MAREMMANO-ABRUZZESE.pdf

Wzorzec FCI nr 201

MAREMMANO-ABRUZZESE

(Cane da pastore Maremmano-Abruzzese)

Kraj pochodzenia: Włochy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 15.09.1992

Użytkowanie: Pies pasterski, wykorzystywany przede wszystkim do pil-

nowania stad i stróżowania.

Klasyfikacja FCI:

RYS HISTORYCZNY:

Ta starożytna rasa psów do pilnowania stad wywodzi się od psów

pasterskich, po dziś dzień wykorzystywanych w Abruzzach, gdzie

hodowla owiec prowadzona jest na znaczną skalę, a także od psów

z toskańskiego Maremma i z Lacjum. Praktyka sezonowej zmiany past-

wisk, jaka upowszechniała się po roku 1860, doprowadziła do

przemieszania tych lokalnych odmian.

WYGLĄD OGÓLNY:

Owczarek z Maremmano i Abruzzów to pies duży, mocno zbudowany,

wiejski w stylu, ale jednocześnie majestatyczny i szlachetny. Sprawia

wrażenie psa potężnego, o prostokątnej sylwetce, harmonijnej budowie

tułowia i głowie odpowiedniej do wielkości i masy.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość głowy sięga 4/10 wysokości w kłębie; długość kufy jest o 1/10

mniejsza od długości mózgoczaszki; długość tułowia przekracza

wysokość w kłębie o 1/18. Głębokość klatki piersiowej wynosi nieco

mniej, niż połowę wysokości w kłębie (dla przykładu, u psa wysokości

68 cm głębokość klatki piersiowej wynosi 32 cm).

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Główne zadania tego psa to pilnowanie stad i stróżowanie, do czego

potrzebne jest mu zdecydowanie, odwaga i czujność. Z natury dumny

i nieskory do podporządkowania się, jest jednak bardzo oddany właści-

cielowi i przywiązany do miejsca.

GŁOWA:

Duża, o płynnych liniach, klinowata, ma przypominać głowę

niedźwiedzia polarnego.

Mózgoczaszka: Zdecydowanie szeroka, po bokach trochę wysklepiona,

o lekko wypukłym profilu. Linie górne czaszki i kufy lekko roz-

Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy nie wymagane.

bieżne, wskutek czego profil głowy jest lekko wypukły. Łuki

brwiowe umiarkowanie zaznaczone, podobnie jak bruzda

czołowa. Guz potyliczne ledwo widoczny.

Stop: Ledwie zaznaczony, kąt między czaszką i kufą mocno rozwarty.

Nos: Dość duży, stanowi przedłużenie górnej linii kufy, wilgotny i zim-

ny, czarny, o dużych, szeroko otwartych nozdrzach. Nie powinien

wystawać poza linię końca kufy.

Kufa: Jej długość jest o 1/10 mniejsza od długości mózgoczaszki, a głę-

bokość, mierzona w kącikach warg, musi sięgać połowy długości.

Szerokość kufy zmniejsza się stopniowo w kierunku nosa, ale ma

być ona tępo zakończona. Pod oczami kufa jest lekko wyrzeź-

biona.

Wargi: Oglądane z przodu górne wargi w punkcie złączenia są u dołu

lekko zaokrąglone, poza tym suche i krótkie, nie obwisłe, tyle, że

zakrywają zęby, toteż linia dolna kufy, poza przodem, wyznaczona

jest nie przez wargi, lecz przez dolną szczękę i kącik warg, zresztą

niezbyt wyraźny. Wargi zawsze czarne

Szczęki/uzębienie: Dobrze rozwinięte i mocne. Siekacze proste, równe,

duże i kompletne. Zęby mocne, białe, zgryz nożycowy.

Policzki: Umiarkowanie rozwinięte.

Oczy: Niewielkie w stosunku do wielkości psa, tęczówka barwy ochry

lub kasztana, ani nie wypukłe, ani głęboko osadzone. Wyraz żywy

i bystry. Powieki, o krawędziach zawsze czarnych, nadają oku

kształt migdała.

Uszy: Osadzone wysoko nad łukami jarzmowymi, wiszące, ale bardzo

ruchliwe, kształtu trójkąta, zakończone ostro, a nie zaokrąglone

na końcach, małe w stosunku do wielkości psa - u średniego

wzrostu psa długość ucha nie może przekraczać 12 cm - u nasady

średniej szerokości. U psów rzeczywiście pracujących przy

stadzie można tolerować uszy cięte.

SZYJA:

Lekko łukowato wygięta, jej długość nie przekracza 8/10 długości głowy,

więc jest od niej krótsza. Ma być gruba, bardzo mocna, umięśniona, bez

podgardla. Długa i gęsta sierść na szyi tworzy kołnierz, wyraźny

zwłaszcza u samców.

TUŁÓW:

Mocnej budowy, jego długość większa od wysokości w kłębie o 1/18.

Linia górna: Prosta od kłębu do zadu, który jest trochę spadzisty.

Kłąb: Trochę wyższy od linii grzbietu, szeroki, szczyty łopatek szeroko

rozstawione.

Grzbiet (odcinek piersiowy): Prosty, jego długość wynosi około 32%

wysokości w kłębie.

Lędźwie: Nie wyróżniają się w linii górnej, są lekko wysklepione, szero-

kie i dobrze umięśnione. Ich długość stanowi 1/5 wysokości

w kłębie, a szerokość jest niemal taka sama, jak długość.

Zad: Mocny, szeroki i dobrze umięśniony, nachylony pod kątem 20% do

poziomu, przy czym kąt ten wzrasta do 30%, jeżeli brać pod

uwagę miednicę.

Z tego względu zad musi być określony jako spadzisty.

Klatka piersiowa: Pojemna, jej głębokość sięga łokcia, zaokrąglona po

bokach. Jej obwód musi być większy, niż 1/4 wysokości w kłębie

*), a maksymalna szerokość, zmierzona w połowie głębokości,

musi osiągać przynajmniej 32% wysokości w kłębie. Ku dołowi

klatka stopniowo zwęża się, ale nawet w mostku pozostaje dość

szeroka. Głębokość klatki musi wynosić połowę wysokości

w kłębie **). Żebra dobrze wysklepione, trochę skośnie ustawio-

ne, odstępy między żebrami szerokie, także ostatnie żebra

(rzekome) długie i szeroko rozstawione.

*) Takie sformułowanie, choć wydaje się nieprawidłowe, znajduje

się też w oryginalnej, włoskiej wersji wzorca (przy. tłum.)

**) Tak też we włoskiej wersji wzorca, choć przeczy sformułowaniu

z punktu WAŻNE PROPORCJE (przyp. tłum.)

Linia dolna: Długi, lekko zaokrąglony dołem mostek przechodzi w tro-

chę podciągnięty brzuch.

OGON:

Osadzony nisko ze względu na spadzisty zad, w postawie sięga poniżej

stawu skokowego i swobodnie zwisa. W ruchu noszony na wysokości

linii grzbietu, z wyraźnym haczykiem na końcu. Porośnięty gęstym

włosem, ale bez pióra.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Przy oglądaniu z przodu i z boku proste, w całości proporcjonalne do

tułowia, o właściwych proporcjach poszczególnych odcinków.

Łopatki: Długie, skośnie ustawione, mocno umięśnione, swobodne

w ruchu. Jej długość wynosi około 1/4 wysokości w kłębie,

a nachylenie w stosunku do poziomu od 50 do 60 stopni.

Ramiona: Mocno umięśnione, w górnej części (mniej więcej w dwóch

trzecich długości) dobrze przylegają do tułowia i są mniej więcej

równoległe do płaszczyzny środkowej. Kąt nachylenia ramienia

w stosunku do linii poziomej wynosi od 55 do 60 stopni, a długość

ramienia to 30% wysokości psa w kłębie. Kąt pomiędzy łopatką

i ramieniem od 105 do 120 stopni.

Łokcie: Przylegające do klatki piersiowej, pokryte miękką, luźna skórą,

równoległe w stosunku do płaszczyzny środkowej tułowia. Łokieć

znajduje się na linii pionowej, poprowadzonej od tylnej krawędzi

łopatki do podłoża. Kąt między ramieniem a przedramieniem

wynosi 145-150 stopni.

Przedramiona: Proste, pionowe, o masywnym kośćcu, nieco dłuższe od

ramienia, ich długość wynosi nieco mniej od 1/3 wysokości

w kłębie. Długość nóg przednich od łokcia do podłoża stanowi

52,8% wysokości w kłębie.

Nadgarstki: Są przedłużeniem przedramienia, mają być mocne, suche,

nie wyróżniające się w kończynie. Kość groszkowata wyraźnie

widoczna.

Śródręcza: Ich długość nie może być mniejsza, niż 1/6 długości całej

kończyny przedniej od łokcia. Suche, z niewielką ilością tkanki

łącznej. Oglądane z boku są lekko nachylone ku przodowi.

Łapy: Duże, raczej okrągłe, palce zwarte, porośnięte krótkim, gęstym

włosem, pazury pożądane czarne, tolerowane - kasztanowe.

Kończyny tylne:

Oglądane z przodu i z boku - proste, proporcjonalne do tułowia,

o właściwych proporcjach poszczególnych odcinków.

Uda: Długie, szerokie, o wyraźnie zarysowanych mięśniach, tylna

krawędź trochę wypukła. Szerokość uda wynosi 3/4 jego długości.

Są ustawione skośnie w stosunku do miednicy; kąt pomiędzy

kością udową i miednicą wynosi około 100 stopni.

Podudzia: Są nieco krótsze od ud; ich długość wynosi 32,5% wysokości

w kłębie. Ustawione pod kątem około 60% w stosunku do linii

poziomej. Kościec mocny, mięśnie dobrze zarysowane i wyraźnie

rozdzielone.

Stawy kolanowe: Stabilne, w ruchu nie skierowane na zewnątrz, ani do

wewnątrz. Kąt w stawie kolanowym wyraźnie rozwarty, wynosi

od 135 do 140 stopni.

Stawy skokowe: Mocne i szerokie. Kąt od 140 do 150 stopni.

Śródstopia: Mocne, suche, ich długość wynosi 30,9% wysokości w kłę-

bie. Wilcze pazury muszą być usunięte.

Łapy: Podobne do przedniej, tylko bardziej owalne.

CHODY:

Stęp i wyciągnięty kłus.

SKÓRA:

Przylegająca na całym ciele, dosyć gruba. Błony śluzowe, trzecie powie-

ki i wszystkie opuszki czarno pigmentowane.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: Obfita, długa, twarda w dotyku, przypomina końskie włosie,

przylegająca, prosta, dopuszczalna lekko falista. Dłuższy włos

tworzy konieczny kołnierz wokół szyi i niezbyt długie portki. Na

głowie, uszach i przednich stronach kończyn włos krótki. Długość

włosa na tułowiu osiąga 8 cm. Obfity podszerstek występuje tylko

zimą.

Maść: Jednolicie biała. Odcienie kości słoniowej, blado pomarańczowe

lub cytrynowe dopuszczalne, ale w ograniczonym stopniu.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy od 65 do 73 cm, suki od 60 do 68 cm.

Waga:

psy od 35 do 45 kg, suki od 30 do 40 kg.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

To samo odnosi się do psów, poruszających się inochodem lub tych,

które posiadają wilcze pazury.

Wady wykluczające z hodowli:

Głowa - linie profilu zbieżne, wyraźny przodozgryz.

Ogon - zakręcony nad grzbietem.

Wielkość - powyżej lub poniżej limitu.

Ruch - ciągły inochód.

Wady dyskwalifikujące:

Nos - w całości bez pigmentu.

Kufa - wyraźnie wygarbiona lub wklęsła.

Oczy - częściowy lub obustronny brak pigmentu. Oko porcelanowe. Zez

obuoczny.

Uzębienie - przodozgryz.

Ogon - szczątkowy lub krótki, czy to wrodzony, czy cięty.

Sierść - kędzierzawa.

Maść - izabelowata, z wyraźnymi łatami barwy izabelowatej lub kości

słoniowej, czarne naloty.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: