Alfred Szklarski - (1) Tomek w Krainie Kangurów.pdf - Przygody Tomka Wilmowskiego - legi007

ALFRED SZKLARSKI

Przygody Tomka w krainie kangurów

ZEMSTA

Lada chwila miał rozbrzmieć dzwonek na koniec przerwy pomiędzy lekcjami. Korytarz z

wolna pustoszał, uczniowie znikali w klasach, cisza ogarniała szkolne mury. Jeszcze tylko grupka

czwartoklasistów kręciła się w pobliżu głównych, schodów i drzwi pokoju nauczycielskiego.

W miarę jak zbliżał się koniec pauzy, nieśmiała nadzieja zaczynała kiełkować w sercach

myszkujących po korytarzu chłopców. Krasawcewa, nauczyciela geografii, nie było dotąd ani w

kancelarii, ani w pokoju nauczycielskim. Może więc zachorował i nie przyjdzie w ogóle do szkoły?

A może szczęśliwy los zdarzy, że przynajmniej się spóźni, jak mu się to często przytrafiało.

W grupce szeptem rozmawiającej na korytarzu rej wodził Tomek Wilmowski, dobrze

zbudowany blondyn, który z ożywieniem pocieszał swych zdenerwowanych kolegów:

- Mówię wam, że „piły" nie ma w budzie. Stwierdziłem sam i ręczę za to. Może jego

gospodyni, wychodząc na miasto po sprawunki, przez zapomnienie zamknęła drzwi na klucz? To

byłaby heca! Czy wyobrażacie sobie „piłę" z notesem w ręku miotającego się bezsilnie po

mieszkaniu? Och, gdybym to mógł zobaczyć!

Twarze chłopców rozjaśniły się na samą myśl o takiej wspaniałej możliwości. Trudno się nawet

było dziwić, że snute przez Tomka domysły napawały jego kolegów nadzieją i radością. Zaledwie

niecałe trzy tygodnie dzieliły ich do wakacji letnich, a tymczasem Krasawcew, czy też jak go

uczniowie nazywali „piła", zapowiedział, że przed swym przyspieszonym wyjazdem do Rosji

pozostawi „polskim buntowszczykom" taką pamiątkę, iż popamiętają go przez cały następny rok

„zimowania" w tej samej klasie. Mogło to tylko oznaczać zaostrzenie kursu dyrekcji gimnazjum

przeciw czwartoklasistom.

Domysły te nie były pozbawione podstaw. Mianowany przed kilkoma miesiącami dyrektor

gimnazjum, Rosjanin Mielnikow, z niezwykłą surowością wymagał od swych wychowanków

ślepego posłuszeństwa i przywiązania do carskiej Rosji. Niezwykła ta opowieść rozpoczyna się

bowiem w 1902 roku gdy znaczna część Polski znajdowała się pod okupacją rosyjską. Znienawi-

dzony przez uczniów nowy dyrektor wykazywał szczególną gorliwość w dziele rusyfikowania 1

polskiej młodzieży. Mało mu było tego, że wszystkie lekcje prowadzono wówczas w języku

rosyjskim. Mielnikow, a pod jego wpływem i niektórzy nauczyciele pilnie przestrzegali, aby

uczniowie w szkole w ogóle nie rozmawiali po polsku. Dyrektor wiele czasu poświęcał również

badaniu stosunków panujących w rodzinach swych wychowanków. Na każdym kroku węszył

nieprzychylność do carskiej Rosji, co w zasadzie znajdowało w szkole odbicie w ujemnej ocenie

postępów w nauce.

Wkrótce po objęciu stanowiska Mielnikow zwrócił uwagę na czwartą klasę. Według jego

zdania, brak było w niej „rosyjskiego ducha". Czwartoklasiści nie wykazywali należytej gorliwości

w nauce historii Rosji, większość z nich miała złą wymowę rosyjską i, jak twierdzili podstawieni

donosiciele, między sobą rozmawiała po polsku. Dyrektor mocno zaniepokojony tymi faktami

zasięgnął informacji w policji, gdzie stwierdził, iż niektórzy rodzice tych uczniów notowani byli w

kartotekach jako politycznie podejrzani. Wtedy to nie namyślając się wiele postanowił rozbić

„gniazdo małych os" i wydał odpowiednią instrukcję swemu zaufanemu podwładnemu,

nauczycielowi geografii, sześćdziesięcioletniemu Krasawcewowi.

Mielnikow sprowadził go do Warszawy na miejsce poprzedniego nauczyciela, który uległ

poważnemu wypadkowi i ustąpił ze stanowiska.

1 Rusyfikować: wynaradawiać wychowując w duchu rosyjskim.

Krasawcew był zgorzkniałym człowiekiem, często szukającym zapomnienia w alkoholu.

Stąd też w szkole bywał niezwykle roztargniony, a całą swoją uwagę skupiał przeważnie na

wypełnianiu specjalnych zarządzeń Mielnikowa. Aby móc je dokładnie wykonać, ważniejsze uwagi

przełożonego zapisywał w notesie, do którego stale zaglądał podczas lekcji.

Uczniowie doskonale wyczuwali nastawienie dyrektora oraz jego poplecznika, toteż

niedwuznaczna, pełna groźby zapowiedź Krasawcewa napełniała ich obawą przed tą ostatnią w

roku szkolnym lekcją geografii.

Terkot dzwonka rozbrzmiał na korytarzach. Czwartoklasiści odetchnęli z ulgą. Teraz weszli

do klasy, skąd przez uchylone drzwi obserwowali nauczycieli podążających na lekcje. Krasawcew

nie nadchodził. W tej jednak chwili Jurek Tymowski, ukryty za filarem na korytarzu przy schodach,

zaczął dawać ręką niepokojące znaki. Wykonywał ruch, jakby trzymał rączkę piły tnącej drzewo.

Tomek Wilmowski natychmiast zrozumiał umówione hasło.

- A niech to licho porwie! Jednak „piła" przyszedł do budy - zawołał do przyczajonych za

nim kolegów.

Jurek Tymowski wsunął się do klasy. Zrezygnowany machnął ręką mówiąc:

- Piła jest już na schodach. Po drodze rozpina płaszcz i sapie niemiłosiernie... Ha, że też

w taki piękny, słoneczny dzień czyha na człowieka sromotna klęska...

- Może tak źle nie będzie. Najważniejsze nie trać ducha - szepnął Tomek, ściskając łokieć

przyjaciela.

Podnieceni chłopcy zajmowali miejsca w ławkach. Wyjątek wśród nich stanowił prymus

klasy Pawluk, podchlebiający się na każdym kroku nauczycielom, a nawet często szpiegujący

swych towarzyszy. Nie okazywał on jakiejkolwiek obawy. Siedząc wyprostowany, spoglądał ze

złośliwym zadowoleniem na mocno zaniepokojonych kolegów.

Tomek Wilmowski zdenerwowany zajął miejsce obok Jurka Tymowskiego. Właściwie nie

miał powodów do obaw o siebie. Uczył się doskonale, a geografia była jego ulubionym

przedmiotem. Gdyby wśród większości nauczycieli nie miał opinii „polskiego buntowszczyka", na

pewno byłby prymusem. Dzisiaj lękał się jedynie o swego przyjaciela, któremu z całą pewnością

zagrażało niebezpieczeństwo. W szkole wszyscy wiedzieli, że ojciec Jurka miał niedawno kłopoty z

żandarmami. Pan Tymowski był instruktorem konnej jazdy w ujeżdżalni przy ulicy Litewskiej,

gdzie, jak podejrzewała policja, odbywały się tajne schadzki Polaków spiskujących przeciwko car-

skiej Rosji. Z tego powodu Mielnikow niejednokrotnie już szkodził Jurkowi, nie ulegało

wątpliwości, że polecił go „opiece" Krasawcewa. Tymczasem Tomek przyjaźnił się z Jurkiem i

bardzo lubił pana Tymowskiego. Dzięki jego życzliwości korzystał w ujeżdżalni z pewnych

przywilejów. W wolnych chwilach Tymowski ćwiczył obydwóch chłopców w konnej jeździe.

Według zapewnień instruktora, Tomek trzymał się już na wierzchowcu bardzo dobrze. Chłopiec był

z tego nadzwyczaj dumny. Skromne warunki materialne jego opiekunów nie pozwalały mu na zbyt

wiele rozrywek. Bezpłatna nauka konnej jazdy stanowiła dla niego z wielu względów dużą

przyjemność. Tomek z niepokojem rozmyślał teraz, ile kłopotu oraz zmartwienia sprawi Jurek ojcu,

jeżeli nie otrzyma promocji.

Krasawcew z dziennikiem szkolnym pod pachą wkroczył do klasy. Zaraz też można było poznać,

że tego dnia jest w nie najlepszym humorze. Szurając nogami usiadł przy biurku, rozłożył dziennik

i mamrocząc coś do siebie, nerwowymi ruchami zaczął przeszukiwać swoje kieszenie. Nie

znajdował w nich tego, czego szukał, marszczył więc coraz gniewniej czoło.

Jurek Tymowski widząc to pochylił się w stronę Tomka.

- A to ci dopiero będzie sądny dzień! Piła pewno znów zapomniał zabrać z domu swoje

okulary... - szepnął.

- Dobrze mu tak! - również szeptem odparł Tomek. - A może i notesu nie przyniósł dzisiaj...

Nadzieje chłopców spełniły się jednak tylko połowicznie; w tej właśnie chwili nauczyciel wydobył

z kieszeni notes, położył go przed sobą i rozgniewany wzruszył ramionami - okularów nie znalazł.

Przez jakiś czas szperał w notatniku, po czym zakrzywionym palcem zaczął wodzić po otwartym

dzienniku, leżącym przed nim na stole.

Lekcja rozpoczęła się; Krasawcew co chwila wywoływał któregoś z uczniów na środek klasy.

Zadawał jedno lub dwa podchwytliwe pytania, a następnie wpisywał stopień do dziennika. Oceny

odpowiedzi były bardzo surowe.

Tomek i Jurek w lot zorientowali się, że nauczyciel wywołuje specjalnie tych chłopców, których

rodziców podejrzewano o nieprzychylność dla Rosji. Jurek siedział posępny z opuszczoną na piersi

głową. Tomek z niepokojem spoglądał na drzwi wiodące na korytarz.

„Może już niedługo do dzwonka na koniec lekcji? - rozmyślał. - Co się stanie, jeśli Jurek teraz

oberwie dwóję z geografii?!"

Sytuacja Jurka Tymowskiego naprawdę nie była godna pozazdroszczenia. Przecież i tak ze

wszystkich przedmiotów otrzymywał zazwyczaj gorsze stopnie nie mogąc opanować należycie

akcentu w języku rosyjskim.

Krasawcew głęboko pochylony nad dziennikiem wciąż wodził po nim palcem; obecnie

zatrzymywał go niemal wyłącznie przy nazwiskach rozpoczynających się od końcowych liter

alfabetu. Przed chwilą wywołał do odpowiedzi Tatarkiewicza.

- Taka wsypa i to akurat przy końcu roku - szepnął Jurek. - Czuję, że pójdę następny...

- Zaraz powinien być dzwonek, może nie zdąży... - pocieszył go Tomek, chociaż sam nie

wierzył już w szczęśliwe zakończenie lekcji.

Mimo woli spojrzał na nauczyciela. Właśnie stawiał w tej chwili stopień Tatarkiewiczowi niemal

dotykając nosem dziennika. To ostatnie nasunęło Tomkowi szaleńczy pomysł. Nauczyciel chorował

na oczy, z tego też powodu niedowidział, a dzisiaj szczęśliwym zdarzeniem losu, nie miał okularów

i całą jego uwagę pochłaniał dziennik, w którym z takim zapałem stawiał złe noty.

„Trzeba ratować Jurka za wszelką cenę, choćby przez wzgląd na jego ojca - z determinacją

pomyślał Tomek. - Niech się dzieje co chce! Raz kozie śmierć!"

Krasawcew w dalszym ciągu nie podnosząc głowy znad dziennika zawołał:

- Tymowski!

- Siadaj! - syknął Tomek i zdobywając się na jak największy spokój wyszedł zamiast Jurka

na środek klasy.

Uczniowie zaciekawieni poruszyli się w ławkach, a potem zamarli w bezruchu. Zaległa

grobowa cisza.

Widać było, że Krasawcew szykuje się do zadania śmiertelnego ciosu. Ze złośliwym uśmiechem na

twarzy zastanawiał się przez chwilę, jakim pytaniem ma pogrążyć nie lubianego przez dyrektora

ucznia, po czym nie podnosząc ani nie odwracając głowy mruknął:

- No, powiedz, jaki jest najdłuższy na ziemi łańcuch wysp! Przytomny, zawsze

zdecydowany w niebezpiecznych chwilach Tomek dzielnie opanował drżenie głosu. Naśladując

sposób mówienia Jurka, odparł:

- Wyspy japońskie tworzą najdłuższy na ziemi archipelag. Towarzyszy on wschodnim

wybrzeżom Azji, zamykając razem z Archipelagiem Malajskim cztery wielkie morza przybrzeżne:

Ochockie, Japońskie, Żółte i Wschodnio-chińskie. Japonia obejmuje pięć większych wysp i około

sześciuset mniejszych. Cztery z nich stanowią Japonię właściwą. Wyspy japońskie tworzą ostatni

stopień lądu w stronę Oceanu Spokojnego, dlatego Japończycy nazywają swoją ojczyznę „Krajem

wschodzącego słońca".

Nauczyciel drgnął niemile zaskoczony płynną, celującą odpowiedzią; zaraz też zadał drugie

pytanie.

- Wymień najważniejsze wulkany Meksyku!

- Najważniejszymi wulkanami Meksyku są: Orizaba o wysokości pięciu tysięcy

pięćdziesięciu metrów i Popocatepetl, czyli Popo, mający wysokość pięć tysięcy czterysta

pięćdziesiąt metrów. Zamykają one kotlinę Meksyku od południa i nadają jej krajobrazowi swoiste

piękno.

Krasawcew głośno zasapał ze zdenerwowania. Druga odpowiedź była równie doskonała jak

pierwsza. Zastanowił się dłuższą chwilę, w końcu zapytał podstępnie:

- Hm, powiedz ty mi, co uważasz za największe osiągnięcie świata w ostatnim

dziesięcioleciu?

Tomek od razu wyczuł zastawioną pułapkę. Cokolwiek odpowie, to Krasawcew i tak będzie mógł

mu zaprzeczyć.

Alfred Szklarski - (1) Tomek w Krainie Kangurów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: