Dean Koontz - Zwierciadlo zbrodni.pdf - Koontz Dean - legi007

Dean R. Koontz

Zwierciadło Zbrodni

Mr Murder

Przekład Jan Kabat

Wydanie oryginalne: 1993

Wydanie polskie: 1995

Część pierwsza

Święty Mikołaj i jego zły brat bliźniak

Dziwna i szara zima tego roku.

Mokry wiatr powiew Zagłady niesie,

poranne niebiosa już toną w mroku,

sunąc kocim krokiem do północy.

KSIĘGA WSZELKICH SMUTKÓW

Życie jest bezlitosną komedią. Na tym właśnie polega jego

tragizm.

JEDEN MARTWY BISKUP, MARTIN

STILLWATER

Księga pierwsza

Pragnę...

Przechylając się do tyłu w wygodnym skórzanym fotelu biurowym, huśtając się łagodnie,

trzymając w prawej dłoni mały magnetofon kasetowy i dyktując list do swego wydawcy w

Nowym Jorku, Martin Stillwater uświadomił sobie nagle, że powtarza sennym szeptem to

jedno słowo.

...pragnę... pragnę... pragnę...

Zmarszczył brwi i wyłączył kasetę.

Jego myśli przypominały rozpędzony pociąg, który zjechał ze stukotem kół na bocznicę i

wreszcie przystanął. Nie mógł sobie przypomnieć, co miał zamiar powiedzieć.

Czego pragnął?

Wielki dom nie był po prostu cichy, zdawał się martwy. Paige zabrała dzieciaki na lunch i

sobotni poranek w kinie.

Ale owa cisza, nie skażona dziecięcymi głosami, nie była jedynie pewnym określonym

stanem. Miała swoją własną substancję. Wyczuwało się ją w powietrzu.

Przyłożył rękę do karku. Jego dłoń była chłodna i wilgotna. Wstrząsnął nim dreszcz.

Za oknami jesienny dzień był tak cichy jak wnętrze domu, jakby ewakuowano wszystkich

mieszkańców południowej Kalifornii. Szerokie okiennice przy jedynym z okien gabinetu na

pierwszym piętrze były uchylone. Słoneczny blask prześlizgiwał się ukośnie między

nachylonymi pod kątem listwami, znacząc sofę i dywan wąskimi, czerwono-złotymi paskami,

połyskującymi jak futro lisa; najbliższa jasna wstążka opasywała narożnik biurka w kształcie

podkowy.

Pragnę...

Instynkt mu podpowiedział, że zaledwie przed chwilą wydarzyło się coś ważnego, coś

niewidocznego gołym okiem, co dostrzegł tylko podświadomie.

Obrócił się na krześle i rozejrzał po pokoju. Oprócz pasemek miedzianego blasku

słonecznego, przeplatanego cieniami rzucanymi przez listwy żaluzji, jedyne światło płynęło z

małej lampki na biurku, której klosz zrobiono z różnokolorowego szkła. Był sam.

Być może cisza wydawała się nienaturalnie głęboka tylko dlatego, że zwykle w domu

było gwarno i hałaśliwie, zwłaszcza teraz, kiedy zaczęły się przedświąteczne ferie. Tęsknił za

dzieciakami. Żałował, że nie poszedł z nimi do kina.

Pragnę...

W tym jednym słowie brzmiało niezwykłe napięcie i tęsknota.

Teraz ogarnęło go złowróżbne przeczucie, przejmująca świadomość nadchodzącego

niebezpieczeństwa. Ostrzegawczy lęk, który przeżywali bohaterowie jego powieści, i który

zawsze starał się opisać bez uciekania się do wyświechtanych frazesów.

Tak naprawdę nie doświadczył niczego podobnego już od lat, od czasu, gdy Charlotte

była poważnie chora i doktor podejrzewał raka. Przez cały ten dzień w szpitalu, gdy jego małą

dziewczynkę wożono na wózku z jednego laboratorium do drugiego, przez bezsenną noc, a

potem przez te wszystkie dni poprzedzające chwilę, gdy lekarze odważyli się postawić

diagnozę, Marty czuł się tak, jakby prześladował go złośliwy duch, którego obecność

odbierała tlen, utrudniając oddychanie, poruszanie się, nadzieję. Jak się okazało, jego córce

nie zagrażało nadnaturalne zło czy śmiertelna choroba. Problem sprowadzał się do całkowicie

uleczalnego schorzenia krwi. W ciągu trzech miesięcy Charlotte wyzdrowiała.

Ale on wciąż pamiętał tamten lęk.

Znów tkwił w jego lodowatym uścisku, choć nie wiedział dlaczego. Charlotte i Emily

były zdrowymi, towarzyskimi dzieciakami. On i Paige byli ze sobą szczęśliwi, absurdalnie

szczęśliwi, jeśli wziąć pod uwagę to, ile małżeństw znajomych trzydziestokilkulatków było

rozwiedzionych, żyło w separacji, czy też oszukiwało się nawzajem. Pod względem

finansowym byli zabezpieczeni ponad najśmielsze oczekiwania.

A jednak Marty wiedział, że dzieje się coś złego.

Odłożył magnetofon, podszedł do okna i pchnął okiennice. Bezlistny platan rzucał ostre,

wydłużone cienie na nieduże, boczne podwórko. Za powyginanymi konarami drzewa

widniały bladożółte, tynkowane ściany sąsiedniego domu, które zdawały się pochłaniać

słoneczny blask; złote i brunatne refleksy malowały szyby w oknach; miejsce było ciche,

pozornie spokojne.

Po prawej stronie widział fragment ulicy. Domy naprzeciwko, w stylu

śródziemnomorskim, były otynkowanymi budynkami o dachach z glinianych płytek,

złoconymi teraz przez popołudniowe słońce i ozdobionymi cieniem rzucanym przez liście

królewskich palm. Ta spokojna, urozmaicona i starannie zagospodarowana okolica, a

właściwie całe miasteczko Mission Viejo, wydawała się spokojną przystanią, wolną od

chaosu, który rządził resztą świata.

Zamknął okiennice, zagradzając dostęp słońcu.

Niebezpieczeństwo istniało tylko w jego umyśle i było owocem tej samej żywej

wyobraźni, która uczyniła go poczytnym autorem kryminałów.

Jednak jego serce biło szybciej.

Marty wyszedł z gabinetu na korytarz pierwszego piętra. Doszedł do szczytu schodów.

Stał nieruchomo jak słupek balustrady, na którym teraz opierał dłoń.

Nie bardzo wiedział, na co czeka. Ciche skrzypienie drzwi? Skradające się kroki?

Ukradkowe szelesty, trzaski i przytłumione stuki?

Stopniowo, gdy nie usłyszał niczego podejrzanego, a oszalałe serce uspokoiło się nieco,

poczucie nadchodzącej katastrofy zaczęło słabnąć. Niepokój przerodził się w zwyczajną

niepewność.

– Kto tam? – spytał tylko po to, by zakłócić ciszę.

Dźwięk jego głosu rozproszył złowieszczy nastrój. Pusty dom. Żadnej tajemniczej

złośliwej siły.

Wrócił do gabinetu, który znajdował się przy końcu korytarza, i usadowił się w

skórzanym fotelu za biurkiem. W półmroku pokoju cztery kąty zdawały się cofać bardziej, niż

pozwalały na to ściany – jak we śnie.

Ponieważ głównym motywem na kloszu lampy były owoce, ochronna szyba na biurku

odbijała świetliste owale i krążki czerwieni, brązu, zieleni, żółci i błękitu. Części metalowe i

plastikowe magnetofonu odbijały także jasną mozaikę klosza, połyskując jak ozdobione

klejnotami. Sięgając po magnetofon Marty zauważył, że jego dłoń pokrywa grudkowata,

opalizująca i wielobarwna skóra egzotycznej jaszczurki.

Zawahał się, obserwując fałszywe łuski na swojej dłoni i widmowe klejnoty na obudowie

magnetofonu. Prawdziwe życie przeplatało się z ułudą, jak w każdej wymyślonej opowieści.

Cofnął taśmę, trwało to sekundę lub dwie, szukając kilku ostatnich słów nie

dokończonego listu do wydawcy. Cienki, świszcząco-skrzeczący odgłos przewijanej taśmy

brzmiał jak język maleńkiej istoty z kosmosu.

Kiedy nacisnął odtwarzanie, stwierdził, że nie przewinął taśmy dostatecznie

daleko:. ..pragnę... pragnę... pragnę...

Marszcząc brwi, znów zaczął cofać taśmę, tym razem dwukrotnie dłużej.

Lecz znów:. ..pragnę... pragnę...

Przewijanie. Dwie sekundy. Pięć. Dziesięć. Stop. Odtwarzanie.

...pragnę... pragnę... pragnę...

Po dwóch kolejnych próbach znalazł koniec listu:. ..tak więc będę mógł przesłać panu

ostateczną wersję książki mniej więcej za miesiąc. Sądzę, że powieść ta... że powieść ta...

eee... że ta...

W tym miejscu głos zamarł. Magnetofon zarejestrował tylko ciszę i świst jego oddechu.

Marty pochylił się do przodu pełen napięcia.

...pragnę... pragnę...

Spojrzał na zegarek. Niecałe sześć minut po czwartej.

Początkowo to senne mamrotanie brzmiało tak samo jak wówczas, gdy uświadomił je

Dean Koontz - Zwierciadlo zbrodni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: