Tadeusz Kostecki - Kaliber 6,35.pdf - Tadeusz Kostecki - uzavrano

Tadeusz Kostecki (W.T. Christine)

Kaliber 6,35

I. NA POLOWANIE.

Sir Percy Gordon, nie zwracając uwagi na zgromadzone w obszernym salonie Worceya

towarzystwo, rozsiadł się wygodniej w miękkim fotelu klubowym, przysunąwszy go bliżej

kominka, i niechętnie powrócił do rozmyślań o czekającym go polowaniu. Za oknami wirowały

pojedyncze płatki śniegu. Na razie nie wyglądało to groźnie, ale zbadany poprzednio przez Gordona

barometr zapowiadał z całą pewnością pogodę, która do polowania bynajmniej nie zachęcała.

Kontrast pomiędzy przytulnym salonem z wazą ponczu stojącą na stoliku, a perspektywą

wystawania Bóg wie jak długo w śnieżnej zadymce był zbyt rażący. Nie łagodziła go też

bynajmniej nadzieja upolowania jakiegoś mizernego zająca, nie stanowiąca w tych warunkach

specjalnie ponętnej atrakcji. Pomysł tego całego polowania wydał się nagle Gordonowi całkowicie

chybiony, jak zresztą wszystkie niemal pomysły gospodarza. Gdyby Worcey nie był starym

przyjacielem i gdyby nie pewne wspólne interesy, które szczególnie ostatnio dyktowały

konieczność podsycania tej przyjaźni, Gordon nie namyślałby się w ogóle nad wyborem decyzji.

Znowu zerknął w kierunku okna. Śnieg sypał coraz gęstszy, opadające płatki zaczynały się

kłębić pod podmuchami wiatru. Nie, nie da robić z siebie wariata. Wykręci się nagłym atakiem

podagry. Zresztą od czasu do czasu rzeczywiście łamało go coś w stawach.

Cienki dźwięk dzwonków zwrócił uwagę zebranych w salonie gości. Nadjeżdżał szereg sań,

który zatrzymał się przed domem.

Sir Gordon ściągnął twarz grymasem powstrzymywanego bólu. Odpowiednio sformułowane

zdania czekały na pojawienie się Worceya, który manewrując niezdarnie pomiędzy grupą

zbierających się do wyjazdu gości, zbliżał się do przyjaciela. Stanął przy stoliku Gordona, spojrzał

troskliwie na jego zmienioną bólem twarz i zapytał z niepokojem:

- Źle się czujesz?

- Hm... widzisz... ja... - zaczął Gordon. Worcey jednak nie dał się zbyć tak łatwo. Nie dając

mu skończyć, zaczął mówić pospiesznie i z wyraźną troską w głosie:

- Bo jeżeli jesteś niedysponowany, musisz zostać w domu. Doniesiono mi właśnie, że w tej

okolicy włóczy się kilka wściekłych wilków. Sprawa jest zbyt ryzykowna...

Cały misternie zbudowany plan Gordona runął nagle w gruzy. Troskliwość gospodarza

miała jak zwykle posmak niedźwiedziej przysługi. Taki powód jak podagra to jeszcze ujdzie w

najlepszym towarzystwie, ale narażenie się na opinię tchórza komponującego na poczekaniu ze

strachu przed wilkami bajeczki o chorobie, było zbyt kompromitujące. Powstał ociężale z fotela.

Nie było innego wyjścia.

- Głupstwo mruknął - już przeszło... Worcey złapał sir Gordona za rękaw.

- Naprawdę, posłuchaj mnie i zostań. Źle wyglądasz... Nie jesteśmy już tacy młodzi, a

wściekły wilk to nie zabawka...

Jego tubalny szept dobiegał bez wątpienia do najdalszych zakątków rozległego salonu. Sir

Gordon machnął ręką, przecinając dalsze słowa.

- Daj spokój. Jadę...

- No... jeżeli naprawdę tak się dobrze czujesz - Worcey wciąż nie puszczał rękawa Gordona

- wiesz, za sąsiadów wyznaczyłem ci sir Brambleya i Woodsona. Dobrze, co?

Minę miał przy tych słowach, jakby był dumny z własnego pomysłu i oczekiwał uznania.

To, że twarz sir Gordona pozostała niewzruszona, zawdzięczać należy jedynie jego

niezwykłemu opanowaniu. Bo nie było chyba w całym Zjednoczonym Królestwie drugiego

człowieka, którego by nienawidził z równą siłą jak właśnie Woodsona. Dla nikogo nie było to

zresztą tajemnicą.

Ale od Worceya nie należało wymagać zbyt wiele. Posunięcia przypominające ruchy słonia

w składzie porcelany stanowiły jego cechę charakterystyczną.

- Doskonale - zaaprobował sir Gordon tonem najbardziej niefrasobliwym - przy waszej

skłonności ostrzeliwania wszystkich czterech stron świata nie zaszkodzi mieć w pobliżu słynnego

lekarza.

Miał na myśli radcę królewskiego Brambleya, bo Woodson nie był lekarzem.

II. DWAJ PREZESI POKREWNYCH TRUSTÓW

W sankach było ciasno. Sir Gordon wetknął marznący nos w wysoko podniesiony kołnierz

futra. Na szczęście nie potrzebował wysilać się na rozmowę. Woodson był wyjątkowym gadułą.

Przez całą drogę usta mu się nie zamykały ani na chwilę. Z wyrazu twarzy sir Brambleya widać

było, że z trudem tłumi ziewanie. Zachowanie się sir Gordona niczym nie zdradzało znudzenia.

Chociaż mało było ludzi, którzy potrafiliby przeniknąć jego myśli, nie miał jednak pewności, czy

właśnie Woodson nie należy do tych nielicznych. Dlatego też raz po raz przesłaniał oczy

powiekami. Gęsto lecące śnieżne płaty stanowiły do tego doskonały pretekst. A mózg pracował

tymczasem, ze sprawnością maszyny, segregując fakty. Nadchodził okres, w którym każdy

najdrobniejszy szczegół mógł mieć decydujące znaczenie.

Woodson. Korzenie całej sprawy tkwiły w dawnych już czasach. Obydwaj byli młodzi.

Obydwaj starali się o rękę Lucy. Wybrała sir Gordona, który zresztą nie posiadał wówczas jeszcze

tytułu. Woodson odszedł. Wydawało się, że przebolał i zapomniał. Było jednak inaczej. Czekał w

ukryciu na odpowiednią sposobność. Przy którejś z ostrzejszych gier giełdowych wypłynął

niespodziewanie po przeciwnej stronie, usiłując niedwuznacznie odegrać w stosunku do Gordona

rolę hieny. Nie udało mu się wtedy. Był jeszcze za słaby i przecenił swe siły. Odszedł raz jeszcze.

Odszedł, ale nie zrezygnował, walka podjazdowa trwała. Od pewnego czasu stanął na pewniejszych

nogach. Nauczył się występować w odpowiednim momencie. Kilka transakcji Stalowego Trustu

rozchwiało się w ostatniej chwili. Sir Gordon miał dobry wywiad. Wszystkie nici prowadziły do

jednego: Trust Niklu. Trust Niklu to właśnie Woodson.

Sanki mknęły wśród tumanów białych strzępków.

Woodson kończył którąś z rzędu anegdotę. Sir Brambley miał minę, jakby go bolały

wszystkie zęby.

- Kochany sir Percy zdaje się zasnął - zawołał nagle Woodson, uderzając ośnieżoną

rękawicą po kolanie sąsiada - a może rozmyśla o Tampico?

Twarz sir Gordona pozostała nieruchoma. Oczy nie straciły ani trochę z podobieństwa do

niebieskich brył lodu, chociaż sprawa z kopalnią w Tampico należała właśnie do celnych strzałów

przeciwnika. Trafienie to kosztowało go ciężki grosz i komplikowało wiele innych spraw.

- Cóż - głos Gordona rozległ się zza futrzanego kołnierza bez żadnej intonacji - w życiu

zdarza się rozmaicie. Ale pewne przysłowie wcale nie jest takie głupie, jakby się to komuś zdawało.

Woodson rzucił nań spojrzenie z ukosa.

- Jakie przysłowie?

Sir Gordon niedbałym ruchem strzepnął śnieg narosły na kołnierzu.

- Rira bien qui rira la dernier. Woodson zaśmiał się zgrzytliwie.

- Święte słowa - zatarł rękawice z ukontentowaniem - I wierz mi, kochany Percy, że ten

ostatni śmiech będzie należał do wyjątkowo przyjemnych. Nie dla wszystkich niestety - pokiwał

głową z udanym ubolewaniem i zaczął mówić o czym innym. Ale w uszach sir Gordona wciąż

dźwięczało echo jego śmiechu. Ten śmiech potwierdzał raporty o pewnych zamierzonych przez

przeciwnika posunięciach.

Woodson opowiadał rozwlekle jakąś starą jak świat anegdotę. Sir Brambley tarł ośnieżoną

rękawicą zmarznięty czubek nosa, wyraźnie już nie słuchając.

Na horyzoncie zarysowała się ciemna linia odległego lasu. Mózg sir Gordona pracował bez

przerwy. Sytuacja gmatwała się coraz bardziej, wymagała czujności i decyzji.

III. W ZADYMCE

Białe płatki śniegu wirowały coraz gęściej w podmuchach potężniejącego wiatru, stwarzając

ruchliwą, coraz mniej przeźroczystą, wilgotną zasłonę. Zimno zaczęło się wciskać pod futra,

wywołując krótkie urywane dreszcze.

Sir Gordon zacisnął w gniewnym grymasie siniejące wargi.

Do diabła z polowaniem w taką pogodę! - myślał - Kochany, stary Worcey... Świat

stanowczo niewiele by stracił bez niego.

Najmniejsze oznaki nie zdradzały zbliżania się nagonki. Kto wie, jak długo trzeba będzie

jeszcze sterczeć w śnieżnej zadymce.

Brr... zimno.

Z tęsknotą pomyślał o zacisznym salonie. Dezercja ze stanowiska na polowaniu była jednak

nie do pomyślenia. Z rezygnacją zaciskał szczelniej futrzany kołnierz.

Minuty wydłużały się w nieskończoność. Rzucił ponure spojrzenie w kierunku szarzejącego

w oddali krzaka.

Stanowisko Woodsona.

Ostatni śmiech będzie przyjemny, ale nie dla wszystkich - przeżuwał w myśli. - Tak. Jeżeli

Woodson doprowadzi do skutku swój zamiar, dla sir Gordona nie będzie okazji do śmiechu. A na to

tym razem wygląda, że Woodson zdoła wreszcie osiągnąć upragniony cel.

A gdyby tak... Nie - wzruszył ramionami - kombinacja nie miała żadnych szans. Trzeba

wymyślić coś innego. I to zaraz. Natychmiast. Woodson nie będzie zwlekał, bo w żadnym wypadku

nie odsłoniłby przyłbicy, jak to uczynił przed kilkunastu minutami w sankach. Musiał już mieć w

ręku wszystkie atuty.

A gdyby jednak? - medytował chwilę - Cóż! Właściwie nie czas na skrupuły. Trzeba z tym

skończyć za wszelką cenę.

Twarz sir Gordona krzepła powoli w zaciętej determinacji.

- Albo ja, albo on - mruknął półgłosem. W tej sytuacji, jaka się kształtowała, trzeciego

rozwiązania nie było. Odwrócił się powoli.

Zmarznięte palce zaczęły się mocować z oporną rękawicą. Szczęki zwarły się w twardą

linię. Trudno!

Śnieżna burza przechodziła w białe szaleństwo.

IV. ZABIŁEM WŚCIEKŁEGO WILKA

Leśniczy wysunął się niespodzianie z zarośli. Minę miał strapioną. Polowanie zdecydowanie

się nie udało. Parę nędznych zajęcy i...

- O - nagle przystanął w pół kroku, zdumiony wzrok utkwił w rewolwerze trzymanym w

ręku przez sir Gordona. Obok leżał porzucony sztucer.

- Jakiś wypadek, sir? - zapytał troskliwie.

Sir Gordon robił wrażenie zaskoczonego. Był wyraźnie zmieszany i speszony. Rewolwer na

polowaniu? Szok. Chyba nie mniejszy niż ma przykład ostrzelanie lisa z karabinu maszynowego.

Gwałtownym ruchem wsunął pistolet do kieszeni futra.

Tadeusz Kostecki - Kaliber 6,35.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: