś wiatr, jak zawsze, wiał im w plecy ze wschodu,

przyśpieszając ich i tak już mocne kroki. Ich postawa i pewny krok odbijały żądzę nowo

rozpoczętej przygody, ale wyraz twarzy każdego z wędrowców wskazywał na inną

perspektywę tej podróży.

Krasnolud, Bruenor Battlehammer, pochylił się do przodu; jego pieńkowate nogi

pracowały pod nim potężnie, a szpiczasty nos, wystający nad kudłami trzęsącej się rudej

brody, wskazywał kierunek. Cały wydawał się być wykuty z kamienia, z wyjątkiem nóg i

brody. Pewnie trzymał przed sobą w sękatych rękach naznaczony wieloma karbami topór,

jego tarcza, oznaczona malowidłem kufla pieniącego się piwa, przywiązana była mocno do

przeładowanego plecaka, a jego głowa, przystrojona w pozaginany, rogaty hełm, nie

odwracała się w żadną stronę. Nie spuszczał oczu ze szlaku, rzadko nawet mrugał nimi.

Bruenor zapoczątkował tę podróż, aby znaleźć prastarą ojczyznę Klanu Battlehammer i choć

w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że srebrne sale jego dzieciństwa znajdują się o setki mil

stąd, maszerował z zapałem kogoś, kto widzi wyraźnie swój długo oczekiwany cel.

Obok Bruenora - olbrzymi barbarzyńca, jakby lekko podenerwowany. Wulfgar szedł

sprawnie, wielkie kroki jego długich nóg łatwo dorównywały pośpiesznym krokom

krasnoluda. Wyczuwało się w nim pośpiech, jak u pełnokrwistego konia, biegnącego na

krótkim dystansie. W jego bladych oczach płonęły ognie głodu przygody tak wyraźnie, jak w

oczach Bruenora, lecz w przeciwieństwie do krasnoluda, wzrok Wulfgara nie był utkwiony w

widniejącej przed nimi prostej drodze. Był młodym człowiekiem, który wyruszył, aby po raz

pierwszy zobaczyć szeroki świat i nieustannie rozglądał się na boki, chłonąc każdy widok i

wrażenie, które mógł mu dostarczyć krajobraz. Wyruszył, żeby pomóc przyjaciołom w ich

przygodzie, lecz także, aby poszerzyć horyzonty swego własnego świata. Całe swoje młode

życie spędził w izolowanych, naturalnych granicach Doliny Lodowego Wichru,

ograniczających jego doświadczenia do prastarych zachowań jego klanowych pobratymców i

ludzi pogranicza z Dekapolis. Na zewnątrz było coś więcej, Wulfgar wiedział o tym i był

zdecydowany zaczerpnąć z tego tak wiele, jak tylko będzie w stanie.

Mniej zainteresowany widokami był Drizzt Do'Urden - opatulona w płaszcz postać,

maszerująca bez wysiłku obok Wulfgara. Płynny sposób poruszania się wskazywał na elfie

pochodzenie, lecz cień jego nisko nasuniętego kaptura sugerował coś innego. Drizzt był

drowem - czarnym elfem, mieszkańcem podziemnego świata, pozbawionego światła. Wbrew

swemu urodzeniu spędził na powierzchni już kilka lat, lecz jak na razie stwierdził, że nie

może pozbyć się, wrodzonej jego ludowi awersji do słońca. Zapadł się więc w cienie swego

kaptura, jego kroki były nonszalanckie, a nawet pełne swoistej negacji, były tylko

przedłużeniem jego istnienia, następną przygodą w trwającym całe życie ciągu przygód.

Porzuciwszy swój lud w ciemnym mieście Menzoberranzan, Drizzt Do'Urden z chęcią

powędrował szlakami nomadów. Wiedział, że nigdy naprawdę nie zostanie zaakceptowany

nigdzie na powierzchni; uważano jego lud (słusznie zresztą) za zbyt nikczemny, aby przyjęły

go nawet najbardziej tolerancyjne wspólnoty. Teraz jego domem była droga. Już wcześniej

wędrował, pragnąc pozbyć się nieprzyjemnego bólu, jaki gościł w jego sercu z powodu

konieczności opuszczania miejsc, które mógłby polubić. Dekapolis było czasowym

schronieniem. W zapomnianych w głuszy osadach znajdowało dom wielu łajdaków i

wyrzutków i mimo tego, że Drizzt nie był mile witany, jego ustalona reputacja jako strażnika

granic miast gwarantowała mu niewielką miarę respektu i tolerancji ze strony wielu

osiedleńców. Bruenor nazywał go jednak prawdziwym przyjacielem i Drizzt z chęcią

wędrował obok krasnoluda, mimo obaw, że wpływy jego reputacji mogłyby spowodować, że

sposób, w jaki go traktowano byłby mniej niż grzeczny.

Drizzt często zostawał kilka lub więcej jardów z tyłu, aby poczekać na czwartego

członka grupy. Sapiący i dyszący halfling Regis zamykał pochód (nie z własnej woli), z

brzuchem zbyt okrągłym jak na jakąkolwiek wędrówkę i nogami zbyt krótkimi, aby mógł

dorównać szybkim krokom krasnoluda. Płacąc teraz za miesiące luksusu, którymi cieszył się

w pałacu w Bryn Shander, Regis przeklinał zwrot swego szczęścia, który ponownie zmusił go

do wędrówki. Jego największą miłością był komfort i pracował nad doprowadzaniem do

perfekcji sztuki jedzenia i spania tak pilnie, jak młodzieniec marzący o bohaterskich czynach

wymachuje swym pierwszym mieczem. Jego przyjaciele byli naprawdę zaskoczeni, gdy do

nich dołączył, lecz byli szczęśliwi, że idzie z nimi i nawet Bruenor, tak zdecydowany znów

zobaczyć swą prastarą ojczyznę, starał się zbytnio nie przyśpieszać kroku, żeby Regis mógł

mu dorównać.

Regis z pewnością osiągnął granice swej wytrzymałości bez zwyczajnych skarg. W

przeciwieństwie jednak do swych towarzyszy, których oczy spoglądały na wijącą się przed

nimi drogę, stale oglądał się przez ramię w kierunku Dekapolis i domu, który tak tajemniczo

porzucił, aby dołączyć do wyprawy.

Drizzt zauważył to z pewną troską.

Regis przed czymś uciekał.

Towarzysze wędrowali na zachód przez kilka dni. Na południu towarzyszyły ich

wędrówce pokryte śniegiem, poszarpane szczyty Grzbietu Świata. Ten masyw górski stanowił

zarazem wschodnią granicę Doliny Lodowego Wichru i wkrótce zniknęła im ona z oczu. Gdy

najdalej wysunięty na zachód szczyt zniknął, przechodząc w płaską równinę, skręcili na

południe, w przejście między górami a morzem, prowadzące z doliny do oddalonego o setki

mil nadbrzeżnego miasta Luskan. Rozpoczynali wędrówkę zanim słońce wstało za ich

plecami i szli do ostatnich, różowych blasków zachodu, zatrzymując się w ostatniej chwili,

zanim zerwał się zimny wiatr nocy, aby rozbić obóz. Potem znów znajdowali się w drodze

przed świtem, każdy z nich wędrował w samotności swych perspektyw i obaw.

Była to milcząca podróż, jeśli nie liczyć wiecznie ciągnącego się pomruku

wschodniego wiatru.

R.A. Salvatore - Strumienie srebra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: