Ansell Judith - Zaufaj sobie.pdf - Ansell Judith - gosiadabrowska

JUDITH ANSELL

ZAUFAJ SOBIE

Tytuł oryginału: His Sheltering Arms

Harlequin Medical Romans tom 18 (7'95)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Elinor Standish zatrzymała się przed kompleksem budynków tworzących Berringar Base

Hospital. Targały nią sprzeczne uczucia - radość ze zbliżającej się rozmowy i chęć natychmiastowej

ucieczki. Pełne kwalifikacje pielęgniarki uzyskała zaledwie trzy lata temu i wydawało się jej mało

prawdopodobne, by ktoś tak niedoświadczony jak ona mógł dostać posadę siostry przełożonej na

oddziale nagłych przypadków. Choć placówka w Berringar Base była małym prowincjonalnym

szpitalem, cieszyła się doskonałą opinią, zaś jej usytuowanie pomiędzy wspaniałymi plażami

południowego wybrzeża i zalesionymi górami Nowej Południowej Walii stanowiło dodatkową

atrakcję.

Wzięła głęboki oddech i wygładziła spódnicę. Nigdy nie była na takiej wstępnej rozmowie.

Do tej pory pracowała w tym samym gigantycznym szpitalu w Sydney, w którym uczyła się

zawodu. Miała nadzieję, że biała bluzka i granatowa spódniczka pomogą jej wywrzeć wrażenie

osoby schludnej i kompetentnej. Wyprostowała ramiona i skierowała się ku głównemu budynkowi.

Słysząc warkot zbliżającego się samochodu, doktor Paul Vassy, chirurg, wyszedł na boczną

werandę starego budynku szpitalnego, w którym mieściła się administracja oraz mieszkania dla

personelu, i obserwował przybycie ostatniej kandydatki na stanowisko pielęgniarki oddziałowej.

- Tiens! - wyrwało mu się w ojczystym języku.

Młoda kobieta, która wyłoniła się z dość zdezelowanego samochodu, wyglądała inaczej, niż

się spodziewał i całkowicie odmiennie od swych poprzedniczek. Średniego wzrostu, dość szczupła,

co sprawiało, że robiła wrażenie wyższej, niż była w istocie. Lekko zaokrąglone kształty

podkreślały zgrabne proporcje sylwetki.

Miał okazję przyjrzeć się jej bliżej, kiedy podchodziła do pełnego uroku starego budynku.

Była niewiarygodnie młoda. Błyszczące, proste włosy w kolorze miodu ledwo sięgały ramion,

zieleń jej oczu miała niezwykły odcień, mały klasyczny nos stanowił ozdobę twarzy, a urocze usta

o pełniejszej dolnej wardze kryły zapowiedź łobuzerskiego uśmiechu. Doszedł do wniosku, że

mogłaby pracować jako modelka.

Zdaniem Ellie rozmowa okazała się fiaskiem. Opuściła szpital, nie bardzo wiedząc, dokąd

się udać. Wsiadła do samochodu i ruszyła przed siebie. Zatrzymała się w jednym z punktów

widokowych przy drodze wiodącej na wybrzeże. Stanęła na krawędzi platformy. Przed nią

rozciągał się falujący eukaliptusowy las, a w dalekiej perspektywie połyskiwało błękitne morze.

Orzeźwiający powiew bryzy ochłodził jej rozgrzane policzki i nieco ją uspokoił.

Nie byli dla niej niemili. Paul Vassy, Francuz, i potężnie zbudowany dyrektor szpitala

zachowywali się bardzo uprzejmie; czuła, że zachęcają ją do pokazania się od najlepszej strony.

Przełożona pielęgniarek, mimo groźnego wyglądu, grzecznie wysłuchała motywów jej starań o

pracę w Berringar. Ellie nie potrafiła tylko zrozumieć intencji ostatniego z mężczyzn, przystojnego

Simona Tavernera... Zachowywał się niby przyjaźnie, a jednak pretensjonalnie i protekcjonalnie,

czego nie lubiła.

Po prostu sama okazała się beznadziejna. Dukała i jąkała się, nie rozumiała ich pytań. I to

pytań, które nie były dla niej zaskoczeniem. Tyle, że przygotowane wcześniej i powtarzane

wielokrotnie w myślach odpowiedzi, pod wpływem stalowych oczu przełożonej i lekko ironicznego

wzroku doktora Tavernera, wydały się jej dziwnie niestosowne. Wpadła w otępienie, nietypowe dla

jej normalnego zachowania osoby opanowanej oraz kompetentnej, i sama nie potrafiła zrozumieć,

co się z nią stało. Przytomność umysłu odzyskała tylko na jedną; krótką chwilę, kiedy siedzący

obok niej wielki, potężnie zbudowany lekarz przesunął filiżankę z kawą na poręczy fotela zbyt

blisko krawędzi i szybkim ruchem zdążyła chwycić ją w locie.

Teraz, gdy zniknęło uczucie skrępowania, poczuła rozczarowanie i niesmak. Nie dostanie tej

pracy. Była tego pewna.

- Trzy lata praktyki to niezbyt wiele jak na to stanowisko - zauważyła po wyjściu Ellie

przełożona Fowler. - Ma dopiero dwadzieścia pięć lat.

Potężnie zbudowany mężczyzna, Charles Carmody, znowu niebezpiecznie balansował

filiżanką kawy na drewnianej poręczy i kontemplował wzór dywanu.

Simon Taverner wyciągnął się w swoim fotelu, krzyżując nogi. Był, jak to zauważyła Ellie,

przystojnym mężczyzną - średniego wzrostu, o wysportowanej, zgrabnej sylwetce. Naturalnie

falujące ciemnoblond włosy i ciemnoniebieskie oczy czyniły jego opaloną twarz o regularnych

rysach atrakcyjną, mimo zbyt małych, jakby kobiecych ust. Wyraz jego twarzy był leniwy i

cyniczny, ale potrafił uśmiechać się czarująco. Miał dwadzieścia dziewięć lat.

Paul Vassy, który pochodził z Rouen, był jego przeciwieństwem tak z wyglądu, jak i

temperamentu. Miał trzydzieści trzy lata - podobnie jak ich szef. Niski, z ciemnymi, kręconymi

włosami i twarzą o żywej mimice, poruszał się szybko i zdecydowanie. Był człowiekiem

porywczym i często dość krytycznym, jednocześnie nadzwyczaj spostrzegawczym i rozumiejącym

innych.

- Ma specjalne kwalifikacje w zakresie nagłych przypadków. I doskonałe referencje -

powiedział Taverner.

- Tak, wyjątkowo dobre - potwierdził Paul Vassy. - I jest bardzo sympatyczną młodą

kobietą. Będzie starała się do nas dostosować. - Obrócił się do przełożonej Fowler. - A w jest

bardzo ważne, nieprawdaż? To mała miejscowość. Pracujemy, jemy i żyjemy razem.

- Tak, doktorze Vassy. Muszę się zgodzić. Nasza najbardziej doświadczona kandydatka,

siostra Blundell, może być nieco... hmm... zbyt energiczna.

Paul przewrócił oczami.

- Nie!!! Błagam, byle nie ona! - Wzruszył ramionami. - Dziewczyna jest bardzo młoda, to

prawda. Myślę jednak, że wcale nie jest głupia.

- I ma formalne kwalifikacje - dorzucił Simon Taverner. - Szpital North Shore przyjmuje na

urazówce tysiące przypadków i, biorąc pod uwagę liczbę pacjentów, dziewczyna może mieć więcej

doświadczenia niż niektóre starsze pielęgniarki.

- Racja - zgodził się Paul Vassy. - Moim zdaniem albo ta mała, albo MacMurtagh.

Wolałbym dziewczynę. Łatwiej mi wymówić jej nazwisko.

Tavemer roześmiał się, ukazując równe, białe zęby.

- Nie jest to może najlepsze uzasadnienie, ale... - Zwrócił się do trzeciego lekarza,

milczącego jak zwykle. - Charlie, a co ty sądzisz?

Potężny mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby wyrwano go z zamyślenia na zupełnie inny

temat. Uśmiechnął się niewyraźnie, ale pogodnie.

- Och, którąkolwiek wybierzecie, będzie dobrze. - Widząc na twarzach kolegów

zniecierpliwienie, dodał: - Ta dziewczyna jest bardzo szybka. Złapała filiżankę w locie.

Samochód Ellie zaczął rzęzić, z trudem pnąc się szosą w górę, do szpitala. Na tylnym

siedzeniu, a także na przednim fotelu obok niej znajdowało się mnóstwo rzeczy - ubrania,

wyposażenie turystyczne, książki, a nawet parę obrazów, które miały ze służbowego mieszkania

uczynić dom na co najmniej, miała nadzieję, parę lat. Pokonawszy w końcu wzniesienie, zmieniła

biegi i rozejrzała się. Widok prześwitującego przez drzewa, zalanego słońcem miasteczka leżącego

w dolinie sprawił jej radość.

W końcu minęła bramę szpitala i wjechała na parking. Z ulgą wysiadła ze swego suzuki.

Dobry w mieście, na dłuższe trasy był zbyt głośny i niewygodny. Chciała powiedzieć komuś, że już

przyjechała i znaleźć się we własnym pokoju, ale zanim dotarła do wejścia budynku, zobaczyła

klęczącego na trawniku doktora Carmody i stanęła jak wryta. Był otoczony gromadką szarych

kangurów, walczących między sobą o chleb, który im dawał.

Zbliżyła się ostrożnie, ale płochliwe zwierzęta usłyszały ją i nagle zastygły w miejscu z

uniesionymi w jej kierunku pyszczkami, węsząc w powietrzu. Potem, jakby na sygnał, zerwały się

wszystkie naraz i w śmiesznych podskokach skryły wśród drzew.

- Och, jak mi przykro! - wykrzyknęła Ellie, kiedy doktor Carmody podniósł się i

wyprostował na całą swą wysokość. Wydał się jej jeszcze wyższy, niż go zapamiętała. - Nie miałam

zamiaru ich wystraszyć. Sądziłam, że są przyzwyczajone do ludzi.

- Cóż, nie... Nie bardzo. - Miała wrażenie, że doktor Carmody raczej się usprawiedliwia, niż

czyni jej wyrzuty. - To znaczy... są przyzwyczajone do mnie. - Uśmiechnął się z zakłopotaniem i

wyjaśnił: - Jedynie ja je karmię. Ale wkrótce przyzwyczają się do każdego, kto da im jeść i nie

zrobi krzywdy.

Ellie odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem.

- Czy one wrócą?

- O, tak. - Pokiwał głową.

Wydawało jej się - tak samo jak podczas rozmowy kwalifikacyjnej - że doktor Carmody jest

nieobecny duchem i nagle zadała sobie pytanie, czy ją w ogóle pamięta. Może powinna mu się

przedstawić? Zanim się zdecydowała, mruknął:

- Podchodzą - i wręczył jej kawałek chleba.

Nie miała wyboru. Kucnęła obok zwalistej postaci szefa szpitala i zaczęła karmić stadko

kangurów, które szybko uznały, że każdy przyjaciel doktora Carmody'ego jest także ich

przyjacielem.

- To zupełnie nie przypomina szpitala Royal North Shore - zauważyła szczerze, ale również

i po to, by przypomnieć mu, kim jest.

Na pełnej życzliwości twarzy doktora Carmody'ego pojawił się łagodny uśmiech.

- Tak - potwierdził i przeciągnął dłonią po zmierzwionych brązowych włosach. - I co my

teraz z panią zrobimy? - spytał niepewnie. - Może przełożona...

Pocieszyło ją, że doktor przynajmniej przypomniał sobie, dlaczego się tu znalazła.

- Gdyby ktoś pokazał mi mój pokój, mogłabym się rozpakować - zasugerowała delikatnie.

Rozpromienił się.

- To świetny pomysł. Barbara z pewnością wie...

Podążyła za nim do budynku, powstrzymując śmiech. Ten człowiek bardziej przypominał

roztargnionego profesora niż naczelnego lekarza szpitala!

- Siostro Standish, witamy na pokładzie. - Doktor Simon Taverner wyciągnął do niej dłoń. -

I to jest ostatni raz, kiedy zwracam się do pani po nazwisku - dodał. - Żyjemy na prowincji. Nie

mamy tu sztywnej etykiety. Jestem Simon.

Ellie już zdążyła się o tym przekonać. Jakieś pięć lat od niej starsza Barbara Knox, siostra

oddziałowa z chirurgii, zwracała się do wszystkich lekarzy, łącznie z szefem, po imieniu. Była

przyjazną, piegowatą kobietą, wzbudzającą sympatię. Zaraz też zaprowadziła Ellie do jej pokoju,

oprowadzając przy okazji po budynku dla personelu.

- To piętro należy do nas, a mężczyźni, lekarze, mieszkają niżej. Jadalnia i pokój

wypoczynkowy znajdują się we wschodnim skrzydle. Są przyjemne. Słońce pojawia się podczas

śniadania.

Ansell Judith - Zaufaj sobie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: